Drunken sailor~

Lilium zuchtte lichtjes toen de jongen haar op haar rug klopte. Ze drukte haar gezicht in zijn jas om haar brandende wangen te verbergen en negeerde zijn volgende woorden. "Je bent af en toe vreselijk weet je dat," mompelde het meisje zachtjes, twijfelachtig over wat ze Aiden moest vertellen of zeggen naast dat. Dit onderwerp was nogal vreemd voor haar. "Pas maar op of ik haal Alyss terug," merkte het meisje vervolgens op, wat nukkig. Ooit, als ze meer moed had, zou ze Aiden laten schrikken, misschien vanavond wel. Nee waarschijnlijk niet.
Lilium keek eventjes op naar Aiden en trok een wenkbrauw op. "Wat heeft dat nou weer met elkaar te maken?" merkte het meisje op, maar uiteindelijk leunde ze toch tegen Aiden aan. "Maar het klopt wel." Murmelde ze.

Lilium duwde haar gezicht in zijn jas en Aiden lachte, terwijl ze zei dat hij vreselijk was en dreigde Alyss terug te halen. Hij sloeg zijn arm geamuseerd rond haar rug. “Doe maar niet,” zei hij. “En zo erg ben ik nog niet. Ik houd me nog in,” ging hij licht beteuterd door.
Lilium vroeg eerst wat het met elkaar te maken had, maar dat het wel klopte. Een grijns trok weer over Aiden’s gezicht. “Het is hier toch oh zo koud,” zei hij. Al was het niet eens echt gelogen, want met die wind was het best koud. “En misschien staat het zo ook wel leuker,” zei hij met een grijnsje, nog uitkijkend over het water. Ja, het was wel weer heel wat om te zien, zo.

Aiden hield zich nog in. Geweldig om te horen weer. Lilium mompelde wat onverstaanbaars en bleef haar gezicht tegen Aiden's jas aangedrukt houdend, het niet erg vindend dat zijn arm zich rond haar rug gesloten had, helemaal niet erg zelfs. "Ik geloof niet dat ik wil weten hoe je bent als je je niet inhoudt," mompelde het meisje zachtjes. Nee, ze was allang blij dat er een rem zat op het wezen genaamd Aiden.
Lilium haalde haar schouders eventjes voor een momentje op. "Ik kan niet ontkennen dat het koud is nee.." merkte het meisje op met een lichte zucht. Het was koud. "Maar dat is niet erg," glimlachte ze vervolgens. "Ben je wel eens eerder op zo'n boot geweest?" besloot ze vervolgens maar te vragen. Ze moesten het ergens over hebben niet waar?

Lilium zei niet te willen weten hoe hij was als hij zich niet inhoudt en hij glimlachte even. Ze duwde zich echter niet van hem weg, dus zo erg vond ze het allemaal vast en zeker niet. “Ach,” zei hij rustig. “Misschien is dat wel iets waar je nooit achterkomt. Ik ben helemaal tevreden,” besloot hij duidelijk te maken, zodat ze niet zou denken dat hij rare gedachten had of zo. Al had hij die misschien ook wel. Hij kon er niets aan doen. Hij was een jongetje.
Ze kon niet ontkennen dat het koud was en zei dat het niet erg was, waarna ze vroeg of hij eerder op zo’n boot was geweest. Aiden knikte eventjes. “Ja, ik kom vanuit Kanto hmn?” glimlachte hij. “Maar, ik denk dat ik deze keer meer geniet.” Lieten ze er maar buiten houden dat het de vorige keer vooral alcohol en slapen was geweest.

Lilium keek eventjes met een redelijk cynische blik naar Aiden en trok één van haar wenkbrauwen op. "Nou.. Jou kennende.." begon ze langzaam, waarna ze haar hoofd schudde. "Ik ben bang dat ik er vást wel een keer achter kom, ik denk dat ik het wel een keer per ongeluk uitlok of zo." Daar zag ze zichzelf nog wel voor aan eigenlijk. Ze dacht zo vaak niet na bij wat ze zei immers, het was af en toe gewoon beschamend. Maar ach, ze kon er niks aan doen hield ze zichzelf maar voor.
Ze keek Aiden eventjes aan toen deze zei dat hij uit Kanto kwam. "Ah.. tuurlijk," mompelde ze, waarna al snel weer een verlegen glimlach op haar lippen verscheen bij zijn volgende woorden. Maar deze verscheen al snel als sneeuw voor de zon toen het meisje compleet verstarde en wegdeinsde, weg bij de reling. "Arceus," bracht ze geschrokken uit, Aiden met opengesperde ogen aankijkend. Ohneeohneeohnee

Lilium zei bang te zijn er per ongeluk achter te komen en Aiden zuchtte eventjes licht, zijn hoofd schuddend. “Ik zal je onschuld zoveel mogelijk bewaren,” besloot hij te knipogen. Ze moest niet bang worden dat hij haar ergens in ging forceren, hij was allang blij dat ze zo close konden zijn als ze nu waren en dat het geen haat en nijd was.
Toen Lilium plots van hem weg deinsde, hief Aiden zijn wenkbrauwen en hief hij zijn arm wat. “Wat?” vroeg hij geschrokken, haar verbaasd aankijkend. Wat was er nou weer aan de hand? Hij had toch niets fout gezegd met zijn laatste woorden? Hij opende zijn mond om uit te leggen dat hij het niet vreemd bedoeld had, maar sloot deze al gauw weer. Ze mocht het zelf uitleggen.

Mukmukmuk.. Lilium keek wat geschrokken om zich heen. Pas toen Aiden sprak besefte ze zich dat ze hem heel wat uit te leggen had. Ja, dat had ze ook. Want hij was het ook vergeten. "Ruddles! Ik heb hem niet meegenomen uit het café!" bracht het meisje redelijk wanhopig van toon uit, haar ogen wijd open gesperd en geschrokken. Waar was de Dedenne heen? Het was nog zo jong, wie weet wat ermee gebeurd was allemaal! En het was ook nog eens een shiny. Ze balde haar handen tot vuisten en zette ze tegen haar voorhoofd. Ze moest de Pokémon nú gaan zoeken. En ze had nog niet eens een tosti gehad, arme Lilium.

Het was Ruddles. Natuurlijk waren het weer de Pokémon. Aiden haalde de hand die hij net nog om haar heen geslagen had even door zijn haar, weg kijkend. Ach, hij kon het haar niet kwalijk nemen. Daarbij… miste hij Amore ook. Hij bleef nog even zo staan, voor hij licht glimlachte. “Laten we dan maar eens gaan kijken,” zei hij, voor hij zonder al te veel te zeggen weer begon te stappen. Ze zou immers wel haast hebben en het zou hem niets verbazen als het tweetal nog in de buurt was van het restaurant-dingetje waar ze eerder gegeten hadden.

Wat van slag keek Lilium in de richting van Aiden toen deze zijn hand door zijn haar liet gaan. Nu Ruddles verdwenen was, was het een gemis. Ze wilde per se weten waar hij was en anders kon ze niet rustig zijn. En daarbij.. Ze had hem van Aiden gekregen en dat maakte het alleen maar erger om hem kwijt te zijn. "Straks is hij weg, en jij hebt 'm nog wel aan me gegeven.." prevelde het meisje wat geschokt. Hoe kon ze Ruddles vergeten zijn. Ze schudde haar hoofd wat ongelovig. Hoe had ze de Dedenne over het hoofd kunnen zien. Sorry Aiden, sorry.

Lilium zei bang te zijn dat de Pokémon weg was, terwijl hij haar het ding gegeven had. Een zucht ontsnapte uit Aiden's mond, even twijfelend. "We vinden 'm wel. Hij zal nog wel met Amore zijn," besloot Aiden te zeggen, in een poging het blondje maar gerust te stellen.
Het duurde dan ook niet lang voor het plekje waar ze gegeten hadden naderde en Aiden even fronste. Helemaal leeg... Dat hoorde niet? Er stonden zelfs nog onopgeruimde borden op enkele tafels. "Eh..." bracht hij even bedenkelijk uit, al zei hij verder niets. Hij had ook geen idee wat ze hier nou weer mee zouden moeten en wat het zou kunnen betekenen. Arceusverdomme, Amore...

Nerveus beet Lilium op haar nagels terwijl ze achter Aiden aanliep. Ze was ondertussen best wel heel erg gehecht geraakt aan Ruddles en het idee dat ze de kleine Dedenne kwijt zou kunnen zijn was vreselijk voor haar. Ze kneep haar ogen eventjes dicht. Het was zo'n gedoe geweest met het omgevallen glas, dat ze Ruddles helemaal vergeten was. De kleine Pokémon zat op dat moment onder haar stoel en Amore was haar verantwoordelijkheid niet, dus op de Pikachu had ze ook niet echt gelet. Maar ze was nog nooit haar Pokémon vergeten. Hoe kon dit.
Het restaurant zag er verlaten uit, zelfs een paar stoelen waren omgevallen. Wat was dit nou weer dan. Voorzichtig liep Lilium naar binnen en keek rond. "Er zitten wat.. brandplekken op de muur," murmelde het meisje wat geschrokken. "Dat zou toch niet van..?"

Aiden had niet gedacht aan Ruddles, maar Amore… Amore was net Mona, die liep er altijd maar wat bij en die verdween weleens en dan was ze later weer terug. Alleen dan moest hij niet vergeten de deur open te doen, want dan stond ze buiten en dat was best wel een beetje zielig. Maar goed, het had hem nooit echt gestoord. De Pokémon kwam uit het wild en scheen de enige te zijn waar hij het wild nooit uit had kunnen halen.
Lilium leek wel gestresster en Aiden keek wat op haar neer, terwijl ze de brandplekken op de muur opmerkte. “Laatste keer kon Amore in ieder geval geen vuur sturen,” merkte hij droogjes op. En toen kwam Amore ineens onder een tafel vandaan schieten, recht in de armen van haar trainer. Met opgetrokken wenkbrauwen keek Aiden naar Lilium. Hij had Ruddles nog niet gezien.

Wat behoedzaam keek Lilium om zich heen, het restaurant doorstappend. "Ruddles?" sprak ze, haar stem wat verheffend. Ze was bezorgd om de kleine Dedenne. Het was nog zo jong immers. Het was niet oké dat hij op dit moment weg was en ze wilde hem het liefste zo snel mogelijk terug. "Mhm.. Elektriciteit kan ook brand plekken achterlaten," merkte Lilium op als reactie op Aiden's woorden. Ze had het vaak genoeg gezien als Ruddles weer eens een ongelukje had gehad. Maar op dit moment zag ze hem nog nergens, waar Amore wel tevoorschijn kwam. "Amore," bracht het meisje wat geschrokken uit. Maar waar was Ruddles dan? Onwennig wreef Lilium over haar armen heen en schrok op toen ze een pan hoorde vallen in de keuken. Zou het? Voor een moment haalde ze diep adem, terwijl ze toch maar naar de keuken liep. En ja hoor, half verborgen onder een gevallen pan, zat Ruddles. Zijn buikje was nog ronder dan gebruikelijk en de Dedenne piepte tevreden, wegdoezelend. "Ruddles," verzuchtte het meisje, terwijl ze de Pokémon uit de pan tilde en in haar armen hield. Die had zich rond gegeten. "Kom maar terug dan," merkte ze op, mompelend met haar hoofd schuddend. Ze hief haar Pokéball en liet de Dedenne terug keren. Ze had het moeten weten, Ruddles en eten...

Amore kroop vanuit Aiden’s armen op zijn hoofd en hing hier aan, hem strak vasthoudend. Aiden zuchtte een keer, om zich heen kijkend terwijl Lilium richting de keuken liep. “Je hebt het weer flink vernield, is ‘t niet?” vroeg hij. Al vond hij het raar, want Amore was totaal niet het type om op eten af te gaan. Misschien was het dus wel helemaal niet Amore die dit gestart was, al zou het hem niets verbazen als een deel van de ravage wel door de kleine Pikachu komen zou.
Toen bleek dat Lilium Ruddles gevonden had, opende Aiden zijn mond. Hij wilde zeggen dat het beter was als ze hier snel weg zouden lopen, toen Amore ineens van zijn hoofd gegrist werd. Een grote man (duidelijk toegetakeld) met een witte koksmuts stond achter Aiden, wie hij zag toen hij zich omdraaide. De man begon te schreeuwen, over hoe die twee monsters zijn keuken moesten vergoeden. Een foute keuze, want hij kneep net wat te hard in Amore, in zijn woede. Het duurde dan ook niet lang voor de boze woorden omsloegen in een luide gil, terwijl een elektriciteit over zijn lichaam rolde.

Met een zucht klikte Lilium de Pokéball van Ruddles weer aan haar riem, haar hoofd lichtjes schuddend. "Ruddles is altijd veel doller op eten geweest dan goed voor hem was," merkte het meisje mompelend op. Waarom had het haar niet verbaasd dat ze de Pokémon terug had kunnen vinden in een keuken. Maar gelukkig waren ze allebei terecht. Ze wendde zich weer tot Aiden, om haar ogen wat verder open te sperren toen ze de grote verschijning van een kok achter hem zag. Maar voordat ze er iets van kon zeggen was Amore al weggegrist en begon de man luid te schreeuwen, waardoor Lilium wat in elkaar kromp. Volautomatisch pakte ze Aiden's mouw wat vast, haar ogen wijd opengesperd en wat angstige geluiden makend. Ze hield er niet van als mensen schreeuwden... Maar de man zakte al snel genoeg in elkaar dankzij de kracht van Amore's aanval. "Dat moet zeer gedaan hebben.." mompelde het meisje wat geschrokken.