Typhlosion? [open]

De drie doorgangen voor haar zorgde ervoor dat ze eventjes stond te twijfelen. Tja, waar wilde ze heen? Ze diep mogelijk de tunnels in, eigenlijk. Maar welke doorgang moesten ze daarvoor hebben. Ze liep naar een van de tunnels, bleef in het begin staan en luisterde ... Dit deed ze voor alle tunnels, totdat ze de meest rechter aanwees. "Die tunnel gaan we in," zei ze met een glimlach, voordat ze zich uitrekte, Jace's hand vastgreep en hem meetrok de tunnel in. Zoals voorheen klampte ze zich vast aan zijn arm, terwijl ze verder de tunnel in liep. Eens zien wat ze hier nou weer zouden tegen komen.

Toen een briesje door haar haar streek slaakte ze een zachte zucht. Het was juist de bedoeling geweest dat ze de tunnel namen die níet naar buiten zou leiden. Misschien waren haar survival skills toch niet zo geweldig als dat ze voorheen dacht. Haar blauwe ogen keken eens goed rond, er was genoeg te zien door het lichtgevende mos en ze voelde hoe de lucht in de tunnel klammer en klammer werd. Haar borst ging moeizaam op en neer en ze voelde hoe ze moeite kreeg met ademen. Met haar hand gaf ze Jace een seintje dat ze eventjes wilde stoppen en leunde tegen een muur aan, terwijl ze enkele keren diep adem haalde. Toen er vlekken voor haar ogen verschenen liet ze zich met haar rug tegen de muur op de grond zakken en stak d'r hoofd tussen d'r knieën.

Ze moest zichzelf rustig houden, als ze nu in paniek zou schieten zou het alleen maar erger worden. "Herinner je training, herinner je training," herhaalde ze in d'r hoofd, terwijl ze haar hoofd probeerde te laten stoppen met ronddraaien. De stem van Jace klonk ver weg en toen ze opkeek zag ze hoe hij een flesje water voor haar hielt. Met een trillende hand nam ze het water aan, schroefde de dop eraf en nam enkele grote slokken. Ze knikte moeizaam toen het tot haar doordrong wat haar vriend tegen d'r had gezegd. "Het gaat, een beetje," piepte ze zachtjes, terwijl ze haar hoofd tegen de muur liet steunen en rustig adem probeerde te halen. Het ging moeizaam, maar het lukte en langzaam maar zeker verdween het tollende gevoel in haar hoofd.

De brunette schudde haar hoofd. "Nee," piepte ze, terwijl ze haar hand om de arm van Jace sloeg en zichzelf overeind trok. Ze hing al snel om zijn nek heel en haar ademhaling ging nog steeds met horten en stoten. "We hadden .." Ze haalde diep adem en probeerde het nog een keertje. "We zouden samen ... grotten bekijken ... sterke pokémons opzoeken. We zetten door," ze trilde en nam nog een slok water, terwijl ze Jace met angstige ogen aankeek. Ze wilde doorzetten, ze wilde laten zien dat ze het aan kon en sterk was, maar het beangstigde haar dat ze geen lucht kreeg en het gevoel had alsof ze te lang door een windtunnel had gelopen. Ze huiverde een keertje en leunde weer terug tegen de muur, voordat ze het zweet van haar voorhoofd veegde.

Ze kon zo weinig, ze wilde zo veel, maar ze kon zo weinig. Het zuurstof tekort zorgde ervoor dat ze niet eens kon tegenstribbelen toen ze werd opgepakt en werd meegenomen naar de uitgang. Meer dan zich overgeven kon ze toch niet doen en uiteindelijk liet ze zich maar gewoon gedragen worden. "Het spijt me," mompelde ze zachtjes, terwijl ze probeerde fatsoenlijk adem te halen. Het licht van Pyre liet haar schrikken en ze drukte haar gezicht in de borst van Jace, waar ze werd overvallen door vlekken en uiteindelijk het licht uit ging.

Met een scherpe pijn in haar hoofd knipperde ze met haar blauwe ogen. Een koele bries ging door haar haar heen en ze keek wat vermoeid om zich heen. "Wat is er gebeurd?" mompelde ze zachtjes, terwijl ze nog een keer knipperde om haar zicht helder te krijgen. Jace zat naast haar met een half leeg flesje water in zijn hand en nu pas viel het haar op dat haar gezicht nat was. Ze glimlachte moeizaam en ging met haar hand over haar hoofd heen. Ze voelde geen wond, nog bloed, maar er ging wel een scherpe steek door haar hoofd heen. Ze siste pijnlijk en kneep haar ogen dicht. Waarom overkwam haar dit altijd? Trok ze echt altijd pech naar zich toe, in zo'n grote mate dat ze zelfs de lol van andere moest gaan verpesten. Ze zuchtte en bleef in het gras liggen, starend naar de lucht, zichzelf vervloekend voor haar ongeluk.

Ze schrok bij het zien van de tranen in zijn ogen en voelde hoe tranen in haar eigen ogen prikte. Ze gaf hem een knuffel terug en begroef haar gezicht in zijn nek. "Het spijt me, het spijt me zo," jammerde ze zachtjes, terwijl tranen over d'r wangen gleden. "Ik had niet door moeten pushen, ik breng alleen maar ongeluk," ze hapte een keer naar adem voordat ze weer overnieuw in tranen uitbarsten. Ze beet op haar lip en keek haar vriend aan, zijn goede oog, zijn slechte oog. Een pijnlijke herinnering, die kracht zetten achter haar woorden. "Ik breng alleen maar ongeluk aan mensen om me heen," mompelde ze nog een keertje zachtjes, terwijl ze haar hoofd liet hangen en met haar mouw de tranen wegveegde. "Het spijt me."