the one with the girlfriend {Cecille & Sara}

Red like roses fill my dreams and brings me to the place you rest

Yara kreeg als antwoord terug dat ze nog even moest wachten. Dus daar stond ze dan dicht bij de deur met de pokémon van de blondine. En ook nog een bezem in haar handen, die ze vast en zeker niet mocht gebruiken. Ze keek en beetje triest naar de bezem en naar de bende wat op de grond lag. De witharige was nu in de keuken een lijstje aan het schrijven, en de blondine was in de keuken bezig met de afwas. In de tussen tijd liep Sara nog even terug naar haar tas en begon ze te verluisterde tegen Cecille. Iets wat de zwart harige nogal raar vond, want er zou toch geen geheimen zijn. Of vertelde de witharige nou lieve dingen aan haar zus. Maar schaamde ze er voor om het hard op te zeggen. Dat laatste zal het wel zijn geweest, Yara zou het ook niet durven. Om opeens in het open baar te gaan zeggen hoeveel ze van iemand hield.

Niet veel later kwam Sara haar kant op gelopen en gaf haar een briefje. “Ja dankje,” zei ze, terwijl ze keek naar het briefje, want blijkbaar had het meisje nog al veel op gekrast. Iets wat de zwart harige nog wel mee vond vallen, daarlangs merkte ze op dat ze een mooi handschrift had. “Komt wel goed,” reageerde Yara terug. “Ow trouwens, je hebt een mooi handschrift,” zei ze met een vriendelijke glimlach. Ze draaide de deur open en riep nog voor dat ze er uit ging “Succes en tot zo.” Ze deed de deur weer achter haar dicht en bedacht dat ze eigenlijk voor de grap moest zeggen. Dat haar zus geen domme dingen moest doen, en niet nog meer kapot moest maken. Maar misschien was dat allemaal niet zo’n slim plan.

Ze liep met de Tyrogue naar de lift toe en keek de pokémon aan en zei “Daar gaan we dan samen op avontuur.” De tyrogue glimlachte en gaf een knik. Iets wat best lang geleden was. So wie so was het een hele tijd geleden dat ze zo lang bij haar zus was. Gelukkig was ze geen steek verandert, alleen dat ze volwassener was geworden, maar dat was logisch. De lift was er en ze stapte er naar binnen. “Hmm zullen we ook iets lekkers mee nemen om te snoepen?” vroeg ze vol verwachting naar de Tyrogue, gelukkig was hij er mee eens. Ergens wist ze wel dat Cecille soms een lekker bek was ’s avonds. En daarlangs was het ook wel meestal gezellig, om iets lekkers op tafel te hebben. Vooral als je met ze alle tv aan het kijken was. Ze liep de lift uit richting de deur naar buiten, Ze keek even welke kant ze op moest.

tag: name // Words: aantal .

Cecille wist niet wat ze moest denken toen Sara de keuken uitliep zodra zij naar binnen stapte. Ergens dacht ze dat het haar schuld was en dat de witharige haar op het moment liever ontliep, maar dat bleek al snel niet waar te zijn, want haar vriendin keerde niet veel later terug met geld in haar handen. Het werd voor haar neus neergelegd en de blondine wilde er commentaar op leveren, maar Sara waarschuwde haar het niet af te slaan. Aan het meisje haar toon te horen, meende ze het. Meer dan anders. Dus Cecille bleef er even met open mond staan, alsof ze elk moment iets ging zeggen, terwijl haar blik op het geld was gefixeerd. Zo bleef ze een aantal tellen staan. Pas toen Sara de keuken opnieuw verliet om het briefje aan Yara te geven, kwam de blondine eindelijk in beweging. Ze hief haar hand op naar het geld en liet het eroverheen glijden, waarop ze het in haar hand verzamelde en het in haar broekzak stopte. Dit keer won haar vriendin. Maar alleen omdat Cecille krap bij kas zat en geen enkele andere rede.

Tegen de tijd dat Yara vertrok, had Cecille de wasbak al gevuld met heet water en afwasmiddel. “Jij ook! Tot zo!” riep Cecille haar zusje nog na, waarop ze wat borden in het water doopte en vervolgens naar de afwasborstel zocht. Toen ze die had gevonden, en een handdoek had neergelegd om de natte spullen op te leggen, ging ze aan het werk om de dingen die nog heel waren schoon te maken. Tijdens deze werkzaamheden hield ze zich ongebruikelijk stil, niet precies wetend of ze wel iets moest zeggen. En dat kwam niet vaak voor. Maar de stille sfeer was niet bepaald een fijne voor haar, dus liet ze haar hersens op volle toeren werken. Echter kwam ze niet ver en besloot ze maar het eerste wat in haar opkwam te spreken. “... Het spijt me.”

Like a fever I will take you down ♪

Sara grijnsde bij het compliment op haar handschrift. Ze zei het niet, maar ze had best veel moeite gestoken in het verbeteren van de leesbaarheid. Al van jongs af aan vond ze het belangrijk om een leesbaar handschrift te hebben, soms – vreemd genoeg – tot ergernis van haar leraren. Die vonden dat ze aan elkaar moest schrijven, alsof dat zo mooi was. Sara was dankbaar dat dat nu niet meer hoefde.
Net als de blondine wenste Sara de donkerharige succes voor ze haar aandacht weer bij de troep legde. Ze had opnieuw de bezem in handen, maar aangezien Yara nu wegging kon ze misschien beter eerst Cecille helpen met de afwas. Ze legde de bezem tegen de eerste de beste muur aan die ze kon vinden en begaf zich toen terug de keuken in. Ze wierp kort een blik op Cecille, maar sprak geen woord. Haar vriendin was al begonnen met het schoonmaken van de resten van de afwas, dus vond Sara dat ze een keukendoek mocht opzoeken en de boel mocht afdrogen. Pas bij de derde kastdeur had ze een doek gevonden en kon ze beginnen aan het afdrogen van het spul. Waar het heen moest wist ze niet, maar het was eerst ook belangrijker dat het droog werd. Daarna kon ze het wel de kastjes in stoppen.

De witharige had eigenlijk niet verwacht dat er gesproken zou worden. Ze wist niet zeker of Cecille nog boos was, maar zijzelf was zeker nog onder de indruk van wat er gebeurd was, in de negatieve zin. De verontschuldiging kwam dan ook als een verrassing, en ze stopte heel kort met waar ze mee bezig was om naar de blondine te kijken. Wat moest ze zeggen? Dat het niet haar schuld was? Dat het goed was? Geen van beide vond ze een hele waarheid. Ze kon het wel iets anders verwoorden zodat ze het er wel mee eens was, maar of de blondine dat zou accepteren vroeg Sara zich af. Ze vond in elk geval dat ze iets moest zeggen, want ze wilde niet dat er om zoiets stoms een conflict ontstond.

“Ik denk dat je dat beter tegen Yara kan zeggen.” Welp, daar ging haar poging om geen conflict te veroorzaken. Haar woorden kwamen er zo stijf en gefrustreerd uit dat ze net zo goed wel haar mond had kunnen houden. Ze veegde het laatste beetje sop van het bord wat ze in haar handen had en legde het toen met een zucht weg. “Ik moet me niet op jou afreageren. Het spijt mij ook.”

tell me can a heart be turned to stone?

Red like roses fill my dreams and brings me to the place you rest

Ze ging maar links af, want dat leek haar het logische. Al gauw was ze in de winkel terecht gekomen en pakte ze een mandje. Want ze dacht dat ze niet zo veel nodig hadden, dat ze een kar zouden moeten pakken. Ze keek op het lijstje van wat ze had mee gekregen, en liep zo de schappen door. Al gauw had ze alle boodschappen wat op het lijstje stond in haar mandje. Alleen ze wou nog wat lekkers hebben voor vanavond en iets te drinken. “Oke Sivar, als jij nou iets lekker te snoepen uit kiest voor jullie, dan ga ik hier kijken voor ons oke?” vroeg ze aan de Tryogue, hij knikte in stemmend en ging op zoek naar het eten. In de tussen tijd liep Yara de snoep vak door en twijfelde of ze gewoon verschillende snacks zou halen. Of dat ze een paar zakken chips zou halen. Lang en na denkend liep ze heen en weer door de schappen en bleef ze soms stil staan. Terwijl de tryogue al met zijn armen vol pokémon snacks haar kant op kwam lopen. Yara lachte vriendelijk naar de pokémon en reikte de mand naar hem uit, zodat hij de spullen in deed. Ze keek even naar de keuzes waar wat hij gemaakt had, en gauw kwam zo op de conclusie. Dat de Sivar voor snacks was gegaan, er lachen pokémon winegums, tuc’s en meerde knabbel dingen er tussen. Iets waar Yara een voorbeeld van nam, dus ook verschillende snacks maar uit de schappen nam, en een klein zakje chips wat ook wel er bij kon. Nu liep ze samen met de Tryogue naar de drink afdeling. Ze pakte een Ice Tea pak en een Cola fles in. Ze keek even vlug in het mandje of ze echt alles had en besloot zo maar naar de kassa te lopen.

tag: name // Words: aantal .

Cecille was heel verward toen Sara terug de keuken in kwam en naar iets begon te zoeken. Vragen naar wat deed de blondine echter niet, want het kon net zo goed zijn dat ze dan een preek of een tweede uitbarsting kreeg en dat vuur was bij haarzelf inmiddels wel weer geblust, zeker omdat het Yara aan het huilen had gekregen. De blondine hield dus wijselijk haar mond en liet haar vriendin maar haar gang gaan, die inmiddels met een afdroogdoek aan haar zijde stond. De bedoeling was inmiddels wel duidelijk en hoewel Cecille wilde zeggen dat ze dit wel alleen aan kon, hield ze zich nog altijd stil. Pas toen ze haar excuus wilde aanbieden, trok ze daadwerkelijk haar mond open, maar zelfs daar kreeg ze eerst een negatief antwoord op. Een frons dreigde zich te vormen op haar voorhoofd, alleen had ze geen zin meer in ruzie en besloot ze het maar te accepteren. “Dat weet ik...” mompelde ze zacht en gefrustreerd, al was ze dat laatste alleen maar om zichzelf. Was ze rationeler geweest – had ze zich volwassen gedragen – dan was Yara misschien niet overstuur geraakt.

Haar vriendin bood ook haar excuses aan. Cecille keek verrast op. Was ze haar zusje geweest, dan had ze waarschijnlijk gevraagd waarom de witharige dat had gezegd. Of ze had haar verteld dat het niet nodig was en dat het wel goed zat. Maar de blondine was heel anders en hoewel ze de schuld vaak naar zichzelf trok, waardeerde ze de excuses heel erg. Daarom verscheen er een welgemeende glimlach rond haar lippen. Niet een speelse, geentje die vertelde dat ze er meer bedoelingen mee had, maar eentje die duidelijk maakte dat Cecille het erg op prijs stelde. Ze ging verder met het schoon krijgen van de borden, maar besloot dit keer de stilte wat meer terug te dringen. “Weet je,” begon ze dan ook tijdens het afwassen. “Afgezien van de kapotte tafel en alles... Is dit nog best nice.” Ze doelde op het samen eten en het samen opruimen. Cecille hield niet veel van het huiswerk, maar ze kon hier zeer zeker wel aan wennen.

Cecille was snel klaar met de afwas. Ze haalde de stop dan ook uit de wasbak zodra ze alles had gehad en begaf zich toen naar de in elkaar gezakte tafel waar alle scherven van gebroken borden nog lagen. Fronsend keek ze rond, zoekend naar de prullenbak, en raapte vervolgens de grootste scherven nonchalant op om ze erin te gooien. De tafel zou er zeer zeker niet in passen, maar al het kapotte bestek in ieder geval wel. Voor de kleinere stukjes ging ze op zoek naar een blik en veger, maar die kon ze niet meteen vinden. “Hey, waar heb je die bezem gepakt? Misschien ligt daar ook de blik met veger,” vroeg ze toen aan haar vriendin. Nadat ze een antwoord had gekregen, begaf ze zich naar de desbetreffende plek en haalde daar inderdaad tevoorschijn waar ze naar zocht.

Like a fever I will take you down ♪

Sara kon er niet echt om lachen. Ze kon zich voorstellen dat Cecille iets positiefs wist te halen uit de situatie, maar zijzelf werd er nou niet bepaald vrolijker op. Ze haalde dan ook enkel haar schouders op en ging verder aan het volgende bord. Veel zin in praten had ze nog niet. Waarschijnlijk kwam dat straks wel weer terug. Sara hoopte nog voor Yara terug was van de boodschappen, want ze wilde haar bui niet op de zwartharige afreageren.
Sara was bijna toe aan het laatste mes toen haar gevraagd werd of er ook een veger en blik ergens te vinden was. Ze was even geneigd om geen antwoord te geven, omdat ze het zelf graag wilde opruimen, maar gaf toch antwoord. Dan had zijzelf nog even de tijd om de borden en het bestek terug te leggen. Misschien was het ook een slim idee om even te berekenen hoeveel borden er gesneuveld waren en hoeveel dat ging kosten. Om nog maar niet te beginnen over de tafel. Sara wist dat Cecille krap bij kas zat, en zij had ook al de extra nacht betaald. Hoe het met Yara zat wist ze niet, maar zijzelf kon in principe nog wel wat geld missen voor de spullen, al moest ze opletten dat ze dan niet zelf bijna blut zou raken. Het gymgevecht zou vast wel genoeg geld opleveren, toch?

Met alle spullen terug waar het hoorde, kwam Sara weer even kijken bij de gebroken tafel. Ze zag dat de grote scherven al weg waren en het grootste deel van de kleinere ook. “Kan je helpen met die tafel?” vroeg Sara, terwijl ze haar handen om een deel van het tafelblad sloot. Ze had geen flauw idee wat ze er mee moesten doen, maar ze konden het op zijn minst even ergens neerzetten waar het niet zo in de weg lag. Tegen een muur aan was Sara’s eerste optie, en daar koos ze maar gewoon voor omdat de tafel toch best wel zwaar bleek te zijn. Als Cecille een beter idee had, mocht ze dat gerust zeggen. Nu het tafelblad redelijk uit de weg was, kon Sara de laatste scherven een beetje bij elkaar vegen. Als dat ook in de prullenbak zat, konden ze zich zorgen gaan maken om wat het beheer van het hotel van hun ongelukje zou zeggen.

tell me can a heart be turned to stone?

Red like roses fill my dreams and brings me to the place you rest

Eenmaal bij de kassa aangekomen legde ze de spullen op de band tot dat het mandje leeg was. De Tryogue bood aan om het mandje terug te zetten. Iets wat de zwart harige lief vond van de pokémon en het ook toeliet. Ze pakte voor de zekerheid twee plastic tasjes, zodat ze zeker wist dat ze genoeg hadden. Gelukkig waren ze al gauw aan de beurt en begon de vrouw achter de kassa hun spullen te scannen. Zoals gewoonlijk deed ze eerst de tasjes. Yara was blij dat ze de flessen drinken voor aan had gezet, want dat kon ze nu mooi verdelen over de twee tasjes. Zodat niet een tas te zwaar was. Nadat ze dat gedaan had vertelde ze tegen Sivar dat hij de pokémon snacks in een tasje mocht doen, dan deed Yara de andere in haar tasje. Wat er dan niet meer bij paste, kon ze als nog in de plastic tas van de Tryogue stoppen. Gelukkig paste de meeste er in, maar een paar kwetsbare snacks niet meer. Ze merkte al op dat Sivar mee bezig was om het in zijn tasje te stoppen, terwijl Yara moest gaan betalen. Ze gaf de kassageer het bedrag waar ze om vroeg. En kreeg het wisselgeld en het bonnetje terug. Ze wenste elkaar een fijne dag en liep richting de Tryogue. Wat met beiden tassen vast had. “Dat is niet de bedoeling,” begon Yara met een lach. En probeerde een tas te pakken van Sivar, maar hij wou het niet toelaten. Uit het geluid wat uit zijn mond kwam, kon ze er uit maken dat hij nu de spullen wou dragen. Aangezien de zwart harige het mandje al had gedragen in de winkel. De zwart harige liet even een zucht ontsnappen en zei “Oke dan.” En liet de Tryogue de boodschappen spullen dragen. Ze aaide hem nog even over zijn hoofd en vertelde dat hij het gewoon moest zeggen als het hem niet meer lukte. Iets wat hij waarschijnlijk niet zal doen, maar ze kon tenminste wel laten weten. Dat het oke was om toegeven als iets niet ging.

Ze liepen samen de winkelcentrum uit, dit keer niet meer hand in hand. Aangezien de Tryogue in iedere hand een boodschappen tas had. Ergens voelde Yara zich wel schuldig, dat hij nu alles droeg. Maar het was nou ook weer niet dat hij haar gedwongen had. Het was de eigen keuze van Sivar. Daarlangs had ze eigenlijk ook niks anders verwacht van de pokémon. Ze probeerde dan ook soms on op gemerkt naar Sivar te kijken. Om te kijken of alles goed ging, maar blijkbaar had hij het steeds door. Aangezien hij op de zelfde moment oog contact legde me het meisje en haar dan een glimlach bracht. Waardoor Yara al gauw stopte om hem in de gaten te houden, want zo dadelijk voelde hij zich beledigt. Maar waarschijnlijk wist de Tryogue ook wel dat ze het deed uit beleefdheid en bezorgdheid. En niet vanwege het feit dat ze dacht dat hij het niet kon.

tag: name // Words: aantal .

Sara hield zich compleet stil. Afgezien van de keer waarin ze vertelde waar de blik en veger te vinden waren, zei het witharige meisje niets. Cecille vond het ook maar niets. Geschreeuw, gegooi, slaan, schoppen; ze had alle manieren van het uiten van je woede prima gevonden, maar als ze ergens niet tegen kon, dan was het wel de silent treatment. De blondine stond dan ook op het punt om er wat van te zeggen, maar toen vroeg Sara of ze kon helpen met het verplaatsen van het tafelblad. “Sure,” mompelde ze teleurgesteld, waarop ze het blad aan de ene kant optilde en het met Sara tegen de muur aanzette, waar ze het voorlopig lieten rusten. Toen ze klaar waren met dat karweitje, rolde Cecille met één van haar schouders, haar andere hand kruislings erop plaatsend.

Wederom viel er een stilte en dit keer kon de blondine er echt niet meer tegen. “Oké, wat moet ik doen om je aan het praten te krijgen?” zuchtte ze. “Dit is niet hoe ik de middag wil doorbrengen, dus alsjeblieft; schreeuw tegen me, gooi iets van mijn eigen spullen naar m’n hoofd voor mij part... Arceus, draag Cinnamon op een Ember op me af te vuren als dat je beter laat voelen, maar ik wil geen stilte. Alles behalve dat.” Ze klonk niet boos. Eerder smekend. Ze hadden wat tijd alleen en dat werd nu geheel verkeerd ingevuld. Dat was haar eigen schuld, dat kon Cecille niet ontkennen, maar fijn was het in ieder geval niet. Yara kon elk moment terug zijn en het laatste wat ze wilde was haar zusje in deze bende laten terugkeren. Dan had ze het nog niet eens over het zooitje in de kamer, maar letterlijk de stille oorlog tussen haar en Sara.

Like a fever I will take you down ♪

Cecille begon te praten, en meteen stopte Sara met haar werk om te luisteren wat ze te zeggen had. Oogcontact, of welke andere vorm van contact dan ook, was geen sprake van. Ze had het idee dat dat haar alleen maar zou laten ontploffen en daar wachtte ze nog even mee.
Eigenlijk wilde ze helemaal niet ontploffen. Ze wilde dat het wegging, maar schijnbaar ging dat moeilijker dan gedacht. Opruimen hielp meestal, maar alleen als ze het in haar eentje kon doen want als de persoon waardoor ze boos was er bij was, kon ze zich niet lekker laten gaan. Cecille had misschien een punt. Haar woede er uit gooien zou er voor kunnen zorgen dat het weg trok, maar Sara wist niet wat het beste zou helpen. Ze wilde niet schreeuwen, en al helemaal niet nog iets kapot gooien want dat zorgde alleen maar voor meer troep. Alhoewel, troep was eigenlijk niet verkeerd. Troep betekende opruimen.

Toen de blondine was uitgesproken, ging Sara weer verder met vegen. Deze keer sprak ze echter wel, in de hoop een beetje stoom af te kunnen blazen. “Je bent een idioot,” begon ze. “Een onverantwoordelijke, destructieve, roekeloze idioot.” Het hielp niet echt, ook omdat er een stemmetje in haar achterhoofd zei dat het niet waar was. Ze moest iets anders verzinnen. “Maar dat ben ik ook,” kwam ze al snel op uit. “Oké, misschien niet zo destructief als jij kan zijn, maar ik ben zelfzuchtig en arrogant en volgens mij ben ik veel bozer op mezelf dan op jou.” De situatie maakte haar boos, maar ze ergerde zich vooral aan haar eigen frustratie en daar werd ze alleen maar bozer van. Om een of andere reden maakte het haar ook boos dat Cecille dit niet in één keer had begrepen, al lag dat eigenlijk wel voor de hand. De laatste scherven lagen nu bij elkaar en konden met de blik en veger opgeruimd worden. Sara zette de bezem weer tegen de muur. Ze had eigenlijk wel zin om iets te slaan.

tell me can a heart be turned to stone?

Tot haar genoegen, of niet – het was maar hoe je het bekeek, begon Sara inderdaad te praten om stoom af te blazen. Cecille, die al die tijd met haar armen gespreid had gestaan om te laten zien dat ze wel wat kon hebben, glimlachte toen ze voor een idioot werd uitgemaakt. Jep, dat was ze ook. “Een hele grote,” voegde ze aan Sara’s woorden toe, maar haar vriendin had ook wat toevoegingen van haar eigen. De blondine knikte bij elk gesproken woord, al moest ze even nadenken over de betekenis van destructief. Mooi, dat was dan ook weer in de groep gegooid. Tevreden wilde Cecille ook verder met haar bezigheden, maar Sara was nog niet klaar. Ze vertelde dat ze evengoed hetzelfde was, maar daar was de blondine het niet echt mee eens. Desondanks bleef ze luisteren naar wat de witharige te zeggen had; ervoor kiezend dat ze haar vriendin niet nog bozer wilde maken dan ze al was door haar in de rede te vallen.

Toen Sara klaar was, was de glimlach van Cecille’s gezicht verdwenen en had die plaatsgemaakt voor een verwarde frons op haar voorhoofd. Oké, dat had ze niet verwacht. “Maakt niet uit op wie je boos bent,” begon de blondine. “Je mag je frustraties op mij uiten. Ik kan wel wat hebben.” Letterlijk. Cecille had zoveel botten gebroken dat ze er inmiddels immuun voor moest zijn. Goed, dat was niet hoe het werkte, maar het deed in ieder geval een stuk minder pijn tegenwoordig. Al had ze een hele lange tijd geen botbreuk meer gehad. “En als dat je beter laat voelen, dan heb ik dat er zeer zeker voor over. Normaal ga ik ook trainen of joggen. Of ik hou me bezig met mijn pokémon,” legde ze uit. Inmiddels was ze ook verder gegaan in het opvegen van de kleine scherven, dumpte die in de prullenbak en kwam toen naar Sara toegelopen om daar de rommel bij op te vegen.

Like a fever I will take you down ♪

Eigenlijk was het heel fijn dat Cecille met alles wat Sara zei instemde. Het gaf haar een gevoel van controle, van gelijk hebben. Alsof ze helemaal niet zulke tegenpolen waren als ze eigenlijk wel waren. De opluchting was groter dan Sara had verwacht en het maakte het eigenlijk alleen maar beter dat Cecille vervolgens aanbood om als uitlaatklep voor Sara’s woede te dienen. De witharige keek haar nu eindelijk wel eens aan, met een ietwat meelevende blik in haar ogen. “Weet je dat heel zeker?” vroeg ze. Een ander had het aanbod misschien afgeslagen, maar Sara merkte nu al dat ze dit best kon gebruiken en als Cecille zei dat het niet erg was, waarom zou ze er dan niet voor gaan? “Ik kan nogal bot uit de hoek komen. Ik wil niet dat je denkt dat ik je haat of iets dergelijks.” Gold dit aanbod voor elke frustratie die Sara had? Want dan kon ze er zeker van profiteren. Ze kon het zelfs combineren met het schoonmaken.

Ze had nog steeds zin om iets te slaan, maar haar woede was al een heel stuk afgenomen. Dat was maar beter ook, want ze moesten zo iemand gaan informeren over de schade die veroorzaakt was en als Sara daar boos bij was, kon daar ook nog wel eens ruzie van komen. Dat wilde ze natuurlijk niet, want dan zouden Cecille en Yara door haar geen slaapplek meer hebben. Wat als ze sowieso er uit werden geschopt door alle problemen die waren veroorzaakt? Sara kon het verhaal vast wel wat romantiseren zodat de problemen niet al te erg waren. Betalen zou waarschijnlijk alsnog moeten, maar dat kon ze wel. “Goed, eens zien wat ze van deze ravage te zeggen hebben,” mompelde ze met een zucht, waarna ze zich een stuk naar de deur begaf. Onderweg plantte ze nog een kusje op Cecille’s wang en voor een moment bleef ze staan, twijfelend of ze haar vriendin niet alsnog mee moest vragen naar de balie. Het probleem was dat dat alleen maar heel goed of heel slecht kon aflopen, en de witharige wist niet of ze dat nog wel aan kon nu.

tell me can a heart be turned to stone?

Sara vroeg of ze het zeker wist. Cecille knikte zelfverzekerd. Haar moeder had een scherpe tong en haar vader wist op sommige momenten ook zo uit de hoek te komen. Daarbij had ze nog wel eens een heftig meningsverschil gehad met mensen om haar heen. Sara’s woorden waren vast geen probleem, zeker niet nu ze wist dat haar vriendin het waarschijnlijk niet zo ging bedoelen. De blondine mocht dan een kort lontje hebben; ze had ook begrip en wanneer dit soort dingen gebeurden, dan wist ze het niet zo naar zichzelf toe te trekken op de één of andere manier. Al wist ze niet met zekerheid te zeggen of dat ook zo ging zijn wanneer haar naam wel werd genoemd, maar Cecille’s woede duurde sowieso niet lang. Gewoon negeren. Niks van aan trekken. Misschien een klein beetje om zichzelf te verbeteren. “Brand maar los,” voegde ze er nog aan toe, zodat haar vriendin alle gelegenheid zou hebben om het in de groep te gooien.

Sara gaf later aan dat ze maar een melding moesten maken van de troep en Cecille keek op van haar werk om te zeggen dat zij het wel zou doen. De witharige stond echter sneller naast haar dan ze had gedacht en toen er een kus op haar wang werd geplant, viel ze gewoonweg stil; haar mond nog open om inspraak te doen op Sara’s voorstel. Het duurde gelukkig niet lang of ze had de bekwaamheid om te spreken weer gevonden. “Wacht, ik ga met je mee,” begon ze, terwijl ze alle troep in de prullenbak dumpte en toen naar Sara liep. Bij de deur legde ze de blik en veger nog op de grond, want die had ze bijna meegenomen. “Ik ben evengoed schuldig.” Dat was een goede logica, toch?

Like a fever I will take you down ♪

Lag het aan Sara, of had dat wangkusje meer effect op Cecille dan Sara had verwacht? Was dat niet al eens eerder voorgekomen? Ach, Sara was blij dat het Cecille goed deed. Tenminste, het leek haar een positief effect. Zo niet, dan wilde ze dat eigenlijk wel weten, want dat was niet goed. Cecille bood vervolgens zelf aan om mee te gaan en op dat moment realiseerde Sara zich dat ze dat aanbod niet kon weigeren. Voornamelijk omdat de blondine dan toch er op zou staan om mee te gaan, maar ook omdat ze het gezelschap stiekem wat meer waardeerde dan ze eerst zou hebben toegegeven. In plaats van direct tegen haar logica in te gaan, legde ze een vinger tegen de lippen van de blondine en maakte ze een sissend geluid. “Je praat te veel,” zei ze met een speelse glimlach, waarna ze op haar tenen ging staan en haar lippen tegen die van haar vriendin drukte. Ze liet de kus enkele tellen duren voor ze weer normaal ging staan. “Het gaat me niet echt om schuld. Ik hoop alleen dat als er iemand boos wordt, het niet weer op problemen uitdraait.” Ze liet specifiek weg dat ze dacht dat Cecille eerder problemen zou veroorzaken dan zijzelf, omdat ze zich er zeker van bewust was dat zij de kettingreactie in actie had gebracht. Pas nu besefte ze zich echter hoe weinig positieve aandacht ze vandaag aan haar vriendin had gegeven. Bij de ontmoeting een kusje, maar verder eigenlijk alleen nu, toch? En dat terwijl ze er stiekem wel van kon genieten. Ze ‘vergat’ voor een moment waarom ze eigenlijk in de richting van de deur waren verplaatst, en bracht zichzelf opnieuw een klein stukje omhoog. Yara was toch nog niet terug.

tell me can a heart be turned to stone?

Red like roses fill my dreams and brings me to the place you rest

Uit eindelijk waren ze aangekomen in het hotel en wachtte ze nu op de lift wat naar boven zou gaan. Ze zag aan de Tyrogue dat hij het lichtelijk moeilijk begon te krijgen met de boodschappen iets wat de zwart harige wel kon begrijpen. Als hij slim was zette hij de boodschappen zo dadelijk eventjes neer in de lift. Gelukkig kwam de lift dan ook snel en konden ze naar binnen stappen. Sivar deed ook precies wat Yara stiekem hoopte en liet de plastic tassen even rusten op de grond. Eenmaal boven aan gekomen te zijn pakte hij de tassen weer op en liepen ze naar hun hotel kamer. Yara pakte de hotel sleutel en deed de deur open. De twee dames die uitgebreid aan het zoenen waren. Hadden geluk dat de deur de anderen kant open ging. Ergens vond ze het lief wat ze zag, maar had ze dit toch graag over geslagen. Ze keek aarzelend naar Sivar en zei toen in paniek “Volgens mij waren we nog een boodschap vergeten,” en deed gauw de deur weer dicht. Ze stond nog beetje verbijsterd naar de Tyrogue te staren. Terwijl ze haar Holocaster pakte en een berichtje stuurde naar Cecille “Laat maar weten als het veilig is”

tag: name // Words: aantal .

Op haar aanbod kwam niet direct een reactie, dus Cecille ging ervan uit dat het wel goed zat verder. Toen ze echter dichtbij Sara stond, werd er een vinger tegen haar lippen gedrukt en kreeg ze te horen dat ze teveel praatte. Normaal gesproken had de blondine hier wel een antwoord op; een geamuseerde grijns of wat gegrinnik. Het was immers de waarheid – ze praatte echt veel. Maar het was de speelse glimlach op Sara’s gezicht die haar toch even stil kreeg en haar ook stil hield... Al hielp het ook dat haar vriendin niet veel later de vinger verving met haar lippen. Het duurde enkele tellen voordat Sara zich weer liet zakken, maar voor Cecille was dat alles behalve genoeg. Ze wilde meer. En dat zou ze krijgen ook. Een klein, speels grijnsje verscheen er nu op de blondine haar gezicht. “Zolang er geen tafel staat, zal er niks gebeuren door mijn schuld,” grapte ze. Vervolgens voelde ze Sara weer omhoog komen en hielp ze haar vriendin een handje door zelf wat voorover te buigen, waardoor hun lippen elkaar sneller ontmoetten en Cecille haar vriendin met haar armen op z’n plek kon houden.

Dat Yara heel toevallig net de deur opendeed, dat kreeg de blondine niet mee. Dat de deur ook bijna direct weer dichtviel, kreeg ze ook niet mee. Al helemaal niet dat Yara heel vlug iets brabbelde over vergeten boodschappen en dat haar Tyrogue hen met een vies hoofd aankeek. Hij stak ook zijn tong walgend uit, maar dat kon ze ook niet echt zien. Haar volledige aandacht was op Sara gevestigd. Totdat haar Holocaster in haar broekzak begon te trillen. Verbaasd leunde Cecille weer achterover en verbrak daarmee de ~~intieme huehue~~ kus die ze met Sara had, waarna ze haar Holocaster tevoorschijn haalde en keihard in de lach schoot. “Arceus, ik geloof dat Yara ons net betrapt heeft,” wist ze nog uit te brengen tussen haar gehinnik door. Ze besloot het meisje nog wat meer te plagen. ‘blijf dan nog maar n uurtje weg, we zijn nog nie klaar ;) ;) ;),’ stuurde ze naar haar zusje terug. Misschien begreep ze het, misschien ook niet, maar ze wilde Yara’s hoofd eigenlijk wel zien na het lezen van dat berichtje, dus opende ze de deur van de hotelkamer. Hopelijk stond ze daar nog, want Cecille wilde dat echt voor geen goud missen.

Like a fever I will take you down ♪

Gesponsorde inhoud

» Sweet sixteen [Cecille, Cooper en Sara]
» The sun has set on me +Cecille
» With or without you [+ Cecille]
» The Sara Claus
» Never Have I Ever [+Sara Sweets]