Drunken sailor~

Lilium vroeg of die ook nog terug kwam en Aiden hief zijn schouders. “Ik weet het niet. Ik weet nog niet wat ik wil gaan doen,” zei hij. “Voor nu klinkt het opgeven van de gym uitdaging aanlokkelijk en ik denk een klein huisje te zoeken ergens in de buurt van Lilycove. Wat rust,” zei hij rustig. Ja, hij was er een beetje klaar mee, al had hij geen idee wat hij dan wilde doen. Misschien dat hij gewoon rustig een vakantie ging houden met Claire en Élise.
Misschien wilde ze het midden wel met hem delen, omdat dat misschien wel een beetje warmer was. Aiden hief zijn wenkbrauwen. “Ja?” vroeg hij. “Heb je dat voor me over?” Hij deed zijn best om te klinken alsof hij zijn leven aan haar dankte. “Dan zijn we toch wel heel serieus,” merkte hij met een grijnsje op. Ach.

Misschien moest zij dan ook maar een plekje gaan zoeken in Lilycove, zei Aiden. Als ze toch wilde gaan breeden. Ze merkte op dat Rustboro wel ver weg zou zijn, tenzij ze hem beu was. Aiden snoof eventjes droogjes. “Nee, Lilycove… Klinkt prima,” zei hij. En hij wist ook wel dat hij haar kon uitnodigen om bij hem te overnachten, maar… langdurig? Hij wist niet of hij die stap kon zetten zonder zich zeer ongemakkelijk te voelen en de complete controle te verliezen. Nee, zichzelf wijs maken dat het nog niet zo ver was, was voor nu even beter. Even geen drama, even simpel doorgaan tot hij het mentaal aan zou kunnen.
‘Denk je?’ waren de twee woorden die het meisje sprak en Aiden fronste. Oh, dat klonk serieuzer dan hij het bedoeld had. Eh…? Eh… Eh. “Ja.” Zijn stem klonk twijfelend, dus hij slikte een keer. “Ja,” zei hij nogmaals, dit keer zekerder. Ja.

Dan bleef ze in Lilycove, zei Lilium. Aiden glimlachte even. “Klinkt goed,” zei hij rustig. “Dan zorg ik wel dat je aardig wat nachten bij mij kan slapen, voor je eenmaal een eigen stekkie hebt,” merkte hij rustig op. Dat kon ermee door: dat was tijdelijk. Zolang het niet… Nee, hij was niet goed met stappen zetten wat dit betrof. Het was al heel wat dat hij dit aan kon.
Toen ze uit haar Staryu-houding kwam en hem vroeg of hij nog van zijn randje af kwam, ging hij weer op het midden van zijn helft (op een kwart van ‘t bed) liggen en keek hij haar licht geamuseerd aan. “Nou, bedankt voor het gunnen van deze bedhelft, zeg,” sprak hij droogjes. Ach, hij had niet echt anders verwacht. Hij was allang blij dat ze er allemaal plezier in had.

Lilium bedankte hem dat het mocht en zei dat het heel lief was, waarop Aiden even weg keek. Ja, ja… Af en toe was het nog altijd even vreemd om te bedenken dat ze nu zo met elkaar waren, al moest hij zeggen dat het… goed voor hem was. Dat hij er oprecht gelukkig mee was. Maar, dat nam de twijfel nog niet honderd procent weg. Hij wist echter dat hij dat niet altijd kon blijven denken, dus slikte hij een keer. “Natuurlijk, alle tijd die je nodig hebt.” Want, hij had haar graag in zijn buurt. Dat viel niet te ontkennen.
Ze kroop tegen hem aan en zei dat hij geen hints snapte, waarop hij grijnsde. “Oh, ik snap ze prima,” zei hij liefjes. “Maar af en toe moet je ook nog wel een beetje moeite doen.” Hij sloot zijn arm rond haar en glimlachte even. Nee, het was allemaal helemaal in orde. Hij had het namelijk eigenlijk helemaal niet echt koud gehad.

Wat nou, moeite doen? Aiden glimlachte even en snoof zachtjes. Ze vroeg waar zijn moeite was en vroeg al snel genoeg of ze zelf nog meer moeite meost doen. “Mijn moeite? Ik heb je hierheen gekregen. Ik moest een prinsje spelen, een gentleman,” zuchtte hij dramatisch. Nee, zo erg was het niet geweest. Beiden hadden even moeten kijken hoe en wat, maar uiteindelijk… Was het in het begin zo vanzelf gegaan dat ze in de knoop waren geraakt, voor ze beiden moeite hadden gedaan om te komen waar ze nu waren. En hij was tevreden. “Maar, ik houd je niet tegen. Laat me maar zien wat je in huis hebt,” sprak hij met een onschuldige grijns. Oh, ja. Nu was hij benieuwd ook.

Lilium moest lachen. Dat was allang genoeg, dan had hij bereikt wat hij wilde bereiken. Het was al heel lang iets geweest wat ervoor zorgde dat ook een glimlach over zijn gezicht trok. Misschien was haar lach ook wel de reden dat hij interesse in haar had gekregen. Maar goed. “Ach, ik meen me te herinneren dat ik al die moeite moest doen voor een zeker prinsesje,” grijnsde hij. Was dat niet ooit een spottende bijnaam richting haar geweest? Prinsesje, pup, …
Oh. Aiden bleef even verbijsterd in dezelfde houding liggen na haar actie. Dit had hij niet echt verwacht. Hij had meer een por verwacht, of een schouderklopje. En het was niet eens zo dat dit de eerste keer was, maar nog altijd...
Toen ze weer wat van hem af kwam, hief hij zijn wenkbrauwen kort. “Dat…” kwam er wat verbijsterd uit. Thanks, Lil. Laat die arme moeie jongen zijn brein even kraken. “Was meer moeite, ja.” Hij kreeg de rotopmerking niet eens goed eruit. Hup, hup Aiden! Hoofd erbij! Het was niet zo alsof hij nog nooit een kusje had gehad. Heck, hij had wel meer gehad dan dat. “Nu kan het niet meer stuk,” besloot hij te grijnzen, haar weer lichtjes tegen zich aan drukkend. Nee, hij was meer dan tevreden.

Of het zo erg was. Aiden snoof eventjes droogjes. Het was niet zo dat zoiets hem over het algemeen ongemakkelijk maakte. Arceus, hij was al zo vaak zo veel verder gegaan. Maar, Lilium… Het was zo anders met haar. Hiervoor was het altijd op een automatische piloot gegaan, vaak nog met alcohol ook. En nu kreeg hij elk stapje zo mee… Hij voelde hoe het meisje zich weer tegen hem aan nestelde en streek even tevreden langs haar arm. “Nee, hoor,” zei hij, “ik vergeet alleen af en toe even dat die onschuld van je een beetje verdwijnt.” Dat was niet zo zeer slecht, al moest hij toegeven dat hij wel hoopte dat er aardig wat van over zou blijven.