{Aiden} Just sit back and relapse again

Lilium ging verder trainen. Leo, Cheshire, Elliot en Alyss kwamen niet als een verrassing, maar hij stopte even kort met deppen toen hij de andere twee hoorde. Het duurde slechts enkele seconden voor hij weer begon, maar het was duidelijk dat hij er toch even verbaasd over was geweest, ondanks het feit dat hij zijn best deed om de volgende woorden nonchalant te laten klinken. “Dus, Ruddles en Snow zijn weg?” concludeerde hij rustig. Ruddles. Dat ze die weg had gedaan, zou genoeg moeten betekenen, was het niet…? Hij klemde zijn kaken wat strakker op elkaar en vouwde de doek dubbel, om de rest van haar wang schoon te vegen. Arceus. Hij wilde zo ver uit haar buurt en toch ‘t liefste zo dichtbij mogelijk. Zijn hoofd maakte hem moe en haar aanzien maakte hem misselijk. Team Rocket, zijn vader, zijn eigen fouten… Ze was een levende herinnering. Hij zuchtte daarom een keer en liet het doekje neervallen op het nachtkastje, om zelf richting de stoel te stappen en hierop neer te ploffen. Hij wist niet wat hij met haar moest. “Misschien moet je vandaag maar in de buurt blijven, wie weet wat die gekken van plan zijn.”

Ze wilde op dit moment een zo sterk mogelijk team. Aiden depte door, in de hoop niet al te veel te laten merken. Dit keer lukte dat beter dan daarnet. “Klinkt slim. Je kan alle kracht gebruiken,” sprak hij rustig, al viel die kleine ondertoon niet te ontkennen. Ze was immers zo blij geweest met Ruddles en het deed hem wat terugdenken aan die avond dat hij het haar had gegeven. Hij was toen veel te optimistisch geweest. Hij had het echt wel gewild, maar hij wist dat het gewoon nooit goed zou gaan. Ze waren gedoemd te falen.
Toen ze vroeg of hij van plan was te blijven, knikte hij. “Ik wil niet dat je weer iets overkomt,” zei hij. Opnieuw een niet echt vrolijke ondertoon. Hij snapte ook wel dat ze door vroeg. Ze wilde hem het liefste ook niet hier. Na wat hij allemaal had gezegd, verbaasde het hem ook niet. Dit was wat hij wilde en toch wat hij haatte. Maar, het was wel wat beter was…

‘Je wilde hier niet meer aan beginnen.’ De woorden die hij oh zo vaak in zijn eigen hoofd herhaalde, werden nu uitgesproken door haar zachte, vrouwelijke stem en hij keek langzaam op, haar even licht verbaasd aankijkend. Hij begreep haar niet. Waarom hield ze niet gewoon haar mond en bleef ze daar zitten? Ze zou hem immers wel haten. Hij zou zichzelf haten. Een zucht ontsnapte uit zijn mond. Hij wilde haar een fatsoenlijke uitleg geven, maar hij wist dat dat niet kon. Dat zou haar immers alleen maar verwarren. Haar laten weten denken dat hij nog op die manier aan haar gaf. “Ik begin ook nergens aan,” zei hij. “Ik… Hoop je alleen veilig te houden. Meer niet,” vervolgde hij, de laatste twee woorden zachter, terwijl hij weg keek. Arceus. Dit ging nog lastig worden.

Hij gaf haar af en toe hoofdpijn. Hij klemde zijn kaken op elkaar en keek weg. “Eensgelijks,” zuchtte hij. Ja, zij bezorgde hem ook hoofdpijn. Waarom bleef ze doorvragen? Waarom was wat ze had nog geen… Pure haat? Hij vond het zo lastig om haar in te schatten en juist omdat hij niet wist wat hij wilde, was het nog iets lastiger. Hij kon niet eens meer ontkennen dat hij te veel om haar was gaan geven en dat dit iets was wat hij kwijt wilde, maar wat lastiger bleek dan verwacht. Hij begreep zichzelf een klein beetje, maar zij was een groot vraagteken voor hem geworden. Niet langer dat open boek wat ze eerst was geweest, de simpele Lillipup? Ja, dat was wel over.

Dan waren ze het eens. Aiden snoof even en de stilte was van enige duur, maar uiteindelijk trok hij zijn mond toch weer open. Of het slim was? Vast niet. Hij wilde zo graag dat ze hem haatte, maar hij wilde het ook weer niet. Hij verwarde zichzelf en wilde dat zij hem begreep. Eigenlijk was het heel erg oneerlijk, maar toch kon hij er zo weinig aan doen. “Is het zo raar?” vroeg hij daarom. “Dat ik je in leven probeer te houden? Het is niet zo dat-” Hier haakte hij vast. Dat ik niet om je geef, was wat hij wilde zeggen, maar hij schudde zijn hoofd. “Is het zo raar dat ik je gewoon... ” Wil zien glimlachen? “In leven wil?”

Het was raar dat hij zichzelf tegen sprak. Hij was niet gewend om ergens zowaar om te geven, dus het was niet vreemd dat hij… Het ongemakkelijk vond. Het was een eng gevoel, iets wat hij probeerde te ontkennen. En dat ontkennen was bijna wanhopig, waardoor het geen simpele, doordachte leugen was, maar een wirwar. Een soort kronkelend pad wat continu van de waarheid naar leugens en weer terug ging. Het was bijna alsof twee stemmen hem iets anders aan het bevelen waren. “Dat is omdat…” Had hij daar een uitleg voor? Nee, die had hij niet. “Niet wil dat je… Het verkeerde idee krijgt.” Was dat zo? Was het niet gewoon omdat hij bang was voor zijn eigen gedachten? Arceus, wat was hij af en toe moeilijk.

Wat de juiste gedachte was. Aiden keek haar aan, nadenkend over welke woorden hij spreken zou. Hij kon haar heel hard vertellen dat er geen interesse was, dat alles wat hij wilde was dat ze leefde. Dat hij haar verder niet wilde spreken. Maar, dat zou niets minder zijn dan een pure leugen. Aan het andere eind had je de optie waarin hij haar kon vertellen dat hij om haar gaf, maar dat het hem ongemakkelijk maakte. Dat hij zijn muren niet compleet op wilde breken en te angstig was om het alsnog kapot te maken, op een punt waarop hij compleet zou breken als het kwijt zou raken. Maar, dat zou niets minder zijn dan puur egoïsme. “De juiste gedachte,” begon hij wat twijfelend, “is wat ik al zei. De juiste gedachte is… Alles voor de kermis.” Want daar ging het mis. Hij keek weg, want als ze recht in zijn ogen zou kijken, zou ze geen woord geloven van wat hij zei. Ze moest dit geloven. Het moest wel.

Dat klonk al beter dan wat hij voorheen zei. Hij keek op naar het meisje en fronste. “Dat is… Oké?” vroeg hij langzaam. “Klinkt goed,” zei hij vervolgens. Ja, als hij haar op die manier veilig en bij zich kon houden, dan moest hij daarmee kunnen leven, toch? Ja, dat was veel beter. Het was een compromis waar hij mee kon leven. Egoïstische gedachten voor zich houden, maar hij kon haar wel in zijn buurt houden. Ja, dat was beter. Een lichte glimlach trok over zijn gezicht, voor hij even zuchtte en zijn kaken op elkaar klemde. Wel moest hij toegeven een barstende koppijn te hebben van zijn eigen alcoholische avontuurtjes. Het begon gewoon onwennig te worden als hij een dag niet dronk. Hij was benieuwd wanneer die dokter eindelijk eens kwam. Dit kamertje maakte hem benauwd.