Drunken sailor~

Lilium had zijn mouw beetgegrepen en Aiden keek haar eventjes aan, zacht sussend. Hij wilde al ingaan tegen de man, hem eens aanspreken op zijn gedrag op het moment. Iets wat natuurlijk niet al te vriendelijk zou gaan, maar dat verwachtte waarschijnlijk ook niemand van hem, dus een al te groot probleem zou het niet zijn.
De man zakte echter al snel in elkaar en Aiden hief zijn wenkbrauwen, neerkijkend op de man en Amore in zijn vrije arm opvangend, waardoor het ding terug op zijn schouder kroop. Aiden tikte de man even met zijn voet aan. “Wat gaan we hiermee doen?” vroeg hij met opgetrokken wenkbrauwen. Laten liggen?

Wat geschokt keek Lilium naar de man die op de grond lag, ineengezonken als een zak meel. Ja, wat konden ze hier nou weer aan doen dan? Lilium volgde Amore met haar ogen en moest zichzelf eraan herinneren dat ze de Pikachu nooit van streek zou maken. Dan had ze pas echt een probleem namelijk. Moest je zien hoe die man was geëindigd zojuist. Huiverig haalde het meisje adem en schudde haar hoofd. "Ik weet het niet Aiden," mompelde ze zachtjes. "Moeten we iemand halen..? Wie weet wat voorn schade de aanval heeft aangericht."

Aiden aaide de Pikachu even over haar gele kopje, neerkijkend op de man. “Ik denk dat we een uitzondering moeten gaan maken,” zei Aiden, de Pokéball met de barst pakkend. Het ding liep dwars over de knop heen, waardoor zacht gekraak hoorbaar was toen hij het ding vergrootte. “Je hebt het zelf veroorzaakt. In je ball, anders eindig je weer ergens.” De Pikachu wilde tegenstribbelen, maar de laatste woorden van Aiden deden haar d’r kop zakken, voor ze toestond dat hij de Pokéball tegen haar neusje duwde en ze erin terug keerde. Hij zou haar er wel uitlaten zodra ze van de boot af waren, maar voor nu moest ze hier echt heel even mee gaan leven.
“Ik heb wel een idee,” zei Aiden met een kleine glimlach, waarna hij de Pokéball aan zijn riem klikte. “We zeggen dat hij de hele keuken heeft vernielt door achter de muizen die er rondliepen aan te jagen. Wij hebben ze… verjaagd.” Een grijnsje trok over zijn gezicht. “Als we er nog even bij zeggen dat hij liep te ijlen… Denk dat hij toch niet al te helder is hierna.”

Amore zag er niet gelukkig uit toen de Pokéball tevoorschijn gehaald werd en Lilium slikte eventjes lichtjes, toch wel medelijden voelend met de Pikachu. Ze had nooit specifiek meegekregen dat de Pokémon niet in de Pokéball wilde, maar de situaties hadden het vaak genoeg geïmpliceerd. De Pikachu zag er in ieder geval heel erg zielig uit. "Arme Amore.." mompelde het meisje zachtjes, al was ze nog steeds wat bleekjes en duidelijk uit haar doen. Ze keek naar de in elkaar gezakte man en huiverde eventjes zachtjes. Ze zouden toch wel normaal in Hoenn kunnen aankomen toch.
Aiden kwam echter met een uitgebreid plan en Lilium schudde licht glimlachend haar hoofd. "Dat ging je net wat té gemakkelijk af, weet je dat," sprak het meisje met een zwakke glimlach. "Maar ik vind het goed.. Dan doen we dat," mompelde het meisje, "wil je iemand erbij gaan halen of zeg je het alleen als ze het vragen?"

Lilium leek toch nog medelijden te hebben met de Pikachu, aangezien ze haar arm noemde. Aiden glimlachte even lichtjes. “Het is beter dan dat ze haar vangen omdat ze haar ergens herkennen. Dan heb ik een boete aan m’n kont hangen,” merkte hij rustig op. Nee, hij was niet van plan een boete te riskeren voor de vreemde Pikachu.
Lilium zei dat het ‘m net wat te makkelijk af ging. “Zo vader, zo zoon,” merkte hij rustig op. “Of misschien denk ik in oplossingen omdat ik zo optimistisch ben.” Beide opties hadden veel te droog geklonken om serieus genomen te worden. Toen ze dan ook vroeg of hij iemand erbij wilde halen, bukte Aiden en haalde hij een telefoon uit de zak van de man. “Als we niemand roepen, denken ze dat we hier iets mee te maken hebben,” zei hij, voor hij de telefoon in het licht hield en zag hoe de s-vorm zichtbaar was, waardoor hij het ding (eigenlijk een holo caster maar editten en lui) ontgrendelde en besloot het nummer “IGNORE BOSS” te bellen.

Lilium knikte zwakjes toen Aiden zijn motivatie uitlegde bij het terugdoen van Amore in haar Pokéball. "Nee.. dan snap ik het wel," mompelde het meisje zachtjes, waarna ze eventjes zuchtte. "Wel jammer, dat het zo gegaan is," verzuchtte het meisje, al verspreidde al snel een glimlachje rond haar lippen. "Ziet ernaar uit dat we nooit eens normaal ergens kunnen komen, of wel Aiden." Ze grinnikte eventjes zachtjes. Nee, het ging altijd wel een beetje met een rare plottwist, of niet dan.
Bij het woord vader beet Lilium voor een moment kort op de binnenkant van haar wang. Het onderwerp zat haar niet echt lekker. "We houden het op optimistisch," merkte het meisje met een lichte zucht op, waarna ze stil viel zodat Aiden kon bellen.

Dan snapte ze het wel, al vond ze het jammer dat het nooit eens normaal leek te kunnen. Aiden glimlachte. “Normaal is overrated,” merkte hij met een glimlachje op, voor hij zijn hoofd even schudde. Ze had gezegd dat ze het optimistisch moesten houden, waarop Aiden opnieuw even glimlachte. “Zolang we er samen komen, vind ik het al lang prima,” besloot hij te zeggen, voor de andere kant van de lijn op scheen te nemen.
“Hallo meneer, u spreekt met Aiden en dit hier is… Dick. Misschien is het handig als het medisch team naar het restaurant komt,” besloot hij het gesprek te openen, waarna Aiden een fictieverhaal vertelde over hoe er muizen in de keuken waren, die hij en Lilium hadden verjaagd, maar dat de kok geraakt was door enkele aanvallen waardoor hij niet even helder meer was. De grote baas klonk dankbaar en zei dat er medische hulp onderweg was, waarna Aiden ophing.
“Eind goed, al goed?”

Lilium leunde een beetje tegen de muur terwijl Aiden een fantastisch verhaal op aan het hangen was. Ze moest zeggen dat ze zijn vaardigheid op het vlak van liegen erg benijdde en zuchtte eventjes. "Ik geloof dat je tegen mij zou kunnen liegen en ik zou het nooit merken," sprak ze, nadat hij had opgehangen. Het meisje grinnikte eventjes lichtjes en pakte Aiden's arm beet, waarbij hij hopelijk niet zoals een tijdje geleden ineens in elkaar zou krimpen van de pijn, want deze keer had ze geen Elliot die hem kon tillen. "Goed gedaan, meneer Stark," glimlachte het meisje vervolgens, waarna ze zag hoe een medisch team het restaurant betrad. "Hopelijk kun je je verhaal nog een keer herhalen," mompelde ze zachtjes.

Aiden hief zijn wenkbrauwen toen het blondje zei dat hij tegen haar zou kunnen liegen zonder dat ze het door zou hebben. “Dat doe k dan ook dagelijks,” sprak hij rustig, voor hij zijn hoofd schudde. “Ik lieg. Grapje.” Nee, hij sprak meestal toch nog wel de waarheid, simpelweg omdat hij over het algemeen zo weinig te verbergen had en hij bij haar wel had gemerkt dat verbergen tot meer problemen zorgde dan het spreken van de waarheid.
Zijn arm werd beetgepakt en ze zei dat hij het goed had gedaan, waarna ze zei te hopen dat hij zijn verhaal nog eens kon herhalen. Aiden maakte zijn arm voorzichtig los uit haar greep en sloeg deze om haar heen, voor hij zijn mond even naar haar oor bracht. “Denk maar even niet te veel na over nu, maar over alles wat we vannacht kunnen doen~” fluisterde hij serieus. Hij hoopte enkel op een enorm rode kop, zodat het leek alsof ze een beetje in paniek was toen één van de medische mannetjes naar Aiden toe stapte en hij begon met het verhaal doen. Sorry, Lil.

Lilium leunde lichtjes tegen Aiden aan toen deze zijn arm rond haar sloeg. Het meisje zag er ook niks vreemds aan toen Aiden zijn mond naar haar oor toebracht en ook toen hij het eerste stuk uitsprak was er nog niks aan de hand. Totdat hij zijn zin afmaakte. Lilium voelde het bloed naar haar wangen toekruipen en het meisje verstarde compleet. P-Pardon? Ze duwde zich wat geschrokken af van Aiden en staarde hem totaal geschrokken na. Wat een... Toen de medici wegwaren met de gewonde man liep Lilium naar Aiden toe en trok hem wat naar beneden aan zijn kraag. "Je wil niet weten wat we vannacht allemaal kunnen doen, maar daar ga ik nog eventjes over nadenken," merkte het meisje zo serieus mogelijk op, al faalde ze grandioos omdat de woorden duidelijk met moeite uit haar mond kwamen.

Het had gewerkt. Het meisje had een vuurrode kop gekregen en Aiden had de medici (Arceus ik game te veel) er even naar zien kijken, keurend, maar besluitend dat het tweetal de waarheid sprak. Of nou ja, dat Aiden de waarheid sprak en dat Lil deze niet verzweeg. Het was ook vrij voorspelbaar: Lilium zag er enorm innocent uit en Aiden inbeelden met een elektrische muis was ook niet het meest logische.
Toen Lilium echter in zijn oor fluisterde, zette Aiden geschrokken een stap opzij en keek hij het meisje met een verwijdde blik aan. “Wat?” kwam er uit zijn mond, voor hij even een keer diep in- en uit ademde door zijn neus. “Ik denk dat je deze uitdaging niet met me aan wil gaan.” Hij schudde zijn hoofd even. Nope, nope, nope.

Aiden leek enorm te schrikken van haar woorden en Lilium grinnikte toch eventjes lichtjes. Dit maakte het allemaal zo erg waard, ondanks dat zijn wraak waarschijnlijk tien keer zo erg zou zijn. De jongen zette een stap opzij en keek haar met een verwijde blik aan, waardoor Lilium alleen maar zachtjes moest lachen. Zijn volgende woorden lieten haar het lachen echter voor een moment vergaan, al glimlachte ze al snel weer geamuseerd. "Maar je schrikt zo grappig," merkte het meisje op een onschuldig toontje op, al kreeg het het toch wel een klein beetje benauwd bij Aiden's dreigement. Toch was ze nog niet helemaal van haar plan af om hem écht een keer te laten schrikken. Eigenlijk wilde ze deze uitdaging best wel aangaan, overtuigd van haar eigen vaardigheid om dit aan te kunnen. Waarschijnlijk overschatte ze zichzelf enorm.

En de innerlijke Tauros was weer ontwakend. Het leek er niet op dat het meisje zou rusten voor ze hem gepijnigd had op elke mogelijke manier. Nee, ze moest en zou bewijzen wat er ook in dat hoofdje opkwam en Aiden had het idee dat dat nog wel eens een probleem voor d’r zou kunnen worden, maar dat zouden ze vanzelf wel zien. Het was immers niet zo dat die Tauros niet in staat was haar weer uit deze situaties te redden.
Aiden ging even met zijn hand door zijn haren en zuchtte. “Wat dacht je van die tosti?” besloot hij maar te vragen. De bedoeling was immers geweest om die te gaan eten in het café’tje, dus die zou vast nog wel safe zijn.

Lilium lachte nog eventjes wat zachtjes na en glimlachte vervolgens breed naar Aiden, een paar stappen van hem wegzettend, zodat ze de keuken weer uit was. Ze zou zichzelf vast nog wel vaak genoeg in de problemen weten te draaien en er ook wel weer uit moeten komen. Maar als Aiden problemen had met haar vaardigheid om dat te bereiken, problemen voor zichzelf creëren, had hij hier waarschijnlijk niet gestaan. Bij het woord 'tosti' leek er toch een soort mentale antennes uit haar hoofd te schieten en meteen keek het blonde meisje om naar Aiden. "Tosti klinkt goed," glimlachte ze breed. Lilium was haar aandacht voor wraakplannen alweer verloren. "Waar wilde je ze gaan halen?"

Lilium lachte nog eventjes wat zachtjes na en glimlachte vervolgens breed naar Aiden, een paar stappen van hem wegzettend, zodat ze de keuken weer uit was. Ze zou zichzelf vast nog wel vaak genoeg in de problemen weten te draaien en er ook wel weer uit moeten komen. Maar als Aiden problemen had met haar vaardigheid om dat te bereiken, problemen voor zichzelf creëren, had hij hier waarschijnlijk niet gestaan. Bij het woord 'tosti' leek er toch een soort mentale antennes uit haar hoofd te schieten en meteen keek het blonde meisje om naar Aiden. "Tosti klinkt goed," glimlachte ze breed. Lilium was haar aandacht voor wraakplannen alweer verloren. "Waar wilde je ze gaan halen?"