Drunken sailor~

De pup was niet weggelopen, zei Lilium. Ze vertelde over hoe ze het uitzicht had willen zien en Aiden opende zijn mond om te zeggen hoe hij dat wel typisch vond voor d’r, toen ze ineens opmerkte dat hij hard sloeg in zijn slaap. Man, ze trok het wel aan hmn? Hij had nooit klachten gehad over hoe hij bewoog in zijn slaap en als zij erbij was, dan was hij ineens een beest in bed. Al waren er twee mensen daarvoor nodig. he, he. Wenkbrauwwiebel. Oké, nevermind. “Je bent de eerste die daar over klaagt. Misschien lig je gewoon in de weg,” probeerde hij. Nee, dat viel wel mee.
Haar opmerking over de deken had hem ook even doen fronsen. Een baby? Nee, daar- Ja, dat. “Tenzij het van jou is.” Wenkbrauwwiebel. Oké, sorry Lilium. “Sorry.” Hij fronste even. “Nee, ik weet niet wat dat is. … Dominantie?” Hij kon het proberen.

Fijn om te weten, zei Lilium al stikkend. Aiden grijnsde zijn tanden bloot. “Ja hmn?” vroeg hij onschuldig. Sorry, Lilium. Hij kon beloven het nooit meer te doen, maar dan zou hij liegen en dat mocht niet. Eerlijkheid werd beloond in deze relatie!! Lilium’s volgende woorden deden hem even glimlachen. “Ervaring,” antwoordde hij rustig. “En misschien is mijn slechte persoonlijkheid ook wel aangeboren. Al kan ik dit niet met zekerheid zeggen,” merkte hij rustig op. Nee, ze mocht denken wat ze wilde, maar hij was en bleef toch wel de opperalfa hier. Zij was meer het aandoenlijke-... Nee, zij was meer de Mona. Ze dacht dat ze de baas was, maar in werkelijkheid nam niemand haar serieus en was dat de reden dat ze gewoon de momenten van de rest mocht stelen.

Aangeboren, want hij was altijd al verpest. Aiden legde zijn hand even gebald in een vuist op zijn borstkas. “Au, dat steekt,” bracht hij zielig uit. “Een beetje zeggen dat ik verpest ben,” kwam er beteuterd uit. Maar, al snel kwam er weer een grijns op zijn gezicht. Nee, hij wist dat hij die woorden niet al te serieus moest nemen. Ergens sprak ze immers wel de waarheid, maar dat was zieligheid voor een andere keer.
Lilium begon over zijn jas en Aiden fronste even. “Oh,” bracht hij droogjes uit. “Laat mij maar kou lijden ja,” bracht hij weer nep beteuterd uit. Ach, hij kon op z’n minst doen alsof hij zielig was. Hij was ‘t immers niet.

De harde waarheid, noemde ze het. Aiden zuchtte. “Bedankt weer,” bracht hij uit. Ach, hij wist dat ze ‘t niet helemaal meende, anders had ze hier niet met hem gezeten. Nee, die twijfels waren lang geleden opgeklaard en zo onderhand was vrij duidelijk wat het tweetal van elkaar dacht. Maar goed ook, want hij had mogen zien wat twijfels met hen deed.
Lilium merkte op dat hij haar jas mocht lenen en dat er niet genoeg ruimte was onder die jas voor z’n twee. Hij ging wat beter op de stoel zitten en keek uit over het uitzicht van Hoenn. “Ik hoor het wel weer,” zei hij. “We zien wel weer wie er hier onder de plak zit.”

Zo beter? Het meisje leunde wat onhandig tegen hem aan en Aiden knikte. “Al een heel klein beetje, ja,” merkte hij op, voor een moment met zijn groene ogen op haar neerkijkend want stiekem had hij ook rode, paarse, blauwe en gele ogen. Al gauw richtte hij zijn blik echter weer op de naderende Regio. “Lijkt er toch op dat we strakjes in Hoenn zijn,” zei hij rustig. Hij was benieuwd hoe het zou worden in die regio. Het ging ondertussen zo goed tussen de twee dat hij maar hoopte dat dat geen complicaties meer op zou leveren. Dan konden ze in Hoenn rustig hun ding doen. Hij wilde in ieder geval nog aardig wat plaatsen bezoeken en eens kijken wat hij nou wilde gaan doen.