{Aiden} Just sit back and relapse again

Helaas had ze geen baas. Een geamuseerde glimlach sierde Aiden’s gelaat. “Ik kan toch met zekerheid zeggen dat jij gewoon aan mijn voeteneind slaapt vannacht.” Yep, hij was absoluut tevreden. “Misschien regel ik wel een nieuwe kamer,” besloot hij nog, voor hij de deur achter zich dicht liet vallen. Er zou vast wel een kamer te vinden zijn waar ze beiden op een bed konden liggen, toch? Een nachtje comfortabel doorbrengen leek hem immers geen al te slecht idee.

Het blondje wilde geen hartjes en Aiden hief zijn wenkbrauwen. “Maar het past bij je,” meldde hij wat beteuterd. Ja, hij zag haar er absoluut al mee rondlopen. Hij vond haar zo’n schattig, onschuldig ding dat de hartjes het wat zouden benadrukken. Toen ze dan ook een saai vel omhoog hield, schudde Aiden zijn hoofd langzaam. “Veel te saai,” zuchtte hij. Het vel werd uit haar handen getrokken en met een wilde beweging de winkel door geslingerd. Hij griste een vel uit het schap met sterren, zonnen, manen et cetera en hield het haar voor. “Ik vind alleen wel dat we een demonensticker moeten vinden voor die Alyss van je.”

Toen Lilium zei in en in duister van binnen te zijn, schudde Aiden zijn hoofd. “De dag dat jij duister wordt, eet ik m’n hoed op,” zei hij rustig. Nee, het was juist wat… Wat haar interessant had gemaakt voor hem, waar hij destijds misschien stiekem een klein beetje voor gevallen was. Nee, Lilium en duister? Het paste niet. Hooguit Lilium die huilde in een duistere kamer. Of Lilium die huilde om een duistere man. Of Lilium die huilde om een duistere film. Of Lilium die huilde om een duistere man in een duistere kamer in een duistere film. Het was een beeld wat hij helemaal voor zich kon zien.
Een hartje op Tyrion als er een demoon op Alyss kwam. “Ik zou het er bijna voor proberen,” zei hij met een kleine glimlach. “Maar ik denk dat Tyrion’s Pokéball maar moet blijven zoals hij is.” Met alle krassen die erop zaten was het ding immers vrij herkenbaar in vergelijking met alle andere balls. “Misschien een duivelsstaart? Een hooivork?” Hij kon het proberen.

Aiden lachte kort. “Lieverd,” begon hij, “je zou het nog geen dag volhouden. Volgens mij zou je alle Pokémon huilend terugbrengen naar hun eigenaren en zou je eerste slachtoffer eerder lachen dan huilen wanneer je hem bedreigt.” Nee, erg geïntimideerd had hij zich nooit door Lilium gevoeld. Als hij al enige angst rond haar voelde was dit meer door hem zelf, omdat hij in de angst leefde haar toch zeer te doen of iets in die richting. Maar, voor haar persoonlijk? Nee, er viel weinig aan het meisje te vrezen.
Misschien dat ze Alyss een maantje gaf en Aiden zuchtte. Toen ze het stickervel van hem overnam ontstond er echter weer een tevreden grijns op zijn gezicht. “Ja?” vroeg hij, knikkend naar de kassa. Hij vond dit stickervel er nog mee door kunnen en zou met liefde het prijsstickertje op de ball van Alyss plakken zodra hij de kans kreeg.

“Schat, wijffie, meis,” merkte Aiden rustig op toen de een opmerking maakte over lieverd. Hij was eraan gewend meiden zo te noemen, zonder er ook maar over na te denken. Het waren gewoon standaard bijnaampjes, omdat hij geen zin had om iemand continu bij de naam te noemen. Toen ze door ging over de zogenaamde tweede kant, vernauwde Aiden zijn blik geamuseerd. “Dan ga ik maar eens op zoek naar die kant.” Hij wist immers oh zo zeker dat die kant niet bestond en dat ze maar deed alsof. Lilium was de good guy in dit verhaal.
Aiden keek toe hoe het blondje richting de kassa liep en stak zijn handen in zijn zakken, om wat rustig neer te kijken op de stickervellen. Nee, hij was niet zo van het bestickeren. Al zou hij zijn balls best willen markeren, had hij niets gevonden wat hij niet veel te vrouwelijk vond. Lilium kwam gelukkig al snel weer terug, duidelijk makend dat ze had waar ze voor gekomen waren. “Wil je dan nog ergens heen of wil je gaan plakken?” besloot hij te vragen. Wie weet wilde ze eerst nog iets gaan drinken, of zo. Iets zonder alcohol voor haar, tenminste.

Ze zei hem te zoeken, alleen werd hem wel verteld dat hij het toch niet vinden zou. Aiden hief zijn wenkbrauwen op. “Met een beetje moeite kan alles, mits bestaand, gevonden worden.” Nee, Lilium had geen duivelse kant. Heilige Arceus, Aiden vroeg zich af of ze wel eens iets echts gemeens tegen iemand had gezegd zonder er tien minuten later spijt van te hebben. Waarschijnlijk niet.
Hij had kunnen verwachten dat ze eerst de stickers wilde plakken en Aiden glimlachte even geamuseerd. “Laten we dan maar terug wandelen,” zei hij rustig. Want, ja. Nu was hij ook benieuwd naar die stickers. Er moest en zou een duiveltje komen op de ball van Alyss als er zoiets bij zat. En anders vond hij wel iets om te verpesten. Immers was dat één van zijn vele talenten: dingen verpesten.

De Dedenne was aan zijn jas gaan hangen. Het woog niets en er was dus maar weinig last van het beestje, waardoor Aiden er niet echt op reageerde. Hij was veel minder… liefjes daarmee dan Lilium bijvoorbeeld was. Sommige Pokémon kregen een aai en verder interesseerde hij zich eigenlijk vooral in zijn eigen team. De Pikachu daarentegen keek nieuwsgierig op de Dedenne neer, tot een fel glimlachje rond haar lippen trok.
Eenmaal terug aangekomen op de kamer (want om nou nog tien pages te vullen met gewandel…) zette Aiden zichzelf op de bank en keek hij Lilium met een afwachtend grijnsje aan. “Nu ben ik toch wel heel nieuwsgierig naar je versieringen, hoor,” zei hij. Het was niet eens zo dat het heel spectaculair was. Het was een kwestie van een stickertje op een ball plaatsen. Maar, het was toch best wel interessant om te zien welke sticker ze op welke ball plaatste.

Het blondje legde haar Pokéballs neer en Aiden keek verbaasd toe hoe ze een engeltje op één van de balls plakte en griste het ding van de tafel, om de ball te vergroten en er met een peinzend gezicht naar te kijken. “Ik weet heel zeker dat jij geen Pokémon hebt die passen bij een engel,” zei hij. Leo, Cheshire, Alyss, Ruddles, Elliot… Hij maakte even teleurgesteld klakkende geluidjes met zijn tong. “Op zo’n manier dat als je iemand vraagt de ball van Ruddles te pakken, deze meteen weet welke het is.” Een geamuseerd grijnsje ontstond op zijn gezicht terwijl hij een blik richtte op Ruddles. Bij hem was het ook vanzelfsprekend. De kapotte ball van Amore, de bekraste ball van Tyrion… De rest zag er aardig uit, al moest hij zeggen dat die van Garrett en Arya weer wat intensiever gebruikt waren dan die van Élise en Khaleesi, iets wat ook wel te zien was.

Niet open maken? Een ongeamuseerde uitdrukking gleed over het gezicht van Aiden. “Echt hoor, als je Alyss of Elliot die sticker hebt gegeven,” zuchtte hij hoofdschuddend. Nee, hij was absoluut niet gek op de Ninetales. In tegendeel, zelfs. Hij was het beest liever kwijt dan rijk. Maar, dit zou Lilium vast en zeker hebben bij Garrett, dus erg kwalijk zou ze ‘t ‘m niet kunnen nemen. Alyss was voor haar misschien lief, maar voor hem was het altijd maar een vreselijk irritant, nutteloos grommend ding geweest.
Een oran berry. Aiden hief een wenkbrauw. “Je plakt zo’n lelijke bes op z’n ball?” vroeg hij en hij zuchtte. “Heb je een beestje waarvan je precies weet dat ‘t op valentijn geboren is, en dan krijgt ‘t niet eens een hartje.” Hij schudde zijn hoofd nogmaals teleurgesteld - deze keer gespeeld - terwijl hij even op Amore blikte. Gelukkig liet deze Ruddles eindelijk wel met rust en lag ze nu rustig onder de tafel te slapen.