Drunken sailor~

Lilium legde haar bestek neer en leunde wat naar achteren, waardoor Aiden haar bord kon pakken en het boven op de zijne op het nachtkastje neer kon zetten. Hierna zette hij zich weer wat beter neer, terwijl zij tegen hem aan leunde. De woorden dat hij lekker warm was, deed hem zijn arm rond haar middel slaan en haar lichtjes tegen zich aan duwen. Zoveel was er veranderd, op zo’n positieve manier. Het was goed. Niet continu drama, geen misverstanden. Gewoon positiviteit. Dat konden ze beiden wel gebruiken. “Dan blijven we nog even zo zitten,” zei hij met een lichte glimlach. Ze hadden immers alle tijd om nog even over de boot te lopen vanavond en als ze eenmaal in Hoenn waren, was het ook niet zo dat ze niet even rustig samen konden wennen. Er was geen haast.

Lilium's glimlach werd eventjes wat breder toen Aiden zijn arm om haar middel sloeg. Voorzichtig krulde ze haar vingers rond zijn arm en leunde naar achter, haar ogen opnieuw sluitend. "Ik heb geen bezwaren," murmelde ze zachtjes, haar hoofd naar achter draaiend zodat ze Aiden aan kon kijken. "Ik ben blij dat het goed is gekomen en dat we hier zo kunnen zitten," merkte het meisje zachtjes op. Het was echt een zegening dat het goed is gekomen. Het had immers zo geleken ondertussen dat het nooit meer goed zou komen. "Je leek zo boos in het ziekenhuis toen.. Maar ik ben blij dat je het niet meer bent.." glimlachte ze zwakjes.

Lilium zei geen bezwaren te hebben en zei blij te zijn dat ze hier zo konden zitten, dat het uiteindelijk toch goed gekomen was. Ja, dat was zo. Dat ze hem ondanks alle fouten die hij gemaakt had nog wilde zien, was inderdaad een goed iets. Voor hem, tenminste. Misschien was het voor haar wel wat minder. Iets met dat hij misschien dan wel niet echt de juiste keuze was.
Toen ze sprak over het ziekenhuis, zuchtte Aiden een keer. “Je…” begon hij, maar hij viel al veel te snel weer stil en bleef nog voor enkele ogenblikken stil, nadenkend over de woorden die hij spreken zou. “Ik was er zo in gaan geloven dat het nooit zou werken, dat ik het niet aandurfde.” Liet hij ook maar eens eerlijk zijn, vooral nu het allemaal zo goed ging. “Maar, ik… Had meer in jou moeten vertrouwen.” Want, zij maakte het verschil. Zij was de eerste die het zowaar voor elkaar had gekregen.

Lilium glimlachte zwakjes bij de woorden van Aiden, hij had het blijkbaar niet aangedurfd. "Geen zorgen," merkte ze op, naar de muur starend. "Ik durfde het ook niet aan, had er ook geen vertrouwen in. Misschien was het wel beter dat het gebeurde." Het was niet eens gelogen. Ze had zichzelf altijd voorgehouden niet goed genoeg te zijn, dat dat nooit zou veranderen. "Maar op dit moment vertrouw ik het wel, vertrouw ik jou wel," kwam er nog zachter achteraan. "Je weet wel wat ik dacht, een pup zou nooit goed genoeg zijn voor jou, nooit aan je verwachtingen kunnen voldoen. Maar.. ik denk dat het wel goed komt," glimlachte het meisje zwakjes, met haar ogen gesloten haar achterhoofd tegen Aiden's schouder steunend.

Het meisje zei er ook geen vertrouwen in gehad te hebben en hij keek wat op haar neer. Ergens luchtte het op om over dit onderwerp te kunnen praten, maar aan de andere kant wilde hij ‘t het liefst zo ver mogelijk wegstoppen, er vanaf zijn en nooit meer terug denken aan de tijd waar hij zich zo onzeker had gevoeld dat zelfs hij niet meer eerlijk was over wat hij voelde en dacht. Hij, out of all people, wie altijd recht voor z’n raap en eerlijk was. Het blondje ging door, zeggen dat ze het vertrouwde, hem vertrouwde. Ze ging door, hem haar twijfels vertellend, waardoor hij even zijn hoofd schudde. “Dat is iets wat niemand lang vol zou houden,” zei hij rustig. “Ik was juist bang die onschuld van je af te pakken.” Een lichte grijns trok over zijn gelaat. Misschien was dat zo slecht nog niet ~

Lilium staarde omhoog naar Aiden, wie blijkbaar aangaf dat hij zichzelf niet vertrouwd had. Eventjes beet ze kort op haar lip bij het horen van zijn woorden, waarna ze toch weer haar hoofd naar achter kantelde om hem aan te kijken. "Je weet dat niemand voor altijd onschuldig blijft, net zoals dat je nooit iemand voor altijd kan beschermen of dat je je nooit voor altijd schuldig kan voelen," merkte het meisje met een glimlachje op, "en verder, als ik bang was voor dat, zou ik nooit bij je gebleven zijn met je reputatie," haar tong glipte weer uit haar mond en ze stak hem uit in de richting van Aiden. Hah, die zat. Maar nee, echt hoor. Aiden moest zich geen zorgen maken op dit vlak.

Lilium vertelde dat niemand voor altijd onschuldig kon zijn, waarna ze nog meer woorden sprak. Hij had toch het idee dat het nogal persoonlijk was. Niemand voor altijd kunnen beschermen. Bij die woorden had hij haar ook iets strakker tegen zich aan geduwd, al was het nog onbewust. Ze ging door, sprekende dat ze nooit bij hem was gebleven met zijn reputatie als ze er bang voor was. Een kleine glimlach trok over zijn gezicht, terwijl hij haar aankeek. “Ach, ik probeer het zo lang mogelijk vol te houden,” zei hij met een kleine glimlach, doelende op haar onschuld en het feit dat hij haar niet voor eeuwig zou kunnen beschermen. Dat wilde hij veel te graag wel kunnen. “En, dat valt me nog van je mee, dan,” zei hij met een kleine glimlach.

Lilium maakte eventjes een zacht geluidje toen Aiden's armen zich wat strakker om haar middel sloten en glimlachte toch lichtjes, waarna haar hoofd eventjes kort draaide en haar lippen tegen zijn wang aandrukte. "Je mag m'n bodyguard wel blijven hoor," grinnikte ze zwakjes, "en hoezo valt dat nou weer mee dan?" kwam er vervolgens uit. Het rustig zitten was overigens wel leuk, maar het werd toch snel oud. Het meisje zette zich wat af tegen het bed met haar voeten, in de hoop om Aiden mee naar achter te duwen. Beetje plagen moest kunnen niet waar?

Een kus werd op zijn wang gedrukt en Aiden keek haar eventjes aan, terwijl ze zei dat hij haar bodyguard wel mocht blijven. “Dan is het goed,” zei hij met een lichte glimlach. Al was het ook fijn dat het nu niet nodig was, dat hij nu haar vriend was en niet haar bodyguard. Kon hij er in ieder geval ook wat zekerder van zijn dat de veiligheid niet de enige reden was dat ze bij hem bleef.
Toen ze hem vroeg hoezo het meeviel, glimlachte hij. “Dat je ondanks mijn reputatie nog durft,” zei hij met een onschuldig grijnsje. “Want ik denk dat als ik je ooit mee zou nemen naar Kanto, ik op zou moeten passen dat we geen bekenden tegen komen.” Ja, dat zou echt gevaarlijk kunnen zijn.
Toen het meisje zich ineens naar achteren duwde, zette Aiden zich wat rechter overeind en deed hij weer een poging in haar zij te porren. “Niet te zeker worden in je kracht, hmn?” kwam er plagerig uit.

Lilium glimlachte zachtjes. Dan is het goed. Het was bijna een soort mantra geworden in hun relatie, niet waar? Het was altijd 'dan is het goed', van hen allebei. Dat was niet erg, dat maakte het ook altijd goed. Als het uitgesproken werd, dan was alles inderdaad in orde wat haar betrof, het was gebruikelijk. Ze keek eventjes schuin om naar Aiden. "Vakantie in Kanto klinkt prima," bracht het meisje met een onschuldig lachje uit. "En bekenden van je? Manolo was aardig," sprak het meisje op een tevreden toon, "ik maak overal vrienden, heb vertrouwen in me," merkte ze vervolgens vrolijk op. Nee, dat deed ze niet. Maar ach.
De poging om Aiden om te duwen mislukte grandioos en leverde alleen maar een poke op, wat een zacht kreetje als resultaat had. "Dat was niet de bedoeling," kwam er zielig uit, waarna ze slap in zijn greep ging hangen. "Je hebt me lek geprikt, nu ben ik dood."

Vakantie in Kanto klonk prima. Eh? Nee. Ze ging door over Manolo en zei overal vrienden te maken, waardoor hij zijn wenkbrauwen even optrok. “Geloof me, niet met hen.” Nee, dat zou niet haar type volk zijn. “En als we naar mijn huis gaan, dan wordt t Johto.” Daar hadden ze immers nog een groot vakantiehuis staan en het klonk hem veel beter in de oren dan Kanto. Veel… veiliger. Bovendien was er Team Rocket in Kanto. In Johto waren ze nog wat minder aanwezig.
Lilium’s woorden deden hem even zacht lucht door zijn neus blazen. Zo iets wat je deed als je wat grappigs las op internet en ‘haha’ typte, maar eigenlijk minder stuk ging. “Lek, ja? Moe-” Nee, Aiden. Dat ging te ver. “Dan laat ik je hier maar achter.”

Lilium keek eventjes wat verbaasd op toen Aiden aangaf dat ze dan naar Johto gingen en niet naar Kanto. Het meisje knipperde wat verrast met haar ogen terwijl ze hierover nadacht. Had ze het dan verkeerd onthouden? "Ik dacht dat je in Kanto woonde?" bracht het meisje uit, waarna ze verward fronste. "Lavender Town lag toch in Kanto? Is Topo nu al zo lang geleden?" Nee toch? Ze zat er toch niet een hele regio naast?
Aiden merkte op dat hij haar hier achter liet in het geval als ze lek was. Ze pakte zijn armen meteen steviger beet en maakte een verongelijkt geluidje. "Blijf," merkte ze op, waarna ze zich wat probeerde om te draaien in zijn greep. Als dit lukte, dan zou ze hem recht kunnen aankijken met een zielige blik.

Lilium merkte op dat hij had verteld dat hij in Lavender woonde en even glimlachte Aiden. “Klopt, maar de vakanties waren in Johto.” Even keek hij uit het raam, maar al gauw was zijn blik weer op het blondje gericht. “Ik heb betere herinneringen aan Johto.” Dat zou duidelijk genoeg zijn. Ze had zijn vader immers meegekregen en wist hoe zijn moeder aan haar eind was gekomen. Het zou haar waarschijnlijk niet al te veel verbazen.
Hij moest blijven. Hij stond haar toe zich om te draaien en keek recht in de puppy-ogen, waarna hij haar even op haar hoofd klopte. “Je hoeft ‘t maar te vragen,” zei hij met een kleine glimlach, voor hij haar los liet en zich achterover op het bed neer liet vallen. Arceus, dit lag nog best wel oké.

Hij had betere herinneringen aan Johto. Ah.. Lilium glimlachte zachtjes en kon zelf wel invullen waarom en hoe dat zat. Ze knikte dan ook rustig naar Aiden. "Dan gaan we naar Johto ooit," glimlachte het meisje zachtjes. Nee, ze wilde Aiden niet ergens heen dwingen waar hij niet heen wilde, dan gingen ze gewoon ergens anders heen niet waar? Mits hij natuurlijk nog een keer met haar naar een andere regio wilde, anders hield het al heel vlug op.
Ze keek op toen Aiden zich naar achter liet vallen. Hmpf, terwijl ze hem net recht aan had kunnen kijken. Zo snel kon ze hem niet laten gaan. Het meisje liet zich rustig vallen boven op hem, niet de moeite doende om dit héél voorzichtig te doen. Ze legde haar hoofd rustig op zijn borstkas neer. "Hebbes," sprak ze rustig, terwijl ze haar armen iets om hem heen had geslagen, tot zover dat ging.

“Klinkt prima,” zei Aiden met een kleine glimlach, toen Lilium zei dat ze ooit naar Johto waren gegaan. Tijd voor de admins om Johto open te stellen, dus! Grapje. Te veel moeite. Met haar zou hij er graag terug heen gaan. Maar, voor nu… “Al denk ik dat we voor nu genoeg te zien gaan vinden in Hoenn.” Hoenn was een vakantieoord, het zou een grote vakantie zijn voor hen beiden. En hij had gehoord dat er veel plaatsen waren waar hij haar zeker eens mee naartoe wilde nemen, dus wie wist wat ze nog allemaal mee zouden maken hier.
Lilium plofte op hem neer, niet al te zachtjes ook, waarna ze haar armen om hem heen sloeg. Hij moest hier toch even om lachen, waarna hij zijn armen om haar middel sloeg en even zo bleef liggen, haar hoofd op zijn borstkas. “Je bent wel veranderd, weet je dat?” Een grijns trok over zijn gezicht. Hij meende zich te herinneren dat ze ooit echt niet wilde dat hij dichterbij kwam dan een meter…