Why are you even here?! (Nathan Malone)

De jongen leek ineens te reageren en er verscheen dan ook een rare grijns op het gezicht van de jongen. Ja dat was duidelijk een onderwerp waar hij van op keek, maar hij had dit waarschijnlijk niet aan zien komen. Niet van haar in ieder geval. De jongen zei dat hij haar graag zou willen zien proberen en ze hoorde duidelijk de minachting in zijn stem. Oké zo dacht hij er dus over, hij zou nog spijt krijgen dat hij zoiets heeft gezegd. Riddle grinnikte weer even "Kom dan..." zei ze uitdagend met nog steeds dat zelfde onschuldige glimlachje en ze maakte een gebaar met haar vinger. Ze was dan misschien een meisje, maar ze had zo haar manieren, ze was dan ook niet voor niks TR member. Ze was dan misschien niet het standaard TR persoontje, maar dat betekend niet dat ze geen skills had of zo. Jup, hij ging spijt krijgen. Hij zei nog een alsjeblieft, maar Riddle kon alleen maar glimlachen. Ze draaide zichzelf vervolgens weer om en stond op van de bank. Ze draaide zich om zodat ze weer naar Nathan toe stond. Ze zette haar hand in haar zij "Come and play or are you to scared?" zei ze dit keer met een niet veel goeds betekende grijns.

Riddle was er inderdaad om aan het vragen dat hij naar haar zou toe komen. Ze was hem verschrikkelijk uit zijn tent aan het lokken en de jongen kreeg dan ook een andere gezichtsuitdrukking en kwam ook op gang. Ja, ze begon lichtelijk te twijfelen of dit wel zo'n goed idee was, maar uiteindelijk had hij er zelf om gevraagd. Hij geloofde haar niet en ze zou hem is bewijzen dat hij niet met zomaar een meisje te maken had. Vond zij dan. Met haar laatste woorden had ze hem al helemaal uit zijn tent gekregen, na ja eerder gewoon van zijn stoel. De jongen had een ziekelijke glimlach op zijn gezicht gekregen, maar Riddle's glimlach bleef onschuldig. De jongen zei dat ze hem te goed kende en dat ze wel wat meer moest doen om hem bang te maken. Riddle grinnikte lichtjes, oke hem bang maken was waarschijnlijk onmogelijk, maar ze ging hem mindfucken hoe dan ook, hij zou dit absoluut niet zien aan komen. "Really? Do i know you that well?" zei ze weer grinnikend, ze ging in ieder geval zo staan dan ze hem meteen een handje kon helpen om een positie te krijgen op de bank, plat op zijn rug. "I bet you don't know me that well" zei ze wat op een minachtende toon, meer om hem terug te pakken. Dit alles deed ze dan ook om hem terug te pakken. Moest ze dan echter wel zorgen dat hij precies deed wat ze verwachtte, anders was zij misschien straks degene die overmeesterd werd en dan wist ze niet hoe het af ging lopen.

Riddle had hem in ieder geval van z'n stoel gekregen en de jongen stond nu nog maar een halve meter van haar af, maar hij moest nog wat dichterbij komen. Ze had hem verteld dat hij haar waarschijnlijk helemaal niet zo goed kende, wat waarschijnlijk nog waar was ook, maar hij zei al snel dat het het hem niet zou verrassen. Nee, hem niet zou verrassen? Wacht maar, schoot er door Riddle's gedachten. "Ooo really?" vroeg ze "I wonder if you're right or not" gniffelde ze. Riddle veranderde nog een paar keer van houding, niet van plaats, maar van houding, het moest overkomen alsof het voorkomen normaal was dat ze daar stond. Hij moest absoluut geen ideeën krijgen over wat ze van plan was, want dan was het niet leuk meer of zo. "Are you shy or something??" vroeg ze grinnikend aangezien de jongen dus nog op een afstandje bleef staan "If you're not scared, why don't you come closer~" en ze keek hem met een brede grijns aan. Kom nou nog wat dichterbij alsjeblieft dacht ze, dat zou een stuk makkelijker zijn dacht ze weer. "If you don't come closer, you're no fun" zei ze wat teleurgesteld, maar wel uitdagend.

De jongen ging er niet in trappen, hij was veel te koppig, verdomme. Hij ging niet met haar spelletje mee spelen? Dan moest ze het maar op een andere manier proberen. Hij vroeg wat als hij nou geen 'fun' was. "Bummer" zei ze droogjes. Ze wilde gewoon even showen dat ze niet zo was als dat hij dacht "Well, then you're no fun I guess" zei ze grinnikend lichtelijk teleurgesteld. Nathan hoefde maar een stukje dichterbij te komen en dan was het een succes. Hij zei vervolgens dat het voor hem toch niks zou uit maken. "Sure" zei ze nors en ze keek even de andere kant op. "Well then we're not going to play the game" zei ze met een licht glimlachje. Ze keek hem even kort aan en zette een stap dichterbij "Or..." begon ze, maar zonder dat ze haar woorden af maakte, was ze zo snel dat ze ineens recht voor zijn neus stond en met twee handen zijn arm vast greep en hem met een zwiep voor de bank kreeg. Het gebeurde allemaal te snel waardoor hij waarschijnlijk niet op tijd kon reageren. Met een duw kreeg ze hem op de bank, op zijn rug, zonder er echt over na te denken zat Riddle binnen een seconde op hem, ieder been aan een kant. In haar hand had ze een mes tevoorschijn gehaald "You're not the only one" zei ze met een sadistisch glimlachje. Ze bracht het mes naar zijn keel "Still surprised?" lachte ze bijna. Met haar andere hand pakte ze zijn kin vast en lachte ze nog een keer sadistisch "Now you're fun" zei ze geamuseerd waarna ze het mes een beetje terug trok, ze was in ieder geval niets ergs van plan, want hij was waarschijnlijk toch te mindfucked om fatsoenlijk te kunnen reageren.

Godmod met toestemming~

Het was haar in ieder geval gelukt om hem op zijn rug te krijgen en tja zij zat boven op hem. Voor nu was hij overmeesterd. Ze wist niet hoelang dat ging duren en tja hij was sowieso sterker dan haar, dus hij kon d'r zo van zich af duwen. Maar voor nu vond ze het zeer amuserend dat het haar gewoon gelukt was, lekker puh. Nathan zei dat hij dat niet verwacht had van haar. "Echt waar?" vroeg ze met een onschuldig glimlachje "Natuurlijk niet... Ik zou zoiets nooit doen" zei ze grappend terwijl ze nu toch echt op hem zat en haar mes in de buurt had. Nee, mensen dachten snel dat zo iemand als haar niks zou kunnen doen en absoluut heel onschuldig was, dan hadden ze het toch echt goed mis. Al was ze niet echt een match voor Nathan dat wist ze maar al te goed. De jongen haalde vervolgens zijn mes tevoorschijn, het mes dat hij had gebruikt op haar toen. Riddle werd nu wel wat nerveus, nee ze had geen leuke herinneringen aan dat. Haar andere hand waar ze zijn kin mee vast had werd vervolgens geprobeerd weg te krijgen. Riddle grinnikte lichtjes en liet zijn kin los en met haar mes begon ze tegen de zijne te slaan. "Je snapt wel dat dit allemaal voor de lol was" zei ze met een brede grijns. Nog steeds niet door hebbend hoe ze wel niet op hem zat, maar de groenharige jongen zelf leek het ook absoluut niet op te merken. Rare mensen. Ze haalde het mes weg en stopte het ding weer in het zakje wat met een riempje aan haar bovenbeen was bevestigd. Ja, je had zoveel verstop plekken wat betreft kleding. Nee, Riddle had geen kwade bedoelingen, waarom zou ze de gene open snijden waar ze gevoelens voor had, logic.

Riddle zei maar snel gewoon iets om dit hele gebeuren met die messen maar gewoon te stoppen of zo. Riddle wilde zelf gewoon even bewijzen dat ze geen slappe doos was, maar meneer had ook zijn mes erbij gehaald en dat maakte haar eerlijk gezegd best wel nerveus. De jongen reageerde met dat hij daar begon te twijfelen wat haar betreft. Nathan dacht waarschijnlijk iets heel anders, maar ja ze kon niet in zijn hoofd kijken, helaas, dat kon dingen zo veel makkelijker maken, maar als ze er langer over nadacht ook weer niet. De groenharige jongen voelde aan z'n mes en stopte deze in zijn mouw, oke gelukkig. Riddle zuchtte even uit opluchting, niet heel duidelijk, probeerde ze in ieder geval. Haar felblauwe ogen merkte iets op, het was een litteken bij zijn pols. Riddle werd iets te nieuwsgierig en ze pakte zijn arm vast zoals ze dus al eerder had gedaan, lol. Ze keek naar het litteken "Wat heb jij gedaan?" vroeg ze nieuwsgierig terwijl ze van het litteken naar Nathan keek. Ja, Riddle was misschien iets te direct nu, maar ja het leek haar geen reet te schelen dat ze op hem zat en hem nonchalant vroeg naar zijn littekens. De littekens zagen er 'oud' uit en het leken geen littekens van een dag geleden of zo. Riddle werd misschien iets te nieuwsgierig. Ze legde zijn arm terug en liet los "Haha sorry" zei ze een tikkeltje verlegen terwijl ze even de andere kant op keek. Maar al snel keek ze hem weer aan, want als ze nu goed keek, van dichterbij dus, merkte ze ook dat hij ook een litteken op zijn voorhoofd had, verstopt onder zijn haar. Voorzichtig schoof ze zijn haar aan de kant en hing ze wat voor over "Jeetje..." kon ze alleen maar uit brengen, zonder echt door te hebben wat ze aan het doen was.

Ze had zich verontschuldigd, maar de jongen schudde zijn hoofd. Ze keek hem aan terwijl hij vertelde ze niet de eerste was geweest die er naar had gevraagd. Waarschijnlijk zeer logisch als ze erover nadacht. "Oké" zei ze zachtjes best wel geïnteresseerd naar zijn verhaal. Opeens zei de jongen dat ze van hem af moet goed of ze wilde er niets over willen weten. Haar ogen werden groot en ze besefte dan ook dat ze al die tijd op hem zat, tja het was haar idee geweest, maar daarna had ze er niet langer meer over na gedacht. Met een sprong was ze van hem af "O mijn Arceus, sorry" zei ze lichtelijk beschaamd. Wat was ze ook slim. Zodra de jongen recht was gaan zitten, ging ze zelf ook weer zitten, wel aan de andere kant van de bank. Ze keek weer naar Nathan, eigenlijk afwachtend naar zijn verhaal. Ze was echt heel nieuwsgierig nu, hoe kon hij zulke littekens gekregen hebben en vooral de vraag waarom?

Riddle zat op de bank, tegenover hem, heel nieuwsgierig te zijn, maar toen de jongen begon met zijn verhaal was ze nog wel nieuwsgierig, maar eigenlijk kon ze nog alleen maar heel veel medelijden met hem hebben. Ze merkte duidelijk dat de jongen erg veel moeite had om het überhaupt te vertellen. Nu voelde ze zich stom om überhaupt naar zijn littekens te vragen. Haar blik ging naar zijn benen en armen, die littekens bevatte. Riddle keek even weg, ze vond het zo sneu. Ze keek hem echter weer snel aan toen de jongen verder ging met zijn verhaal. Hij vertelde hoe hij met een vriend en zijn starter pokémon, toen waarschijnlijk nog een Charmander, door de regio wilde gaan reizen. Zijn blik was ineens een stuk veranderd en bij Riddle drong heel veel door toen hij vertelde hoe hij door Team Rocket in de val was gelokt en dat zijn reispartner er voor had gezorgd dat hij nog leefde en zijn pokémon nog steeds bij hem was. Riddle bleef hem even met een mond vol tanden aan staren. Dit verklaarde een hele hoop, echt een hele hoop. Hij had dus gewoon hele slechte ervaringen met Team Rocket, naja wie had er geen slechte ervaring met Team Rocket. Alleen Riddle niet, maar zij was er lid van. Riddle zuchtte even en schoof wat naar hem toe. Ze sloot gewoon haar armen om zijn nek en gaf hem gewoon een knuffel, waarom? Dat wist ze niet, het ging vanzelf. "I'm so sorry..." mompelde ze lichtjes, bijna troostend. Het ging bijna automatisch die knuffel, hopelijk had hij er ook iets aan.