the one with the girlfriend {Cecille & Sara}

Het was Sivar die Cecille uit dromenland ontwaakte. Normaal gesproken vond ze het helemaal niet erg dat de Tyrogue dit deed – ze trainden immers samen en de blondine hield wel van haar ochtendrondje, maar dit keer ontwaakte hij haar uit een vrij leuke droom. Sara zat erin. Of beter gezegd, Sara lag in haar armen. En als er iets was waar de zeventienjarige naar uitkeek, dan was het dat wel. Grommend ging ze rechtop zitten en richtte ze haar slaperige blik op de verontschuldigende gezichtsuitdrukking van haar partner. Ze gaf hem een klopje op zijn hoofd en besefte zich net op tijd dat ze zachtjes moest doen, want ze had na tijden weer een kamergenote die langer dan haar in bed bleef liggen. “Het is goed, dank je voor het wekken Sivar,” mompelde ze tegen hem, waarop ze het dekbed van haar lijf afgooide en haar tanktop aandeed om in te rennen. Slapen deed ze meestal met zo min mogelijk kleren aan, want ze had het veel te vaak te warm in bed. Vervolgens trok ze een makkelijke broek aan en liep naar haar schoenen bij de deur om ook die aan te trekken – haar bed onopgemaakt achterlatend. Sivar wekte ondertussen Björn, Åsa en Dahlia om mee te gaan, terwijl hij Elias met Minnoo maar liet liggen. De Torkoal was de snelste niet en skipte de meeste ochtendrondjes daarom. Minnoo ook, want ze vocht veel liever in de trainingen mee dan dat ze een eindje moest rennen. Begrijpelijk, vooral als je aan één oog blind was en korte pootjes had.

Met z’n vijven begaven ze zich naar buiten en begonnen aan hun gebruikelijke routine. Santalune was een vrij kleine stad – beter te vergelijken met een groot dorp dan anders, maar het was wel een fijn gebied om door te lopen. Ze begon bij de winkelstraat en liep vanuit daar naar een gebied waar meer natuur te bezichtigen was, haar Tyrogue trouw naast haar en de Monferno een stukje voor hen uitgerend. De overige twee liepen achter hen, wonderbaarlijk genoeg in een klein gesprekje waar Cecille geen touw aan vast kon knopen. De twee chagrijnen in gesprek, dat kon niet veel goeds betekenen. Het rondje joggen verliep verder zonder enig oponthoud en het groepje wilde zich een uurtje later naar de hotelkamer waar ze Yara en de rest van het team hadden achtergelaten begeven, maar toen kreeg hun trainer een berichtje op haar Holocaster. Het was van Sara. Het meisje bevond zich inmiddels in Santalune en wachtte op haar.

“Zullen we haar ophalen en meenemen naar de hotelkamer?” vroeg Cecille aan haar team. Åsa en Sivar reageerden enthousiast erop. Björn was semi-enthousiast, want hij wilde best wel weer praten met Gelato. Dahlia was ook wel weer benieuwd naar hoe het met het meisje ging, maar die liet dat natuurlijk niet blijken. “Dan kan ze Yara daar meteen ontmoeten,” voegde de blondine er voldaan aan toe, joggend naar de ontmoetingsplek waar ze had afgesproken met de witharige. Gelukkig waren ze er in de buurt en konden ze er met gemak heen rennen. Het duurde dan ook niet lang voor Sara zich in Cecille’s zichtveld bevond en de blondine haar tempo verhoogde. “Hey!” riep ze begroetend naar haar vriendin. Ze sloeg al snel haar armen om het meisje heen en drukte haar eigen lippen op die van de witharige, niet denkend aan de zweetlucht die om haar heen hing vanwege het geren. “Ik weet dat je er net pas bent, maar ik wil je heel graag aan iemand voorstellen en die zit op ons te wachten in een hotelkamer, dus...” vertelde ze, zodra ze weg leunde bij Sara. Ze pakte het meisje bij haar arm en begon driftig naar het hotel te lopen, enthousiast over de ontmoeting tussen haar vriendin en haar zusje.

Het commentaar over haar lichaamsgeur negeerde ze volkomen. Cecille wist dat ze waarschijnlijk naar de zweet stonk zodra ze zich richting haar vriendin had begeven – ze had immers een fysieke oefening gedaan in de ochtend, maar ze was zo enthousiast geweest dat ze compleet was vergeten om zich te gaan omkleden. Daar had ze het geduld niet eens voor gehad, want ze wilde Sara zo snel mogelijk zien. Net zoals ze nu het geduld niet had om Sara aan Yara voor te stellen, want ze wilde dolgraag dat haar vriendin met haar familie om kon gaan. Zeker omdat ze verwachtte dat deze relatie nog erg lang ging duren, want ze wilde de witharige nou niet bepaald kwijt. Ondanks dat nam ze wel even de moeite om het één en ander aan het meisje uit te leggen, al was dat alleen maar vanwege haar enthousiasme over de meeting en niet zo zeer om de verwachte reactie van Sara. Had ze überhaupt ooit wel iets over Yara verteld?

“Nou, kijk, het zit zo,” begon ze, terwijl ze achterom keek om haar vriendin aan te kunnen kijken. “Gisteravond kwam ik een oude bekende tegen. Een hele goede bekende. Waarvan ik niet eens wist dat ze in Kalos was, maar dat ter zijde,” vervolgde ze, alsof dat al een hoop verklaring bood voor haar vriendin. “Maar in ieder geval; ik heb een zusje. Een soort van zusje. Ze is eigenlijk geen zusje, maar we zijn elkaar wel zo.” Ja, nee, dit was de meest perfecte uitleg die ze ooit had gegeven. Pas toen ze voor het hotel stond, stopte ze met rennen en draaide zich volledig naar Sara om, zodat ze een betere uitleg kon geven. “Haar ouders en mijn ouders zijn hele goede vrienden en wij dus ook. Haar familie heeft de mijne een beetje uit de brand geholpen toen we het heel hard nodig hadden een hele lange tijd geleden. Sindsdien zijn we de beste maatjes. Zusjes. Whatever,” vervolgde Cecille. “Ze heet Yara en zoals ik al zei kwam ik haar gisteravond tegen in het Santalune Forest. Zei dat ze me enorm miste en daarom hierheen was gekomen. Ze zit nu op me te wachten op onze kamer,” vertelde de blondine, waarmee ze haar verhaal zo’n beetje eindigde.

Op dat moment voelde ze haar Holocaster trillen in haar broekzak, die ze tevoorschijn haalde en checkte van wie die afkomstig was. “Als je het over de duivel hebt,” grijnsde Cecille tegen het ding. De vragen wanneer ze terugkwam en waar ze was vulden vervolgens haar beeldschermpje. De blondine stopte het apparaatje gewoon weg zonder te reageren; ze stonden immers al bijna in de lobby van het hotel. “Ze wordt een beetje ongeduldig,” lachte de zeventienjarige naar haar vriendin. Ze vroeg zich even af waarom, want in het algemeen was Yara wel een geduldig persoon. Misschien had het iets met eten te maken. Cecille kon zich voorstellen dat haar zusje onderhand wel hunkerde naar een ontbijt. Zijzelf eigenlijk ook wel. De blondine liep het hotel binnen, door naar de kamer waar ze hoorde te zijn en haalde toen het pasje tevoorschijn om de deur mee te openen. Vervolgens stapte ze grijnzend naar binnen en kondigde aan dat ze er weer was. “Ik ben thuis, zussielief!” begon ze, waarop ze zich naar achteren draaide en er met haar arm naar gebaarde. “En ik heb wat gevonden!”

Om te zeggen dat het gesprek dat gaande was awkward was, was wellicht een understatement. Cecille keek pijnlijk toe hoe haar vriendin en zusje kennis met elkaar maakten en rolde onbewust met haar ogen. Eigenlijk had ze moeten weten dat dit zou gebeuren, maar ze was even vergeten dat er ook nog mensen bestonden die totaal niet sociaal waren of in ieder geval minder sociaal deden dan haar. De blondine begaf zich naar de kast van de borden, haalde er eentje uit en zette die op het kleine tafeltje neer waar nog net vier mensen dicht op elkaar konden zitten. “Ik wist niet dat je pannenkoeken had gemaakt,” begon ze, proberend het gesprek levend te houden en daarmee de ongemakkelijke sfeer weg te werken. Het was pas nu dat ze de geur eigenlijk opmerkte en daar met volle teugen van genoot. “Het ruikt heerlijk!” complimenteerde ze Yara, terwijl ze naar het meisje bij het kleine keukenblok toeliep. Haar hand ging automatisch liefdevol door diens zwarte haren heen, waarop ze een plagerige grijns naar Yara wierp. “Hopelijk smaakt het net zo goed.”

Wenkend naar de dames dat ze haar moesten volgen, ging ze terug naar de tafel en was van plan om daar te gaan zitten, was het niet voor haar pokémon die ook wel wat wilden hebben. Cecille ging gehoorzaam naar haar tas, haalde daar wat eten voor hen uit en gaf het aan ieder zoals een ware trainer dat hoorde te doen. Pas toen haar pokémon hun ontbijt hadden, schoof zij ook aan bij het tafeltje en wachtte geduldig tot zij wat kon pakken. “Man, dit heb ik al lang niet meer gehad,” grijnsde het meisje; haar tanden ontbloot. Pannenkoeken was echt een jeugdherinnering. “Haalt bijna herinneringen bij me op.”  

Wat voor een herinneringen. Eigenlijk teveel om in één keer op te noemen. Wilde ze dat wel? Het was niet zo dat ze er zich voor schaamde, maar ze wilde niet dat er verkeerde dingen werden gedacht. Zoals dat ze beter bij het fornuis kon wegblijven, omdat ze niet kon koken of bakken. Eigenlijk was het maar beter dat de mensheid daarvan afwist, anders gingen ze er nog van uit dat het wel kon en ontplofte de hele keuken. “Ik weet nog dat ik voor de eerste keer zelf pannenkoeken wilde bakken voor Yara en mij,” begon de blondine, waarop ze even naar de blik van haar zusje zocht om te zien of zij dat ook nog wel wist. Cecille lachte even. “Ik heb mijn vader nog nooit zo in paniek gezien als toen. Na die dag wisten we allebei hoe je een brandblusser moet gebruiken.” Ja, dat was nog een heel karwei geweest. En het schoonmaken was ook een hel. “Mijn moeder heeft me toen een maand lang een keukenverbod opgelegd. Ik mocht zelfs niet meer in de koelkast kijken.” Lena was niet vaak streng geweest in haar leven – Fredrik was meer de strenge ouder – maar als het op de gouden keukenregel aankwam, dan hield ze zich daar krampachtig aan vast. Het had ook lang geduurd voor ze zonder toezicht de keuken weer mocht betreden.

Yara legde pannenkoeken op ieder bord en Cecille bedankte het meisje toen zij er één kreeg. Ze pakte de stroop van het meisje over zodra die ermee klaar was en rolde de pannenkoek toen nonchalant op. Voor ze echter het bestek van de tafel kon pakken, werd er een vraag haar kant op geslingerd. Eigenlijk naar zowel haar als Sara, maar de blondine was snel met reageren. “Hmmm,” begon ze, aangevend dat ze erover nadacht en de intentie had om antwoord te geven. “Zo’n anderhalve maand nu, toch?” Haar paarse ogen gleden van Yara naar Sara, hopend een bevestiging te krijgen in plaats van een preek omdat ze het verkeerd had. Al zou het haar niet verbazen als het op het laatste aan kwam.

Om te zeggen dat Cecille de opmerking niet had verwacht, was wellicht een understatement. Maar dat was niet in negatieve zin, want het betekende alleen maar dat haar vriendin een toekomst voor hen zag en eerlijk gezegd vond de blondine dat alleen maar fijn. Zeker omdat Cecille haar verleden voor een klein deel had toegegeven en het deed haar goed om te weten dat Sara het niet als bedreiging zag. Het meisje keek grijnzend naar de witharige. “Je had me sowieso al beloofd iets voor me te maken,” begon ze plagerig, hoewel ze het ergens ook wel meende. Ze was immers benieuwd naar de kookkunsten van de ander.

Een week. Dat was hoe ver ze ernaast zat. Niet zo heel veel, dus ze gaf zichzelf inwendig een schouderklopje. Cecille was niet goed met dingen onthouden, maar gelukkig nam haar vriendin het haar, voor zover ze wist, niet echt kwalijk. Net als Sara nam de blondine een hapje van haar pannenkoek. Het smaakte precies zoals ze gewend was. Voor ze Yara echter een compliment daarover kon geven, was het witharige meisje haar al voor. “Uhhuh,” voegde de zeventienjarige eraan toe. “Precies zoals ik het me herinner!” En dat was alleen maar goed, natuurlijk.