You're Gonna Go Far Kid

Onderwerp: You're Gonna Go Far Kid ma feb 09, 2015 10:18 pm

Met een luide snuif snoof Ayako de frisse buitenlucht van Lilycove City naar binnen. Ah, heerlijk. Zo fris, zo vernieuwend. Eigenlijk was het helemaal niet vernieuwend, want ze stond nog geen twee meter van de deur van haar huis verwijderd, maar toch gaf het haar het gevoel van vernieuwing. Misschien omdat ze hier nu voor de laatste keer voor een lange tijd stond, omdat ze op het punt stond te vertrekken en aan haar reis te beginnen. Goku stond aan haar zijde, zijn poten verveeld over elkaar heen geslagen en zijn ogen halfgesloten omdat hij totaal niet onder de indruk was. Hij was nog niet zo gek lang deel van het Hasegawa gezin, maar hij had het eigenlijk wel gezien hier in Lilycove. De Treecko stond dus wat dat betreft net zo erg te popelen als zijn trainer om hier weg te gaan. Alleen liet hij het minder goed blijken, natuurlijk.

Het was druk in Lilycove. Het had een hele geduurd voor het eindelijk weer eens zo druk was in haar thuisstad, maar sinds een tijdje was het wel erg druk. Ayako zelf had er nooit last van – ze verwelkomde de toeristen juist met open armen en gaf een verdwaalde ziel nog wel eens een korte rondleiding, maar de andere bewoners hadden overduidelijk moeite met de verandering. Voornamelijk haar ouders moesten hier erg aan wennen. Kaoru scheen er niet zo erg last van te hebben, maar was lang niet zo open naar de nieuwe aandacht als haar zusje. “Laat je ons af en toe iets weten?” vroeg Mitsuko bezorgd aan haar dochter, terwijl ze de kleding van het meisje probeerde te rechten en de brunette haar haren glad probeerde te strijken. Ayako wuifde haar hand bij haar haren weg en knikte enthousiast. “Jup! Maak je maar geen zorgen om gouwe ouwe ik! Goku en ik redden het wel,” reageerde ze vrolijk op de vrouw. Kaoru gaf haar zusje een knuffel, die de veertienjarige met plezier teruggaf. Vervolgens drukte ze een gebalde vuist tegen die van haar vader aan, wuifde nogmaals met haar hand en marcheerde toen bij het huis vandaan.

“Dag hoor! Als ik terugkom, dan ben ik minstens negen badges rijker!” riep ze naar het drietal. Ze hoorde een doffe klap en hoorde toen Kaoru grommen. “Je kan er maar acht per regio krijgen!” riep het meisje terug. Ayako besteedde er verder geen aandacht aan, besluitend het voorbeeld van Goku maar op te volgen en als een ware heldhaftige held maar gewoon de verte in te turen, terwijl ze gewoon haar neus volgde.

De brunette en haar Treecko marcheerden langs het museum, waar het meisje nog een laatste blik opwierp. Ze wist eigenlijk niet welke kant ze nou op moest om zich naar de eerste gym te begeven en dus liep ze maar een willekeurige kant op. Goku wist het waarschijnlijk ook niet, maar hij deed gewoon alsof hij wel wist waar ze heen moesten om zijn coole air te behouden. Omdat Ayako zo goedgelovig was, en ze toe moest geven dat de pokémon inderdaad cool leek in haar ogen, deed ze hem na. “Hoe zou een Contest eigenlijk zijn?” vroeg ze aan haar pokémon en niemand in het bijzonder, hardop nadenkend over het onderwerp die het museum zojuist teweeg had gebracht. Ayako had wel eens aan Contests doen gedacht, maar het had haar niet echt wat geleken. Badges verzamelen en gevechten houden lag veel beter in haar karakter dan het showen van haar pokémon en zijn kunstjes. Bovendien was ze zo opgegroeid en Goku zette alleen maar de puntjes op de i. De Treecko keek om, haalde zijn schouders op en richtte toen zijn ogen weer op het pad. “Ja, denk ik ook,” mompelde Ayako tegen hem.

Onderweg wist de brunette haar veters los te lopen. Dat niet alleen, ze wist ook nog eens op de losse veter te stappen met haar andere voet, zonder door te hebben dat haar veters los waren. En daar hield het ook niet bij op, want ze kreeg eigenlijk pas door dat haar veter los zat toen ze haar evenwicht al was verloren en met haar gezicht tegen de grond viel. Ayako slaakte een gil – waardoor Goku abrupt stopte met lopen en zich met een ruk omdraaide. Toen hij zag dat ze gevallen was, snelde hij naar het meisje toe. Ze duwde haar lichaam half overeind met haar armen en Goku kon nog net het begin van een bloedstraaltje zien die uit haar neus droop. Lekker dan, dat hadden zij weer. Dit was geen goed begin van hun reis...

OOC: & Joey Williams

Member Joey Williams Punten : 161 Age : - Icon :

Eindelijk stond Joey dan met de ticket voor de Ferry naar Hoenn-Lilycove City, de ferry naar Slateport zat inmiddels al vol. Het was een enkele reis want dat was wat hij had kunnen betalen van zijn spaargeld. Dat was echter nu wel op maar het was de moeite waard.. Hoenn ging geweldig worden.. daar had hij namelijk alle vertrouwen in. Zijn vier huidige Pokémon stonden aan weerszijden van de elfjarige jongen, tegenover hem stonden zijn vader, moeder, zusje naast elkaar en voor hen stond de wandelwagen met zijn kleine broertje er in. Joey keek even naar de twee volwassene die elk een brede glimlach op hun gezicht hadden staan. Nou ja die van zijn moeder was meer een grimas omdat de vrouw het moeilijk vond om haar oudste zoon op de boot naar Hoenn te zien vertrekken. “Pap. Mam, ik beloof dat ik elke dag een briefje stuur of bel,” sprak Joey in een poging om zijn moeder een beetje op te vrolijken. De vrouw toverde een waterige glimlach op haar gezicht en legde een hand op een van zijn schouders neer. Hij wist niet precies of hij deze belofte na ging komen maar hij ging het in ieder geval proberen.. veel tijd zou dat niet in beslag moeten nemen. “Veel plezier in Hoenn, knul,” sprak zijn vader waarna Joey zich snel omdraaide en zich even tot zijn kleine zusje en broertje wendde. “Let jij een beetje op mam, zusje?” zei de elfjarige toen tegen zijn zusje, die knikte en haar broer toen een knuffel gaf. Ze mompelde een ‘ja’ maar het was niet echt te verstaan doordat ze haar gezicht in zijn jas had geduwd. Kort daarna liet het meisje hem los terwijl de jongen zijn kleine broertje nog een snelle knuffel gaf, en zich vervolgens naar zijn vier Pokémon keerde. Want er klonk een misthoorn dat aankondigde dat de boot ging vertrekken, Joey rende met zijn Pokémon over de loopplank heen en gaf het kaartje aan de matroos die het ietwat ongeduldig aanpakte van de jongen. Joey liep nog snel naar een reling om zijn familie uit te zwaaien, waarna hij vanuit zijn ooghoeken zag dat Chespin bij hem op zijn schouder was geklommen. Op zijn andere schouder kwam Pichu zitten en keek hem met een klein grijnsje aan. “Ons avontuur gaat vandaag voor het eerst beginnen, jongens,” grijnsde Joey maar zag dat Nala hem een ietwat beteuterde blik gaf, waar de jongen van schrok en nerveus achter zijn hoofd krabde. “En meisje, natuurlijk,” corrigeerde de jongen zich en aaide de Growlithe over haar hoofdje heen. Voor hij besloot om naar zijn kamertje te gaan dat hij had gekregen om te verblijven tijdens de reis.

In de uren die daarna voorbij vlogen gebeurde er niets bijzonders. Op de boot zelf waren er geen activiteiten te doen en de meeste mensen liepen daarom van het uitzicht te genieten. Hoewel je niet echt kon zeggen dat het prachtig was want er was alleen maar water en oceaan te zien, of gillende kinderen die onrustig over het dek heen rende, daarbij was het nog aardig koud. Joey lag met zijn armen achter zijn hoofd gevouwen op het bed naar het plafond te staren. Terwijl zijn Chespin tegen hem aan lag en in een diepe slaap verkeerde. Aan de andere kant lag Nala met haar kop op de buik van de jongen ook diep inslaap. Ondertussen was Pichu bezig om Oshawott uit zijn tent te lokken. Het lukte de kleine muis al aardig omdat het kleine ottertje zijn schelp gefrustreerd op de grond gooide -eigenlijk op de lakens- en met zijn pootjes op het dekbed begon te stampen. Als Joey zou zweren, zweerde hij nu te horen dat Oshawott Pichu vervloekte en uitschold voor van alles en nog wat. Het werd eigenlijk weleens tijd dat hij met Pichu wat tijd ging door brengen, zodat het tenminste iets rustiger was voor de rest, met name zijn Oshawott. Joey grijnsde en kwam overeind hierdoor gleed verder op het bed die stug door bleef slapen, net als Nala, de Growlithe had zich helemaal opgerold. Waarna Joey de beslissing maakte om met Pichu even wat tijd door te brengen terwijl de rest gewoon in het hutje kon blijven. Gewoon even een ommetje en dan weer terug. Beneden het dek was er een lopend buffet maar vier luidruchtige Pokémon en een jongen zou waarschijnlijk geen combinatie zijn. Oshawott liep ietwat vermoeid naar zijn teamgenoten die lagen te slapen, waar hij tussenin ging liggen. Niet helemaal vreemd gezien het nog een jonge Pokémon was. “Zeg Pichu, heb je misschien zin om even met me mee te gaan?” vroeg hij de muis Pokémon die wat beteuterd naar de twee slapende Pokémon en Oshawott die geeneens zijn ogen meer open kon houden. Pichu schrok op toen de jongen tegen hem sprak en vrolijk knikte waardoor zijn oren mee flapten. “Pi! Pichu!” piepte Pichu vrolijk terwijl hij zich een weg naar zijn schouder baande.

Joey glimlachtte en liep naar de deur van het hutje, die hij opende voor even een blik op zijn drie slapende wierp. Die konden nu niks gaan uitvreten dus sloot de jongen de deur achter zich waarna hij hem op slot draaide en een pad insloeg. Pichu keek met twinkelende ogen uit naar de oceaan waardoor Joey even stopte met lopen en aaide de kleine muis op zijn schouder over zijn roze wangetje en liep naar een reling. De jongen ging met zijn voeten op de onderste pijp staan zodat hij zijn armen erover heen kon leggen. “Vind je dit mooi?” vroeg Joey aan Pichu, die knikte waardoor zijn oogjes nog meer ging twinkelen. “Pichu!” piepte Pichu vrolijk, die zijn pootjes de lucht ingooide. De jongen kon niet helemaal ontkennen dat het uitzichtloos want hij zag dat een grote groep Wailmer vlak naast de boot zwom. Deze Pokémon zag je ook weleens vlakbij de zee in Cyllage City zwemmen. Zijn vader vertelde weleens dat Wailmer migreerde door de oceanen en dat ze daarom vlakbij de kust van Cyllage City kwamen zwemmen. Nu pas merkte Joey dat er ook een groepje Wingull meevloog waardoor hij in de verte een groot gebouw opmerkte. Een vrolijke grijns kroop langzaam op zijn gezicht en tikte Pichu enthousiast aan. “Pichu kijk! We zijn er bijna!” riep Joey met een vrolijke ondertoon in zijn stem en duwde zichzelf van de reling af en rende een stukje naar voren, naar de punt van de boot en keek vrolijk toe hoe de boot langzaam Lilycove City bereikte. Althans hij vermoede dat dit Lilycove City was. “Pichu! Pichu!” riep Pichu net zo enthousiast uit en de jongen duwde grinnikend Pichu tegen zijn wang aan. Toen ook nog eens de kapitein van het schip dit bevestigde dat ze Hoenn waren binnen gevaren en dat de boot zou aanmeren in Lilycove City, kon de elfjarige zijn geluk niet op. Zijn reis ging opnieuw beginnen en misschien maakte hij wel gloednieuwe vrienden.

”Willen alle passagiers hun Pokémon in hun Pokéballen terug laten keren, ouders met kinderen hun kinderen bij zich houden. Over meer dan een kwartier meren we aan in Lilycove City.. Ik herhaal over meer dan een kwartier meren we aan in Lilycove City,” klonk de stem van de kapitein weer.

Joey’s grijns werd alleen maar breder en liep daarom snel terug naar het hutje om zijn spullen te pakken. Het was best snel gegaan maar dat kwam misschien omdat hij meerendeels van de reis had geslapen. Eenmaal in het hutje aangekomen liet hij de slapende Pokémon terugkeren in hun Pokéballen en pakte zijn rugzak van de grond af. Hierna verliet Joey het hutje en merkte hij dat de boot al was aangemeerd in de haven. Nou ja de loopplank lag nog niet over het water waardoor de passagiers aan land konden maar dat had hij nog niet gedacht of het werd al gedaan. In een geheel verliet de groep passagiers de boot die naar de kade liepen en vervolgens met hun ticket uitcheckte bij een van de matrozen. Joey liep met Pichu op zijn schouder over de plank heen en kon eigenlijk niet zo goed meer zijn enthousiasme verbergen.. het voelde goed om eindelijk weer aan land te zijn. Zelf gaf de jongen zijn kaartje ook aan de matroos die hem een fijne reis wenste en dat was voor Joey het teken om een sprintje naar de uitgang te trekken. Toen hij buiten kwam bleef hij voor een moment even stil staan om zich heen kijkend. Lilycove City was zoals verwacht een stadje die toeristen aantrok. Er was van alles te zien maar het meest interessante vond hij toch de Pokémon die er rond liepen. Joey lachte vermaakt toen er een andere trainer met een Zigzagoon langs liep en keek toen even naar Pichu die zijn zwarte neusje de lucht in gooide, de geur van de zee in zich opnemend. Er waren dus ook Pokémon die veel voorkwamen in Kalos zoals; Zigzagoon, Wingull en Pelipper die in een grote groep over vlogen. Opdat moment besloot Pichu zelf om een kijkje te gaan nemen en sprong onverwachts van zijn schouder waarna de gele muis een kant op rende.

“Wacht Pichu! kom terug!” riep Joey nog in een poging om zijn Pichu terug te roepen en besloot toen snel achter het gele wezentje aan te rennen. Hierdoor niet opmerkend dat er iemand voor zijn voeten op de grond lag en met zijn eigen voet achter iets bleef haken en viel vervolgens voorover op de grond. Hij bleef er even liggen maar hierdoor kwam wel zijn Pichu naar hem terug lopen en wees met zijn kleine handje naar de jongen. “Piiichu!” lachte het wezentje triomfantelijk en duwde grinnikend zijn pootjes voor zijn mond. Joey besloot om het te negeren en liet zijn donkere ogen even over de persoon glijden waarover hij was gestruikeld en kwam vervolgens overeind. Het was een meisje, een paar jaar ouder dan dat hij was, en er stond een groene Pokémon naast haar. Wacht er was iets mis, vragen over deze Pokémon kwam straks wel, hij merkte dat een klein straaltje bloed op dat uit haar neus kwam. “Is alles in orde?” vroeg Joey met een bezorgde ondertoon in zijn stem en keek met een bezorgde blik naar het meisje. Pichu kwam naast hem staan die zijn kleine pootje onder zijn kin duwde en ook even een bezorgde blik op het meisje wierp.

Onderwerp: Re: You're Gonna Go Far Kid zo feb 15, 2015 8:16 pm

Ayako lag nog geen minuut op de grond of ze voelde dat er druk op haar zij werd gezet, gevolgd door een zwaarder gewicht die dwars over haar rug heen lag. Geschrokken wilde de brunette inademen, maar de lucht werd als het ware uit haar longen geperst door het plotselinge gewicht. Goku keek fronsend toe hoe er een jongen over zijn trainer heen viel, die in tegenstelling tot het meisje verticaal over haar heen lag, terwijl zij horizontaal op de grond lag. De arme Treecko wist niet of hij nu zodanig klaar moest zijn met de wereld, dat hij zijn voorhoofd weer moest pijnigen door met zijn poot ertegen aan te slaan. “W-Wat gebeurd er? Goku?!” riep Ayako verward. Ze probeerde te zien wat er op haar was gevallen, maar dat was praktisch onmogelijk in deze houding. Pas toen hetgeen op was gestaan, kon de brunette zien dat het een jongen was die een stuk jonger leek te zijn. Misschien tien? Ze was niet goed met inschatten, maar hij was in ieder geval jonger.

Hij vroeg of alles in orde was. “Ja hoor, prima!” reageerde Aya nonchalant, de bloedneus compleet negerend. Goku rolde met zijn ogen en tikte de jongen aan, terwijl zijn trainer langzaam overeind kwam en haar kleding gladstreek. Oh, misschien kon ze die viezigheid ook maar beter ervan af kloppen. De Treecko wees eerst naar Ayako’s neus, die totaal niks doorhad, en probeerde toen duidelijk te maken dat ze er een zakdoek voor nodig had. Dat hij het meisje haar partner was geworden, betekende dat hij verantwoordelijkheid over haar had gekregen en in het Hasegawa gezin betekende dat ook een crashcourse in EHBO. De brunette had namelijk sowieso zwakke botten, dus het was voor haar gemakkelijk om iets te kneuzen of breken. Nu was een bloedneus geen botbreuk, maar het verdiende net zo goed aandacht.

Member Joey Williams Punten : 161 Age : - Icon :

“Ja hoor, prima!” was de nonchalante reactie van het meisje, waarop Joey zijn wenkbrauw fronsde. Waarom zou je zoiets als een bloedneus negeren en gewoon doorgaan alsof er niks aan de hand was? Ergens snapte hij hier niks van.. hoewel hij voelde zich schuldig omdat het ergens zijn schuld was? of niet soms? Opdat moment voelde hij dat hij werd aangetikt door de Pokémon van het meisje en keek vragend naar het wezentje die naar de neus van het meisje wees. Joey wierp even een blik met Pichu uit die enkel zijn kopje vragend schuin hield en niet zo goed wist wat hij van de groene Pokémon moest denken. “Pichu?” bracht de kleine Pichu uit. Vervolgens liet de jongen zijn rugtas van zijn schouder glijden waarna hij op de Pokémon van het meisje knikte en er met moeite een EHBO kist uit wist te vissen. Hij zette het witte kistje naast Pichu op de grond neer terwijl hij naar een zakdoek of gaasje zocht. Een losse doek in zijn tas had hij niet dus het moest in zijn EHBO kit zitten. Dat moest gewoon. Veel wist Joey eigenlijk niet echt te zeggen dus terwijl hij zocht naar een ‘doek’ besloot hij om zichzelf maar voor te stellen. “Mijn naam Joey,” sprak hij met een glimlach om een gesprek aan te knopen met zijn duim wees hij naar zichzelf. Pichu tikte met zijn pootjes op zijn borst en zette hierbij een grijns op zijn gezicht. “Pi! Pichu!” piepte Pichu triomfantelijk waardoor hij omviel toen hij zijn borst vooruit stak. “En dit hier is Pichu,” voegde Joey er aan en schudde grinnikend zijn hoofd maar voelde een klein zakje zakdoekjes in zijn handen glijden, die hij uit de doos viste en er een uit het zakje haalde om deze vervolgens naar het meisje uit te steken. “Hier een zakdoek,” sprak hij nog voor hij deze uitreikte naar het meisje.

Onderwerp: Re: You're Gonna Go Far Kid wo feb 18, 2015 9:30 pm

De jongen scheen hem niet te begrijpen. Ergens irriteerde het Goku alleen maar. Wat was er nou zo moeilijk aan? Hij wees toch uitbundig naar Ayako’s bloedneus? Moest hij het gaan spellen? Dat ging niet echt, want hij sprak de menselijke taal niet. Wonder boven wonder haalde de vreemdeling wel zijn tas van zijn schouder en begon hij erin te rommelen. Nieuwsgierig boog Goku voorover om te zien of hij aan het doen was wat de Treecko dacht dat hij deed en ja hoor, daar verscheen de EHBO-doos. Mooi. Goku’s mondhoeken krulden lichtjes omhoog, maar het was niet echt te zien dat hij trots glimlachte. Ondertussen bleef zijn trainer dom staren naar wat de jongen nou eigenlijk uit zijn tas had gehaald en raakte alleen maar meer verward toen hij het open deed. Het zag er allemaal zo ernstig uit dat Ayako bijna in paniek raakte dat er een bot uitstak of iets. De stem van de knul kalmeerde haar echter, want door zich voor te stellen vestigde hij de aandacht ergens anders op. Bij een normaal persoon zou dat waarschijnlijk minder goed hebben gewerkt, maar bij Aya was het prima afleiding. “Ik ben Ayako!” stelde ze zichzelf toen voor. “Aya is ook goed, hoor,” voegde ze eraan toe, waarop ze wees naar haar Treecko. “En dat is Goku.” Het feit dat Joey’s Pichu geen naam had, ontging haar helemaal. Het interesseerde haar vrij weinig of je je pokémon een naam gaf. Zolang je je maar gelukkig voelde. De jongen stak vervolgens een zakdoek naar haar uit. Niet-begrijpend nam Ayako die aan, want ze had toch geen loopneus? Het was toen ze haar hand naar de zakdoek had uitgestoken, dat er een bloeddruppel op haar arm terechtkwam en ze dan eindelijk het bloedstraaltje voelde. “Oh. Bedankt,” grijnsde ze schaapachtig, terwijl ze het doekje tegen haar neus aan duwde en haar hoofd wat naar achteren hield. “Leuke ontmoeting zo,” lachte ze.

Member Joey Williams Punten : 161 Age : - Icon :

Joey glimlachte vriendelijk toen de brunette zichzelf voorstelde als Ayako en haar Pokémon als Goku. Even fronste de jongen even.. was dat de soort van de groene Pokémon? Hij wierp even een blik uit met zijn Pichu die enkel wat staarde naar de twee. De jonge Pokémon wist niet zo goed hoe hij zich nu eigenlijk moest gedragen en ging vervolgens zitten op zijn kont, met zijn pootje in zijn mond. “Graag gedaan,” sprak Joey op een vrolijke toon en keek even naar zijn Pichu die geen moeite deed om iets te zeggen. In plaats daarvan pakte hij zijn Pokédex erbij en richtte deze op Goku;
Treecko is een Bosgekko Pokémon. Hij is cool, rustig en berekenend - hij raakt nooit in paniek. Als een grotere tegenstander hem aanstaart, staart hij gewoon terug zonder een centimeter van zijn plek te wijken. sprak het rode apparaatje.
Joey’s grijns werd breder toen hij terug keek naar Goku waarna de elfjarige jongen zijn Pokédex dichtklapte die hij terug op zijn plek stopte, en zich weer volgens op Ayako richtte. Hij grinnikte even om haar opmerking terwijl hij een blik op de Pichu richtte die zich inmiddels op iets anders richtte.. de Treecko van Ayako. De kleine muis Pokémon ging pal voor Goku staan waarna hij probeerde om op zijn tenen te gaan staan, maar dit mislukte want hij kon niet zo goed zijn evenwicht bewaren, waardoor hij omviel. Joey spendeerde hier geen aandacht aan. Pichu was gewoon nieuwsgierig.. hopelijk ging hij geen dingen doen die hem in de problemen zou brengen. Pichu kennende. Nu hij hier toch stond kon hij net zo goed vragen of hier ergens een Pokémon Center in de buurt was. “.. Net begonnen aan je reis?” vroeg Joey toen ietwat nieuwsgierig en pakte vervolgens een van zijn vier Pokéballen van zijn riem, waarvan hij de Pokéball pakte van zijn eigen starter en deze opgooide. Een silhouet van een Chespin kreeg langzaam vorm. De gras Pokémon keek even schaapachtig rond voor hij Ayako opmerkte. “Dit is mijn partner, Chespin,” voegde hij er nog aan toe met een klein grijnsje. De rest liet hij zo wel zien.

Onderwerp: Re: You're Gonna Go Far Kid ma maa 23, 2015 10:38 pm

Ayako hoorde een of andere monotone stem praten, maar ze kon niet echt zien wat er aan de hand was. Ze mocht immers niet omlaag kijken met een bloedneus en hoewel zij al klein was, was de jongen zelf niet heel veel groter dan haar. Goku scheen de extra aandacht niet erg te waarderen, hoewel hij het grotendeels gewoon probeerde te negeren en met zijn poten over elkaar de verte in staarde. Terwijl Joey zich weer op de brunette vestigde, kwam de Pichu van de jongen naar hem toegelopen en Goku voelde zijn neus al optrekken toen hij het vanuit zijn ooghoeken zag gebeuren. Droog stapte hij opzij toen de gele pokémon pardoes omviel en hield zijn blik strak bij het groepje vandaan; nog altijd op de horizon gericht. De Treecko zou overduidelijk geen goede oppasser worden.

In de tussentijd was Aya’s bloedneus al bijna ten einde. Ze was lichtelijk verbaasd, want het was maar van korte duur geweest. Niet dat ze ging klagen daarover, natuurlijk. Het bebloede zakdoekje vormde ze tot een propje en ze keek even rond voor een prullenbak, maar zag die niet zo snel staan. Stik. Ze besloot het maar vast te houden. Misschien dat ze er zo wel eentje zag. Joey stelde haar een vraag, waardoor haar volledige aandacht binnen één honderdste seconde weer naar de jongen ging. “Yep! Ik woon hier even verderop,” deelde ze mee, waarna ze naar achteren wees, proberend haar huis te spotten. Ze waren al te ver weg. Teleurgesteld liet ze haar arm weer zakken en keek ze terug naar Joey, die inmiddels een andere pokémon tevoorschijn had gehaald. Ze hurkte naar de grond en keek geïnteresseerd naar het wezen. Chespin, huh? “Hallo!” begroette ze hem vrolijk. “Hoe gaat ‘ie?”

Member Joey Williams Punten : 161 Age : - Icon :

Het irriteerde de Pichu dat de groene Pokémon niet op hem scheen te reageren. Meer rede om hem dus uit zijn tent te lokken.. iets waar Pichu goed in was. Zonder moeite sprong de kleine muis weer overeind. Uitdagend grijnsde het gele wezentje toen hij dacht aan hoe hij Oshawott altijd kwaad kreeg; een simpele por was bij die idioot al genoeg. Joey was toch te druk met Ayako en zijn andere teamgenoten waren nog in die ronde ballen waar hij een beetje bang voor was. Hij liet het niet echt zien aan zijn trainer want hij was stoer. Eigenlijk ook weer niet. Pichu keek even omhoog naar Goku die niet echt naar iets scheen te kijken wat dus een uitstekende kans was om hem nog verder uit zijn tent te lokken. Uitdagend stak de Pichu zijn tong naar de Treecko en draaide zich vervolgens om op zijn achter werk te meppen. Misschien was dit wel genoeg om beweging in de Treecko te krijgen. “Piiiiii,” klonk er daarbij uit zijn mond dat hij er meer bij maakte om het te verduidelijken dat het op Goku was gericht.

“Yep! Ik woon hier even verderop,” reageerde Ayako waarop Joey een opgeluchte uitdrukking in zijn ogen kreeg. Hij besefte zich nu pas dat hij er niet aan had gedacht om een Holocaster aan te schaffen in Kalos.. wat was hij toch weer stom. Nu was hij weer afhankelijk van de videofoons in het Pokémon Center. stom. Dan kon hij maar beter meteen ook vertellen dat hij uit Kalos kwam of niet soms? Joey duwde vervolgens met zijn duim tegen zijn borstkas duwde en grijnsde naar Ayako. “Ik kom net van de boot uit Kalos,” reageerde hij terwijl hij zijn rode petje wat rechtop zette en naar zijn Chespin keek, die wat droog uit zijn oogjes staarde. Toen Ayako hem begroette en hem vervolgens een vraag stelde, omdat hij niet zo goed wist wat hij moest zeggen. Hij was simpelweg niet gewend om op deze manier de aandacht te krijgen.. meestal waren het Oshawott en Pichu die het meestal voor hem verknalde. Op Joey na dan. Aarzelend stak Chespin dus ook maar een pootje uit naar het meisje. “Chespin, ches,” piepte hij uiteindelijk en keek even naar Joey, die een hand op zijn kopje legde, als teken dat hij het goed had gedaan. “..Ik ben min of meer een beetje verdwaald..” sprak Joey toen nog als toevoegsel aan zijn eerdere reactie.

Onderwerp: Re: You're Gonna Go Far Kid wo maa 25, 2015 10:50 am

Goku zag het wel. Vanuit zijn ooghoeken zag hij dat de Pichu erg z’n best deed om de aandacht te trekken op een erg negatieve manier. Helaas voor hem was de Treecko niet gediend van kinderachtig gedrag en verkoos hij liever rust en stilte boven het kletsen met een kinderlijke Pichu. Al moest hij toegeven dat de neiging om een klap met zijn staart te verkopen wel erg groot was – en dat werd alleen maar erger. Zeker toen het gele wezentje zijn tong uitstak, om vervolgens met zijn rug naar Goku toe te staan en licht voorover te bukken. De pets op zijn achterwerk was de druppel voor de Treecko. Er knapte iets binnen in hem. Maar in plaats van in woede uit te barsten, besloot hij het anders aan te pakken. Hij grijnsde schreef, terwijl hij zijn voet omhoog stak en die tegen de kont van de Pichu aan plantte, om vervolgens flink wat kracht te zetten met de intentie om de pokémon voorover te duwen. Zo. Dat zou hem leren. Volgende keer dacht hij wel beter na. Hoopte Goku.

Joey vertelde dat hij uit Kalos kwam en dat trok Ayako’s aandacht vrijwel meteen. “Oooohhh, wat awesome! Hoe is het daar? Waarom besloot je weg te gaan?” De meest logische rede: Hij wilde een andere regio verkennen en daar trainen. Maar zover dacht de brunette nog niet eens. Haar was immers aangepraat om het eerst in Hoenn te proberen voor ze besloot om verder te gaan. En dat vond ze eerlijk gezegd prima. Heimwee was nog wel eens een voorkomend iets bij de Hasegawa’s, dus misschien had zij er ook wel last van. Niet dat ze dat kon weten, want tot nu toe was ze nooit ver van huis geweest. De Chespin van Joey stak zijn poot uit en Aya nam die enthousiast aan. Het was dus een vriendelijke pokémon – in tegenstelling tot Goku. “Hehe, ook aangenaam,” grijnsde ze naar het wezentje, waarop haar aandacht werd getrokken door zijn trainer. Joey was verdwaald. Huh. “Waar wilde je dan heengaan?” vroeg ze aan hem. Misschien kon ze helpen! Zelfs al wist ze de weg buiten Lilycove en omstreken ook niet echt.

Member Joey Williams Punten : 161 Age : - Icon :

Pichu voelde de poot van Goku tegen zijn achterwerk duwen waardoor de gele muis met zijn neus vol op de stenen straat viel. Voor een moment was Pichu even door stomheid geslagen en bleef hij plat op de grond liggen, zijn blauwe bril lag naast hem op de grond. De gele Pokémon kwam overeind en deed een wanhopige poging om het bandje van de bril om zijn hoofd te krijgen maar dat mislukte toen het voorwerp van zijn hoofd gleed, en weer op de grond viel. Pichu wierp een kwade blik op de Treecko waarna er wat lichte vonkjes van zijn roze wangetjes afkwamen, het was zijn schuld dat zijn bril ‘kapot’was. Eigenlijk nog voordat de Pichu zijn Thundershock ontlaadde werd hij plots bij zijn staart gegrepen door een groene sliert en vervolgens langzaam omhoog te worden getild. “Piiichu!” piepte hij geschrokken en reikte met zijn korte gele pootjes naar zijn bril die nog op de grond lag. Chespin echter, had een blik in zijn ogen die niet echt te beschrijven was. Chespin keek de Treecko aan met een verontschuldigende blik voor het gedrag van zijn teamgenootje en schudde vervolgens expres met zijn roede de kleine Pichu door elkaar. Deze spartelde in een poging om los te komen. Uiteindelijk liet hij Pichu weer voorzichtig zakken en liet hem op de grond ploffen, plat op zijn achterwerk. Nukkig sloeg hij zijn pootjes over elkaar terwijl hij snel de tranen uit zijn ooghoeken veegde.

Joey grinnikte toen hij zag dat Ayako het pootje van zijn Chespin beetpakte en de groene Pokémon van de aandacht genoot. Normaal gesproken was zijn Chespin meer op hem gericht maar het sociaal contact had zijn partner nog niet verleerd gelukkig. “Oooohhh, wat awesome! Hoe is het daar? Waarom besloot je weg te gaan?” vroeg Ayako toen, wat eigenlijk ook best logisch was, gezien het feit dat hij er best veel gedoe over had gehad met zijn moeder. “Kalos is wel koel maar ik voelde me daar niet echt op me plek, ik was er eerlijk gezegd een beetje op uitgekeken. En het leek me wel een uitdaging om eens wat nieuws te proberen,” reageerde Joey met twinkelende ogen. Het was niet dat hij Kalos haatte maar.. hij voelde zich daar gewoon een beetje opgesloten, vooral omdat in die regio familie van hem woonde die hem in de gaten zouden kunnen houden. In Hoenn had hij nu meer het gevoel van vrijheid. “..bezorgde moeders..” voegde hij eraan toe met een klein grijnsje. Toen Ayako vroeg waar hij heen wilde gaan, fronsde hij eventjes. Wilde hij meteen al naar het Pokémon Center om zijn moeder te bellen dat hij was gearriveerd in Hoenn? Eigenlijk wilde hij nog wel eventjes wat van de stad zien gewoon omdat hij dolgraag wilde weten wat er qua uitzicht te zien was. Joey wist het nog niet zeker. “..Nou ja, een Pokémon Center maar eigenlijk wil ik ook wel eerst meer van Lilycove zelf zien,” sprak Joey uiteindelijk na kort te hebben nagedacht.

Onderwerp: Re: You're Gonna Go Far Kid do maa 26, 2015 11:21 am

Goku zag dat de Pichu een kwade blik op hem wierp en dat zijn wangen begonnen te vonken. De Treecko zette zich alvast schrap voor het ontwijken van de aanval, maar voor het ook maar ontladen kon worden, merkte hij een groene roede op die de pokémon vastgreep en optilde. Verward keek de pokémon opzij, alleen al om op te merken dat het de Chespin was die zijn teamgenoot in toom probeerde te houden. Hij kreeg een verontschuldigende blik toegeworpen van de andere graspokémon en keek toen toe hoe hij de Pichu voor straf door elkaar schudde. Goku’s mondhoeken krulden lichtjes op tot een scheef grijnsje die hij aan zijn medesoort liet zien. Dankbaar dat de pokémon hem geholpen had, hoewel hij het prima alleen had aangekund, maar het was niet zijn eigen teamgenoot en hij kon zich op dit moment wel voorstellen dat het aan de Chespin was om in te grijpen. Goku besloot op dat moment dat hij deze pokémon wel kon vertrouwen en stapte koeltjes op hem af, waarna hij naast hem tot stilstand kwam en zwijgend naar de Pichu staarde.

Joey gaf al snel antwoord op haar vraag en hij vertelde dat hij zich niet echt thuis meer voelde in Kalos, ondanks het feit dat hij daar vandaan kwam. Ayako knikte begrijpend. “Als ik dat gevoel had gehad, dan was ik hier ook weggegaan,” constateerde ze nonchalant. Maar naar welke regio zou ze dan zijn vertrokken? Kanto? Sinnoh? Kalos? Wat een moeilijke keuze. Ze kon het maar beter voor later overhouden, mocht ze die keuze wel moeten maken. Zoals wanneer ze alle zeventien badges had verzameld in Hoenn. En dat, tja, dat duurde nog wel even. Toen ze Joey iets hoorde mompelen over bezorgde moeders, begon ze te grinniken. “Mijn moeder is gewend geraakt aan mij,” reageerde ze vrolijk, alsof het de normaalste zaak van de wereld was dat ze elke dag met een gebroken bot thuiskwam. Als je dochter zwakke botten had, maar wel van avontuur hield... Tja, dan leerde je er wel mee omgaan. De jongen deelde vervolgens mee dat een Pokécenter zijn eerste keuze was, maar dat hij ook wel wat van Lilycove wilde zien. Aya’s gezicht werd nu nog opgewekter, terwijl ze bijna een sprongetje in de lucht maakte van enthousiasme. “Ik kan je wel wat dingen laten zien, als je wilt!” deelde ze mee. Zonder te waarschuwen of een reactie af te wachten, greep ze naar de jongen zijn pols, om hem vervolgens mee te trekken naar één van de grootste toeristische trekpleisters hier in de stad. “Ik laat je eerst het saaie zien en dan het coole, oké!” riep ze nog naar achteren, een weg banend naar het museum van Lilycove. De toegang daar was toch maar gratis.

Member Joey Williams Punten : 161 Age : - Icon :

Chespin keek zwijgend toe hoe de Treecko naast hem kwam staan en porde vervolgens Pichu tegen zijn hoofdje, die met een chagrijnig hoofd opkeek naar de twee starter Pokémon. Chespin trok zich hier niets van aan en wees met zijn bruine pootje naar Goku om zijn verontschuldigingen aan te bieden, maar Pichu trok uitdagend zijn ooglid omlaag waarna hij zijn tong uitstak naar de Pokémon. Mooi niet dat hij zich ging verontschuldigen. Normaal gesproken was Chespin een kalme Pokémon maar deze kleine gele etter begon hem nu toch wel te irriteren. Hoe moelijk was het nou om je excuses aan te bieden? Voor een tweede keer liet hij zijn roedes verschijnen en gaf toen een klap ermee op de stenen grond zodat Pichu opschrok en zijn pootjes tegen zijn hoofd legde. Soms moesten er maatregelen worden genomen en soms waren deze maatregelen een beetje hardhandig maar wel nodig voor de kleine Pichu. Pichu snoof maar stak toen wel zijn gele pootje uit naar de Treecko om zijn excuses aan te bieden. Chespin glimlachte toen uiteindelijn naar kleine muis en pakte het blauwe voorwerp van de grond die hij op het hoofdje van de Pichu plantte. Deze keek verontwaardigd op toen zijn geliefde duikbril terug op zijn plaats zat. “Pi! Pichu!” piepte hij dankbaar naar Chespin, die enkel achter zijn hoofd krabde.

Joey moest even grijnzen toen Ayako vertelde dat haar eigen moeder gewend was, aan haar. Op den duur moest dat wel? Of niet soms? Ooit kwam er een dag dat ze volwassen zouden zijn en hij samen met zijn broertje en zusje niet meer thuis konden blijven wonen.. zijn vader had dat waarschijnlijk beseft maar zijn moeder vond het moeilijk om hem los te laten. Hoewel hij mistte Kalos toch wel een beetje maar dit was op zich gewoon een ding om zichzelf te bewijzen dat hij niet afhankelijk was van zijn ouders. Heimwee. Dat was gewoon een ding waar je over heen moest komen, niet? Joey schrok op toen de stem van Ayako weerklonk en richtte zijn donkere ogen op de brunette. “Ik kan je wel wat dingen laten zien, als je wilt!” sprak Ayako waarop de jongen een brede glimlach op zijn gezicht liet verschijnen. “Echt?” bracht hij er verrast uit maar nog voordat hij iets kon zeggen of doen werd hij om zijn pols gegrepen door de brunette en struikelde bijna over zijn eigen voeten omdat hij moeite had met snel reactie. “Ik laat je eerst het saaie zien en dan het coole, oké!” riep Ayako waarna Joey zich snel herstelde en knikte. Hij kon nu toch al niet meer terug dus waarom ook niet..? Het leek hem wel gezellig. “Waarom ook,” grijnsde Joey waarna gehoorzaam achter het meisje aan liep en even naar de drie Pokémon keek. Chespin had een kleine grijns op zijn snoet waarna hij Pichu bij zijn pootje beetgreep en hem half meetrok naar voren voor hij de Treecko aantikte om ook mee te komen.

Onderwerp: Re: You're Gonna Go Far Kid vr apr 17, 2015 1:00 pm

De Treecko keek met opgetrokken wenkbrauw naar het schouwspel dat zich voordeed. Terwijl hij zijn eigen pootjes over elkaar kruiste, probeerde de Chespin zijn teamgenootje z’n excuses te laten aanbieden. De eerste poging was echter tevergeefs, want de Pichu trok uitdagend zijn ooglid weer omlaag. Goku rolde met zijn ogen. Deze gele pokémon was nog erger dan zijn eigen trainer en die was al de definitie van klasse. Hoe was het mogelijk? Chespin scheen er zelf ook genoeg van te hebben, want de pokémon liet zijn roedes weer verschijnen en ketste deze uitdagend tegen de stenen grond voor de voeten van zijn kameraad. Het leek dit keer wel te werken; al snel bood de Pichu zijn excuses aan Goku aan. De groene gekko snoof dit keer zelf, nadenkend over of hij het wel wilde aannemen. Het lag niet in zijn karakter om dit gemakkelijk te laten gebeuren, maar hij besloot de Pichu maar het voordeel van de twijfel te geven. Voor deze ene keer. De Treecko knikte, ten teken dat hij het aannam, en richtte toen zijn zwarte kraaloogjes op Ayako en Joey. De twee gingen er zo te zien vandoor en dat zonder enige waarschuwing. Goku zuchtte en zette het op een lopen achter de twee aan. Hij moest er niet aan denken wat er met Ayako kon gebeuren zonder hem erbij.

De brunette hoorde de woorden van Joey niet eens meer, zo gefocust was ze op het vinden van het museum. Gelukkig kende ze Lilycove op haar duimpje en had ze veel toeristen er al heen gebracht, dus wist ze zo onderhand wel waar het te vinden was. Het meisje en de jongen stonden dan nog geen vijf minuten later voor het museum; Ayako nog nahijgend van het sprintje dat ze hadden getrokken. Ook Goku scheen lichtjes bij te moeten komen. Tja, het was alsnog een beetje ver geweest... Daarom had ze ook gerend. “Hier is het!” riep ze tegen Joey, alsof het nog niet duidelijk was. Vervolgens marcheerde ze naar binnen en bekeek ze de vele pokémonportretten die waren geschilderd. Het atelier zat er vol mee. “Moet je die zien!” riep de brunette, wijzend naar een Furfrou met veel te veel lintjes in de vacht. Ze hadden allemaal een verschillende kleur. Aya vond het maar ontzettend lelijk, dus begon ze niet veel later te grinniken, niet lettend op de bewaking die hierdoor besloot een oogje in het zeil te houden op de twee kinderen. De jeugd van tegenwoordig ook. Hadden geen oog meer voor detail.

Gesponsorde inhoud