{Aiden} Just sit back and relapse again

Het blondje vroeg hem of er iets was en Aiden keek hem aan. Langzaam schudde hij zijn hoofd. “Nee,” zei hij met een kalme toon. “Ik eh, heb wat hoofdpijn. Meer niet,” vervolgde hij. Meer ging haar niet aan. Dat ze gelijk had, dat hij zichzelf kapot maakte zoals zijn moeder dat had gedaan. Nee, dat was niet belangrijk. Het zou nog wel even ermee door kunnen. En anders kon hij zichzelf wel helpen, toch? Hij glimlachte even lichtjes, maar deze verdween als sneeuw voor de zon toen de dokter binnenkwam en hem met op een geklemde kaken aan keek. De dokter zei geen woord tegen hem, tot hij Lilium’s verwonding zag. ‘Heeft hij dit gedaan?’ Oeps, dat klonk niet alsof hij Aiden heel aardig vond. Well, hij deed het ook nooit goed met dokters, of wel?

Aiden keek met een frons naar Lilium, wie geschrokken uitbracht dat hij het niet was. Een lichte glimlach trok over het gezicht van Aiden. Goed zo, alles was beter zo. Ze wilde hem niet weg en hij kon het vast wel opbrengen om gewoon vrienden met haar te zijn. Vast wel. Hij hoorde haar leugen dan ook en keek even weg. Toen hij echter de woorden van de dokter hoorde, moest hij kort lachen. Dit resulteerde erin dat hij een kwade blik van de dokter kreeg. Hij hief zijn schouders even kort, om vervolgens de smekende blik van Lil te ontvangen. Een onschuldig glimlachje trok over zijn gezicht. “Kom op, je kan ‘t,” knipoogde hij haar toe. Nee, dit moest ze maar gewoon even ondergaan.

De dokter zei dat het in ieder geval goed was schoongemaakt en dat kleine pleisters het wel bij elkaar zouden houden. Aiden knikte eventjes rustig bij het horen van de woorden. Hij wist ook wel dat dit niets meer was geweest dan een simpele waarschuwing en dat als Team Rocket haar echt iets kwaad had willen doen, ze hier nu niet had gezeten. Ze waren weer eens te sluw geweest en Aiden moest eens uit gaan vo-... Nee. Het beste wat hij kon doen, was Team Rocket volledig met rust laten. Had Lilium dat niet gezegd? Niet mee bemoeien. Ze konden het enkel erger maken. Die Marcus stelde niet veel voor, maar hij wist niet hoe het zat met de rest van het team. En hij kwam er liever ook niet achter.
Geen naalden, zei Lilium. Aiden lachte even kort. “Held,” merkte hij rustig op, waarna hij toekeek hoe de dokter zijn spulletjes bij elkaar begon te rapen. “Dus,” besloot Aiden te beginnen. “Wanneer eh… Is dat zelfstandig wonen klaar?”

Ze was een enorme held, alleen niet met naalden. Aiden lachte even. “Ja, ik herinner me nog die traantjes in je ogen toen ik je Tyrion liet zien,” zei hij geamuseerd. “Arme Tyrion,” zuchtte hij vervolgens hoofdschuddend. Tyrion was immers een Pokémon die niemand iets kwaad deed, tot je bij hem in een verkeerd licht kwam te staan. Dan kon de Charizard nog wel eens gevaarlijk worden en zijn felheid in gyms had dit bewezen.
Er was een wachtlijst. Aiden hief zijn wenkbrauwen bij het horen van deze woorden. “Oh,” zei hij dan ook, lichtelijk verbaasd. “En wat is de bedoeling tot die tijd?” vroeg hij vervolgens. Hij was benieuwd hoe ze het door zou komen. Er was immers geen voogd om voor haar te zorgen en hij betwijfelde of de dokters haar weer zouden toestaan de Pokécenters af te dwalen.
Toen ze vroeg of hij iets voor d’r wilde doen, hief hij een wenkbrauw. “... wat?” vroeg hij. Immers kon het van alles zijn.

Traantjes waren overdreven, zei het blondje. Aiden hief zijn wenkbrauwen bij het zien van het schaamrood (hihihihi) dat over haar wangen trok en glimlachte. “Ja, ja. En die klap in m’n gezicht voor het krijgen van Leo? Ik vind het nog steeds een goed cadeau,” merkte hij rustig op. Leo was een goed idee geweest; immers was ze bij lange na niet meer bang voor de Charizard en ze leek zich zelfs in Tyrion’s buurt beter te voelen, al vertrouwde hij Tyrion zelf ook meer dan dat hij Khaleesi vertrouwde. Khaleesi had iets… Een bepaalde drift. Hij wist niet wanneer die zich zou openbaren.
Het ziekenhuis uit sneaken. Natuurlijk. Aiden zuchtte even en schudde zijn hoofd. “Je gaat het echt proberen, hmn? En wat nou als ik je hier houd?” vroeg hij veel te liefjes. Een grijnsje trok over zijn gezicht. Hij wist niet echt of het verantwoordelijk was om haar toe te staan hier weg te gaan, immers…
Aiden glimlachte toen ze hem vroeg of hij Ruddles uit de PC kon halen en nam de Pokédex aan. “Natuurlijk,” zei hij rustig. Hij hief zijn wenkbrauwen even. “Als je nog iets moet hebben, mot je ‘t zeggen.”

Ze had daar al meermaals sorry voor gezegd. Aiden grijnsde even. “Nog niet vaak genoeg,” merkte hij veel te geamuseerd op. “Arme Leo,” zuchtte hij dramatisch. Hij verpestte het echter weer een beetje door haar nieuwsgierig aan te kijken, benieuwd hoe ze erop reageren zou. Immers had hij wel gezien dat ze om Leo was gaan geven. De Charizard was een hele grote beschermengel.
Toen Lilium zei dat ze hem ging aangeven voor het mishandelen van een patient, keek hij met opgetrokken wenkbrauwen het meisje aan. “Oh?” vroeg hij geamuseerd. “Maar je mag niet liegen, dus wie weet wat ik dan allemaal bij je doe om ‘t waar te maken.” Een grijnsje trok over zijn gezicht. Waarschijnlijk kwam het niet verder dan poken en kietelen.
Aiden knikte na haar woorden en haalde wat Pokéballs uit haar tas, tot hem één opviel die een soort L erin gekrast had. “Die met de L?” vroeg hij nog, maar aangezien het de enige was met een grote kras, besloot hij niet op antwoord te wachten en legde hij de rest terug. “De neiging is groot, maar ik zal me eraan houden,” knipoogde hij. “En ik zal proberen aan je koekjes te denken,” zei hij nog, voor hij zijn hand opstak en de deur uit wandelde. Misschien moest hij Amore ook maar mee sneaken.

Aangekomen in het Pokémon Center, met de dex en de Pokéball van het blondje in zijn handen, liep hij naar de eerste de beste PC om de Dex te scannen. Hij selecteerde Ruddles - stiekem blij dat ze de Pokémon terug in haar team nam - en legde de Pokéball van Duchess, wie dat ook zijn mocht, op het daarvoor bestemde platformpje. Het duurde niet lang voor de Pokéball verdween en er een nieuwe ball lag, welke hij oppakte en vergrootte, om de shiny Dedenne met een glimlachje aan te kijken. “Kom maar, Ruddles,” zei hij met een glimlachje. De Dedenne sprong enthousiast op zijn schouder en hij keek het ding even aan. “Amore en koekjes,” somde hij op.

Zonder Amore en Ruddles liep Aiden het ziekenhuis weer binnen, om Lilium’s deur open te doen en naar het raam te lopen. Deze was ondertussen gesloten en toen hij het opende kwamen er twee elektrische wezentjes (de kleinste meegesleurd door Amore) naar binnen springen, waarna Amore direct boven op Lilium sprong en het meisje een lik over haar goede wang gaf, Aiden vragend aankijkend alsof ze zich afvroeg of dit wel mocht.