Drunken sailor~

Haar woorden deden Aiden zijn wenkbrauwen even heffen, zijn groene blik zocht naar die van haar en hij leek zich even af te vragen of daar wel één woord waarheid van was. Waarschijnlijk niet. “Jij?” vroeg hij, voor hij begon te lachen. “Oh, Lil. Nee, je onschuld is en was altijd goed,” zei hij rustig. Het was een teken geweest dat ze nog puur was, nog niet verpest. Dat was precies even wat hij nodig had. Niet dat permanent pessimistische beeld op de wereld dar hij zelf had. Haar naïeve optimisme was echt even hard nodig geweest. “Maar, ik kan niet zeggen ontevreden te zijn dat die ietsjes verdwijnt,” gaf hij daarna ook toe. Nee, de dingen zoals even geleden… Hij kon het wel waarderen. Dan was het in ieder geval niet alsof hij een bodyguard was. Nee, het was nu heel anders.

Hij moest het zeggen als ze te ver ging.
Het duurde drie seconden voor Aiden begon te lachen en niet stopte tot een tiental seconden over was. Met zijn vrije hand wreef hij even een traan uit zijn oog. “Oh, wauw,” hikte hij. “Dat is toch ook wel voor het eerst in mijn leven dat iemand dáár bang voor is,” merkte hij veel te geamuseerd op. Ze zou het eens moeten zeggen tegen Manolo. Dat ze bang was te ver te gaan bij Aiden. Die zou denken dat ze een compleet beest was, man. Aiden snoof nog even geamuseerd. “Nee, daar… Daar hoef je niet bang van te zijn. Dat is eerder iets wat ik moet zeggen,” zei hij, nog altijd wat na grinnikend. Oh, Lilium.

Lilium leek het niet te begrijpen tot hij sprak, waarna ze zich duidelijk even niet helemaal gemakkelijk voelde. Haar woorden deden hem glimlachen en hij boog zich wat naar haar toe, om zijn lippen even tussen haar haren te drukken. “Je bent geweldig, meis,” sprak hij, al was het nog altijd wat grinnikend. Het was niet eens zo dat het de woorden zelf waren, maar meer… Dat het tegen hem was, uit alle mensen. De jongen die al zoveel vriendinnen had versleten dat hij ze niet eens zou herkennen. Nee, hij was al zo vaak verder gegaan en toch was dit vreemd, ook iets wat stiekem wel grappig was, al maakte het hem soms ook wel nerveus. “Helemaal geweldig,” merkte hij nog even grinnikend op. Nee, het was wel serieus bedoeld. Maar, het was ook wel een beetje grappig. Hij liet zijn hoofd dan ook weer op het kussen zakken, nog even wat na grinnikend.
Te ver gaan. Haha.

Lilium merkte op blij te zijn dat hij het grappig vond en een geamuseerd snuifje verliet Aiden’s neus. Ja, het was ook mooi. Ze was zo anders dan alles waar hij ooit interesse in had gehad. Het was bijna alsof hij een vreemd soort droom had. Hij had zichzelf uitgelachen als hij dit eerder geweten zou hebben. De pup? Wat viel daar nou in te zien? Maar, zo onderhand wist hij ook wel beter. Ze had tenminste een brein, dat was bij die anderen nog niet zo zeker.
Prik. Hij wist het. Aiden greep haar hand beet en hief zijn wenkbrauwen, voor hij haar hand weer los liet en een poging deed in haar zij te prikken. Ze kon het krijgen ook.

Hij zou haar niet levend krijgen. Wat? Aiden hief zijn wenkbrauwen en snoof even toen er in zijn zij werd geprikt, waarna hij een poging deed haar handen beet te pakken. Af en toe was ze echt wel zo’n pup met ‘r vreemde por-gewoontes en andere trekjes, maar het waren dingen waar hij haar niet echt zonder kon zien. “Ik heb je al levend,” zei hij met een onschuldig grijnsje, al liet hij haar al gauw genoeg los. “Dus, ben je eindelijk moe meis?” besloot hij dan toch maar te vragen. Vroeg of laat moesten ze toch maar eens gaan slapen, anders waren ze morgen niets meer waard.

Lilium zei dood te zijn en Aiden snoof eventjes droogjes. Ja, natuurlijk Lilium. Heel erg dood. Ze merkte op dat er Paras paddestoelen zouden komen omdat ze een zombie zou worden. De opmerking over een kruisboog deed hem even zacht en geamuseerd snuiven. “Je realiseert je dat dat wel het einde zou zijn, hmn?” vroeg hij rustig. “Zodra je ook maar een enkel kenmerk van een Paras ontwikkelt schuif ik al mijn gevoelens voor je aan de kant en gooi ik je van ‘t dek.” Wat was hij toch een enorme schat af en toe. Echt een dropje. Net als BoDang<3.
Ze was misschien een beetje moe. Aiden snoof eventjes. “Laten we dan gaan slapen, voor je er morgen bijloopt als een… zombie,” merkte hij rustig op. Daar hadden ze dat weer. Stomme zombies. Dit werd nog eens een The Walking Dead schip.

Lilium zei dat het heel koud van hem was en dat hij haar zou moeten redden. Iets over het zijn van een prins. Aiden grijnsde zijn tanden bloot. “Genoeg andere prinsesjes op de wereld zodra jij op een Paras begint te lijken,” zei hij rustig. Nee, hoe leuk hij haar ook vinden zou, ze zou nooit zoveel waard zijn dat hij om haar zou geven als ze zou veranderen in zijn grootste haat (nog boven zijn vader): Paras(ects).
Misschien wel, zei Lilium terwijl ze haar hoofd weer tegen zijn borstkas legde. Hij glimlachte even, met zijn hand wat langs haar arm glijdend terwijl hij kort nadacht. De lamp was al uit, dus ze konden zo gaan slapen. “Nou, slaap lekker,” besloot hij daarom met een kleine glimlach te zeggen. Vandaag was een lange dag geweest, wel 21 pages, maar morgen was er weer één. Beter om goed uit te rusten, dus.

Uuurrfhhggghmm. Ja, dat was het woord dat ingebeeld werd als het woord der zombies die wakker werden en zich terug in het land der levenden wilden mengen. Het klonk gewoon perfect. Maar, back to the point, rekte Aiden zich uit en trok hij de dekens wat verder over zijn hoofd heen.  Zijn rode haren zaten vast en zeker als een soort ginger afro. Niets tegen gingers of afro’s, maar… Nou ja, misschien ook wel een beetje. Aiden was ook geen ginger maar had van dat mooie rode haar waardoor mannen op straat naar je floten en zeiden dat je ze wel ergens mee kon helpen. Of vrouwen. Waarschijnlijk vooral vrouwen in het geval van Aiden.
Over vrouwen gesproken… Aiden opende zijn ogen tot minuscule spleetjes, om erachter te komen dat hij geen gele vlek zag. Hé, waar was Lilium? Hij duwde de dekens wat weg en wreef in zijn ogen. Wakker, wakker, wakker! Nee, commando’s naar zijn hoofd gooien werkte niet echt. Helaas weer. Hij ging overeind zitten en besloot maar een fatsoenlijke broek aan te doen en een shirt. Zijn jas- … Wacht, waar was zijn jas? Had ze zijn jas gestolen? Hè, verdorie. Aiden zuchtte een keer, voor hij de sleutel pakte en de deur uit stapte.

Hij had het gelukkig in één keer goed gehad: ze had het dek opgezocht. Aiden stapte op haar af en zette zich op een stoel naast de hare neer. “En toen was de pup weggelopen.” Hij hief zijn wenkbrauwen en keek haar aan, benieuwd naar haar reactie.