Drunken sailor~

Hij deed zeker iets goed, zei ze zacht. Hmn, goed zo. Geen twijfels meer, daar moest hij niet weer aan beginnen. Het ging goed. In plaats van zichzelf onderuit te halen, accepteerde hij het en was hij er blij mee. Een glimlach trok daarom over zijn gezicht, al trok zijn mond weer strak toen Lilium haar hand langs zijn ribbenkast liet glijden. Uhm, Lil? Wat? En toen de por. Aiden schoot van schrik overeind, maar wist gelukkig net voor haar gezicht halt te houden, terwijl hij een zacht scheldwoord bromde. “Arceus, Lil,” bracht hij uit, zichzelf weer achterover laten vallend en even met zijn handen door zijn gezicht gaand, voor hij deze weer op het bed liet ploffen. “Ik schrok.” Dat was waarschijnlijk precies waar ze voor gegaan was.

Aiden leek echt heel erg te schrokken van haar por en ze moest zeggen dat zijn gezicht wel heel erg dichtbij kwam toen hij wat omhoog schoot van schrik. Oeps, dat had ze eigenlijk beter moeten overdenken, maar dat maakte niet uit. Het was goed gegaan~ Aiden zelf leek wat minder vrolijk door haar por en Lilium grijnsde wat onschuldig. "Sorry~" merkte het meisje op, al speet het haar absoluut niet. Ze rolde toch maar van Aiden af op dit moment, voordat er een wraakplan in actie zou komen. Zijzelf kon het ook wel aanvoelen dat ze nu op onveiliger gebied was. Maar ach, risico's maakten het leven soms zo grappig en leuk. Op dit vlak dan.

Lilium verontschuldigde zich en deed een poging van hem af te rollen, maar hij ving haar naast zich op in zijn ene arm en duwde haar al snel tegen zich aan, ondertussen een kwartslag rollend zodat ze op hun zijen tegenover elkaar zouden liggen. “Nog heel eventjes,” sprak hij zacht, alsof hij een puber was die tegen z’n roepende moeder zei nog even te willen slapen. “Dan gaan we zo het dek wel op, maar nog heel eventjes…” Hij lag zo nog even veel te comfortabel om alweer op te staan en weg te gaan. Al moest het ook niet te lang zijn, want hij zag zichzelf in deze houding nog wel eens in slaap vallen.

Ze ging duidelijk nog nergens heen, want Aiden ving haar vakkundig op en drukte haar weer tegen zich aan. Niet dat ze het erg vond, haar mondhoeken krulden al vlug weer omhoog in een glimlach. "Dupperd.." Mompelde het meisje zachtjes, waarna ze weer tegen Aiden aankroop en haar ogen lichtjes sloot. Ze vond het niet erg om hier zo te blijven liggen. Sterker nog, het feit dat hij zo graag nog eventjes wilde blijven liggen stede haar alleen maar gerust. Zachtjes legde ze haar handen tegen zijn borstkas aan en legde ze haar gezicht tegen hem aan. Nee.. Ze lag hier echt prima. Een zachte glimlach verspreidde zich over haar lippen. "Nog eventjes klinkt prima.."

Hij werd een dupperd genoemd en zuchtte even. Gelukkig was er geen gespartel en legde ze zich rustig tegen hem aan, terwijl ze zei dat nog eventjes prima ging. Hij bewoog zijn vingers wat spelend langs haar rug, terwijl hij voor zich uit staarde. Hij wist niet eens waarom hij het deed, maar het was soms even alsof hij haar even een tijdje zo vast moest houden, gewoon om zichzelf te vertellen dat het niet allemaal kwijtgeraakt zou worden. Dat zou wel liggen aan het feit dat dit met de moeder nooit zo had gekund. Hij sloot zijn armen dan ook wat beter om haar heen, even glimlachend. “Als je me dit toch een half jaar geleden had verteld…” Hij had iedereen uitgelachen en geroepen dat die zou breken als hij een vinger naar d’r uitstak.

Lilium ontspande zich nog wat meer toen Aiden's vingers over haar rug heen gleden en het meisje glimlachte nog wat breder. Op de één of andere manier wist hij haar altijd tot een zekere rust te dwingen op deze manier en ze vond het fijn. Aiden bracht veiligheid en op een zeker punt had ze toch wel gedacht dat dat de reden was dat ze hem zo op prijs stelde, maar nee, hij bracht zoveel meer dan enkel veiligheid. "Dan had ik denk ik een glas teveel op," maakte Lilium zijn zin af met een klein glimlachje. Arceus, een half jaar geleden? Zo met Aiden liggen terwijl ze met hem op een vakantie ging? Ze zou echt gedacht hebben dat Oz diegene stiekem Poison Powder had toegediend destijds. "Maar goed, ik ben blij dat we toch nu zo zijn.." mompelde het meisje zachtjes. Stiekem vond ze het woord 'vriend' en 'vriendin' op die manier nog een beetje ongemakkelijk om uit te spreken, zelfs al was het zo. Dus heel subtiel danste ze er nog omheen. Het was nog allemaal wennen~

Dan had ze een glas teveel op. Aiden glimlachte even. Ja, het was een vreemd idee. Sowieso was ze zo… Jong en onschuldig. Alles behalve het type waar hij zich in het dagelijks leven tot aangetrokken zou voelen. Maar goed, dat was in principe niet erg. Zeker niet, zelfs. Want zij was het type waarmee hij zijn tijd door wilde brengen. En, Aiden die zijn tijd door wilde brengen met iemand was echt al heel wat. Hij was juist het type persoon dat weigerde te dichtbij te komen, mensen afkapten net toen ze dachten hem te kunnen vertrouwen.
Maar, ze was blij dat ze nu toch zo zijn. Aiden glimlachte eventjes. “Ik ook,” zei hij rustig. Ze mocht ook weleens weten dat ze hem ook flink geholpen had, al was het van haar kant waarschijnlijk onbewust. “Anders zat ik nu nog aan de alcohol, wachtend tot ik Garrett af kon laten rekenen met ‘m.” Zijn vader.

Hem. Lilium's vingers spanden wat aan en knepen misschien wat in Aiden's borstkas toen ze aan de vader van Aiden dacht. Die man.. Die vuile gemene man. Ze trok haar schouders lichtjes op en haalde wat huiverig adem. Die man was de reden dat alles naar de hel ging en ze sloot haar ogen eventjes. "Cheshire stond klaar.. klaar om een einde aan hem te maken.. Ik wilde het, maar ik kon het niet.." Mompelde Lilium, haar ogen neerslaand. Cheshire had het gedaan, ze had maar één woord hoeven zeggen. Sterker nog, als ze gezwegen had had de Banette het al gedaan. En toch had ze hem gestopt, de Banette terug geroepen en de politie gebeld. "Ik was zwak," kwam er met een wat wrange glimlach uit, "alweer."

Lilium kneep in zijn shirt toen het onderwerp over ging op zijn vader. Ze zei dat Cheshire klaar had gestaan om er een einde aan te maken en Aiden’s gezicht vertrok even. Oh Arceus. Toen ze dan ook zei zwak te zijn, schudde Aiden langzaam zijn hoofd en verplaatste hij zijn hand, zodat hij even zacht op haar hoofd kon kloppen, alsof hij haar daarmee gerust kon stellen. “Nee, nee,” begon hij. “Dat zou juist zwak zijn. We moeten niet afzakken naar een niveau als dat van hem,” zei hij met een kleine glimlach. “Je hebt alles gedaan wat ik van je hoopte.” Ja, ze had hem opgesloten. Dat was allang goed genoeg.

Aiden's hand klopte zachtjes op haar hoofd, maar op de één of andere manier maakte het haar niet rustig, eerder liet het meerdere blokkades neerkomen die ze had opgebouwd. Alsof ze zichzelf nu on toestaan om eraan te denken. Maar dit had haar hoofd goed fout. Ze wilde er niet over nadenken, het moest weg blijven, ver weg. Lilium kneep haar ogen weer even dicht. Ze had zichzelf redelijk sterk gehouden toen Aiden haar kwam ophalen bij het politiestation, omdat ze niet wilde dat hij haar nog steeds als een last zou zien. Maar nu kon ze eerlijk zijn. "Ik was echt heel bang.." mompelde ze zachtjes, terwijl ze Aiden's shirt nog wat steviger beetgreep.

En ze had het eens gezegd. Ze was echt heel bang geweest. Aiden sloeg zijn armen weer om haar heen, duwde haar wat tegen zich aan en liet zijn kin in haar haren rusten. “Ik weet het,” fluisterde hij. “En het spijt me dat je dat mee moest maken.” Ja, hij vond het sneu dat het zo had gemoeten, dat zij eronder had moeten lijden. Dat was immers nooit zijn bedoeling geweest, maar zo onderhand had hij haar dit duidelijk zat gemaakt, had hij zo het idee. Hij sloot zijn ogen dan ook, even zuchtend. “Het is nu allemaal goed,” mompelde hij nog zachtjes. Verder kon hij er weinig over zeggen. Hij begreep dat ze bang was geweest.

Lilium kneep haar ogen eventjes dicht en kroop nog wat meer tegen Aiden aan. Dat hij zo'n vader zou hebben. Het leek totaal niet op elkaar. Het meisje glimlachte wat zwakjes toen de jongen sprak. "Zeker.. Ik zou hem bijna bedanken dat hij naar me toe kwam, zodat ik hem kon neerhalen.." mompelde het meisje zachtjes. Anders hadden ze misschien wel nooit zo gelegen. "Je zult nu hopelijk nooit meer last van hem hebben.." Hopelijk zouden ze hem voor altijd opsluiten. Ze legde haar voorhoofd weer tegen Aiden's borstbeen aan en liet zijn shirt wat losser, wat meer ontspannender. Ze hoopte die kerel nooit meer te zien.. Zeker niet nu Cheshire niet in het team was.

Lilium zei heb bijna te bedanken en Aiden zuchtte even, al glimlachte hij toen ze zei dat hij hopelijk nooit meer last van de man zou hebben. “Ik ben allang tevreden als hij ver uit jouw buurt blijft,” merkte hij op. Hij glimlachte even voor een moment. “Maar goed,” zei hij, voor hij haar langzaam los liet en zich wat achteruit schoof, zodat hij haar aan kon kijken. “Laten we richting ‘t dek gaan, meis.” Een grijns trok over zijn gezicht, voor hij zich overeind werkte en zijn hand naar haar uitstak, om haar mee te nemen. Zo onderhand werd het tijd voor wat frisse lucht, immers.

Aiden liet haar langzaam los en eventjes hief Lilium haar hoofd licht teleurgesteld. Ze lag hier wel prima eigenlijk... Maar ja, ze konden inderdaad niet altijd zo blijven liggen en het meisje zuchtte lichtjes, waarna ze al vlug glimlachte. "Als het per se moet.." sprak het meisje met een licht glimlachje, waarna ze zijn hand aannam en zichzelf overeind liet trekken. "Momentje hoor.." mompelde ze zachtjes, waarna ze naar koffer liep en er een hoodie uittrok. "Tis koud buiten waarschijnlijk," merkte ze op, waarna ze het kledingstuk over haar hoofd trok. Ze begroef haar handen in de zakken en liep met een glimlachje in de richting van Aiden. "Ik ben klaar," merkte ze op, "en ook he-le-maal klaar voor tosti's," kwam er grijnzend achteraan.

Als het per se moest. Aiden grijnsde droogjes. “Ik zal mijn best doen je vannacht niet alle kanten op te werpen, dan is er nog genoeg tijd om rustig te liggen,” merkte hij geamuseerd op. Ja. Als hij nou eens rustig lag, dan was het allemaal nog best veilig. Maar goed, hij twijfelde er niet echt aan dat ze vannacht toch wel erbij kwam liggen, dus dat zat allemaal wel prima. Toch mooi, het verschil in twijfels van eerst en nu.
Lilium liet zich overeind helpen en trok een Hoodie over haar hoofd, om hem al snel weer aan te kijken en te zeggen dat ze klaar was. Ook voor de tosti’s. Aiden schudde zijn hoofd even lachend. “Nou, kom mee dan,” zei hij, voor hij de deur opende. Het dek was niet ver en het duurde ook niet lang voor een koude wind langs zijn gezicht streek. Hij was allang blij de natte hoed in de kamer te hebben gelaten (hij had dat ding al niet meer opgedaan sinds het gebeuren met Claire), anders was hij die met deze wind alweer kwijt geweest.