Drunken sailor~

Lilium grinnikte zachtjes toen Aiden aangaf dat ze waarschijnlijk genoeg te zien zouden krijgen in Hoenn. Lilium keek eventjes naar het raam, waar ze in de verte nog wat golven kon zien. "Wie weet, ik wil sowieso naar Meteor Falls," sprak het meisje met een glimlach. Dat was immers de locatie waar ze nog graag een keertje zou willen kijken. "En ik geloof dat er ook een Safari Zone is in de buurt van Lilycove," kwam er vervolgens uit, onschuldig van toon. Ze had heus geen research gedaan.
Lilium legde haar kin neer op Aiden's borstbeen toen deze aangaf dat ze veranderd was. "Goed veranderd of slecht?" besloot ze na een korte pauze te vragen. Als het slecht veranderd was, had ze immers een klein probleem. Dan ging er toch iets niet helemaal goed.

Lilium zei ooit naar Meteor Falls te willen en merkte op dat er in de buurt van Lilycove ook een Safari was. Aiden glimlachte. “Nog genoeg te bezoeken, dus,” bracht hij met een glimlach uit. Hij wilde de Meteor Falls ook nog wel zien, misschien zou hij die kans nog wel krijgen. Met haar, misschien zelfs nog. Wie zou ‘t weten.
Lilium keek hem aan en vroeg of het goed of slecht was. Hij sloot zijn ogen, zijn hoofd plat op het bed neer leggend terwijl hij even met een kleine glimlach zo bleef liggen. “Als het negatief was, had ik het niet aangedurfd om je mee te nemen naar Hoenn,” zei hij. Hij opende zijn ogen weer en keek haar aan. “Je was ooit zo bang, zo afstandelijk.” Een grijns trok over zijn gezicht heen. En toen gebeurden haar ouders.

Lilium glimlachte zwakjes. Dus toch wel positief. "Ik ben blij dat te horen," murmelde de blondine zachtjes terwijl ze haar armen onder haar kin schoof, zodat ze haar hoofd hierop kon laten rusten. Haar blik kruiste met die van Aiden en bij zijn woorden keek ze toch eventjes wat weg. Ze zuchtte lichtjes, wat waarschijnlijk wel voelbaar moest zijn door het lichaamscontact. "Jij was ook niet de makkelijkste persoon om mee om te gaan, zo treiterig en ietwat dreigend, terwijl ik dat totaal niet gewend was." Nee, op dat moment had ze nog op een redelijk roze wolk geleefd, de wereld was zonnig en er kon niks gebeuren wat fout kon gaan. Die wolk was toch wel redelijk ingestort.

Hij was ook niet de makkelijkste om mee om te gaan, zei Lilium. Ze noemde hem treiterig en ietwat dreigend, waardoor hij even gniffelde. Hij had haar zucht opgemerkt, maar besloten er niet al te veel op te reageren. Het was niet erg, hij wist dat het niet perfect was. Maar, het was juist een goed iets dat het beter werd, in plaats van dat het begonnen was met rozengeur en langzaam een weg naar beneden volgde. “Ja, klopt,” zei hij rustig. “Al denk ik dat dat treiterige nog wel redelijk van toepassing is.” Grijns, grijns. “Maar, toch kon ik het niet helpen toen ik je zag op die begraafplaats. Arceus,” Hij schudde zijn hoofd even licht toen hij terugdacht aan het moment. “Misschien dat ik daar al, een heel klein beetje, heel misschien…” Had ontdekt dat ze meer was dan een irritante Tauros.

Lilium glimlachte zwakjes. "Daarom zei ik al, ik was het niet gewend," besloot het meisje met een zacht lachje. Nee, ze had nog nooit zo'n persoon als Aiden ontmoet. "Misschien dat je daarom ook ergens wel interessant was, op een vervelende manier destijds," murmelde ze tevreden. Maar ze verstarde toch lichtjes bij het woord begraafplaats. Haar handen spanden zich toch iets aan en haar glimlach werd wat krampachtiger. "Ah.. De begraafplaats.. Niet m'n beste moment.." mompelde ze zwakjes. Ze was er totaal ingestort. En toen was hij daar ineens om haar te troosten. Vanaf dat moment was alles raar geworden, op een prettige manier. Als ze de momenten dat ze elkaar gehaat hadden niet meenamen. "Heel misschien..?" kwam er daarna toch zachtjes uit.

Ze was het niet gewend. Al gaf ze toe dat het hem interessant had gemaakt. Hij glimlachte even. “Dat had ik ook. Je wilde van je af bijten en deed het,” zei hij rustig. “Ik had er al genoeg gehad die deden alsof ze het erg vonden en stiekem genoten van alle aandacht, dat… werd saai.” Lilium was hem gaan interesseren door… Tjah… Haar pestbaarheid. Ze was zo heerlijk puur van reactie geweest.
Ze leek niet blij te zijn met de begraafplaats, wat hij ook wel kon begrijpen. Toch vroeg ze erover door, iets wat hij haar niet kon ontzeggen nu hij het onderwerp zelf aangekaart had. “... ontdekte dat je misschien wel meer was dan een Tauros,” maakte hij zijn zin daarom af. “Ik had met je te doen. Dat was al verwarrend zat,” zei hij met een kleine glimlach. Dat had hij immers niet vaak.

Ze wilde van zich afbijten en deed het. Een licht geamuseerde glimlach trok toch over Lilium's lippen heen en liet haar mondhoeken omhoog krullen. "Lukte dat toch wel ja?" merkte het meisje met een glimlachje op, "dacht dat het zo effectief was als een tackle op een Banette." Nee, zo intimiderend was ze niet, of wel? Maar nee, ze had Aiden in het begin echt heel erg vervelend gevonden, op een bepaald punt zelfs gehaat. Maar het was nooit saai met hem geweest.. En Arceus had ze ook wel altijd elkaar tegen laten komen op de één of andere manier.
Lilium's glimlach werd toch wat wateriger toen Aiden aangaf dat hij met haar te doen had. "Was ik zo'n zielige pupsel op dat moment ja?" mompelde ze zachtjes. Ze wist niet goed wat ze met dit onderwerp moest. Ze was niet meer op die begrafenis gekomen sindsdien, er gewoon weggebleven. Ze kon het niet. Misschien als ze weer terug was in Kalos.

Toen Lilium opmerkte te hebben gedacht dat het zo effectief was als een Tackle op een Banette, glimlachte Aiden. “Ik zei ook niet dat het indruk maakte,” merkte hij rustig op. Helaas voor haar was dit de volledige waarheid. Het had absoluut geen indruk gemaakt. “Maar, het was wel oprecht. Je was anders dan ik gewend was,” legde hij nog uit. Het was vreemd om zo eerlijk tegen elkaar te zijn, maar het was wel fijn.
Of ze zo’n zielig pupsel was. “Dat,” gaf hij toe, even fronsend. “Maar ik denk dat als je een ander was geweest, ik je had laten zitten.” Hij keek even weg, maar keek haar al gauw genoeg weer aan. “Het ging zonder na te denken. Ik had het idee dat ik… Ik weet het niet.” Iets had hem er toe geforceerd en al met al was het goed geweest, want wie weet hoe het gelopen was als hij dat nooit gedaan had.

Dat ze anders was dan hij gewend was. Lilium glimlachte eventjes zwakjes. "Dan ben ik toch blij om anders te zijn dan.." mompelde ze tevreden, "al ben ik toch wel benieuwd met wat voorn typjes jij je hebt bezig gehouden vroeger dan.." kwam er wat onschuldiger achteraan. Ze snapte Aiden's levensstijl toen echt niet, ze kon het niet ontkennen. Ze zag de nut en de lol er gewoonweg niet van in. Waarom zou je op die manier met mensen omgaan?
Lilium legde haar kin eventjes achter haar armen neer en staarde naar beneden, niet goed wetend wat ze moest reageren op Aiden's woorden. "Dan voel ik me toch vereerd.." sprak ze met een zwakke, misschien ietwat treurige glimlach. "Maar ik denk niet dat ik nog terug wil naar die begraafplaats aankomende tijd.."

Lilium merkte op blij te zijn dat ze anders was, al maakte het haar benieuwd naar de types waarmee hij zich bezig hield ervoor. “Er zaten mensen tussen die oké waren, hoor,” vertelde hij rustig. “Ik had altijd respect voor Manuela, bijvoorbeeld,” besloot hij als voorbeeld te geven. En misschien wel wat meer dan respect. “Maar het waren vooral kinderen die… Niet genoeg aandacht hadden gehad van hun ouders en het zochten bij anderen.” Dat was vast wel genoeg uitleg. “Een beetje negeren van de harde waarheid en doen alsof je geniet.”
Lilium zei zich vereerd te voelen, al deden haar volgende woorden hem even glimlachen. Hij pakte haar bij haar middel beet en tilde haar wat naar zich toe, zijn armen weer om haar heen slaand toen ze met haar gezicht boven het zijne zou liggen. “Dat is ook nergens voor nodig,” zei hij, “want die glimlach staat je zoveel beter.” Grijns, grijns.

Er waren wel typjes tussen die oké waren, maar dus ook typjes die niet oké waren. Lilium keek onderzoekend naar Aiden, haar mondhoeken weer omhoog krullend in een glimlach. "Ja, Manolo was aardig," besloot het meisje met een zacht glimlachje. "En ah.. Dat soort types.. Die ken ik wel ja," merkte het meisje op met een lichte knik. Dat waren nooit fijne types om mee om te gaan en in tegenstelling tot Aiden, bleef ze er meestal ver uit de buurt. "Als we ooit een aanstellerige ex van je tegenkomen joh.. Je hebt de mijne al ontmoet" kwam er wat plagerig achteraan.
Lilium maakte een geschrokken geluidje toen ze ineens wat naar voren geschoven werd en keek wat verbaasd naar Aiden. Maar zijn woorden lieten automatisch haar mondhoeken alweer omhoog krullen, zelfs als ze het niet gewild. Zwijgend legde ze haar voorhoofd eventjes tegen die van Aiden aan, op dit moment eventjes niks zeggend, maar dat vond ze ook niet nodig.

Lilium merkte iets op over het tegenkomen van een aanstellerige ex en Aiden fronste even. “Ik ben bang dat ik ‘r niet eens herkennen zou. Als ik dit wèl doe, is het nog tien keer erger.” Dit was echt heel erg waar. Als hij een ex zou herkennen, had die indruk gemaakt. En indruk hadden ze nooit op een hele goede manier gemaakt, dus dat was oppassen. “Dus laten we het houden bij Manuela.” Als hij het over het verleden had, sprak hij nog over Manuela. Want, toen was het een meisje geweest. Hij vond het niet erg om hem nu aan te spreken als hij en Manolo, maar wegens de gevoelens die hij voor Manuela had gehad, splitste hij het toch graag.
Lilium glimlachte en Aiden deed met haar mee. “Zie je,” zei hij enkel zacht, voor ze haar voorhoofd tegen die van hem aan legde en hij zijn ogen even sloot, waardoor ze elkaar niet eng van dichtbij aan zouden zitten kijken. Hij sloot zijn armen weer wat beter om haar heen en bleef in stilte nog even zo liggen. Helemaal prima zo. Alle tijd van de wereld.

Lilium grinnikte zwakjes bij het horen van Aiden's woorden en schudde haar hoofd lichtjes. "Ik ben dan toch wel heel erg nieuwsgierig hoor," merkte ze op een onschuldig toontje op. Maar nee, ergens wilde ze Aiden's exen niet leren kennen. Het klonk niet alsof het prettige dames waren immers, als ze Aiden's woorden zo hoorde. Manolo was oké om het bij te houden blijkbaar. "Ik vind het prima," glimlachte ze zwakjes. Dan hielden ze het bij Manuela/Manolo. Zij was gewend om hem Manolo te noemen, dus bleef het voor haar Manolo.
Voorzichtig ademde Lilium in en uit, eventjes haar hoofd tegen die van Aiden aansteunend. Het was, het verleden in acht nemende, ergens wel vreemd om zo met hem te zitten, maar zo prettig. Voorzichtig hief ze haar hoofd weer lichtjes na een tijdje. "Je bent een geweldig persoon, dat je het maar weet," glimlachte het meisje zwakjes.

Het was zo zielig geweest, de droevige blik die ze altijd in haar ogen had gedragen. De reden dat hij zich weg had laten jagen, buiten zijn twijfels om zichzelf. Hij had niet gedacht haar te kunnen fixen, maar nu hij haar zo vaak zag glimlachen, wist hij dat hij het op zijn minst kon proberen. Hij kwam immers al aardig ver, voor zover hij kon merken. “Oh ja, joh?” vroeg hij met een kleine glimlach. Ze zou één van de weinigen zijn die hem dat zou zeggen. “Zolang je daarvan overtuigd bent, doe ik toch iets goed.” Glimlachje. Ja, zolang zij het dacht, vond hij het helemaal prima. Verder maakte het niet zo veel uit.

Hij deed dan blijkbaar toch iets goed. Wat dacht hij anders dan, dat hij alles allemaal verkeerd deed? Nee, dan ging er juist iets mis. "Je doet zeker iets goed," murmelde het meisje zachtjes, waarna ze één van haar handen voorzichtig optilde, haar gewicht op haar andere arm zettend. Langzaam liet ze haar hand langs zijn ribbenkast naar beneden glijden, naar zijn zij en toen.. prik. Die kreeg hij nog terug, hah, ha-hah. Misschien niet het handigste in haar positie, maar ach, Lilium was nooit strategisch geweest.