{Aiden} Just sit back and relapse again

Hij mocht de kamer regelen. Aiden knikte. “Dan haal ik wel eerst even mijn spullen en Ruddles op uit de andere kamer, wacht hier,” zei hij rustig, voor hij richting de gang stapte. De deur opende en hij keek naar de Pikachu en de hamster. “Kom op.”

Het duurde niet lang voor hij met zijn tas en de twee elektrische knaagpokémon bij de balie stond. “Twee bedden, graag. Geen tweepersoons,” sprak hij. De vrouw keek hem even aan terwijl hij zijn sleutel inleverde, maar besloot al gauw genoeg dat het geen nut had om door te vragen en overhandigde hem een sleutel, waarna ze iets zei wat hij niet helemaal opving. Hij hield de sleutel op naar Lil. “Kom op, mevrouw sleutelschaarste,” merkte hij met een grijnsje op, voor hij zich weer richting de gang draaide, om naar de kamer te gaan. Nu was het hopen dat het eens goed ging…

Aiden keek met een lichte frons de kamer in. … ja. Hij hoorde hoe Lilium zei dat ze de oude nog terug konden vragen om haar op de bank te laten en eigenwijs gooide Aiden zijn tas voor het bed neer. “Mooi niet,” zei hij. Zijn hoedje gooide hij boven op de tas, waarna hij op de rand van het bed ging zitten en het blondje met een licht geamuseerde grijns aankeek. “Aparte dekens, meer ruimte dan de vorige keer… Dit is beter dan een bank,” merkte hij op. “Anders zou ik op de bank slapen en na die nacht stoel vind ik dit een veel beter idee, dus je leeft er maar mee.” Haar geen keuze geven was makkelijker dan dat eigenwijze gezwam aanhoren. Vandaar dat hij weer opstond. “Dus, ik duik de badkamer in,” zei hij met een lichte grijns. “Al gok ik dat het meer een badhokje is…” En met die woorden liep hij toch maar het minuscule badkamertje in. Wauw, het was hen wel gegund vandaag.

Aiden keek even in de spiegel en zuchtte, voor hij water in zijn gezicht gooide. Hij had die morgen nog gedoucht dus dat was iets wat hij voor de volgende ochtend kon bewaren. Voor nu was het even tanden poetsen en verder opfrissen, want eigenlijk was hij best wel moe en hem kennende, was het beter als hij vlug ging slapen anders lag hij morgen nog tot in de middag te tukken en dat was zo zielig voor Lilium.
Het klaar maken voor bed duurde niet lang en hij deed de deur al snel weer open, om te zien hoe Lilium weg gedoezeld was. Hihi, goed zo! Hij drukte de sticker op zijn voorhoofd even aan en wandelde op haar af, om zijn vingers aan haar buik te zetten en er geamuseerd in te porren. “Jouw beurt,” zei hij, voor hij op het door hem geclaimde bed ging zitten en zich naar het eind werkte, om het dekbed over zich heen te trekken. Slaap was goed.

Lilium was ook al snel genoeg terug en Aiden opende even één oog, om te zien hoe ze - thank Arceus - het licht uit deed. Hij hoorde haar het bed in kruipen en glimlachte licht. Hij lag, zoals altijd, midden in zijn bed op zijn rug, dus niet met haar rug naar of van haar weg gekeerd. Maar goed. Nu was het hopen dat geen van beiden te veel bewegen zou deze nacht, want in alle eerlijkheid kon hij zijn nachtrust vrij goed gebruiken en was het voor haar waarschijnlijk ook wel iets beter als hij deze zou krijgen. Goed voor zijn humeur en zo.
Het duurde dan ook niet lang voor hij zich weg voelde zakken in een rustige, droomloze slaap. Veel comfortabeler dan op de stoel, gelukkig.

Aiden kneep zijn ogen dicht en draaide zich om. Lilium had al enkele woorden gemompeld in zijn slaap en toen hij even had gewacht, merkte hij dat er geen logica in zat. Waarschijnlijk een droom of zo, erg belangrijk zou het niet zijn. Met zijn rug naar haar toe gekeerd en één oor in het kussen probeerde hij dan ook om weer in slaap te vallen, zichzelf vertellend dat het hem toch niet zo veel uitmaakte. Wat kon haar droom hem nou schelen? Het was maar een droom, het was heus niet zo dat ze echt aan het dood gaan was of zo. En door dat gemompel kon hij nog wel heen slapen, hij was ergere herrie gewend. Hij voelde Amore aan zijn voeteneind bewegen en bewoog wat zodat hij beter lag, maar sloot wel opnieuw zijn ogen.
Ze bleef maar mompelen en uiteindelijk keerde Aiden zich toch naar het blondje toe, zijn groene ogen strak op haar gericht terwijl ze mompelde. Toen zijn naam echter in haar woorden klonk, voelde hij hoe het beetje slaap dat hij nog had uit hem getrokken werd en vernauwde hij zijn blik. Hij moest haar helpen? Ze waren daar? Ze wilde niet alleen zijn? Hij klemde zijn kaken op elkaar. Wat misdeed hij haar in haar droom? Waar liet hij haar achter? Was ze er echt bang voor dat hij dat zou doen?

En toen zat het meisje ineens overeind. Aiden werkte zichzelf ook overeind bij het horen van haar panikerende geluiden en zuchtte even. “Kom ‘s hier,” mompelde hij, voor hij zijn armen om ‘t blondje sloeg en haar tegen zich aan trok. Hij wist niet of hij zijn half duffe staat of zijn schuldgevoel de schuld gaf van deze actie, maar het ging ergens tegen al zijn woorden in. Hij aaide haar voorzichtig, geruststellend, terwijl hij suste. “Het was maar een nachtmerrie.”

Haar hoofd lag al gauw genoeg tegen zijn borstkas en Arceus, dat was net iets te gemakkelijk. Toch deed hij er niets aan, bleef hij zo zitten terwijl hij zijn hand wat troostend heen en weer wreef over haar rug. Ze verontschuldigde zich en zei dat het wel weer ging, waarop hij licht glimlachte. “Ja?” vroeg hij, zijn stem zacht. Hij was immers ook nog niet al te lang wakker. “Wat gebeurde er?” Je kon hem zijn nieuwsgierigheid niet echt verwijten. Hij had haar zijn naam horen noemen. En het had niet al te positief geklonken en ergens, diep van binnen, zat het hem dwars wat ze gezegd had, dat het had geleken alsof hij haar achter zou laten als ze het nodig was. Hij wilde de situatie weten, wilde haar angst kennen.

Lilium vertelde dat Team Rocket er was geweest en dat ze haar en Ruddles vermoord hadden. Daarvoor was ze schijnbaar verdwaald en kon ze de weg niet vinden. Niets van dit legde uit waarom zijn naam genoemd werd. “Je…” begon hij langzaam, even wegkijkend. Gezien zijn nachtblindheid zag hij eigenlijk helemaal niets in de donkere kamer, maar het was als automatisch. “Je noemde mijn naam.” Het zou haar genoeg uitleg geven, waarschijnlijk. Toch besloot hij er nog een schepje bovenop te doen, zodat ze er eigenlijk niet omheen zou komen. Hij wilde het weten. “Je zei dat je niet alleen wilde zijn.” Als hij iets nooit zou doen, was het haar achter laten als ze in de problemen zat. Hij had veel stoms gedaan, maar dat had ze moeten weten.