Calm mind

“Ho..ho” Bromde hij een laag geluid vanuit zijn borstkas. Zachtjes trok hij aan de teugels, maar hij wist dat dat eigenlijk niet eens nodig was. Spencer reageerde meestal al als hij maar ietsje ging verzitten, dan wist de Ponyta al wat hij wilde. Zijn stemgeluid er dan ook nog bij was helemaal meer dan voldoende. Toch was het een gewoonte om eventjes aan de teugels te zitten. Als hij het goed uitgedacht had en de meters goed ingeschat, waren ze in de buurt van Geosenge town. Zeker weten deed hij het niet, maar er was een gerede kans dat hij het correct had. Hij was hier vaker geweest, dus dan kon hij meestal de afstanden wel ongeveer inschatten en uitrekenen hoe lang ze ergens over deden. Hij had besloten om eerst een korte pauze in te lassen voordat ze naar het dorpje zouden gaan. Ze moesten zo nog langs en over de rotsen en dan vroeg hij veel van Spencer. De Ponyta had een perfecte conditie, maar hij wist ook dat hij door zou gaan totdat hij er bij neerviel. Spencer was vreselijk koppig. Hij gaf het eerder niet dan wel aan als het wat te zwaar voor hem werd. Dus moest hij het zelf in de gaten houden. Het was jammer dat hij Diver niet meer mee kon nemen, maar dat kwam wel weer. Hij liet zich van Spencer afglijden die zachtjes brieste. De Ponyta duwde zijn zachte neus tegen zijn schouder. Wat een glimlach rond de lippen van Flint liet vormen. Hij voelde even of er niets hards lag, voordat hij ging zitten en de tas van zijn rug haalde. Hij rommelde erin totdat hij het bakje had en de brokjes erin deed. Die zette hij voor Spencer neer en pakte er voor zichzelf een koekje uit. De Ponyta kon daarna gras eten als hij wilde. Hij haalde ook de waterfles van zijn riem en wachtte totdat het geluid van de brokjes die tussen de kaken van Spencer vermaalt werden stopte. Spencer maakte ook een geluid toen hij klaar was, dus draaide hij wat bij. Met zijn hand voelde hij waar het bakje precies was en liet de fles een stukje over die hand hangen, zodat het water sowieso in het bakje kwam. Toen zijn hand nat werd deed hij de fles weer omhoog. Het bakje zat vol.  Hij nam zelf ook wat slokken en deed hem toen weer dicht en terug aan zijn riem.

Hij knabbelde wat aan het koekje terwijl hij genoot van het geluid van Spencer die het gras uit de grond trok. Dat etende geluid was heerlijk rustgevend. Hij liet zich op zijn ellebogen zaken en luisterde naar de geluiden om hem heen. “Ik ben benieuwt of we iets kunnen betekenen voor de mensen daar Spencer.” Sprak hij. De Ponyta stopte eventjes met eten en legde zijn neus in Flint zijn haar. “Hé joh maffie.” Grinnikte hij terwijl hij Spencer over zijn hoofd aaide. De Ponyta haalde zijn neus weer van zijn hoofd en ging verder met eten. Dus hield hij ook verder zijn mond. Er ging niets boven zulke momenten.

[Open]   

Zijn hoofd draaide toen het geluid van hoeven zijn gehoorgang bereikte. Spencer stond nog steeds naast hem, dus het was niet zijn ponyta. Spencer was echter wel gestopt met eten en had zijn hoofd opgetild. Blijkbaar had hij het geluid ook opgemerkt. Al waren Flint zijn ogen grijs en leeg ze stonden wel precies op de juiste plek gericht van waar de jongen op de Ponyta aangereden kwam. “Hallo.” Groette hij terug. Toen de persoon iets tegen hem zei. Het was dus geen wilde pokemon, maar de pokemon van een jongen, die waarschijnlijk net als hem op een Ponyta reed. Hij kwam overeind en ging staan. “Ook op pad?” Toen hoorde hij hoe nog twee mensen hun kant op kwamen. Het waren er twee, want hij hoorde twee ritmes aan voetstappen. “Ah nog meer gezelschap.” Vervolgde hij toen. ‘Wij willen met jullie een double battle.’ Ehm oké… Aan enthousiasme ontbrak het die twee in ieder geval niet. Aan beleefdheid misschien wel, maar als hij het goed had waren het twee jonge meisjes. Daar kon hij het wel van hebben.