Typhlosion? [open]

Ze zetten zich af tegen de rand toen Jace in het water sprong en ze opeens gevangen zat in zijn omhelsing en een diepe zoen op haar lippen gepland werd. Ze grinnikte zachtjes en ging in op de zoen, terwijl ze haar armen om zijn middel sloeg.
Alles was goed en wel, totdat ze met een gil de zoen verbrak en bijna in de nek van Jace sprong. Achter haar hoorde ze een vreemd gelach en toen ze zich omdraaide zag ze een kleine Gible uit het water steken, die haar blijkbaar in d'r enkel had gebeten. Nu pas voelde ze de stekende pijn in haar enkel en ze gromde zachtjes. Fijn, heel fijn, dat kon er ook nog wel bij.

Vivienne grinnikte zachtjes toen de Gible verontwaardigd keek naar Jace, toen die zei dat het niet aardig was van 'm. Ze stak haar hand uit en gaf de pokémon een aai over zijn kopje, waarna hij naar haar vingers probeerde te happen. "Af," zei ze streng tegen de pokémon, die meteen zijn kop weer onder water dook. Daarna zwom ze naar Jace toe en bleef tegen de rand aan hangen, terwijl ze de Gible in het oog hielt. "Jammer dat ik Ryuu nu niet bij me heb, hij zou het leuk hebben gevonden. Al weet ik niet of hij de Gible zou aanvallen, gezien zijn geschiedenis," haar woorden eindigde in een soort gemompel tegen zichzelf, ondanks dat ze bezig was om het tegen Jace te vertellen. In gedachten verzonken, voelde ze opeens een zacht geprik in haar enkel. Ze gaf de Gible een schop en besloot om op de rand te gaan zitten, daar zou ze voor nu veiliger zijn.

De veranderingen op het gezicht van Jace lieten haar d'r hoofd kantelen. Ze ging op haar knieën zitten op de rand en leunde in de richting van haar vriend. "Hey, wat is er?" vroeg ze zachtjes, terwijl ze zijn gezicht in haar hand nam en een pluk haar uit zijn gezicht haalde. De Gible achter haar was zijn prooi ondertussen weer kwijt en dook verder onderwater, waarschijnlijk door een tunnel die daar zat om terug te gaan naar waar die ook vandaan was gekomen. Vivienne was ondertussen bij Jace gaan zitten, zichzelf afvragend wat er met haar vriend aan de hand was. Hij leek bijna ... bang?

Viev beet op de binnenkant van haar lip. Ze twijfelde tussen verder vragen of het laten rusten, wetend dat mensen kwaad konden worden als je erover bleef zeuren. But, than again, zij had al haar problemen bij hem neergelegd en nu leek het alsof hij dingen voor haar achter hielt. Ze verzonk zo in gedachten dat ze niet eens door had dat het ooglapje van haar vriend was afgevallen en dat hij op zijn knieën ernaar zat te staren. Pas toen ze water over zich heen kreeg van de Gible die nog eens kwam kijken, richtte ze haar aandacht terug op Jace en ze zuchtte zachtjes. Daarna kroop ze naar hem toe en gaf 'm een stevige knuffel. "Je hoeft het niet te zeggen als je niet wilt," mompelde ze zachtjes. "Maar ik ben er voor je als je het kwijt wilt, wat dan ook" verzekerde ze hem daarna. Ze drukte een kus op zijn schouder en glimlachte kort. Ze hoopte maar dat hij net zo'n vertrouwen in haar had, als zij in hem.

Kalm luisterde ze naar het verhaal van haar vriend en knikte medelevend. Het moest vast een traumatische ervaring zijn geweest door de jongeman en ze glimlachte eventjes. "Ik snap dat het je bang maakte, maar er is nu niemand die je iets aan kan doen. Je hebt een super sterk team bij je en je bent zelf ook een stuk sterker dan toen," zei ze met een glimlach, terwijl ze haar vriend een knuffel gaf. "Ik vind het wel heel erg voor dat je dat je zo iets moest meemaken," mompelde ze daarna, terugdenkend aan wat haar allemaal was overkomen. Hij was bang voor een Sharpedo, zij was bang voor een Houndoom. Zo hadden ze beide weer iets anders, wat op een vreemde manier toch weer met elkaar in verbinding stond. "Ik hou van je," mompelde ze daarna zachtjes, terwijl ze 'm met een zwak glimlachje aankeek.

Vivienne grinnikte zachtjes toen de Gible spontaan weer tevoorschijn kwam en zich te goed deed aan de been van Jace, voordat ze hem verliefd aankeek. Ze kroop naar zijn enkel toe en keek naar de schade. "Het valt mee," zei ze zachtjes, voordat ze haar tas erbij pakte en er een doekje uit haalde. Rustig veegde ze al het bloed van zijn enkel af en pakte een klein busje uit d'r tas. "Dit kan even prikken," zei ze daarna tegen haar vriend, voordat ze de enkel van Jace besprayde met het busje. Daarna wreef ze de vloeistof goed uit en ging overeind staan. "Zo, that's that. Ik heb 't voor je ontsmet. Je kan nooit voorzichtig genoeg zijn met beten van pokémon," zei ze met een glimlach. "Kan je staan?" vroeg ze daarna, voordat ze een hand uitstak om 'm overeind te helpen.

Het plotselinge gewicht dat ze tegen zich aankreeg, liet haar eventjes wankelen en ze zetten een stap achteruit om haar evenwicht te bewaren. Ze sloeg haar armen om de hals van haar vriend en verdiepte zichzelf in de zoen die op haar lippen gepland werd. Een stroom aan gedachten, herinneringen aan hoe gelukkig ze was met haar blonde vriend. De momenten die ze gedeeld hadden, de dingen die ze samen hadden overwonnen. Ze had zich geen betere vriend kunnen wensen en zou 'm voor geen goud, nog een legendary pokémon, willen inruilen. Haar hand gleed omlaag, over zijn rug en ze gaf een klein kneepje in zijn bil, voordat ze zich grinnikend terugtrok van de zoen en een stap achteruit zetten.

"Misschien," zei ze lief, terwijl ze hem een hand kusje toewierp en terug naar het water liep om haar tas en de rest van d'r spullen bij elkaar te halen. Toen ze weer overeind kwam, zag ze hoe de Gible in het water aan het rondzwemmen was en pakte een koekje uit d'r tas. Ze wierp deze in het water, keek toe hoe de pokémon het koekje greep en weer weg zwom. Met een glimlach wandelde ze terug naar Jace en pakte zijn hand. "Zullen we weer verder gaan? Denk dat we wel genoeg tijd hebben besteed hier," stelde ze rustig voor, terwijl ze hem een kneepje in zijn hand gaf en op d'r tenen ging staan om 'm een kusje op zijn wang te geven.