Typhlosion? [open]

"Kratos, Fire Fang, haal die Yanmega uit de lucht!" riep Vivienne terwijl ze weer op adem was gekomen bij Jace en de Houndoom spande zijn achterpoten om in de lucht te springen. Ditmaal was de Rhydon er immers niet om hem een slag in de maag te geven, dus nu kon hij zich goed vastgrijpen aan de staart van de Yanmega en sloeg 'm tegen de grond. De Yanmega slaakte een kreet en probeerde weer terug de lucht in de vliegen, maar Kratos vond het wel een leuk zitplekje. Hij ging op de rug van de grote libelle zitten en keek rustig toe hoe de Yanmega probeerde weer terug in de lucht te vliegen. "Nu Kratos, Dark Pulse op die Rhydon!" Vanuit zijn zitplek kon hij de Rhydon nog net raken met de Dark Pulse, die hopelijk afgeleid genoeg was om de aanval niet door te hebben gehad.

Eruption raakte en raakte hard. De Rhydon begon te wankelen en werd vervolgens volop geraakt door de Dark Pulse van Kratos. Het gigantische ding viel voorover, bijna op Dante die net nog opzij kon springen. Maar het moment dat hij de Rhydon ontweek werd hij geraakt door een Air Slash van de Yanmega.

Toen de Yanmega een Air Slash aanval uitvoerde, stond Kratos op en zetten zijn nagels in de libelle pokémon, die direct weer terug naar de grond zakte. "Kratos~" zei Vivienne op een zangerige toon en er verscheen elektriciteit rond zijn tanden. Hij zetten zijn kaken in de nek van de pokémon en liet de pokémon de wraak van een Houndoom voelen. Door de electric aanval schokte de Yanmega en bleef daarna stil liggen. Blijkbaar de Thunder Fang aanval ervoor gezorgd dat de Yanmega verlamd was geraakt.

De team rocket leden lieten een ontevreden geluid horen voordat ze hun pokemon terug keerden. Jace grijnsde naar ze, maar zij hadden ook niet echt veel zin hier langer te blijven en renden langs de toren de mist weer in. Jace keerde naar Vivienne met een glimlach en zei: "Goed gedaan lieverd."

De twee Team Rocket grunts vonden het wel goed zo en vluchtte weg, nadat ze hun pokémon hadden teruggeroepen. Vivienne zuchtte zachtjes en keek met een glimlach naar haar vriend. "We hebben het samen gedaan," zei ze zachtjes, voordat ze haar hoofd tegen zijn borst aan legde. "Ik ben zo moe," mompelde ze zachtjes. Dit was nou precies de reden waarom ze niet graag lange, emotioneel zware, gevechten wilde houden. Het putte haar veel te veel uit. Ze glimlachte vermoeid naar haar vriend. "Zullen we," ze werd onderbroken door een geeuw en tranen sprongen in haar ogen. "Oh, sorry. Zullen we verder gaan?" mompelde ze daarna.

"Ik denk toch dat we beter eventjes kunnen uit rusten, je ziet er namelijk enorm vermoeid uit." Vivienne moest echt eens leren uit rusten als ze zo dood op was, maar ja hij moest dat vooral niet zeggen. Hij en zij waren beide twee van de meest eigenwijze personen waar hij van af wist.

Vivienne blies d'r wangen op, beledigd voor wat Jace zei, maar liet t uiteindelijk toch los. "Ja, misschien heb je gelijk," mompelde ze zachtjes. Ze keek langs Jace heen en een kleine glimlach kwam op d'r gezicht. "Daar, een omgevallen boomstam. Misschien kunnen we daar gaan zitten," stelde ze voor, terwijl ze de hand van Jace pakte. Zachtjes en voorzichtig trok ze 'm mee naar de boomstam toe. "Dank je," zei ze zachtjes. "Dat je bij me was nu, ik weet niet hoe het zou zijn geëindigd als ik dit gevecht in m'n eentje had moeten voeren." Ze nam plaats op de boomstam en keek voor zich uit. "Misschien is dit waarom ik liever coördinator ben in plaats van trainer. Ik kan niet goed tegen intensieve gevechten," mompelde ze daarna zachtjes, terwijl haar blauwe ogen naar de grond gericht waren.

Jace knikte instemmend en liet zich mee slepen door zijn vriendin richting de boomstam. Het voelde eigenlijk best fijn om nu te rusten en ze begon te praten over het feit dat het zo slopend was voor haar. Jace knikte begripvol en zei: "Ja het is soms echt zwaar, vooral tegen team rocket door de gevolgen die er bij samen hangen." Hij legde zijn hand op haar been en fluisterde: "Maar je deed het echt fantastisch."

De brunette glimlachte voorzichtig, terwijl ze haar hoofd op zijn schouder liet ruste. "Jij ook," zei ze zachtjes. "Kratos en Abyss vonden het ook wel leuk om samen te vechten, denk ik zo," ze glimlachte eventjes. Die twee waren een vreemd stel, maar om eerlijk te zijn waren hun trainers dat ook wel. Ze zuchtte zachtjes en keek naar het zicht voor hen. Voor een tel sloot ze haar ogen.
Met een schok schoot ze overeind, toen haar hoofd van de schouder van Jace afgleed. Ze keek haastig om zich heen en haar gezicht kleurde rood toen ze doorkreeg dat ze in slaap was gevallen. "Sorry," mompelde ze haastig, terwijl haar hoofd nog roder werd en ze naar haar schoot keek. Oops, afgang ...

Jace glimlachte naar zijn mooie vriendin en suste in haar oor voordat hij fluisterde: "Ga gerust even slapen lieverd, ik sta wel wacht." Ze was zo lief. Hij drukte haar hoofd zachtjes tegen zijn schouder voordat hij haar hoofd op z'n schoot liet rusten. Hij woelde wat in haar haar en kon het niet laten zelf te geeuwen.

Vivienne geeuwde vermoeid en voelde hoe haar ogen steeds verder dicht zakte. Ze wilde niet gaan slapen, maar dat gevecht had haar zo vermoeid gemaakt dat zodra haar ogen dichtvielen, ze in een diepe slaap verzonk.

Ze wist niet eens hoelang ze had geslapen, maar toen ze overeind kwam voelde ze hoe haar nek pijnlijk aanvoelde. Slapen op de schoot van je vriend, op een boomstam was niet echt het meest comfortabele wat je je kon bedenken. Ze geeuwde en rekte zich uit, waarna ze om zich heen keek. Hoelang had ze hier wel niet liggen slapen?

Ze viel al gauw in slaap en het drong tot Jace door dat hij wacht zou houden... Hij zat daarnaast ook nog vast. Hij kreunde en wierp Chevells pokeball of en gaf hem instructie dat hij wacht moest houden. Niet lang daarna viel ook hij in een diepe slaap, luid snurkend.

Vivienne keek eventjes om zich heen en grinnikte zachtjes toen ze erachter kwam dat Jace ook in slaap was gevallen. Ze besloot 'm maar lekker te laten liggen en sprong van de boomstam uit, waar ze zich voor een tweede keer uitrekte. Toen ze zich omdraaide stond ze opeens oog in oog met Chevell en glimlachte wat onschuldig. "Laat 'm maar slapen, ik wandel eventjes de stijfheid uit mn gewrichten," zei ze rustig, terwijl ze langs de Gallade heen wandelde en tussen de bosjes verdween.

Jace werd even later wakker, maar wilde nog even blijven pitten. Hij keek wazig naar Chevell en vroeg: "Waar is Vivienne?" Chevell wees simpelweg naar het bos... Jace zuchtte en ging verder slapen, want als er ook maar iemand was die zichzelf kon verdedigen was het Vivienne. Haar team was nog intimiderend dan de zijne.

De brunette keek om zich heen. Ze was blindelings het bos ingewandeld, maar echt erg vond ze het niet. De rust deed dr best wel goed. Ze keek rustig om zich heen en vroeg zich af of ze een van haar pokémons eruit zou laten, maar aan de andere kant vond ze het niet zo heel erg om alleen te zijn. Haar blauwe ogen zochten naar niets in het bijzonders en ze bleef bij een boom staan. Ze liet zichzelf tegen de stam aan leunen en zuchtte zachtjes. Gelukkig voelde ze zich wel al wat beter na dat hele gevecht van voorheen. Een geeuw onderbrak haar gedachtengang, misschien was het beter als ze maar eens terug zou gaan lopen. Rustig draaide ze zich om en wandelde terug in de richting van Jace, misschien was die inmiddles ook weer wakker.