Drunken sailor~

Lilium zei zijn team steeds liever en liever te maken en een schamper glimlachje trok over zijn gezicht. “Misschien moet ik dat dan maar met mijn gedrag moet compenseren,” merkte hij met een onschuldig grijnsje op. Nah, daar had hij allang geen zin meer in. Maar, ermee dreigen kon best wel.

Het ging hierna echter al een stuk minder rustig aan toen Aiden Ruddles had weten te vangen en het overhandigde aan Lilium, wie zei wel een nieuwe hoed voor Aiden te halen omdat deze in het water gevallen was. Hij had erop willen reageren, tot hij zag hoe de Vaporeon in het water sprong. “Waag het!” riep hij naar zijn Flareon toen deze erachteraan wilde snellen en onmiddellijk keek Aiden om zich heen, opgelucht zuchtend toen de Vaporeon boven water kwam met de hoed op haar kop. Ja… En nu? Aiden keek om zich heen, alweer, tot er omgeroepen werd dat de boot zou gaan varen. Claire! Oh Arceus, nee, hij ging niet zonder Claire.

Lilium vroeg hem of het een dreigement was en een grijns trok over zijn gezicht heen. “Maar natuurlijk niet - dat zou ik toch nooit doen?” Zijn onschuldige grijns ging het hem waarschijnlijk niet doen, maar hey… Hij kon het altijd proberen. Je miste immers elke kans die je niet nam.
Claire. Aiden keek nog altijd met grote ogen naar beneden en keek om zich heen toen Lilium vroeg naar zo’n bootje. Ah, daar! “Ja!” riep Aiden, voor hij begon te rennen. De Vaporeon zwom op hoge snelheid mee en Aiden keek met een grote frons naar het hangende bootje. Niet snel genoeg, absoluut niet snel genoeg… Zonder er al te goed over na te denken pakte hij een ball van zijn riem en voor hij het wist stond een kleine Chikorita aan zijn zijde. “Kan jij niet wat?” Met dat blad moest ze toch iets kunnen? Hij had in Johto mensen zien battlen met een Chikorita en dat blad scheen sterker te zijn dan het eruit zag. Maar, dat de Chikorita dit kon had hij niet echt kunnen verwachten. Het beestje zwaaide met haar blad en een Leaf Storm brak het touw door, waarna de ene kant van het bootje te water zakte. “Oh, oh, Arceus, Shanti!” riep hij uit, kijkende hoe de Vaporeon zich een weg op de boot probeerde te klimmen. Maar, ver kwam ze natuurlijk niet. Heilige moeder Arceus, hij ging nooit meer varen. Maar, nu zat ze in ieder geval al vast aan de boot - nu zou ze niet achterblijven in Kalos.
En toen schoten de twee roedes van de Chikorita naar beneden en wikkelden deze zich om de Vaporeon heen. Aiden greep het groene wezentje onmiddellijk vast, waarna het haar roedes zeer langzaam terug trok, tot de Vaporeon - met hoed en al - uitgeput op de boot lag, Aiden met de Chikorita op schoot zittend en Élise die haar natte dochtertje een preek gaf.
Heilige Arceus.

Lilium zei dat Claire niets had en Aiden zette de Chikorita, na een bedankje gemompeld te hebben, van zijn schoot en klopte er een keer op, waarna Claire zich op zijn schoot opkrulde en hij slaakte nogmaals een opgeluchte zucht. “Inderdaad,” zei hij zacht. Toen Lilium ook zei zich rot geschrokken te zijn, knikte Aiden. “Ik ook, ik ook,” zei hij hoofdschuddend, voor hij de Chikorita aankeek. Maar, hij besloot niets te zetten en schudde zijn hoofd even. Hij zou er niet over klagen als zijn Chikorita in ieder geval nuttig was. Hij keek naar de hoed die over de kop van de Vaporeon hing. Drijfnat. Dat hielp. Heh. Even bijkomen, dan kon hij wel weer aan de gang. Al had hij het idee dat zijn broek nu drijfnat was door Claire, maar dat maakte allemaal niet uit. Er waren zoveel boeiendere dingen.
“Wat een mooi begin van de reis,” merkte Aiden droogjes op.

Geweldig. Aiden snoof even geamuseerd toen Lilium sprak. Nee, het kwam allemaal wel goed. “Ach,” zuchtte hij daarom, het wat weg wuivend. “Met jou trotseer ik ‘t wel.” Flauwe, grappende knipoog. Nee, hij was met een reden met haar naar Hoenn aan het gaan en niet met een ander. Zelfs al moesten ze daarvoor een hele ongelukkige bootreis trotseren. Hij keek uit naar hun tijd in Hoenn.
Toen Lilium vroeg of Aiden iets wilde drinken, knikte hij rustig. “Stelletje terroristen, rust maar weer uit,” zei Aiden met een kleine glimlach, de Pokéballs voor zich houdend tot alleen Amore over was, wie zich enthousiast op zijn schouder nestelde. Ach, het was een schip. Die kon wel buiten het café wachten, of onder de tafel liggen of zo. “Laten we gaan kijken.” Een grijns trok over zijn gezicht, voor hij richting het café begon te stappen.

Het was haar een eer. Een grijns trok over Aiden’s gezicht. Ging hij… Ging hij het weer verpesten? “Dan moet je maar goed je best doen om me tevreden te houden.” Yep, dat deed hij. Natuurlijk deed hij dat. Hij was Aiden. Hij was een held in het verpesten van alle momenten als deze. Het was allang fijn dat het erop leek dat Lilium het enigszins geaccepteerd had.
Lilium zette zich naast hem en zei nog nooit op een varend schip te hebben gezeten, alleen op een stilstaande. “Hoe heb je dat nou weer voor elkaar gekregen, dan?” vroeg hij met een lichte glimlach, toch wel benieuwd naar het verhaal van het blondje. Bij het zien van het café, wat eigenlijk meer een bar was wat aan klant en uiterlijk te zien was, ging Aiden even met zijn hand door zijn rode haar. “Binnen zijn wel wat betere café’s,” zei hij wat snel. Nee, dit moest hij uit de weg gaan. Anders ging het allemaal weer mis. Die alcohol moest even ver, ver uit zijn buurt verwijderd blijven.

Dat ging nog moeilijk worden. Hij wist zo zeker dat Lilium nooit iets geks in haar hoofd zou halen, maar het principe alleen al dat ze zich op zulke plekken waande met een andere gast zou hem licht irriteren, als ze niet nu hier aan zijn zijde zou lopen. Nee, hij schoof dat gevoel maar af aan de bezorgdheid. Hij was verder heus niet jaloers. Hij zou dat nooit zijn. Hij was beter dan dat.
Het café wat Lilium aanwees zag er goed uit. Niet het type café dat hij zelf uit zou zoeken, maar dat was juist beter. Want zijn type café was gewoon een bar. En echt, hij wilde er zo graag vanaf nu hij wist wat hij aan haar had, dat hij het zo veel mogelijk uit de weg probeerde te duwen op het moment. “Ziet er prima uit,” zei hij rustig, waarna hij even naar de twee knaagpokémon keek. Zouden die mee naar binnen kunnen? Hij haalde zijn schouders even op. Dat zagen ze vanzelf wel. Met kalme passen liep hij op een willekeurig tafeltje af en schoof hij een stoel naar achteren. Eens zien hoe flauw ze vandaag was.

Ze leerde het wel. Langzaam, maar ze leerde het. Aiden liet zijn hand kort op haar hoofd ploffen, voor hij zich richting zijn eigen stoel zette en erop ging zitten. “Daar ben ik blij om,” zei hij rustig. Ja, dit was goed voor zijn mannenego (sorry, not sorry). Hij had nooit kunnen verwachten dat een onschuldig pupje als zij degene zou zijn die zijn mannenego zou krenken.
Toen hem werd gevraagd wat hij ging nemen, keek hij even op de menukaart. Erg spectaculair was deze niet, want zo waren schepen nou eenmaal. Die waren altijd echt een beetje zielig, eigenlijk. “Dan neem ik de fillet en een… Cola. Jij?” Oh Arceus, dit ging nog wennen worden.