Keep calm

Pijn... Ze legde een hand op haar verbonden arm. Het deed zoveel pijn. De vlammen van een Houndoom... Kort snoof ze lichtjes. Wat was ie gemeen geweest om zo te doen. Nuja, hij had niks gezien... Of hij had haar zelfs niet herkend. Ze zuchtte zachtjes en pakte het boekje boven waarna ze haar bestelling begon op de schrijven. Dit leven begon serieus irritant te worden. Ze snoof lichtjes en keek op naar de persoon die haar wat vragend aankeek. Kort stak ze even een hand op, een vinger omhoog, een teken dat ze even moest wachten tot ze klaar was. Snel liet ze deze hand, de rechter, die heel wat pijn dus deed, zakken zodat ze verder kon schrijven op het papier. Het duurde een stuk langer, want ze was dus alleen rechtshandig en door die wonden was het niet zo leuk om te schrijven. Ze klemde even haar tanden op elkaar en sloot kort haar ogen. Ze knipte de pen uit en zuchtte even waarna ze terug haar grijze ogen opende en kon kijken naar de woorden op het papier. Daarna knikte ze even lichtjes en hield ze het ding voor zich. Even keek de verkoper verbaasd op, maar toen hij eenmaal een blik had gelegd op het boekje, knikte hij even fronsend. Toen draaide hij zich om. Ze zuchtte zachtjes en liet haar hand over haar gezicht gaan, die bedekt was met verband. Nuja, gewoon een verband en compres op haar linkeroog. Dankzij allemaal een persoon... Geweldig. Ze legde een hand op het compres en streelde er even zachtjes over. Ergens vond ze het niet erg voor altijd geteisterd te worden door de pijn van de brandwonden. Het was alleen maar een duistere herinnering aan haar stomme fouten. Ze was stout, ze was een stom kind. Kort stak ze het boekje in haar achterzak en de pen in haar broekzak, waarna ze kort zuchtte en even wat geld boven haalde. Al snel verscheen het broodje, klaar... Ze knikte even en gaf het geld aan de persoon, die kort lachte en het aannam. Haar stilte bracht stilte aan de mensen rondom haar. Ze nam het broodje, knikte nogmaals en draaide zich om waarna ze met rustige passen naar buiten liep. Hmpf. Ze voelde zich echt niet goed... Maar ze wist best dat ze moest eten. Kort liep ze naar een bankje, waar ze liet zakken en de zak van haar rug haalde. Vervolgens begon ze rustig met eten. Het was nog steeds iets lastigs. Ze wist ook dat als ze teveel at ze moest overgeven. Dus ze mocht niet teveel gaan eten. Het waren maar een paar happen geweest... Uiteindelijk had ze het opgegeven. Ze had alweer zo'n misselijk gevoel. Ze stak het terug in de zak die ze had mee gekregen en ritste uiteindelijk haar eigen rugzak open, waar ze de rest van het broodje instak. Kort zuchtte ze even waarna ze al snel de zak terug sloot en overeind kwam. Ze sloeg deze op haar rug en liet haar hand even over haar korte, blonde haren gaan, zodat ze niet in haar ogen zouden komen. Nu ze niet langer een staart kon maken in haar haar was dat best irritant. Kort snoof ze lichtjes. Hoe je het nu ook draaide of keerde, ze begon een afkeer te krijgen voor werkelijk alles in het leven. Het zat haar gewoon niet echt meer goed eh. Alles was tegen haar. Was echt geweldig. Ze balde haar handen tot vuisten en versnelde haar pas een beetje. Als de wereld het zo wilde spelen kon ze geweldig terugspelen, op een geweldig nijdige manier. Haar gezicht vertrok even. Als ze Nathan in haar handen kon krijgen zou hij het krijgen. Echt waar. Op een plaats waar andere mensen geen last hadden van hen. Zonder het echt te beseffen liep ze rechtstreeks ietwat het kleine stadje uit en had ze haar handen al op de riem gelegd. De zes ballen. Kort snoof ze even terwijl ze even naar de hemel staarde. Dus als er gevaar was, moest ze dat uit de weg ruimen. Waarom had ze dat dan niet gedaan op het moment zelf? Geen idee. Haar gevoelens voor deze persoon waren niet veel veranderd, tot op dit punt, het punt van realiseren misschien. De volgende keer zou het haar beurt zijn om hem naar zijn knieën te brengen, daar mocht hij zeker van zijn. Een kleine lach verscheen op haar gezicht. Hij zou moeten opletten, want op dit punt stond het blonde kind op knappen. En dan was het meestal niet zo geweldig veilig om rond haar te blijven. Dat besefte ze niet geheel zelf. Ze was een groot gevaar voor vele mensen rond haar. Mensen die niks met haar temaken hadden, maar ook mensen die ze goed kende en misschien zelf lief had.

Met een paar korte passen wandelde de blonde persoon verder. Uiteindelijk bleef staan in het midden van een grasveldje wat verder van het ietwat rustige dorpje. Het was niet ver van Mauville, de stad waar ze het geweldige oog had kunnen opvangen. Drie keer raden wie de oorzaak van het verband rond haar kop was. Even legde ze een hand op het kompres op haar oog. Ja, die vuile groenharige. Jezus, ze wist niet wat er allemaal voor die val was gebeurd, maar wat het ook was, het zou weinig aan haar huidige denkstijl en manieren kunnen veranderen. Hoe intiem ze ook mochten zijn. Niks kon op tegen haar huidige haatgevoelens voor hem. Zou ze hem opsporen? Vast wel, onbewust dat zeker, maar uiteindelijk zou ze hem weer tegen het lijf lopen. En dan zou ze hem eens tonen wat ze kon. Die drang die ze nu voelde in haar was iets geweldigs en het voelde bekend aan, alsof ze al eerder de neiging had gehad zich zo te bewijzen. Kortstondig zuchtte ze even en liet ze de hand van het kompres af glijden. Ze liet haar ene, goede oog even rondkijken. Zou het veilig zijn dit gevaarlijke monster hier los te laten? Kort keek ze achterom naar het dorpje. Nee, dat zou het niet zijn... Dat besefte het blonde kind maar als te goed, dus ze liet haar armen maar slapjes naast zich hangen, waarna ze door haar benen ging en even ging zitten in het gras, denkend over wat ze kon doen. Ze wist echt niet wat haar volgende stap moest zijn hier.