{Aiden} Just sit back and relapse again

Nachtmerries waren niet logisch. Ze probeerde zich eronder uit te praten en zijn grip om haar verstrakte iets toen hij merkte dat hij dan iets niet goed gedaan moest hebben. Al wist hij ook wel dat het maar een droom was. Toch waren dromen altijd iets van waarheid. Ze was bang dat hij zoiets zou doen, of het spookte op z’n minst door haar achterhoofd. Daarom wilde hij het weten. Toen ze het dan ook eindelijk zei, klemde hij zijn kaken nog wat strakker op elkaar. Ze stotterde, wist niet meer goed hoe ze verder moest en hij zuchtte even. “Je weet dat ik?” vroeg hij, voor hij even zuchtte. “Je weet dat je dat niet bent, toch?” Even was hij stil. “Je weet dat je niet meer problemen veroorzaakt dan je waard bent.” Zijn hand gleed langzaam langs haar rug en hij keek weer weg. Arceus.

Ze wist dat ze hem altijd kon bellen. Aiden knikte langzaam. Ja, dat was ook zo… Maar het had niet echt enthousiast geklonken, alsof dat bijster goed was. Het had inderdaad geklonken alsof er een maar achter zat, alsof het…
Ze begon over het ziekenhuis. Aiden keek wat op haar neer toen ze zei hem niet lastig te willen vallen. Hij zuchtte even, maar bleef stil. Hij zocht naar woorden, wetende dat hij niet gewoon kon zeggen wat hij wilde zeggen. Hij zou zichzelf dan tegen spreken, al was zijn hoofd niet helder genoeg om zich te herinneren wat hij echt allemaal gezegd had. Hij liet haar langzaam los en zette zich wat naar achteren, zodat hij zijn rug tegen de muur kon zetten. “Als je het niet waard was, had ik je met rust gelaten.”

Lilium zakte terug onder de dekens en zei dat hij een punt had. Toen het erop begon te lijken dat ze niets meer ging zeggen, haalde hij zijn hand even door zijn rode haren. “Een punt, hmn?” mompelde hij, meer tegen zichzelf dan tegen een ander. Hij snoof eventjes licht geamuseerd. Hij had een punt. Dat was alles. Ze wilde het niet eens meer weten. En dat zou wel goed zijn, want dan was er geen verwarring. Het maakte niet meer uit. Zolang hij haar beschermen kon, was alles goed. Hij legde zich ook weer neer en sloeg zijn deken weer goed over zich heen, om opnieuw op zijn rug te gaan liggen en naar het plafond te staren. Het begon er toch maar op te lijken dat deze nacht slapelozer zou worden dan hij had gehoopt.