Drunken sailor~

Lilium staarde voor zich uit terwijl ze haar shirt weer over haar hoofd trok en de andere opvouwde. Wie weet kon ze die nog redden als ze eenmaal in Hoenn waren. Op dit moment leek de bootreis immers nog best lang. Ze sloot haar ogen eventjes, zich er pijnlijk erg van bewust zijnde dat ze misschien wel overdreef, dat ze Aiden het onnodig moeilijk maakte. Was het misschien haar fout? Was zij niet goed genoeg? Dat prentte ze zichzelf immers altijd in als er iets fout ging. Meestal was het gewoon haar fout. Ze trok haar shirt wat recht en luisterde zwijgend naar Aiden's woorden. "Nee.. dat weet ik," reageerde het meisje, nog altijd zacht van toon, terwijl ze terug liep naar haar koffer en het shirt erin legde. Beter alles meteen opbergen, anders startte je een vergeetcollectie.

Ze was… Stil. Het beviel hem voor geen enkele centimeter en toen ze weer begon te lopen, keek hij op. Dat betekende immers dat het veilig was. Ze zei het te weten en hij zuchtte een keer. “Lil,” zei hij, even weer stil vallend. Hij was weer omhoog gaan kijken, liggend op het brede bed. Hij wilde niet dat ze terug zouden vallen in die periode van oneindige twijfel. “Als je twijfelt zeg je ‘t, hmn?” Hij zuchtte weer een keer. “Ik wil niet dat… Je denkt dat ik zoiets nu nog zou doen.” Dat mocht duidelijk zijn, dat waren woorden die gesproken moesten worden. Hij moest weten wat er in haar hoofd omging, voor hij alles weer zou verpesten met een fout die hij had gemaakt in de tijd dat hij alles al verpest had. Het zou best wel zielig zijn.

Toen Aiden haar naam uitsprak, keek Lilium eventjes onzeker in zijn richting, haar haren rond haar vingers draaiend en stilletjes zijnde tot Aiden weer de stilte zou verbreken. Zij zou het immers niet doen op het moment. Ze wist niks te zeggen. "Ja.. ik zal het zeggen als ik twijfel," sprak het meisje als reactie op zijn woorden. Dat was het hele probleem niet om eerlijk te zijn. Ze begon richting het raam te lopen terwijl Aiden weer begon met spreken. Zijn volgende woorden kwamen er dichter in de buurt van wat zeer deed. "Dat weet ik.." mompelde ze, waarna ze zich na een korte stilte besefte dat ze het daar niet bij kon laten, "het is gewoon.. even vervelend.. Deels omdat ik weet dat ik nooit zal zijn zoals je gewend bent en waarschijnlijk ook niet zo zal worden." Ik was niet goed genoeg voor je. Dat was eruit. Ongemakkelijk richtte ze haar blik uit het raam, kijkend naar de zee. Dan hoefde ze in ieder geval Aiden niet aan te kijken, want dat was op het moment lastig..

Ze zou het zeggen als ze twijfelde, zei ze, terwijl ze richting het raam liep. Aiden keek even met een fronsje om, kijkende naar haar zij terwijl ze uit het raam keek. Haar volgende woorden deden hem even een wenkbrauw opheffen, waarna hij licht glimlachte. Omdat ze nooit zo zou worden als hij gewend was. Heilige Arceus, gelukkig niet. Aiden zette zich iets opzij, omhoog en greep het meisje rond haar middel beet, om haar over zich heen het bed op te trekken en haar rug naar hem toegekeerd te houden, zijn armen rond haar bovenlichaam houdend. Hij legde zijn kin op haar hoofd en glimlachte. “Dat zou ook heel teleurstellend zijn,” zei hij. “Want dan zou ik je nu allang niet meer zo leuk vinden.” En toen had ze een por in haar buik om de sfeer te verlichten.

Ze had haar blik op de eindeloze golven van de zee gefixeerd en haar armen wat over elkaar heen geslagen. Ze wilde Aiden niet aankijken, ze durfde Aiden niet aan te kijken. Ze kon echter een geschrokken maar zachte gil niet binnen houden toen twee armen zich rond haar midden sloten en ze weer even kort vloog. Ze spartelde eventjes kort maar kalmeerde al vlug toen ze tegen Aiden aanlag, zich zwijgend wat tegen hem aandrukkend. Hoe ze het ook wendde of keerde, Aiden wist haar altijd rustig te krijgen op deze manier, het voelde te veilig en prettig om bij hem te liggen. Tot hij besloot haar te porren. Een verstrengeld geluid kwam uit haar mond terwijl ze zowel haar armen als benen eventjes geschrokken naar voren strekte in een poging om uit zijn greep te ontkomen. Misschien maar beter, want anders was ze van schrik waarschijnlijk het bed uit gerold. "Aiden-!"

Ze stribbelde niet tegen en bleef juist bij hem liggen terwijl hij zijn woorden sprak. Een goed teken, want iemand die hem niet zou vertrouwen, zou zich van hem weggeduwd hebben. Het kwam dus allemaal wel goed, zolang ze maar begreep dat hij heus niet naar die Alana zou gaan. Heck, Alana zou wel de laatste zijn waar hij ooit heen zou gaan. Dat was zo’n eenmalig iets waar je nooit meer naar terug ging.
Het blondje strekte haar armen en benen en riep zijn naam uit, waardoor hij lachte. Hij sloot zijn armen weer wat strakker rond haar bovenlichaam, terwijl hij nog even grijnzend bleef liggen. “Misschien moet ik je maar loslaten zodat je je eten nog op kan eten,” merkte hij echter met een droog fronsje op. Ja, dat was misschien wel handig.

Ze voelde Aiden's armen wat aanspannen en ze snoof eventjes lichtjes toen deze begon te lachen. "Niet grappig," mompelde het meisje nukkig, waarna ze haar armen eventjes over elkaar heen vouwde en haar achterhoofd tegen Aiden's hals aanlegde. Arceus, af en toe was het net een kind, of niet? Maar bij die gedachte glimlachte ze zachtjes. Dat was juist wat ze stiekem zo leuk vond. Misschien moest ze dan ook maar het tegenoffensief ingaan. Ze negeerde zijn woorden en boog haar armen wat onhandig naar achter, Aiden hard in zijn zij prikkend. Revenge! Misschien niet het handigste in haar positie maar revenge!

Niet grappig, had het meisje gezegd. Maar, in plaats van opstaan, legde ze haar hoofd in zijn hals en bleef hij tevreden liggen, zijn ogen langzaam sluitend, terwijl zijn kin op haar hoofd rustte. Het was fijn dat het zo makkelijk ging tegenwoordig, dat het geen aaneengesloten stuk van onenigheden en onduidelijkheden meer was. Nee, ze waren nu eerlijk en-
Verdomme. Zich rot schrikkend van de plotselinge por, verstevigde hij zijn grip rond haar middel wat en keek hij geschrokken wat op haar neer. “Ey!” riep hij uit, voor hij de palmen van zijn handen naar haar zijen toe richtte en begon te kietelen want dat moest ook kunnen. “Dat was niet de bedoeling,” merkte hij grijnzend op, doelend op het feit dat ze hem zojuist een por had gegeven.

Aiden schrok, Aiden schrok hard en Lilium begon te grijnzen. "Wat?" reageerde het meisje met een glimlachje, zachtjes lachend. Het lachen verging haar echter heel erg vlug toen ze Aiden's handen op haar zijen voelde en toen hij begon te kietelen. Het meisje begon op een andere, wat wanhopigere manier te lachen en te spartelen, proberend zich los te wurmen uit zijn greep, wild spartelend. "Hou op, hou op!" Bracht ze lachend uit, naar adem happend. Lilium kon absoluut niet goed tegen kietelen, en ze was er eigenlijk niet zo blij mee dat Aiden daarvan op de hoogte was. Het lukte haar zelfs niet om de opmerking te maken dat de poke zeer de bedoeling was.

Lilium riep dat hij moest ophouden en uiteindelijk zette Aiden zich overeind, zijn grip wat verlossend maar haar nog niet helemaal los latend, waardoor hij haar nog even in een soort omhelzing tegen zich aan drukte. “Nu moet je toch echt nog even wat eten,” zei hij met een kleine grijns, voor hij haar toch losliet. Zijn bord was al zo goed als leeg, dus nu was het aan haar om nog wat naar binnen te werken. Dan konden ze vanavond misschien nog even het dek op, maar dan zou ze in ieder geval niet tegen de vlakte gaan omdat ze niets gegeten had, want dat wilde hij liever niet meemaken, als het eventjes kon.

Hijgend zocht Lilium naar zuurstof toen Aiden eindelijk ophield met kietelen. Dat was een gemene streek hoor, ze had geen kant op gekund! Maar ze moest er wel zachtjes om lachen, nog steeds. Ze liet zichzelf overeind trekken door Aiden en leunde wat tegen 'm aan. "Ja, ja," mompelde ze zachtjes, waarna ze naar haar bord keek. Was dat niet al hartstikke koud. Ze strekte haar arm iets, een poging doende om het bord beet te grijpen zonder dat ze weg moest van Aiden, want om eerlijk te zijn zat ze hier wel prima en wilde ze nog niet van hem weg op het moment. Uiteindelijk wist ze het bord beet te pakken en trok ze het voorzichtig op schoot, eten op bed moest kunnen. "Wat is een boot vreemd," merkte ze op, voordat ze een hap nam.

Lilium pakte het bord en zette het op schoot, hierdoor bij hem blijven zittend. Hij zette zijn ene hand schuin achter haar, daar wat op leunend, terwijl hij haar aankeek. Ze zei dat een boot vreemd was en Aiden lachte even kort. “Ach, het brengt ons wel mooi naar Hoenn,” glimlachte hij. “En het is heel wat gezelliger dan zo’n krap vliegtuigje.” Hier kon je tenminste rond gaan. Hij vond schepen altijd nog wel leuk, eigenlijk. Het had vaak een gezellige sfeer, alsof je in een duurder hotel zat, maar dan minus de grote kamers, want daar bezuinigden die schepen wel echt op. De goedkopere, tenminste. “Is het niet te koud? Anders kunnen we later vanavond altijd nog gewoon een paar tosti’s halen,” merkte hij rustig op. Dat zou vast ook wel te eten zijn.

Aiden begon over vliegtuigen en Lilium keek eventjes opzij, zodat haar blik de zijne kon kruisen. Nadat ze haar hap had doorgeslikt glimlachte ze voorzichtig naar Aiden. "Ik denk dat ik zelf een boot dan fijner vind.. Ik blijf liever met twee benen in de buurt van de aarde." Nee, ze had niet voor niks Leo geen Fly geleerd en zou ook niet snel een Pokémon met Fly nemen. Die ene keer met Tyrion was nood geweest. "Mhm, het is wat afgekoeld, maar nog wel te eten," sprak Lilium, rustig een stuk afsnijdend van de fillet en de vork met een glimlachje omhoog houdend voor Aiden's mond, zodat hij het kon proeven. Maakte niet uit dat hij het ook gehad had, ze at toch nooit erg veel. "Maar Tosti's klinken niet verkeerd," kwam er onschuldig achteraan.

Het blondje zei een boot fijner te vinden en Aiden glimlachte. “Een vliegtuig is fijner als je alleen bent, omdat het sneller is,” zei hij rustig. Een bootreis duurde heel wat langer, daarom plande hij hem altijd ‘s avonds: dan sliep je er zo doorheen. “Maar, een boot heeft een leuk sfeertje.” Al zat hij hiervoor aan de bar in een boot. Dat moest hij nu toch is even niet gaan doen, wilde hij zich aan zijn woord houden.
Het was afgekoeld, maar nog wel te eten. Aiden hief zijn wenkbrauwen toen hem een vork voorgehouden hield en nam bedenkelijk een hap, er even keurend op kauwend. Ewh, koud. Toen ze dan ook zei dat tosti’s niet verkeerd klonken, grijnsde hij. “Kijk maar wat je op kan. Ik wilde vanavond toch nog ff ‘t dek met je op, dan pakken we wel ff twee tosti’s mee.” De bar was immers tot laat open, maar dan moesten ze het daar maar bij tosti’s houden. Gossie.

Lilium trok haar vork weer terug toen Aiden een hap had genomen en sneed daarna zelf weer een stuk af, nog altijd rustig tegen Aiden aanleunend. Boten waren vreemd, het schommelde zo erg en ze moest zeggen dat haar lichaam het duidelijk maar vreemd vond, dat heen en weer. Maar voor nu probeerde ze er niet zo erg op te letten. "Klinkt goed," sprak het meisje zachtjes, waarna ze nog een laatste hap nam en daarna het bestek weer neerlegde. Ze leunde wat naar achter en sloot haar ogen eventjes half met een glimlach. "Je bent lekker warm," mompelde ze zachtjes.