You're Gonna Go Far Kid

Met een luide snuif snoof Ayako de frisse buitenlucht van Lilycove City naar binnen. Ah, heerlijk. Zo fris, zo vernieuwend. Eigenlijk was het helemaal niet vernieuwend, want ze stond nog geen twee meter van de deur van haar huis verwijderd, maar toch gaf het haar het gevoel van vernieuwing. Misschien omdat ze hier nu voor de laatste keer voor een lange tijd stond, omdat ze op het punt stond te vertrekken en aan haar reis te beginnen. Goku stond aan haar zijde, zijn poten verveeld over elkaar heen geslagen en zijn ogen halfgesloten omdat hij totaal niet onder de indruk was. Hij was nog niet zo gek lang deel van het Hasegawa gezin, maar hij had het eigenlijk wel gezien hier in Lilycove. De Treecko stond dus wat dat betreft net zo erg te popelen als zijn trainer om hier weg te gaan. Alleen liet hij het minder goed blijken, natuurlijk.

Het was druk in Lilycove. Het had een hele geduurd voor het eindelijk weer eens zo druk was in haar thuisstad, maar sinds een tijdje was het wel erg druk. Ayako zelf had er nooit last van – ze verwelkomde de toeristen juist met open armen en gaf een verdwaalde ziel nog wel eens een korte rondleiding, maar de andere bewoners hadden overduidelijk moeite met de verandering. Voornamelijk haar ouders moesten hier erg aan wennen. Kaoru scheen er niet zo erg last van te hebben, maar was lang niet zo open naar de nieuwe aandacht als haar zusje. “Laat je ons af en toe iets weten?” vroeg Mitsuko bezorgd aan haar dochter, terwijl ze de kleding van het meisje probeerde te rechten en de brunette haar haren glad probeerde te strijken. Ayako wuifde haar hand bij haar haren weg en knikte enthousiast. “Jup! Maak je maar geen zorgen om gouwe ouwe ik! Goku en ik redden het wel,” reageerde ze vrolijk op de vrouw. Kaoru gaf haar zusje een knuffel, die de veertienjarige met plezier teruggaf. Vervolgens drukte ze een gebalde vuist tegen die van haar vader aan, wuifde nogmaals met haar hand en marcheerde toen bij het huis vandaan.

“Dag hoor! Als ik terugkom, dan ben ik minstens negen badges rijker!” riep ze naar het drietal. Ze hoorde een doffe klap en hoorde toen Kaoru grommen. “Je kan er maar acht per regio krijgen!” riep het meisje terug. Ayako besteedde er verder geen aandacht aan, besluitend het voorbeeld van Goku maar op te volgen en als een ware heldhaftige held maar gewoon de verte in te turen, terwijl ze gewoon haar neus volgde.

De brunette en haar Treecko marcheerden langs het museum, waar het meisje nog een laatste blik opwierp. Ze wist eigenlijk niet welke kant ze nou op moest om zich naar de eerste gym te begeven en dus liep ze maar een willekeurige kant op. Goku wist het waarschijnlijk ook niet, maar hij deed gewoon alsof hij wel wist waar ze heen moesten om zijn coole air te behouden. Omdat Ayako zo goedgelovig was, en ze toe moest geven dat de pokémon inderdaad cool leek in haar ogen, deed ze hem na. “Hoe zou een Contest eigenlijk zijn?” vroeg ze aan haar pokémon en niemand in het bijzonder, hardop nadenkend over het onderwerp die het museum zojuist teweeg had gebracht. Ayako had wel eens aan Contests doen gedacht, maar het had haar niet echt wat geleken. Badges verzamelen en gevechten houden lag veel beter in haar karakter dan het showen van haar pokémon en zijn kunstjes. Bovendien was ze zo opgegroeid en Goku zette alleen maar de puntjes op de i. De Treecko keek om, haalde zijn schouders op en richtte toen zijn ogen weer op het pad. “Ja, denk ik ook,” mompelde Ayako tegen hem.

Onderweg wist de brunette haar veters los te lopen. Dat niet alleen, ze wist ook nog eens op de losse veter te stappen met haar andere voet, zonder door te hebben dat haar veters los waren. En daar hield het ook niet bij op, want ze kreeg eigenlijk pas door dat haar veter los zat toen ze haar evenwicht al was verloren en met haar gezicht tegen de grond viel. Ayako slaakte een gil – waardoor Goku abrupt stopte met lopen en zich met een ruk omdraaide. Toen hij zag dat ze gevallen was, snelde hij naar het meisje toe. Ze duwde haar lichaam half overeind met haar armen en Goku kon nog net het begin van een bloedstraaltje zien die uit haar neus droop. Lekker dan, dat hadden zij weer. Dit was geen goed begin van hun reis...

OOC: & Joey Williams

Ayako lag nog geen minuut op de grond of ze voelde dat er druk op haar zij werd gezet, gevolgd door een zwaarder gewicht die dwars over haar rug heen lag. Geschrokken wilde de brunette inademen, maar de lucht werd als het ware uit haar longen geperst door het plotselinge gewicht. Goku keek fronsend toe hoe er een jongen over zijn trainer heen viel, die in tegenstelling tot het meisje verticaal over haar heen lag, terwijl zij horizontaal op de grond lag. De arme Treecko wist niet of hij nu zodanig klaar moest zijn met de wereld, dat hij zijn voorhoofd weer moest pijnigen door met zijn poot ertegen aan te slaan. “W-Wat gebeurd er? Goku?!” riep Ayako verward. Ze probeerde te zien wat er op haar was gevallen, maar dat was praktisch onmogelijk in deze houding. Pas toen hetgeen op was gestaan, kon de brunette zien dat het een jongen was die een stuk jonger leek te zijn. Misschien tien? Ze was niet goed met inschatten, maar hij was in ieder geval jonger.

Hij vroeg of alles in orde was. “Ja hoor, prima!” reageerde Aya nonchalant, de bloedneus compleet negerend. Goku rolde met zijn ogen en tikte de jongen aan, terwijl zijn trainer langzaam overeind kwam en haar kleding gladstreek. Oh, misschien kon ze die viezigheid ook maar beter ervan af kloppen. De Treecko wees eerst naar Ayako’s neus, die totaal niks doorhad, en probeerde toen duidelijk te maken dat ze er een zakdoek voor nodig had. Dat hij het meisje haar partner was geworden, betekende dat hij verantwoordelijkheid over haar had gekregen en in het Hasegawa gezin betekende dat ook een crashcourse in EHBO. De brunette had namelijk sowieso zwakke botten, dus het was voor haar gemakkelijk om iets te kneuzen of breken. Nu was een bloedneus geen botbreuk, maar het verdiende net zo goed aandacht.

De jongen scheen hem niet te begrijpen. Ergens irriteerde het Goku alleen maar. Wat was er nou zo moeilijk aan? Hij wees toch uitbundig naar Ayako’s bloedneus? Moest hij het gaan spellen? Dat ging niet echt, want hij sprak de menselijke taal niet. Wonder boven wonder haalde de vreemdeling wel zijn tas van zijn schouder en begon hij erin te rommelen. Nieuwsgierig boog Goku voorover om te zien of hij aan het doen was wat de Treecko dacht dat hij deed en ja hoor, daar verscheen de EHBO-doos. Mooi. Goku’s mondhoeken krulden lichtjes omhoog, maar het was niet echt te zien dat hij trots glimlachte. Ondertussen bleef zijn trainer dom staren naar wat de jongen nou eigenlijk uit zijn tas had gehaald en raakte alleen maar meer verward toen hij het open deed. Het zag er allemaal zo ernstig uit dat Ayako bijna in paniek raakte dat er een bot uitstak of iets. De stem van de knul kalmeerde haar echter, want door zich voor te stellen vestigde hij de aandacht ergens anders op. Bij een normaal persoon zou dat waarschijnlijk minder goed hebben gewerkt, maar bij Aya was het prima afleiding. “Ik ben Ayako!” stelde ze zichzelf toen voor. “Aya is ook goed, hoor,” voegde ze eraan toe, waarop ze wees naar haar Treecko. “En dat is Goku.” Het feit dat Joey’s Pichu geen naam had, ontging haar helemaal. Het interesseerde haar vrij weinig of je je pokémon een naam gaf. Zolang je je maar gelukkig voelde. De jongen stak vervolgens een zakdoek naar haar uit. Niet-begrijpend nam Ayako die aan, want ze had toch geen loopneus? Het was toen ze haar hand naar de zakdoek had uitgestoken, dat er een bloeddruppel op haar arm terechtkwam en ze dan eindelijk het bloedstraaltje voelde. “Oh. Bedankt,” grijnsde ze schaapachtig, terwijl ze het doekje tegen haar neus aan duwde en haar hoofd wat naar achteren hield. “Leuke ontmoeting zo,” lachte ze.

Ayako hoorde een of andere monotone stem praten, maar ze kon niet echt zien wat er aan de hand was. Ze mocht immers niet omlaag kijken met een bloedneus en hoewel zij al klein was, was de jongen zelf niet heel veel groter dan haar. Goku scheen de extra aandacht niet erg te waarderen, hoewel hij het grotendeels gewoon probeerde te negeren en met zijn poten over elkaar de verte in staarde. Terwijl Joey zich weer op de brunette vestigde, kwam de Pichu van de jongen naar hem toegelopen en Goku voelde zijn neus al optrekken toen hij het vanuit zijn ooghoeken zag gebeuren. Droog stapte hij opzij toen de gele pokémon pardoes omviel en hield zijn blik strak bij het groepje vandaan; nog altijd op de horizon gericht. De Treecko zou overduidelijk geen goede oppasser worden.

In de tussentijd was Aya’s bloedneus al bijna ten einde. Ze was lichtelijk verbaasd, want het was maar van korte duur geweest. Niet dat ze ging klagen daarover, natuurlijk. Het bebloede zakdoekje vormde ze tot een propje en ze keek even rond voor een prullenbak, maar zag die niet zo snel staan. Stik. Ze besloot het maar vast te houden. Misschien dat ze er zo wel eentje zag. Joey stelde haar een vraag, waardoor haar volledige aandacht binnen één honderdste seconde weer naar de jongen ging. “Yep! Ik woon hier even verderop,” deelde ze mee, waarna ze naar achteren wees, proberend haar huis te spotten. Ze waren al te ver weg. Teleurgesteld liet ze haar arm weer zakken en keek ze terug naar Joey, die inmiddels een andere pokémon tevoorschijn had gehaald. Ze hurkte naar de grond en keek geïnteresseerd naar het wezen. Chespin, huh? “Hallo!” begroette ze hem vrolijk. “Hoe gaat ‘ie?”

Goku zag het wel. Vanuit zijn ooghoeken zag hij dat de Pichu erg z’n best deed om de aandacht te trekken op een erg negatieve manier. Helaas voor hem was de Treecko niet gediend van kinderachtig gedrag en verkoos hij liever rust en stilte boven het kletsen met een kinderlijke Pichu. Al moest hij toegeven dat de neiging om een klap met zijn staart te verkopen wel erg groot was – en dat werd alleen maar erger. Zeker toen het gele wezentje zijn tong uitstak, om vervolgens met zijn rug naar Goku toe te staan en licht voorover te bukken. De pets op zijn achterwerk was de druppel voor de Treecko. Er knapte iets binnen in hem. Maar in plaats van in woede uit te barsten, besloot hij het anders aan te pakken. Hij grijnsde schreef, terwijl hij zijn voet omhoog stak en die tegen de kont van de Pichu aan plantte, om vervolgens flink wat kracht te zetten met de intentie om de pokémon voorover te duwen. Zo. Dat zou hem leren. Volgende keer dacht hij wel beter na. Hoopte Goku.

Joey vertelde dat hij uit Kalos kwam en dat trok Ayako’s aandacht vrijwel meteen. “Oooohhh, wat awesome! Hoe is het daar? Waarom besloot je weg te gaan?” De meest logische rede: Hij wilde een andere regio verkennen en daar trainen. Maar zover dacht de brunette nog niet eens. Haar was immers aangepraat om het eerst in Hoenn te proberen voor ze besloot om verder te gaan. En dat vond ze eerlijk gezegd prima. Heimwee was nog wel eens een voorkomend iets bij de Hasegawa’s, dus misschien had zij er ook wel last van. Niet dat ze dat kon weten, want tot nu toe was ze nooit ver van huis geweest. De Chespin van Joey stak zijn poot uit en Aya nam die enthousiast aan. Het was dus een vriendelijke pokémon – in tegenstelling tot Goku. “Hehe, ook aangenaam,” grijnsde ze naar het wezentje, waarop haar aandacht werd getrokken door zijn trainer. Joey was verdwaald. Huh. “Waar wilde je dan heengaan?” vroeg ze aan hem. Misschien kon ze helpen! Zelfs al wist ze de weg buiten Lilycove en omstreken ook niet echt.  

Goku zag dat de Pichu een kwade blik op hem wierp en dat zijn wangen begonnen te vonken. De Treecko zette zich alvast schrap voor het ontwijken van de aanval, maar voor het ook maar ontladen kon worden, merkte hij een groene roede op die de pokémon vastgreep en optilde. Verward keek de pokémon opzij, alleen al om op te merken dat het de Chespin was die zijn teamgenoot in toom probeerde te houden. Hij kreeg een verontschuldigende blik toegeworpen van de andere graspokémon en keek toen toe hoe hij de Pichu voor straf door elkaar schudde. Goku’s mondhoeken krulden lichtjes op tot een scheef grijnsje die hij aan zijn medesoort liet zien. Dankbaar dat de pokémon hem geholpen had, hoewel hij het prima alleen had aangekund, maar het was niet zijn eigen teamgenoot en hij kon zich op dit moment wel voorstellen dat het aan de Chespin was om in te grijpen. Goku besloot op dat moment dat hij deze pokémon wel kon vertrouwen en stapte koeltjes op hem af, waarna hij naast hem tot stilstand kwam en zwijgend naar de Pichu staarde.

Joey gaf al snel antwoord op haar vraag en hij vertelde dat hij zich niet echt thuis meer voelde in Kalos, ondanks het feit dat hij daar vandaan kwam. Ayako knikte begrijpend. “Als ik dat gevoel had gehad, dan was ik hier ook weggegaan,” constateerde ze nonchalant. Maar naar welke regio zou ze dan zijn vertrokken? Kanto? Sinnoh? Kalos? Wat een moeilijke keuze. Ze kon het maar beter voor later overhouden, mocht ze die keuze wel moeten maken. Zoals wanneer ze alle zeventien badges had verzameld in Hoenn. En dat, tja, dat duurde nog wel even. Toen ze Joey iets hoorde mompelen over bezorgde moeders, begon ze te grinniken. “Mijn moeder is gewend geraakt aan mij,” reageerde ze vrolijk, alsof het de normaalste zaak van de wereld was dat ze elke dag met een gebroken bot thuiskwam. Als je dochter zwakke botten had, maar wel van avontuur hield... Tja, dan leerde je er wel mee omgaan. De jongen deelde vervolgens mee dat een Pokécenter zijn eerste keuze was, maar dat hij ook wel wat van Lilycove wilde zien. Aya’s gezicht werd nu nog opgewekter, terwijl ze bijna een sprongetje in de lucht maakte van enthousiasme. “Ik kan je wel wat dingen laten zien, als je wilt!” deelde ze mee. Zonder te waarschuwen of een reactie af te wachten, greep ze naar de jongen zijn pols, om hem vervolgens mee te trekken naar één van de grootste toeristische trekpleisters hier in de stad. “Ik laat je eerst het saaie zien en dan het coole, oké!” riep ze nog naar achteren, een weg banend naar het museum van Lilycove. De toegang daar was toch maar gratis.

De Treecko keek met opgetrokken wenkbrauw naar het schouwspel dat zich voordeed. Terwijl hij zijn eigen pootjes over elkaar kruiste, probeerde de Chespin zijn teamgenootje z’n excuses te laten aanbieden. De eerste poging was echter tevergeefs, want de Pichu trok uitdagend zijn ooglid weer omlaag. Goku rolde met zijn ogen. Deze gele pokémon was nog erger dan zijn eigen trainer en die was al de definitie van klasse. Hoe was het mogelijk? Chespin scheen er zelf ook genoeg van te hebben, want de pokémon liet zijn roedes weer verschijnen en ketste deze uitdagend tegen de stenen grond voor de voeten van zijn kameraad. Het leek dit keer wel te werken; al snel bood de Pichu zijn excuses aan Goku aan. De groene gekko snoof dit keer zelf, nadenkend over of hij het wel wilde aannemen. Het lag niet in zijn karakter om dit gemakkelijk te laten gebeuren, maar hij besloot de Pichu maar het voordeel van de twijfel te geven. Voor deze ene keer. De Treecko knikte, ten teken dat hij het aannam, en richtte toen zijn zwarte kraaloogjes op Ayako en Joey. De twee gingen er zo te zien vandoor en dat zonder enige waarschuwing. Goku zuchtte en zette het op een lopen achter de twee aan. Hij moest er niet aan denken wat er met Ayako kon gebeuren zonder hem erbij.

De brunette hoorde de woorden van Joey niet eens meer, zo gefocust was ze op het vinden van het museum. Gelukkig kende ze Lilycove op haar duimpje en had ze veel toeristen er al heen gebracht, dus wist ze zo onderhand wel waar het te vinden was. Het meisje en de jongen stonden dan nog geen vijf minuten later voor het museum; Ayako nog nahijgend van het sprintje dat ze hadden getrokken. Ook Goku scheen lichtjes bij te moeten komen. Tja, het was alsnog een beetje ver geweest... Daarom had ze ook gerend. “Hier is het!” riep ze tegen Joey, alsof het nog niet duidelijk was. Vervolgens marcheerde ze naar binnen en bekeek ze de vele pokémonportretten die waren geschilderd. Het atelier zat er vol mee. “Moet je die zien!” riep de brunette, wijzend naar een Furfrou met veel te veel lintjes in de vacht. Ze hadden allemaal een verschillende kleur. Aya vond het maar ontzettend lelijk, dus begon ze niet veel later te grinniken, niet lettend op de bewaking die hierdoor besloot een oogje in het zeil te houden op de twee kinderen. De jeugd van tegenwoordig ook. Hadden geen oog meer voor detail.