The Discovery? [TR Assignment]

ǁǁΞ□ЖⱷE=mc2ϖψ∞≡ǁTHE DISCOVERY?ǁΞσφϖЖΩψ∞≡ǁǁ

Ook al scheen de zon en kon het grootste deel van Kalos genieten van een lente-achtige dag, rond de Chamber of Emptiness hing een dichte mist; een aerosol van miniscule waterdruppeltjes die het zicht beperkten tot om en nabij 50 meter. Menig liefhebber van de zon zou zich vandaag wel twee keer bedenken alvorens tot het besluit te komen om naar de lege toren in het bos van Santalune te lopen, maar Owen was dan ook geen notenswaardige zonner. Hij wist dat de zon goed was om Vitamine D te produceren, wat goed was voor botten, tanden en het immuunsysteem, maar hij vond het welzijn van zijn lichaam gewoon niet belangrijk genoeg om daarvoor zijn werk te onderbreken.

Zijn werk? Had Owen werk dan?
Ja.
Ondanks dat hij zich niet vaak liet zien in het hoofdkwartier van Team Rocket, was hij nog altijd een grunt in de organisatie. Hij was nog altijd vastbesloten om door te groeien en zo onbeperkte toegang tot de laboratoria te krijgen, maar tot nu toe was hij vaak te druk bezig met zijn eigen onderzoek en leerproces om zich echt in te spannen voor Team Rocket. Toen hij echter te horen had gekregen dat er naar een mysterieus pakketje werd gezocht, had hij zich toch maar aangemeld. Het kon geen kwaad om eens in de Chamber of Emptiness rond te kijken – per slot van rekening was hij daar nog nooit geweest en vond hij het belangrijk om wat meer van Kalos te ontdekken naast de steden waar hij tot nu toe was geweest.

Maar naar wat voor pakketje zocht hij? Hij wist het niet. De hoger geplaatste leden van Team Rocket hadden het niet nodig gevonden om daar op in te gaan, misschien wel omdat ze het zelf ook niet wisten. Maar hoe wisten ze dan dat ze het wilden hebben? En waarom wisten ze niet waar het precies gesignaleerd was? Hoe waren ze er überhaupt achter gekomen dat Het Kistje een belangrijke inhoud zou kunnen hebben? Ze konden toch niet elke kist in Kalos gaan jatten omdat er misschien wel een handig item in zat?
Owen wist niet goed wat hij ervan moest denken, maar hij wist ook dat het geen zin had om de vragen waarmee hij zat aan Lenier of een van de andere “meerderen” te stelen, want die voelden zich toch veel te belangrijk om antwoord te geven. Het vervelendste was dat Owen wist dat ze er alle recht toe hadden om dat te denken.  

Sigma-1 kroop naast hem naar de verlaten toren, terwijl Alpha-1 om hem heen zweefde. Beide Pokémon hadden van Owen de opdracht gekregen om mee te helpen zoeken naar het kistje, ondanks dat hij niet zeker wist of het tweetal hem wel begrepen had. Theoretisch gezien zouden Pokémon niet in staat moeten zijn de taal van de mensen te begrijpen, in ieder geval niet ten volle, maar toch had Owen vaak het idee dat in ieder geval zijn Slugma heel wat meer van hem begreep dan menig mens ooit van hem had begrepen. Je zou zelfs kunnen zeggen dat Sigma-1 het dichtste bij een vriend goede kennis kwam die Owen had.

Hier in de mist was de temperatuur beduidend lager dan buiten het bos, waar de zon scheen. Dat besefte Owen pas toen er een rilling door hem heen ging. Het was niet zijn gewoonte om te klagen over kou, maar hij moest toegeven dat zijn weerstand er niet beter op was geworden sinds hij niet meer bij zijn ouders woonde. Dat kon natuurlijk verschillende oorzaken hebben, maar Owen was slim genoeg om te beseffen dat het aan zijn leefstijl lag. Maar zijn leefstijl was zo... zo... praktisch, waarom zou hij daar iets aan veranderen?
Hij ging dichter naast Sigma-1 lopen, om wat van diens lichaamshitte op te vangen, precies op het moment dat de Chamber of Emptiness voor hem opdoemde in de mist.

Hij bleef staan en keek naar de oude, mysterieuze toren en toen naar het gras aan de voet ervan. ‘Zoek de kist,’ zei hij tegen zijn Pokémon. Kortaf, want waarom zou hij meer woorden verspillen dan nodig was? Zelf liep hij met zijn Pokémon mee door de mist, rond de toren. Het leek hem niet erg waarschijnlijk dat de kist ín de toren zou liggen, omdat de toren vanbinnen leeg scheen te zijn – niet de beste verstopplaats dus. In de mist daarentegen...

En toch bleek dat ijdele hoop. Drie kwartier liep Owen door de mist, vergezeld door zijn twee Pokémon. Nu eens waren ze verdwenen in de fijne waterdruppeltjes die door de lucht zweefden, dan weer kwamen ze naar hem toe, haast alsof ze radeloos waren en niet meer wisten waar ze moesten kijken. Uiteindelijk besloot Owen dat ze naar binnen zouden gaan. De kist, hoe groot of klein deze ook mocht zijn, lag zo te zien niet aan de voet van de toren, verborgen in het gras of aan het zicht onttrokken door de mist.
Zwijgend opende hij de deur van de toren, waarna, inderdaad, een lege kamer werd onthuld. Hoe oud zouden de stenen zijn waarvan de muren waren gemaakt? Hoe lang was de toren al verlaten? Hoe lang zou de toren hier nog staan? Het waren vragen waar niemand een antwoord op wist, ook hij niet. Was het belangrijk om te weten? Owen liep zwijgend een ronde door de kamer, de omgeving in zich opnemend. Was het belangrijk? Was deze toren, van alle ruïnes in de wereld, belangrijk? Het was onmogelijk te zeggen. Vooralsnog.

Hij klopte op de stenen muren, bekeek de vloer. Alpha-1 zweefde omhoog, naar het plafond, terwijl Sigma-1 besluiteloos in het midden heen en weer bleef kruipen. Wat viel er voor haar hier ook te zoeken? Zolang ze er maar voor zorgde dat deze verlaten plaats een beetje opgewarmd werd... Owen rilde opnieuw. Hij had zich niet op een koel klimaat gekleed, ook al wist hij dat de Chamber of Emptiness niet verwarmd zou zijn. Normaal gesproken hielden zijn gedachten hem wel warm, maar hij had het angstaanjagende vermoeden dat hij een griepje aan het oplopen was. Ziek op bed liggen was wel het laatste dat hij in zijn drukke en veel te korte leven kon gebruiken.

Hij keek in elke nis, elke scheur in de muur, achter elke losse steen. Alpha-1 kwam weer naar beneden, maar leek niets gevonden te hebben. Toen viel zijn oog op een wat bredere scheur, wat hoger in de muur. Gemist door Alpha-1, die zich op het plafond had gericht, en in eerste instantie gemist door hem, omdat hij op ooghoogte had gekeken.
‘Alpha-1,’ zei hij. ‘Daar.’ Hij wees naar het gat in de muur en Alpha-1 zweefde er zonder aarzelen naar toe. Het geslachtsloze wezen keek in de duisternis en zweefde toen snel weer naar beneden. Bijna alsof... alsof het iets gezien had? De Unown danste in rondjes om hem heen, alsof hij opgewonden was en iets had gevonden. Owen keek berekenend omhoog. Hoe groot was de kans dat daar het kistje lag? En hoe ging hij daar komen?

Er was maar één antwoord op die vraag: klimmen. Owen was niet bepaald aangelegd voor lichamelijke inspanning, maar hij aarzelde geen moment. Als daar het kistje lag dat de grote bazen zochten, dan zou hij de eerste zijn die het vond. Dat zou hem in een klap een belangrijker positie op kunnen leveren. Dat was waar hij dit allemaal voor deed.
Hij zette zijn voet in een oneffenheid van de muur en greep met zijn handen de stenen boven hem vast. Zo begon zijn klimtocht – langzaam, gevaarlijk en wankel, maar vastbesloten. Owen vergelijken met een spin zou een belediging zijn voor alle achtpotigen op de wereld, maar hij viel niet. Hij klom omhoog en bereikte de scheur in de muur, het zwarte gat, en mogelijk de kist waarnaar Team Rocket op zoek was?