{Aiden} Just sit back and relapse again

Amore sleurde Ruddles mee het raam uit, waardoor een eventueel binnenkomend persoon het tweetal elektrische Pokémon niet zou zien. Amore had haar handjes over het mondje van de elektrische hamster gestoken zodat het gepiep wat gedempt werd, maar toen klonk dat het vals alarm was, greep de Pikachu het staartje weer beet en zette ze zich af, om met Ruddles en al naar binnen te springen en het ding los te laten, om zelf het bed weer op te springen en aan de rest van het koekje verder te gaan.
Aiden zuchtte even en keek ondertussen enkel naar de Pikachu, voor hij Lilium weer aankeek. Toen hij zag dat ze gaapte, zette hij zich weer op de stoel. “Tijd om te slapen?” vroeg hij met een lichte grijns, voor hij richting het knopje van de lamp knikte. Amore snelde erop af en zette zich af tegen de muur, om met een niet zo charmante beweging het licht uit te slaan.

Lilium vroeg waar Aiden nu heen ging, waarna ze al meteen met het Pokémon Center kwam. Aiden schudde langzaam zijn hoofd. “Ga slapen, Lil,” zei hij kalm, zijn ogen ook maar sluitend. “Ik blijf wel hier zitten,” zei hij. Het was niet voor het eerst in zijn leven dat hij in een ziekenhuisstoel zou zitten slapen. Het was niet zo dat de stoelen lekker zaten - absoluut niet zelfs en soms had je zelfs het idee dat je er doorheen zakte als je een verkeerde beweging maakte. Maar, dat maakte niet uit. Hij bleef wel zitten en anders regelde hij wel wat. Hij was immers absoluut niet van plan bij haar in bed te kruipen en misschien was het maar beter als hij dan ook niet al te veel bewoog. Hij hoorde hoe Amore zich zachtjes aan het voeteneind van Lilium nestelde en glimlachte. Gelukkig, die niet ook nog op z'n kop.

Of hij anders het kussen wilde. “Nah,” zei hij kalm. “Ik ben wel erger gewend.” Hij glimlachte eventjes. “Dus, ga slapen. Morgen zien we wel verder,” zuchtte hij nog, voor hij zijn ogen weer sloot. Hij was benieuwd hoe en wat morgen. Of ze naar het Pokémon Center zouden kunnen en of ze al weer in staat zou zijn om alleen te slapen. Hij kon moeilijk elke nacht de kamer met haar delen. Want, ook al had hij het best een keer voor haar over, was hij niet van plan om elke nacht op een stoel te gaan zitten slapen. Zijn rug zou dan sneller achteruit gaan dan Anita die Newien ergens zag staan en niet met hem af wilde spreken want dat is doodeng. Maar, voor éen nachtje kon het er best mee door. Daarom sloot hij zijn ogen, slaakte hij een kleine zucht en hoopte hij maar gewoon snel in slaap te vallen.

Plof. Aiden keek wat geschrokken op toen er een gewicht van zijn hoofd verdween en op zijn schoot belandde. Amore. Typisch. Had ze dus toch voor zijn hoofd gekozen in plaats van voor het ruime bed van Lilium. Aiden zuchtte een keer en zette het ding met een voorzichtige beweging op de grond. Waar hij normaal het liefste verder zou slapen, was er nu helaas geen warme deken om zich in op te krullen of een lekker bed om in te blijven liggen. Alles behalve dat. Aiden werkte zich overeind en snoof eventjes zacht. Nee, een bed lag absoluut veel beter en was veel minder dodelijk voor je rug. Maar goed, hij had er maar mee te leven. Hij was benieuwd of het nog lang zou duren voor het blondje wakker zou worden. De vorige keer had ze gelukkig meer op een ochtendmens geleken dan hij zelf.

Goedemorgen. Ja, ze was dus wakker. Aiden keek haar met een glimlachje aan. “Yo,” zei hij met een lichte glimlach. “Al een beetje wakker?” Het was vreemd hoe zijn ochtendhumeur erger was als hij goed had geslapen dan als hij dit niet had gedaan. Waarschijnlijk lag het eraan hoe graag hij terug wilde naar zijn warme bedje en op dit moment was de stoel niet echt iets waar hij naar terug aan het verlangen was. Nee, het liefste… “De neiging om je in een rolstoel te zetten en zo naar het Center te rijden om m’n bed en spullen op te zoeken wordt me te groot.” Hij slaakte een zuchtje. Het was een slecht idee, slecht idee Aiden! Niet doen. Stoute jongen.

Ze vond het niet eens zo’n heel slecht plan en Aiden hief een wenkbrauw. “Ik ga je niet ontvoeren, dadelijk krijg ik nog een agent op mijn dak.” Nee, hij was nog niet klaar om (weer) een nachtje in de cel door te brengen. Het zou niet de eerste keer zijn, maar het was misschien een beter idee als hij in Kalos een niet al te slechte naam voor zichzelf wist te creëren. Hij had de gyms al weten te slopen en wie weet zouden ze hem de challenge nog ontzeggen. Dan kon hij wel meteen richting Hoenn gaan en helemaal opnieuw beginnen. Daar keek hij eigenlijk niet zo heel erg naar uit, vooral niet aangezien het al zo dichtbij was. Hij slaakte een zuchtje en liet zich weer op de stoel vallen. “Heilige Arceus.”

Allebei heel zielig kijken als de dokter langs kwam. Aiden grijnsde even droogjes. “Ik betwijfel of ik dat kan - zielig kijken,” merkte hij rustig op, voor er een bedenkelijke uitdrukking over zijn gezicht gleed. “Al kan ik de man ook proberen te bedreigen, werkt altijd heel wat beter…” Weer die grijns die absoluut niets goeds betekende. Aiden kon het niet helpen, de innerlijke Seedot zou nooit verdwijnen en hij was er trots op. Want hij was de opperseedot. The chosen one.
Toen het plots over sloeg op het uitdagen van elite leiders, hief Aiden kort zijn schouders. “Dat kan ik je niet beloven,” zei hij kalm. “Ik zal ze niet opzoeken, maar zodra er één zich op mijn pad bevindt, zal ik de complete furie van Tyrion erop los laten.” En Lilium wist vast wel dat de kracht die Tyrion in de gym had laten zien, nog lang niet het maximale was. Nee, Tyrion kon een verwoestend monster zijn als Aiden dat van hem verlangde.
“Dat een bed comfortabeler is,” besloot hij met een lichte glimlach te zeggen, waarna hij een blik wierp op de klok. “Ik ben benieuwd of die dokter nu nog even langs komt…” Eigenlijk zou hij haar het liefst nog meesneaken, maar… Slecht idee. Foei, Aiden.