A far cry from a picture perfect calm

Als vervolg van dit topic :')

Eindelijk waren de twee aangekomen in Anistar City, waarna Agrona de twee vlak voor hun huis landde. Hij kwam van haar rug af en liet vervolgens de roodharige er af gaan, waarna de Charizard werd terug gekeerd in haar Poké ball. Ondertussen was zijn kleding maar een klein beetje gedroogd, fijn. "Eindelijk zijn we er." sprak de jongen met een klein glimlachje op zijn mond, waarna hij de deur van het slot haalde, immers had hij ook een sleutel, en naar binnen liep.

Zodra hij binnen stond schoot de roodharige langs hem naar binnen, al schreeuwend 'droge kleding', kort grinnikte hij waarna de jongen haar op een gemakje naar boven volgde. Natuurlijk vond ook hij het wel prettig om geen doorweekte kleding te dragen. Tijdens het lopen door had hij ook nog zijn shirt uitgetrokken, waardoor hij dus nu met ontbloot bovenlijf rondliep. Zolang het ging opdrogen, van de groenharige het prima. Boven merkte hij dat er een spoor van kleding lag, niet zeker of hij wel of niet naar binnen mocht komen zonder dat er iets naar zijn hoofd werd gegooid, kwam de jongen toch binnen. het was snel genoeg te merken of hij weg moest.

Wauw, Riddle zag hem staan, wat te merken was door haar rode gezicht, maar toch werd er niets naar zijn hoofd gegooid. Kijk, dat was een goed teken, toch? Ja, vast wel. Echter, toen ze ineens haar bh uitdeed was de jongen er wel vrij zeker van dat hij een nosebleed kreeg. Zelf al was het een eerdere keer gebeurd, betekende dat niet dat hij het nu niet meer.. vrij apart vond. Zou dat het goede woord zijn? Geen idee. Voorzichtig tastten zijn vingers bij zijn neus, vervolgens keek hij naar ze er er was wat bloed te zien. Uhu, nosebleed.

Dat Riddle op hem nog eens kwam aflopen, maakte het niet bepaald minder. Oke, als hij ooit doodging, was dit wel als het een manier die hij prima zou vinden. Hij knikte kort om zijn eigen gedachten, jup. Oke, de roodharige stond nu wel heel erg dichtbij, waardoor er meer bloed kwam. Misschien iets te veel, of nee. Dat was overdreven. Het werd hem licht in het hoofd en ja hoor, daar viel hij flauw. Niet bewogen en enkel nog naar naar zijn hand starend. En nog voordat hij de grond raakte, was hij al flauwgevallen. Goede manier om flauw te vallen.

Het was ergens te voelen, in een vaag bewustzijn, hoe hij werd verplaatst. Hij werd ergens op geduwd, het bed misschien, waarna het te voelen was hoe er bloed werd weggeveegd. Als ze iets aan ging doen, hoefde hij misschien niet weer een bloedneus te krijgen, al was het niet dat de jongen het zicht erg vond. Of hij uit zichzelf wakker kon worden? Nope, hij lag daar maar wat.

Ineens klonk er een stem, het klonk als die van Riddle. Echter was het te voelen hoe alles ineens begon te tollen, waarna er vervolgens werd geroepen. Het bewustzijn kwam weer volledig terug, alle geluiden waren hoorbaar. Echter zag hij nog niets, omdat de jongen zijn ogen dicht had. Langzaam opende hij ze, om niet meteen en verblind te worden door het licht, en niet overweldigd te worden met wat hij kon zien. Het was 'veilig', geen nosebleed gevaar. Toen hij overeind wou komen, was dat niet zijn slimste zet geweest. Een bastende hoofdpijn kreeg hij, aw. "Och, te snel." mompelde de jongen.

Ineens werd hij terug naar achteren geduwd, waar een kussen lag voor onder zijn hoofd. Oke, dat verminderde de klap wel. Zijn blik ging naar Riddle toen deze weer sprak dat hij beter kon blijven liggen, maar. Een natte broek hebben was niet geheel prettig nee en daar lag hij nu dus mee. Great. Er ontstond een kleine glimlach bij wat de roodharige sprak "Nee, ik hoef niets." sprak Nathan met diezelfde glimlach. Hm, hopen maar dat het niet terug kwam, bloedneuzen waren niet leuk.

Kort fronste de groenharige toen Riddle ineens een glimlachje had, wat was ze van plan? Ja, hij kende haar onderhand wel lang genoeg om te weten dat ze iets wou gaan uitvoeren met dat glimlachje. Ze liep naar de kast, waarna de roodharige al snel terug kwam met een van zijn shirts en een broek. Oh, ja. Hij was door dat net vrijwel vergeten dat de jongen met natte broek en bovenlijf ontbloot rondliep, ah well. Zijn gouden ogen stonden strak gericht op haar toen te ineens sprak dat hij zijn armen omhoog moest doen, verdorie. Niet echt wat hij wou. Met een ietwat nors gezicht deed hij het toch, wetend dat het ooit moest gebeuren.