A far cry from a picture perfect calm

Er leek nog een vrij normaal antwoord, van wat hij dan wou gaan vragen. Nog steeds was de glimlach niet verdwenen, waarom zou het ook. "Can I borrow a kiss? I promise I'll give it back." vervolgens, de roodharige weinig tijd te geven om echt te antwoorden drukte hij zijn lippen op de hare. Meteen was er een zoetigheid te proeven, van het ijsje dat ze had natuurlijk, geen wonder.

Ineens viel het hem op dat Riddle's ijs aan het smelten was en het gewoon helemaal gesmolten was. Hehe, oeps. Het was wel al snel te voelen hoe er een arm om hem werd heen gelegd, gelukkig niet die waarin ze het ijs eerder mee had vastgehouden. Maar nog hield hij niet op, integendeel, hij legde ook een arm om haar heen terwijl zijn mond nog steeds op de hare was. Het was altijd zo prettig als het zo was -op het ijsje na natuurlijk-.

de enige reden waarom de twee even stopten, was voor een kleine adempauze. Een kleine grijns vormde zijn lippen toen er werd gesproken dat hij het elk moment kon gaan teruggeven. "I know that ofcourse." het leek er namelijk op dat zij het net zo erg vond als de groenharige, helemaal niet dus eigenlijk. Jammer dat het leven wel gewoon door bleef gaan hoor, maar ja, daar was simpelweg geen verandering in te brengen.

Er werd geamuseerd gesproken dat ze niet minder verwachtte, waardoor hij, voor de grap, kort zijn wenkbrauw ophaalde. Oh? Dan wist hij dat ook weer ja. Er werd een sorrt gemompeld, waarna ze opstond en in de keuken verdween. Rustig sterkte hij zich uit, niet echt om een reden nee. Al snel kwam de roodharige weer terug, met de woorden dat het veel beter was. "Dat snap ik wel."

De groenharige keek haar aan met een klein glimlachje op zijn gezicht. Het was best rustig zo, lekker vredig. Natuurlijk kon praten wel soms leuk zijn, maar dat nam het niet weg dat hij het soms prettig vond om een stilte te hebben. Toen er een zacht getik op de ramen klonk, wat al snel vervolgde in meer ging zijn blik kort daarnaar toe, om te zien dat het was begonnen met regenen. Hij zat binnen, nu geen enkele reden meer om naar buiten te gaan. "Lekker rustig zo.." mompelde Nathan.

Kort slikte de jongen, het was bijna niet op te merken. Hij zou het gewoon kunnen gaan doen, misschien dat het ook wel beter kon zijn, met name voor hemzelf. Ja,mde jongen zou het gewoon gaan doen. Nathan schuifelde beetje bij beetje richting de roodharige, tot hij wel erg dichtbij zag. Ineens sloeg hij zijn armen om haar heen, zijn stem trilde lichtjes "Save me before I become my demons," hij zou het nooit willen toegeven, maar als hij wel ergens echt bang voor was, kon het zomaar voor zichzelf zijn, dat hij nooit 'normaal' kon blijven. Zoals nu, normaal.

Het maakte hem echt even niet uit dat ze het niet snapte, dit enkel was gewoon even genoeg dat hij zo kon zitten. Er klonk een verbaaste 'wat' van de roodharige, vervolgd door een 'wat is er'. De groenharige liet haar niet los, zijn stem klonk meer trillend, alsof hij echt ergens bang voor was "Van alles." zelf had ze het ook wel gemerkt, in hoe hij soms kon zijn. Niet dat het altijd even goed kon zijn, verre van zelfs. Help hem. Iets wat hij nooit zou willen toegeven, maar help hem. Hij sprak de woorden niet letterlijk, maar het was wel de boodschap.