A far cry from a picture perfect calm

Nu werd er door haar gevraagd wat er was, waardoor ze over hem heen hing en dus zijn gezicht zag. Niet geheel volgens planning, maar het was niet. Meteen was er een angstige blik te zien bij haar. "Er is niets aan de hand." sprak Nathan, met diezelfde grijns op zijn gezicht, voornamelijk om het effect te behouden. Meteen toen ze naar achteren kroop en er wat herrie wat te horen, draaide hij zich om. De grijns verdween onmiddellijk waarna de groenharige naar Riddle toekwam. Dat was niet geheel volgens plan geweest. oeps. Hij kwam het bed af, om vervolgens Riddle proberen te ondersteunen.

Toen het net leek alsof ze haar tranen probeerde tegen te houden, kreeg hij vrijwel meteen spijt van zijn grapje, welke wel uit de hand gelopen was. Haar gezicht werd in zijn shirt geduwd en haar armen om zijn middel, waardoor hij dus voorzichtig zijn armen om haar nek heenlegde, al licht sussende woordjes fluisteren. Zelfs was er nog een "Het spijt me." tussen te horen, de roodharige had op zijn grap wel iets te erg gereageerd, niet geheel zoals hij had bedoeld.

Er kwam al stotterend en snikkend uit waarom hij zichzelf verontschuldigde, ze had het dus echt niet doorgekregen dat het een grapje was. des te meer reden het zielig te vinden nu. "Laat ik maar zeggen dat niet elk grapje even leuk is." nee, dat was onderhand maar al te duidelijk geworden. Heel duidelijk zelfs, anders lag de roodharige nu bijvoorbeeld niet zo bij hem. Voorzichtig haalde hij zijn hand door haar haren, terwijl de jongen haar rustig bleef aankijken.

Kort grinnikte hij toen de roodharige vroeg of hij nu wel iets wou hebben, waarna de groenharige haar met een -aardige- glimlach aankeek. "Ik hoef nog steeds niets, maar wil jij wat?" zij hoefde niet voor hem te zorgen hoor, als het hem werd gevraagd, vond de jongen dat Riddle diegene was. Want als er wel iemand van de twee was, was het zeker niet hem die dat verdiende.

Hij schudde kort met zijn hoofd toen het hem werd gevraagd of hij een ijslollie wou Denise vreet er zelf al genoeg op nu, hij was daar niet echt echt een fan van. Ondertussen was de roodharige langzaam naar haar slaapkamer deur gelopen, waarna Nathan maar zelf overeind was gekomen, kan toch wel eens wat handiger zijn, behalve de hele tijd daar te gaan zitten.

Hij zuchtte kort toen er werd gevraagd of hij wel meekwam, tja, anders zat hij daar maar wat loner he. "Waarom niet." klonk zijn response dus. Echter bij het zien van die glimlach, vernauwde hij kort zijn wenkbrauwen, ze was iets van plan. Maar wat, dat was nog onmogelijk te vertellen natuurlijk. Nathan volgde Riddle dus maar, lichtelijk op zijn hoede voor mogelijke streken die konden worden uitgehaald. Terwijl de roodharige naar de keuken liep, ging de jongen zelf op de bank zitten, niet veel te doen.

Het bleef stil tussen de twee, best wel lekker eigenlijk, maar aan een kant kon de jongen echt absoluut niet tegen stilte. Bedenkend wat hij aan het doen was, staarde hij maar wat naar voren. Oh, idee. Er verscheen een klein glimlachje op zijn gezicht, vervolgens draaide hij zich om naar Riddle, om haar vervolgens aan te kijken. "I'd like to ask you something." begon hij maar, dit zou wel goed gaan werken ja, om ermee te beginnen.