Get back, what the fck you gonna do?

Was dit niet Rustboro City? Ja toch... Dit moest het stadje zijn waar die gym was. Of het daadwerkelijk Rustboro was, was een grote gok. Zoals al duidelijk was, ze was erg slecht in namen onthouden, maar dan ook héél slecht. Er waren nog veel meer dingen die Fae niet kon, maar dit was toch wel haar zwakste punt. Op haar zeer modieuze sandalen wandelde ze verder door de stad, af en toe nieuwsgierig om zich heen kijkend. Als hier die gym was waar Lethe het over gehad had in hun bos-avontuur, dan ging ze hem uitdagen ook! Was Igneel niet te sterk voor de gym? Hmm... Het moest een eerlijk gevecht blijven dat wel, dus de kans was groot dat ze Igneel niet eens gebruiken mocht. Oké... Dan niet. Zonder erbij na te denken hield ze ineens midden op straat halt. Als ze de gym toch niet kon uitdagen, waarom was ze hier dan nog? Ugh... Het leven was hard mensen.

&Flynn Walter.

Ineens had ze halt gehouden om na te denken over waar ze heen kon. Nadenken... Wow... Wat gebeurde er de laatste tijd toch met haar? Het was namelijk dat ze nooit nadacht, dus waarom deed ze het nu wel? Geen idee. Raar dit... Ze was net zo lekker in gedachten verzonken of iemand maakte weer een opmerking. Natuurlijk... Ze kon niet eens rustig midden op straat gaan staan zonder dat iemand haar stoorde. "Nee," antwoordde ze kortaf om zich om te draaien. Voor haar stond nu een nogal wat oude vent met een sigaret in zijn bakkes. Hij zag eruit alsof hij de lolly van een klein meisje kon afpakken. Gemeen dus. "Ik was enkel aan het nadenken," vervolgde ze bijdehand. Wow... Het woord nadenken klonk heel raar uit haar mond.

Klein... Hij noemde haar klein. Ze was geen kind van vier meer verdomme. Ze was zeventien en bijna volwassen, dus vond ze dat hij het recht niet had om haar zo te noemen. Een geërgerde grom verliet dan ook haar lippen toen de man er ook nog eens bij begon te grijnzen. Ugh... Alstublieft meneer... Stop. "Ik ben niet klein," gaf ze als enige reactie om een wenkbrauw op te trekken. Als hij het zo wilde spelen kon ze net zo goed meedoen hoor. Lekker bijdehand op alles reageren met een stomme grijns op haar gezicht. "En nee, ik ben geen trainer. Ik been een Ranger, meneer," antwoordde ze zo 'beleefd' mogelijk, een nadruk leggend op meneer. Yhea. Hij moest blij zijn dat ze hem geen oudje noemde.

Haar uitspraak over het feit dat ze een Ranger was leek niet in de smaak te vallen bij de oudere man, want zonder nog maar één woord te zeggen liep hij langs haar heen. In zijn ogen was ze dus blijkbaar lucht, iets wat je inademde, uitademde en vervolgens niet meer nodig had. Wow... Ze was beledigd. "Euh... Meneer?!" bracht ze dan ook verward uit om koppig achter de man aan te lopen. "Heb ik misschien iets verkeerds gezegd?" probeerde ze nog. Nee, ze snapte er helemaal niks meer van nu.

Koppig bleef ze de oude man volgen, het nog steeds niet kunnen accepteren dat hij geen interesse in haar had. Het ging om het feit dat ze zich zeer beledigd voelde, want anders had ze de man gewoon lekker zijn gang laten gaan. Ze wilde een reden waarom hij weggelopen was, want no way dat hij hier mee weg ging komen. "Meneer!" riep ze kwaad om hem de straat over te volgen. "Waarom loopt u nou weg?!" probeerde ze nog. Ze moest zelf een kort sprintje trekken om hem bij te houden, want grote stappen. Nog steeds gaf de man geen enkele reactie en dat was iets wat haar nog bozer maakte. "Wat doet u dan voor werk?! Voelt u zich belangrijker of zo?!" haalde ze uit.

De oude man begon haar geduld op de proef te stellen en het mooiste van alles was dat ze helemaal geen geduld had. Vandaar dat ze de oude man dan ook deels gelijk moest geven in zijn uitgesproken zinnen, want ze was inderdaad een driftkikker. Ze kon het inderdaad niet hebben als iemand haar de rug toekeerde en sprak alsof hij alles was wat deze wereld nodig had. Kwaad balde Fae dan ook haar vuisten om recht op de oude man af te lopen. "Onze arrogantie?" herhaalde ze met een grom, duidelijk van plan zijn om zo te gaan uithalen. "Je bent zelf wat je zonet hebt lopen opsommen." Dissen was iets wat ze niet kon nee. Oplossen met een praatje deed ze niet, zij vocht veel liever. "Ik bedoel... Wie keert een dame nou de rug toe tijdens een conversatie?"

Ze had een wanhopige poging gewaagd om de man te dissen, maar tevergeefs. De ene na de andere vervelende opmerking volgde en de man bleef met zijn rug naar haar toegekeerd staan. Irritant vond ze het zeker en juist dat was de reden dat ze steeds kwader en kwader werd. Nooit had ze gedacht dat oude mensen zo gemeen waren, maar het kon dus wel. "Ik... En jij bent geen dame." Auw... Ergens deed dat toch wel pijn. "En jij bent geen man," gromde ze terug. "Eerder een klein, vervelend joch dat aandacht tekort komt en uit verveling Rangers belachelijk maakt." Waarom waren het nou altijd de goede mensen die op hun kop kregen?

Het enige wat er uit de mond van de oude man kwam waren beledigingen en vergelijkingen. Jezus Christus, kon er dan niks fatsoenlijks uitkomen? Een grom verliet dan ook haar lippen toen er nog meer beledigingen volgden, maar het gene wat hij als laatste opnoemde was iets wat haar nog wel het meeste pijn deed. "Vraag dat maar aan de mensen van Lumoise City en Mossdeep City." Auw... Niet veel kon haar raken, maar dit deed haar echt pijn. Kwaad kneep ze haar vuisten dan ook samen, wetend dat het Rangerteam hun uiterste best had gedaan om de stad te beschermen tegen een stel sukkels met de naam Team Rocket. "Het team heeft hun uiterste best gedaan om zowel stad als mensen te verdedigen, maar niet alles lukt nou eenmaal." Hierbij was het dan ook einde conversatie, want uit pure woede sloeg ze met platte hand richting het gezicht van de man. Dan maar zo.