This Is Gonna Hurt

Daar stond hij dan toch. Voor een gym. Manolo vroeg zich af wat hem bezielde, maar een blik naast hem en hij herinnerde zich waarom hij ook alweer hier was. Heph hield van vechten. Daarom was hij nu ook zo sterk getraind. Hijzelf had er eigenlijk niet veel aan meegeholpen. De jongen wist niet hoe, maar de Gible had zichzelf op een vrij hoog niveau weten te trainen en Hades en Hestia zover weten te krijgen af en toe mee te doen. Misschien moest hij wat meer moeite en tijd in die trainingen steken. Hij was immers de trainer en het was erg handig voor een Team Rocket Grunt om sterke pokémon aan zijn zijde te hebben. Ha. Hij zou die gezichten wel eens willen zien van de rest. Die stonden dan vast van hem te kijken. Een nietige Grunt die een Garchomp aan zijn zijde had. Ja, dat zou hij wel willen. Maar Heph en hij moesten dan nog een lange weg afleggen...

“Oké, ben je er klaar voor?” vroeg Manny droog aan zijn pokémon. Deze maakte een instemmend geluid. Natuurlijk was Hephaestus er klaar voor. Hij had niet anders moeten verwachten. “Ben ik er klaar voor?” mompelde hij zuchtend tegen zichzelf, terwijl hij nonchalant op zijn achterhoofd krabde. Hij hield niet meer zo van gevechten. En al helemaal geen gymgevechten. Maar het hebben van die krengen die werden uitgedeeld na zo’n overwinning, dat was wel handig om te hebben. Kon hij zijn leugen van trainer zijn hoog houden. Plus, het was een mooie training voor zijn pokémon, niet waar? “Oké,” sprak hij weer tegen zichzelf. Hij haalde diep adem en duwde de deur open, waarna hij op zoek ging naar de Gymleader. Als hij zijn onderzoek goed had gedaan, dan was het een dame met de naam Viola. Ze hield van fotograferen en maakte gebruik van insecttypes. Manolo haalde zijn neus op. Smerige insecten. Die Pinsir had geen goede indruk op hem achter gelaten.

Het blondje hoefde hij niet lang te zoeken. Manny wist eigenlijk niet hoe ze eruit had gezien, maar hij vond een blondine met een gigantische camera om haar nek, dus dat moest d’r wel zijn. Ze had felgroene ogen die hem meteen opvielen en tevens een brede grijns rond haar lippen. Die ging wel vaker dan twee keer per jaar naar de tandarts, aan die enorm witte tanden te zien. “Oh, wat zie jij er knap uit! Doe me eens een plezier en neem zo’n pose aan wil je?” Ze deed de houding voor die ze hem opdroeg, maar Manolo stond alleen maar stomverbaasd toe te kijken. Wat? Oké, dat ze hem knap noemde beviel hem wel, maar moest hij nou echt meedoen aan zo’n fotoshoot? “Ik ben hier niet–” begon hij, maar Viola viel hem in de rede. Ze liep op hem af en greep hem bij zijn armen, die ze niet veel later in de pose boog waar ze het in wilde hebben. Manny was te verbaasd om zich ertegen te werken en staarde droog voor zich uit. “Prima, prima! En nu lachen!” Dat deed hij niet. Luisterde ze wel naar hem?

“Luister, ik ben hier voor– ” En weer viel ze hem in de rede. Wat irritant. Manolo snoof geïrriteerd en propte opstandig zijn handen in zijn broekzakken, terwijl zijn blik van desinteresse verharde. “Dame, ik ben hier niet om voor model te staan!” Zijn volume verhoogde, overduidelijk op zijn tenen getrapt door de gymleader. Ze schrok op, het fototoestel nu nog losjes in haar greep. “Hephaestus hier wilt een gymgevecht. Dat is alles waar ik om kom vragen,” verzuchtte de jongen. Hij hield er niet van om kwaad te worden, maar die blondie gaf hem geen andere keus. Ze leek het voorstel even te laten bezinken en keek toen naar zijn Gible. “Mythologische naam?” vroeg ze aan Manolo, dit keer eindelijk wat meer interesse tonend in wat hij te zeggen had. “Ja,” antwoordde hij simpel. Dat hij meer van zijn pokémon zo vernoemd had, hoefde ze niet te weten. Noch dat hij een beetje een nerd was als het daarop aan kwam. “Ik neem je uitdaging aan,” begon de blondine, waarop de jongen even opgelucht zuchtte. “Mits,” voegde ze eraan toe. Manny hield zijn adem in. Als ze maar niet ging vragen om meer foto’s van hem te mogen maken. “Je me fatsoenlijk uitdaagt.” Huh? Dat was alles? Hij hief een wenkbrauw op. Hoe zeiden trainers dat altijd? “Viola... Ik daag je uit... Voor een gevecht?” mompelde hij droog. Ze bekeek hem van top tot teen en plaatste haar handen in haar zij. “Nou, het kan ermee door,” grinnikte ze. “Ik neem de uitdaging aan!”

Eindelijk stonden ze op het veld. Manolo wist niet zeker of zijn Gible het in zijn eentje aan kon, maar hij had ook nog zijn Gastly en desnoods was de Abra nog wel in voor een gevecht. Hestia had immers niet voor niets meer aanvallen geleerd buiten Teleport. De regels werden uitgelegd en de scheidsrechter vroeg om zijn naam en woonplaats. Toen alles in orde was, hij geduldig naar de uitleg had geluisterd en netjes op het strijdveld tegenover Viola stond, was het dan eindelijk zo ver. De scheidsrechter riep zijn naam en woonplek en maakte zo voor helemaal niemand bekend tussen wie dit gevecht draaide. De jongen snoof. Hopelijk vond Heph dit een prima gevecht, want mooi wel dat dat beest nu bij hem in het krijt stond. “Veel succes Manolo uit Lumiose!” riep Viola van de andere kant van het veld, waarna ze haar Surskit tevoorschijn liet komen. Hij grijnsde. Voor het gemak had hij zijn huidige woonplek maar prijsgegeven. Manny knikte naar zijn Gible en die waggelde nu het veld op. “Dat zal jij meer nodig hebben dan ik,” riep hij terug. Zijn huiswerk had hij wel al gedaan. Hephaestus zou dit makkelijk kunnen winnen, mits ze het zouden spelen zoals ze geoefend hadden.

Helaas was Surskit deels watertype, dus grond aanvallen hadden amper effect. Manolo besloot in deze ronde dus te gaan voor de draaktype aanvallen. Hopelijk had hij er niet veel nodig en zou Viola het rustig aan doen met de wateraanvallen, maar hij gokte van niet. Heph was daar namelijk zwak tegen dankzij zijn grondtype. “Heph, open het gevecht maar met een Dragon Rage,” droeg de jongen zijn pokémon op. De Surskit deed een poging het te ontwijken, maar helaas voor die was de aanval toch raak. En het deed meteen flink wat schade aan bij hem. De blik die hij kreeg van Viola was haast lachwekkend. Ze had hem onderschat. Net goed. “Surskit, doe je Bubble!” Manny deed de moeite niet om te roepen dat Heph die moest ontwijken. Het was een zwakke aanval en hoewel het twee keer zoveel schade aanrichtte bij een grondtype, had de Gible er weinig last van. Hij hief zijn poten voor zijn gezicht en wist daarmee de schade te beperken, waarna hij zijn poten weghaalde en een kreet van vechtlust liet klinken.

Manolo rolde met zijn ogen. Uitgerekend hij moest zo’n beest vangen die van vechten hield. Hij was hier veel te lui voor. Wilde dan ook niet veel doen. Gelukkig hadden hij en Hephaestus al een redelijke band opgebouwd en wist de Gible zelf al wat hij moest doen. Een Slash, dat was waar ze voor gingen. Een normaaltype aanval, maar nog steeds schadelijk genoeg voor de Surskit. Het beest zat dan nu ook op het randje van bewusteloosheid. Eigenlijk was het vrij zielig om naar te kijken. Pokémon waren zulk ontzettend trouwe wezens. Zelfs wanneer ze wisten dat ze niet verder konden, gingen ze toch door voor hun trainers. Pokémon hadden gevoel en instinct, maar ze hadden vaak niet het besef dat ze de mensen links moesten laten liggen en naar hun eigen lichaam moesten luisteren. Manolo had het niet op mensen die pokémon voor niks pijnigden, alleen omdat ze hen te zwak vonden. In feite waren zij de zwakkere wezens. Pokémon niet.

“Surskit, Sweet Scent!” Manolo hief een wenkbrauw op. Waarom ging ze niet voor een offensieve aanval in een poging Heph nog uit te schakelen? Wist ze nu al dat het geen nut ging hebben of was ze zo wanhopig? Wellicht kwam hij zo wel achter het antwoord en anders zou hij het nooit te weten komen. Als hij het niet mis had, dan zorgde deze aanval ervoor dat zijn Gible minder goed zou gaan ontwijken, maar een probleem vond hij dat niet. Heph was sowieso de snelste niet en hij kon onderhand wel wat meer aanvallen incasseren. “Hephy, zou je zo vrij willen zijn?” vroeg de jongen aan zijn pokémon. Aan deze ronde moest nu een einde komen. En dat gebeurde met een Take Down. Veel tegenliggende schade zou de Gible niet krijgen. De Surskit was immers zo goed als uitgeschakeld. De vlaggen gingen niet veel later omhoog en er werd omgeroepen dat de Surskit had verloren. Viola liet haar pokémon terugkeren, maar had haar blik op Manolo gericht.

“Ik had je eerlijk gezegd een beetje onderschat,” begon ze glimlachend. “De meeste trainers die hier komen, zijn niet zo goed voorbereid, zie je.” Ah, maar daar maakte ze juist de fout. Manolo haalde zijn schouders op. “Die denken niet goed na, dan.” Tja, het had niks met leeftijd te maken, maar hij had al op jonge leeftijd geleerd zijn hersens te gebruiken. Het kon best dat hier nog volwassenen binnen kwamen gestormd en dat zij het gevecht niet overleefden, omdat ze halsoverkop die badge wilden halen. Manny was niet zo. Als het aan hem had gelegen, dan had hij hier niet eens gestaan. Dekmantel of niet. Hij deed het alleen om Hephaestus een pleziertje te doen. “Jij wel dan, wil je zeggen?” lachte de blondine. Ze lachte hem niet uit. Ze was geamuseerd om het gesprek. Manolo grijnsde naar haar. “Viola, gymleader van Santalune City. Je hobby is fotograferen, je maakt gebruik van insecttypes en je hebt een ouder zusje genaamd Alexa, die werk verricht in Lumiose. De camera die jij meestal om je nek hebt hangen, is een verjaardagscadeautje van haar.” De blondine was verrast om wat hij vertelde. Oké, het begin van zijn zin was algemene info en daarom ook vrij bekend. Maar dat laatste kon niet iedereen weten en dat was toch wel zorgwekkend. “Ongelooflijk... Hoe weet je dat allemaal?” vroeg ze beduusd aan hem. Manolo haalde zijn schouders op. “’k Doe gewoon mijn huiswerk. Zo weet ik dat de pokéball die je nu in je handen hebt een Vivillon verschuilt.” Viola slikte. Dat kon Manny niet zien, maar hij merkte het wel.

“Dan heeft het geen zin om dit nog uit te stellen, hm? Vivillon, kom er maar uit!” De blondine besloot verder geen vragen meer te stellen en liet het gesprek vallen. Iets wat de jongen niet erg vond, want hij wilde eerlijk gezegd dat dit nu al achter de rug was. De vlinder kwam tevoorschijn en Manolo nam het zorgvuldig in zich op. Vivillon was zowel insect als vliegtype, dus grondsoort aanvallen hadden sowieso geen effect. Hephaestus was wederom genoodzaakt om zich tot normaal en draaktype aanvallen te richten. Maar dat maakte niet uit. Ze konden dit. “Weet je, ik had ooit een uitdager die zo vol was van zichzelf, dat ze mij eerst liet gaan in het tweede gevecht. Denk je dat je dat aankunt?” grapte Viola tegen hem. Manolo hief zijn wenkbrauw op. “Wat gebeurde er met haar pokémon?” stelde hij de wedervraag. Viola lachte. “Die schakelde ik meteen uit, natuurlijk. Maar ze had nog een pokémon. Ik denk dat ze allemaal een sterke band hadden, want ze lieten niks van me heel erna.” Oh. Nou, die wilde hij dan zeker niet ontmoeten. Als het waar was wat Viola zei, dan kostte het hem misschien wel zijn leven. Mensen kwaad maken was namelijk een vak en hij kon daar nog wel wat van.

Hij besloot dat hij het risico niet wilde nemen en ging zelf over in de aanval. “Hephaestus, Dragon Claw.” Met vlijmscherpe nagels sprong hij op de Vivillon af, maar die ontweek de aanval met gemak. Stik. Dat was één van hun beste aanvallen. “Stun Spore!” Hè Shiftry. Dat ook nog. Gelukkig liet ze hem niet in slaap vallen, zeg. Door de eerdere Sweet Scent kon Heph de aanval niet ontwijken en was hij al snel verlamd. Juist. Dat ook nog. Daarom voerde ze die aanval dus eerder uit. Slim bedacht. “Probeer de volgende aanval te ontwijken,” droeg Manolo zijn pokémon op. Al wist hij bijna zeker dat het niet veel ging uithalen. “Psybeam!” En daar was het al. De Gible kon het niet ontwijken en klapte achterover tegen de grond. “Heph, kun je nog verder?” In plaats van een directe reactie van de pokémon, besloot hij wit op te lichten. Manny schrok, maar deinsde niet achteruit. Pas na enkele tellen nadenken kwam hij erachter dat dit betekende dat Hephaestus evolueerde. Zo snel al? Daar had hij niet eens over nagedacht...

Na nog een paar tellen lag er een Gabite op de plek van de Gible. En hij zag er niet al te blij uit. Maar dat kon natuurlijk ook door de bouw van de pokémon komen. Zonder een opdracht af te wachten van zijn trainer begaf de Gabite zich naar de Vivillon en viel met twee scherpe klauwen omstebeurt aan. Was dat Dual Chop? Als Gible had hij die niet kunnen leren, maar als Gabite wel. Huh. Interessant. De Vivillon kermde van de pijn en zweefde vlug weg van zijn tegenstander. “Vivillon!” riep Viola bezorgd naar haar pokémon. Deze gaf echter aan verder te willen vechten. “Struggle Bug!” Manolo besloot dat hij er nu wel eigenlijk genoeg van had en dat hij een einde aan dit gevecht wilde maken. “Dragon Rage!” riep hij naar zijn pokémon; op een volume dat hij normaal niet gebruikte. Hij was er gewoon klaar mee. De twee aanvallen botsten en voor een moment viel er spanning over iedereen in de ruimte heen. Welke pokémon stond nog recht? En welke lag uitgeteld op de grond?