the one with the girlfriend {Cecille & Sara}

Spek en zalm was wat Yara noemde als ingredienten die zij gebruikte in pannenkoeken. Sara knikte begrijpelijk. Dit waren twee van de meest populaire toevoegingen aan het gerecht, hoewel zalm volgens haar al een stuk minder voor kwam. Kaas was ook een veel voorkomende, en Sara had ook appel en rozijnen voorbij zien komen. Ze kon nog uren doorpraten over lekkernijen die door de pannenkoeken gemixt konden worden, maar kreeg daar de tijd niet voor omdat Cecille terug was. Zoals verwacht stond Yara op om de deur open te doen, dus kon Sara rustig verder eten. Het tafereel bij de deur kreeg ze maar al te goed mee, en ze schudde met een kleine glimlach haar hoofd. Het zou nog even wennen worden om zich in deze familie te voegen. Haar eigen familie was heel anders, en sowieso was het lang geleden dat ze zo veel tijd met leeftijdsgenoten doorbracht. Ze moest wel toegeven dat het fijner was dan ze had verwacht om met meer mensen om te gaan, zelfs als deze mensen complete tegenpolen van haar waren.

Sara stopte precies een stuk pannenkoek in haar mond toen Cecille aanschoof. Zich zorgen maken over hoe ze at deed ze niet echt, want ze had geleerd om netjes te eten, maar het zorgde er wel voor dat ze even door moest eten voor ze haar vriendin iets kon vragen. Ze schrokte echter niet, want zo was ze niet opgevoed, en at in plaats daarvan op een gewoon tempo door. Zodra ze het stuk had doorgeslikt, trok ze haar mond pas open. “Dus, hoeveel ben ik je verschuldigd?” vroeg ze, haar heldere blauwe ogen op Cecille richtend. Ze wachtte nu maar even met een volgende hap, zodat ze zo snel kon reageren als dit nodig was.

Cecille’s antwoord stelde Sara niet tevreden. Sterker nog, het maakte haar boos. Ze hadden zojuist toch besloten om de kosten te delen? Waarom weigerde Cecille dan dat Sara haar geld gaf? Bovendien klonk het nu alsof haar maaltijden en aandacht te koop waren, en dat was het niet. Oké, het was wel de bedoeling dat haar etenswaren in de toekomst verkocht zouden worden in een winkel, maar nu nog niet, en bovendien zou ze altijd wel zonder kosten voor Cecille en Yara willen koken. Ze had allang toegegeven dat dat maar een kleine moeite was.

Sara sloeg haar hand op tafel en stond op van haar stoel. Nu was het vast wel duidelijk dat ze dit meende. “Verdomme Cecille! Dit hebben we niet afgesproken. Hou je aan de afspraak!” Ze klonk oprecht boos. Nooit gedacht dat ze zich zo zou ergeren aan het feit dat ze ergens niet voor hoefde te betalen. “Ik betaal de helft, en jij gaat mij nú vertellen hoe veel die helft is.” Ze legde haar armen over elkaar en keek Cecille streng aan. Als de blondine goed in haar ogen keek, dan zag ze dat als ze niet akkoord ging, het ten koste ging van hun ‘extra aandacht’.

Sara had kunnen weten dat Cecille ook boos werd. Niet dat dat voor haar een probleem was, want een discussie had ze nooit moeite mee. Nou wist ze dat Cecille wat fysieker was dan zijzelf, en een discussie kans had om tot iets anders uit te lopen, maar als dat gebeurde dan was dat maar zo. Wat ze absoluut niet had verwacht, was dat Cecille haar handen zo hard op de tafel sloeg, dat het blad het niet meer hield. Sara had net het laatste stukje van haar pannenkoek aan haar vork geprikt toen het bord onder haar weg viel. Het stuk voedsel in haar mond stoppen deed ze niet, want ze was te verbaasd over wat er zich afspeelde. Misschien was het slim geweest om wat subtieler boos te worden, maar daar was het nu te laat voor.

Vanzelfsprekend was Cecille’s eerste zorg haar zusje. Schijnbaar had deze onverwachte gebeurtenis haar woede compleet weggevaagd, maar bij Sara zat het er nog steeds. De koos er echter voor om het in zich te houden terwijl de blondine haar zusje troostte, want deze discussie konden ze later ook nog wel voeren. Ze stopte het stuk pannenkoek alsnog in haar mond en liet vervolgens haar vork met een luid gekletter vallen, alsof ze vergeten was dat de tafel nu zo laag bij de grond zat. Ze stond zonder een woord te zeggen op van haar stoel, om op zoek te gaan naar een bezem. Die vond ze binnen een minuut, want het zou een wonder zijn als Sara Sweets geen bezem kon vinden, en met haar nieuwe stuk gereedschap ging ze maar eens de rommel opruimen. “Wil iemand nog een pannenkoek?” vroeg ze voor de zekerheid maar even, voor ze alles op de grond veegde en het niet meer te eten zou zijn.

Moest Sara zich schuldig voelen dat ze er niks aan deed om Yara te troosten? Aan de ene kant vond ze van wel, want het was ook haar schuld dat Cecille op de tafel sloeg en Yara zo van streek was. Aan de andere kant vond ze dat Cecille het prima onder controle had, en ze wist van zichzelf dat ze nogal scherp uit de hoek kon komen met haar woorden. Dat zou het donkerharige meisje nu vast niet veel goed doen. Sara kon beter gaan schoonmaken zodat ze wat afkoelde, en was daarom blij dat tenminste één persoon liet merken dat ze geen pannenkoeken meer hoefde door te schudden. Cecille gaf geen duidelijk antwoord, want ze moest eerst Yara duidelijk maken dat zij niets schoon hoefde te maken. Iets waar Sara het honderd procent mee eens was. Ze had alleen het idee dat Yara nog zou tegenstribbelen, ondanks Cecille’s gulle aanbod om Sivar mee te laten gaan. “Maak je maar geen zorgen, ik heb genoeg ervaring met dingen spik en span krijgen. Cecille is getuige.” Sara doelde natuurlijk op die keer dat ze in haar ondergoed de hotelkamer begon schoon te maken om wat stoom af te blazen. Ze wist zeker dat de blondine dat niet was vergeten en hoopte dat ze er daarom een positieve reactie op had.

Yara vroeg om het boodschappenlijstje. Dit zorgde er voor dat Sara zich besefte dat ze die nog niet had kunnen uitschrijven. Tussen het eten van pannenkoeken en het breken van tafels door had ze geen papier in haar handen gehad. Ze zou best een notitieblokje tevoorschijn kunnen halen, maar het ontbreken van een tafel om op te schrijven zat haar een beetje dwars. Ze keek dan ook eerst neer naar de tafel voor ze antwoord gaf. “Geef me een momentje,” sprak ze, waarna ze de bezem aan Yara gaf, puur zodat het ding uit haar eigen handen was, en naar de keuken liep. Het aanrecht zou een perfecte tafel zijn om op te schrijven. Nu had ze alleen nog papier nodig. Het leek er niet op dat er een notitieblokje op het aanrecht lag, maar ze had er nog wel een in één van de voorvakjes van haar tas. Daar had ze ook een pen in zitten, want Sara was een goed georganiseerd mens en daar gaf ze zich op zulke momenten een denkbeeldig schouderklopje voor.

Het lijstje bleef echter nog een paar tellen leeg. Ze vervloekte zich dat ze geen draagbare pastamachine had, anders had ze zelf ravioli kunnen maken. Nu koos ze maar voor een ander recept. Een recept met veel groentes en kaas wat hopelijk in de smaak zou vallen bij de meiden. En zo niet, dan bestelden ze maar een pizza of zo. Het zou een deuk slaan in Sara’s zelfvertrouwen, maar zij kon het niet helpen als iemand iets niet lustte.

Cecille’s bezoekje aan de keuken ging Sara niet ongemerkt, en de witharige besloot maar meteen op te draaien voor de ravage die ze had veroorzaakt. Cecille mocht dan alle schuld op zich willen nemen, maar zij was de eerste die op de tafel sloeg, en daarmee Cecille had uitgelokt om hetzelfde te doen. Ze nam daarom een pauze van het maken van het boodschappenlijstje om wat geld uit haar tas te halen en het bij Cecille neer te leggen. “Waag het niet om het af te slaan. Dit is ook mijn schuld,” sprak ze op fluistertoon, alsof ze niet wilde dat Yara het hoorde. “Ik kan je niet alles laten betalen,” voegde ze er aan toe, waarna ze verder ging aan het boodschappenlijstje alsof er niks gebeurd was.

Ze las het lijstje drie keer na, checkte of alle hoeveelheden en merken klopten met wat ze zich herinnerde, en kwam toen de keuken weer uit om het briefje aan Yara te geven. “Alsjeblieft. Het spijt me als er veel in gekrast is. Ik heb dit al een tijdje niet gemaakt, dus ik moest even mijn geheugen opfrissen.” Was het leesbaar genoeg? Sara hoopte het, want het zou een ramp zijn als Yara de verkeerde spullen meenam door toedoen van de witharige. Haar handschrift was op zich netjes, maar sommige dingen waren wel erg onduidelijk geworden van het gestreep en geprop van woorden. Ze had een zorgelijke blik in haar ogen, die ze waarschijnlijk had weggehaald als ze door had dat ze zo keek.