{Aiden} Just sit back and relapse again

Piep... Piep... Piep.. Af en toe drong het zachte gepiep, Lilium had geen idee eigenlijk wat het was, door in haar droomloze slaap. Ze had geen idee hoe lang ze al weg was en was zich alleen bewust van een soort dof geklop in haar hoofd. Haar oogleden trilden eventjes lichtjes terwijl ze zich probeerde om te draaien in haar zachte bed, maar haar ledematen waren te zwaar om ze te bewegen. Echter, in haar droomstaat, verwonderde ze zich hier niet over. Haar lichaam was gewoon zwaar, speknek dat ze was. Ze hield haar ogen gesloten en zonk weer weg, niet de wilskracht vindend om weer wakker te worden... Ze had meer slaap nodig...

Maar later kwam haar bewustzijn weer wat bovendrijven. Ze voelde een gemeen prikje in haar hand en ze hoorde stemmen.. Arceus mocht weten waar vandaan. Waarom waren ze niet gewoon stil en lieten ze haar verder slapen? Ze lag zo lekker tussen deze zachte kussens, veel warmer en zachter dan de kussens van een Pokémon Center bed. Het duurde zeker nog een uur voordat haar ogen zich openden en ze verdwaasd het witte, heldere kamertje in zich op probeerde te nemen. Duffig staarde het meisje naar het plafond, stilzwijgend, terwijl ze zich probeerde te herinneren waar ze was en waarom ze er was. Dit was geen Pokémon Center. En eigenlijk.. wilde ze nog wel verder slapen. Ze was te moe..

‘Is dit Aiden?’ klonk er licht twijfelend aan de andere kant van de lijn en Aiden keek even op zijn Holo Caster. Waarom belde een jong meisje via Lilium’s telefoon? En waarom naar hem? Hij was hier niet bepaald voor in de stemming. Aiden zuchtte een keer. “Ja,” zei hij daarom wat bits. ‘Goed zo! Je staat als Emergency-nummer in het telefoon van Lilium en ik eh… Denk dat dit wel een soort van noodgeval is, al is de ambulance al gebeld.’ Emergency? Nog st- Wacht wat? Aiden’s ogen schoten wagenwijd open toen hij de woorden tot zich door liet dringen. “Wat is er gebeurd?” Streng, bezorgd. Het waren twee tonen die al een tijd niet meer in zijn stem hoorbaar waren geweest. Hij hoorde een zenuwachtig lachje aan de andere kant van de telefoon. ‘Ik eh… Wilde d’r een of andere Seedot laten vergeten en nu ehm… Ik denk niet dat eh… Haar lichaam de hoeveelheid alcohol kon hebben die ze zeg maar eh, mentaal nodig had. Sorry.’ Eén of andere Seedot. Alcohol. Aiden zuchtte even en gleed met zijn hand door zijn rode haren, voor hij zijn hoedje pakte, zijn jas aantrok, terwijl hij de telefoon niet van zijn oor liet komen. “Vertel me maar naar welk ziekenhuis ze wordt gebracht.”

Hij had geen idee hoe lang hij naast haar bed had gezeten, aan een stoel die in de hoek van de kamer stond. Hij had het zichzelf wat comfortabeler gemaakt en voelde hoe de vermoeidheid, bij het verdwijnen van de adrenaline, langzaam maar zeker steeds meer zijn tol begon te eisen en zijn oogleden begonnen langzaam te winnen van zijn wilskracht en hij zag steeds meer van zijn zicht verdwijnen. Toch ging hij hier niet weg. De zorgen over hoe Lilium het zou vinden dat hij hier was, over waarom ze dit had gedaan en ging zo maar door stroomden door zijn hoofd, terwijl hij zichzelf langzaam weg voelde zakken in de stoel, rust vindend in de regelmatige piepjes die betekenden dat haar hartslag nog op orde was.

Lilium staarde naar het plafond terwijl ze daar lag, stilletjes. Het leek net alsof iemand Mareeps in haar hoofd had gestopt, al haar gedachten waren vreselijk donzig en ze kon zich niet meer herinneren wat er nou eigenlijk was gebeurd. Alleen maar dat ze hier was, dat ze Lilium heette en dat ze zich niet zo goed voelde. Ze stond haar blik langzaam toe om naar beneden te glijden, tot haar ogen vielen op iets wat niet bij haar lichaam hoorde. Een naald zat in haar hand gedrukt en ze keek haar wat geschrokken naar. Ze was in het ziekenhuis. Hoe was ze hier gekomen? Het regelmatige gepiep kwam van haar hartslag en ze lag in een heerlijk donzig ziekenhuisbed. Dat was hier aan de hand. Het meisje haalde eventjes wat gejaagd adem van schrik en hoorde dat de piepjes van haar hartslag wat mee versnelden met haar paniek, om alleen maar erger te versnellen toen ze een bekende roodharige kop zag zitten in een stoel, slapend. Wat deed hij hier?!.. Het meisje deed het enige wat bij haar op kwam en draaide zich op haar zij, weg van Aiden, ineengedoken. Dit moest een droom zijn, een nare droom. Ze mocht weer wegvallen in haar slaap wat haar betrof, haar lichaam wilde dat immers toch graag.

Toen hij zijn ogen opende lag het meisje op haar zij en hij hief zijn wenkbrauwen, om even te zuchten. Ze had hem dus gezien. Wat had hij ook verwacht? Een enthousiaste reactie op dat hij er was? Niet echt, hmn? Hij zuchtte nog een keer, even zo blijven zittend. Het kon bijna niet anders dan dat ze wakker was, dus hij keek naar het plafond, wetende dat hij zijn koelte misschien zou verliezen als hij haar aankeek. Toch won zijn bezorgdheid het van zijn wijsheid en opende hij zijn mond. “Hoe voel je je?” Want, hoe graag hij het ook ontkende en hoe beter het voor haar zou zijn als ze dacht dat het hem niet interesseerde, deed dit ‘t wel. Het maakte hem uit en dat zou niet snel veranderen. Al was het natuurlijk een veel beter idee om dat zoveel mogelijk voor zich te houden - vroeg of laat zou het allemaal toch wel minder worden. Daarom liet hij zijn blik weer naar het bed glijden. Zou ze zich niet omkeren, hoefde hij ook niet te letten op de blik die in zijn ogen te vinden was.

Ze staarde naar de muur, haar ogen licht vernauwd tegen het felle licht van de lampen. Hoe kon ze ooit verder slapen als de lichtstralen in haar ogen staken als messen? Het kwam misschien ook wel door de kater maar Arceus, het was fel. Alsof de Pokémon Arceus zelf was neergedaald om haar ogen uit hun kassen te branden. Minuten verstreken en ze hoorde een lichte zucht achter zich. Hij was er nog. Haar blik bleef strak gericht op de kleine vlekjes in het behang van de kamer. Hoeveel waren er? Haar zicht was nog te wazig om het goed te kunnen onderscheiden. Zwijgend begon ze ze te tellen, zichzelf voorhoudend dat het een nuttiger taak was dan naar Aiden kijkend. Want Arceus, ze had zich het liefste omgedraaid, geroepen dat ze hem gemist had, maar ze wist dat hij daar niet van gediend was en dus bleef ze liggen. Pas toen zijn stem klonk, kromp ze nog wat ineen. Hij had dus duidelijk door dat ze wakker was. "Wazig.." mompelde het meisje zachtjes. Het was nog niet eens gelogen. Ze wist zeker dat ze op dit moment nog niet eens een Purrloin van een Glameow kon onderscheiden.

Wazig. Ze sprak dus nog wel tegen hem, een zekere opluchting als hij het zo noemen mocht. Aiden zuchtte een keer en hield zijn blik gericht op haar rug. Het leek er immers niet op dat ze zich om zou draaien, want tot dat moment was de bezorgdheid vindbaar in zijn ogen. Het was iets wat hij altijd bij het meisje had gehad. Al in de grot had hij haar zijn jas gegeven, had hij altijd gedaan wat haar in veiligheid zou houden. Zelfs op de momenten dat hij de grootste Seedot ooit was, weigerde hij haar gevaar te laten lopen. Dit was hetzelfde, want zolang het vriendschappelijk bleef, kon niets kwaad. Toch? Of misschien ook wel en was het beter als ze volledig voor zichzelf ging zorgen. Alyss leek hem een goede Pokémon. Zelfs die begreep immers dat het beter was als hij en Lil uit elkaars buurt bleven. “Ik werd gebeld dat je je klam had gezopen,” mompelde hij zacht, haar duidelijk makend waarom hij hier was. Door één of andere Seedot.

Het infuus trok vervelend aan haar hand en Lilium moest de verleiding weerstaan om het er gewoon uit te trekken. Alles irriteerde haar op het moment, maar tegelijkertijd maakte de wazigheid haar bang. Wat was er gebeurd dat ze hier lag? Het antwoord kwam echter snel genoeg. Ze had zich blijkbaar klam gezopen en ergens kon ze zich ook nog wel flarden herinneren. Maar de gaten waren te groot om het tot een coherent verhaal te maken. Het meisje trok haar knieën wat op en kneep haar ogen wat dicht tegen het felle licht. "Oh.. sorry.." mompelde ze, moeite om samenhang te vinden in de woorden die ze uitsprak. "Ik denk.. dat ik vergeten ben.. je uit m'n emergency te halen.." Was hij daarom hier? Om haar dat te zeggen? Waarschijnlijk wel.. Hun volgende gesprek had er niet op geduid dat hij bijster blij was geweest om haar te zien.. "Kzal je eruit halen straks..." Als ze zich weer wat beter voelde.

Ze was vergeten om hem uit haar emergency te halen en zou hem er straks uithalen. Aiden zuchtte een keer, iets wat hij maar al te vaak in haar buurt scheen te doen, even de brug van zijn neus tussen duim en wijsvinger nemend. “Dat is niet nodig,” zei hij. “Voor een noodgeval mag het.” Kortom, verder dan dat was het fijner als hij niets van haar hoorde. Dat was makkelijker, want dan kon hij het niet met zijn domme kop verpesten. Hij zuchtte even en bleef zijn blik op haar rug gericht houden. Op deze manier was het vrij makkelijk om te spreken, immers. “Over kapot zuipen gesproken,” mompelde hij. Hij wist wat hij deed, dacht hij. Zij niet. … dacht hij. Hij klemde zijn kaken op elkaar. Zittend naast iemand die zich klam gezopen had. Het was niet zijn eerste keer.

Lilium beet eventjes kort op haar lip. Ze mocht hem wel bellen, enkel en alleen voor noodgevallen. Dat was een duidelijke, niet zo subtiele hint... Bel me alsjeblieft niet tenzij het echt niet absoluut anders kan. Ze voelde haar ogen prikken en uiteindelijk ook stille druppels naar beneden glijden, onzichtbaar voor de jongen aangezien ze zich van hem afgewend had. "Oké.." reageerde ze alleen maar, haar stem afgeknepen. Waarom was het ineens zo omgeslagen? Maar kon ze hem ongelijk geven? Met haar ongeluk was ze alleen maar een grote fout om mee om te gaan. Maar nee.. Ze zou hem niet bellen als er iets gebeurd was. Nooit meer. Zijn volgende woorden werden ook niet in dank afgenomen. "Houd toch je b-" error, backspace, backspace, te grof Lilium, "snater," mompelde het meisje.

Haar stem klonk afgeknepen toen ze sprak, maar Aiden zei er niets over. Wat wilde ze immers dat hij deed? Hij fronste even. Was het nog niet genoeg geweest? Had ze het nog niet begrepen? Zo onderhand zou je toch denken dat ze hem uit de grond van haar hart zou haten, er zo klaar mee zou zijn dat er geen schrijntje pijn meer over was, dat alles vervangen was door een diepe spijt dat ze zich er ooit aan had gewaagd. Dit laatste had hij wel. Hij had het veel eerder af moeten kappen. In het reuzenrad had hij haar weg moeten duwen, na de drank had hij haar geen steun moeten geven. Of, beter nog… Hij had haar nooit moeten benaderen op het graf. Hoe zou alles dan gelopen zijn?
Hij moest zijn snater houden, een opmerking die hem deed zuchten. “Ik had niet verwacht dat je tot dat niveau zakken zou,” sprak hij rustig, haar even aankijkend. “Was dat immers niet wat jou zo kwaad maakte?” Hij had haar niet naar zijn niveau willen halen, wilde haar niet naar beneden halen. En toch lag zij hier.

Waarom had ze de moeite gedaan? Waarom had ze hem ooit vertrouwd? Waarom zou je überhaupt iemand in deze Mukkin' regio vertrouwen? Het enige wat mensen leken te kunnen was je vertrouwen beschamen en het weer de grond in stampen. Zoals Aiden had gedaan. Ze was nog steeds niet achter zijn redenen en ze haatte het. Maar hem haten lukte haar niet. Ze werd altijd weer terug getrokken alsof ze tegen een elastiek in zat te rennen. Zijn woorden deden zeer, zo'n zeer. Ze wist dat ze een fout had gemaakt, hij hoefde het niet onder haar neus gewreven te krijgen. Was dat de reden dat hij hier was? Ergens had ze gehoopt dat hij bezorgd was geweest, dat hij hier misschien was om haar welzijn. Maar die hoop begon te vergaven. De machine die haar hart moest meten versnelde zeker een paar tandjes terwijl de woorden registreerden en ze kneep haar ogen dicht. "Als dat het enige is.. wat je wilt zeggen.." mompelde het meisje, "ga dan maar weer weg.." Ze wilde hem niet zien. Waarom was hij hier. Waarom ging hij niet weg. De natte plek op haar kussen breidde zich steeds verder uit.

Ze wilde hem weg hebben, maar dat was niet zo makkelijk. Hij keek even kort weg, maar richtte zijn blik al gauw genoeg weer op haar rug. Hij hoorde hoe de piepjes sneller waren gegaan en hij glimlachte lichtjes. Dus, het irriteerde haar wel? De versnelde piepjes linkend aan woede, schudde hij zijn hoofd langzaam. Het deed zeer, maar het was goed. Het was oh zo veel beter als ze hem uit haar buurt wilde. Toch weigerde hij haar in deze staat achter te laten. “Ik blijf hier tot je goed en wel naar buiten kan lopen,” zei hij rustig, zijn blik niet van haar rug trekkend. “Als ze immers twijfels hebben bij de redenen van je drankgebruik, kan het zijn dat je vast zit aan een psycholoog.” En hij had niet het idee dat ze daar zin in had. Al was de voornaamste reden weer gewoon dat hij zich zorgen om haar maakte, maar deze toon wist hij vrij goed uit zijn stem te houden.

Nog altijd weigerde ze zich om te draaien, starend naar de muur en haar handen tegen haar borstkas klemmend. 23 vlekjes, 24 vlekjes.. Het infuus zat haar nog steeds vreselijk in de weg en ze wilde nooit meer een druppel alcohol drinken. En nooit meer naar Aiden's stem hoeven luisteren. In eerste instantie reageerde ze dan ook niet op hem, hopend dat het negeren van zijn woorden genoeg was om hem te doen vertrekken. Echter wisten zijn volgende woorden nog wel een reactie te ontfutselen. "Klets me der wel uit.." mompelde ze Aiden toe, "heb ik jou niet voor nodig," haar toon werd weer wat bijtender. Ze trok het deken wat over haar hoofd heen. Ga nou alsjeblieft weg.. Dan kon ze slapen, vergeten. Al moest ze nu een andere manier gaan vinden van vergeten.. Misschien maar weer harder trainen dan.

Het duurde even voor ze reageerde, maar haar woorden deden hem opnieuw even licht glimlachen. Zo’n wanhoopslachje, één die op je gezicht verscheen als je eigenlijk niet beter wist. Hij bleef naar haar rug staren, terwijl hij er zeker van dacht te zijn. Haar bijtende toon, haar woorden… Ze was dus wel een wijs mens, ze begon een echte hekel aan ‘m te krijgen. Op die manier zou het zoveel makkelijker zijn voor haar. Immers wilde hij haar heus niet veel meer pijn bezorgen dan nodig was. “Dan is het he-le-maal prima,” zei hij daarom rustig. “Dan ga ik toekijken hoe jij je zelf uit deze situatie weet te werken.” Hij sloot zijn ogen weer en zuchtte een keer, benieuwd of ze nog zou spreken of hem verder zou laten Of ze hem nog wilde spreken, of ze nog zocht naar antwoorden, of ze nog iets had dat ze hem wilde vertellen.

Als ze niet in een ziekenhuis bed lag en een idee had gehad waar in Arceus naam haar Pokémon waren gebleven, dan had ze misschien wel Alyss eruit gelaten om Aiden de kamer uit te bonjouren. Hadden ze niet hier van die noodknoppen om een zuster te roepen? Maar nee, ze bleef stil liggen, niet bewegend. Enkel het versnelde gepiep van de hartmeter verried haar ongemak op dit moment als een grote verrader. Zijn volgende woorden maakten haar alleen maar ongemakkelijker en voor de eerste keer ontsnapte er een zachte snik uit haar mond. Ze reageerde echter niet meer, hopend dat hij vanzelf zijn interesse zou verliezen in de situatie. Hij kon haar toch niet blijven pesten? Nee toch?