{Aiden} Just sit back and relapse again

Ze was compleet in paniek en Aiden zuchtte even. Het leek er nog niet op dat er ook maar een zinnig woord uit het blonde kind zou komen, vooral niet na de poging die ze had gedaan tot het uitleggen wat er was gebeurd. Hij bleef daarom zo zitten, streek met zijn hand voorzichtig over haar hoofd. “Ssh,” bracht hij zachtjes uit. “Het is al goed, het komt wel goed,” suste hij haar toe, zijn kin op haar hoofd laten rustend. Hij was benieuwd wat hieruit zou komen, wat er zojuist was gebeurd. Maar, klaar om haar los te laten was hij nog niet - hij kon haar op het moment niet aankijken en onder ogen komen wat zijn schuld was. Vandaar dat hij hoopte dat het haar zou lukken hem nu uit te leggen wie en wat. “Wie heeft dit gedaan?” vroeg hij rustig.

Aiden fronste even. Het blondje duwde hem niet weg en begon te stotteren. Een man met een Lucario die dood uit het raam was gevallen? Aiden fronste opnieuw en duwde het blondje voorzichtig van zich af. “Wat?” klonk er verbaasd uit zijn hoofd. “Heb je ‘m…?” Uit haar woorden had hij immers opgemaakt dat ‘ie dood was en uit het raam was gegaan. Had ze ‘m uit het raam gegooid? Aiden stapte op het raam af en keek naar buiten. Nee, dat zag er vrij innocent uit. Hij zuchtte een keer en stapte weer op Lil af, om zijn hand onder haar kin te leggen en met een strakke blik neer te kijken op de wond die haar wang verpestte. “Gelukkig ben je al in ‘t ziekenhuis,” sprak hij rustig. Hij wist ook niet echt wat hij hiermee moest. Hij wilde immers niet dat ze zou denken dat hiermee alles weer goed was, maar haar zo achterlaten ging ook weer zo moeilijk, was ‘t niet…? En Arceus, ze moest nog op zichzelf gaan wonen ook. Hoe ging ze dat overleven?

Hij had gedreigd met haar ouders en dat ze zich er niet mee moest bemoeien, maar dat ze het deze keer niet had gedaan. Ze schuwde van hem weg, iets wat hem zijn vuist even deed ballen en deed wegkijken, voor hij zich zittend op de grond liet zakken en haar aankeek. Hij was natuurlijk niet blij met het feit dat ze van hem wegschuwde, maar het betekende wel dat zijn acties effect hadden. Ze dacht niet dat-... Nee, dat was iets wat nooit meer gebeuren zou. Hij zuchtte even, voor hij zich herpakte. “Je blijft hier,” zei hij rustig. “En ik blijf ook. Dan ben je veilig,” zuchtte hij vervolgens, om even zijn ogen te sluiten in een lange zucht. “Laat de dokter naar je wang kijken en blijf hier tot in ieder geval zeker is dat die alcohol geen permanente schade heeft gedaan. Daarna…” Hij zuchtte een keer. Hij wist het ook niet, want… Wat wilde hij doen, dan? Haar bij hem in de kamer laten slapen? Haar continu in de gaten houden? Dat kon toch ook niet…

Hij hoefde hier niet voor haar te blijven. Als hij wilde, kon hij gaan. Hij zuchtte even en zette zijn handen op de grond, om zichzelf overeind te werken en zijn Holo Caster van het nachtkastje te grissen, om het ding terug in zijn broekzak te stoppen. Die was hij vergeten. Hierna stak hij zijn hand uit naar het blondje. “Ook al wil je me nog zo graag weg, nu zit je toch echt even aan me vast,” zei hij met een lichte glimlach. “Kom op, dan zetten we je weer op ‘t bed,” zei hij toen, even knikkend naar ‘t bed. Hij wist immers niet hoe stevig ze nu zou staan, maar zo op de grond blijven zitten was ook niet de meest geschikte oplossing. Bovendien kon hij dan misschien zelf die wond al deels schoonmaken, want het leek erop dat die dokter nog even op zich liet wachten.

Ze nam zijn hand niet aan en hij liet het langzaam zakken, haar aankijkend. Hij wist niet meer wat hij van haar moest verwachten. Wat hij kon waarderen en wat hij af moest keuren. Het was allemaal maar verwarrend. Daarom keek hij nog even op haar neer, om weer voor haar neer te zakken. Zijn groene ogen trok hij niet los van haar gezicht, terwijl hij enkele tellen zo in stilte bleef zitten. “Je hebt het gehoord,” concludeerde hij rustig. “Inderdaad,” gaf hij meteen toe, opnieuw zijn vingers onder haar kin leggend, haar forcerend om hem aan te kijken. “Die pijnlijke blik in je ogen… Wiens schuld is die immers?” vroeg hij kalm. “Van mij, van m’n vader… En elke keer als ik je aankijk, zie ik dat beschadigde pupje,” ging hij rustig door, zijn blik niet losscheurend van de hare. “Ik heb een hekel aan het schuldgevoel.” Ik wil je gewoon geen pijn meer doen. En met die woorden stond hij weer op, om zijn hand uit te steken. “Dus, laat me ‘ns iets goed doen en je op bed helpen.”

Als het zijn vader niet was geweest, was het een ander lid geweest. Aiden zuchtte. “Maar dat is niet zo.” En hij kon het niet aan. Elke keer dat hij haar aankeek, dat ze terugkeek met die toch stiekem bedroefde lillipup-ogen, voelde hij zijn maag samenkrimpen en voelde hij die afschuwelijke haat jegens zijn vader. Maar, daarbij ook een schuldgevoel. Hij had beloofd haar te beschermen, maar toch faalde hij keer op keer weer. Hij zuchtte een keer en keek toe hoe ze zichzelf overeind hees. Ze weigerde zijn hand nog beet te pakken, waardoor hij deze lietzakken. Hij keek haar enkel wat verslagen aan. “Ga zitten, alsjeblieft,” zuchtte hij vermoeid, waarna hij richting de deur stapte, waar je zo’n leuk minuscuul badkamertje had. Handdoek, water, check. Toen hij dit had wandelde hij weer op haar af. “Kom, dan dep ik die wond vast wat af,” zuchtte hij. Arceus. Ze moest het hem niet al te moeilijk gaan maken.

Ga je gang. Dat was alles wat er gezegd werd en hij zuchtte even, zijn hand in het doekje leggend en het tegen haar wang aan zettend, om er voorzichtig op te deppen. Hij realiseerde zich ook wel, hoefde er niet eens naar te kijken om te weten, dat er een bloedvlek op zijn shirt zou zitten nu. Maar goed, een shirt was te vervangen. Hoe graag hij het ook ontkennen zou, Lilium was dat niet. Niet voor hem. Vervangen zou hij haar niet snel kunnen. Ze was toch wel een one of a kind. Maar, ooit zou hij daar wel overheen kunnen kijken. Voor nu moest hij maar doen alsof. Het zou niet lang duren voor hij zijn eigen leugens zou gaan geloven. “Wat wil je nu doen?” vroeg hij rustig. Hij wilde niet dat ze vandaag nog alleen was. Wie weet wat voor gek er weer voor d’r neus op zou springen… Haar ongeluk scheen oneindig te zijn.