Why are you even here?! (Nathan Malone)

De jongen moest fronsen, omdat ze moest lachen om het feit dat die Fennekin zich op zijn hoofd had geplant. Al snel kwam er een tegenwoord en zei Nathan dat het niet prettig was. Riddle moest weer lichtjes grinniken. "Dat geloof ik graag" zei ze maar als antwoord op zijn woorden. Nathan ging ook aan tafel zitten en tja Riddle zat er al rustig appelsap te drinken. De Fennekin verdween uiteindelijk van zijn hoofd en Nathan ging vervolgens maar een boterham smeren. Misschien moest ze dat zelf ook is doen. Riddle bleef stil, maar Nathan ook, pff lekker awkward dit. Meestal als je net wakker was vroeg je gewoon of je lekker had geslapen, maar ja bij Nathan was dit niet van toepassing geweest dus ging ze het ook niet vragen. Dan sowieso nog het feit dat ze 's nachts tegen hem aan had gelegen en ze hem in haar bed had getrokken terwijl ze dronken was. Ja, echt een super idee was dat geweest. Bij de gedachte eraan werd ze weer lichtelijk rood. Als ze dat nou eens uit kon zetten zou dat echt geweldig geweest zijn, maar ja helaas. Riddle pakte vervolgens ook maar een boterham uit de zak en keek even rond op tafel. Ze pakte vervolgens de choco pasta en begon dat op haar brood te smeren. Eigenlijk kende ze Nathan nog helemaal niet goed. De keren dat ze hem 'ontmoet' heeft was ze niet echt wijzer van hem kunnen worden. Ze had ook het idee dat hij meer wist van haar, dan zij van hem. Hij wist in principe zelfs al haar grootste geheim, dat ze een TR member is. Na ja hij heeft sinds die dag haar niet meer proberen te vermoorden dus het zal nu wel goed zijn of er is nog steeds een 'wapenstilstand', maar dat zou gewoon vreemd zijn. Riddle bracht vervolgens de boterham naar haar mond en nam een paar happen. "Nou..." begon ze "Hoe ben je eigenlijk bij dit huis gekomen en waar woonde je hier voor dan?" met een nieuwsgierige blik keek ze Nathan aan. Ze moest toch iets doen om een gesprek op gang te brengen.

Riddle had maar gewoon een vraag gesteld om een gesprek op gang te brengen. Eigenlijk best wel nieuwsgierig had ze dan ook Nathan aan gekeken. Ze zag hoe er een grijns rond zijn lippen verscheen en de jongen begon te vertellen, niet wetend dat er nog steeds wat dingen achterwege werden gelaten enz. De jongen vertelde dat hij in Kanto was geboren. Kanto? Jeetje, daar was ze nog nooit geweest eigenlijk. Hij vervolgde het met dat dat werd gedacht. Gedacht? Wist hij niet waar hij echt geboren was of zo? Riddle hield haar nieuwsgierigheid maar voor haar door niks te vragen tussendoor. De jongen ging verder over dat hij vlak nadat hij zijn starter pokémon had opgehaald, hij naar Unova was gegaan. Zelfs daar was zij ook niet geweest, zo jaloers. Hij was daar een paar jaar gebleven en vervolgens was hij naar hier gekomen, Kalos. Als laatste vertelde hij nog dat hij als verblijf in pokémon centra zat. Pokémon centra? Hij had dus nooit een vast huis? Dat was ongezellig. "Interessant" zei ze met een licht grijnsje. "Maar ik ben wel jaloers, ik wil ook een keer ergens anders heen, Kalos heb ik nou wel gezien" zei ze droogjes. Ze nam nog een paar happen van haar boterham en legde de helft neer op haar bord. Toen ze het had door geslikt begon ze weer "Ik ben geboren in Kalos en woon nog steeds in Kalos, hier in dit huis dus, waar ik eigenlijk al heel mijn leven woon" vertelde ze maar. Misschien vond hij het absoluut niet interessant, misschien wel, maar ze moest iets zeggen.

De jongen vertelde haar dat het best wel relaxed was dat ze nog op een plek woonde, waar ze dus geboren was. Riddle dacht daar eigenlijk anders over, het liefst ging ze erop uit, maar om echt weg te gaan? Die kans kreeg ze niet, vanwege haar ouders. Het leek net of ze 'gevangen' zat in een geweldige samenleving iets. Nee, Riddle was het er niet mee eens, maar ja. De groenharige jongen zei dat hij aan het reizen was voor diverse redenen en dat hij in Kalos zou blijven voor de Pokémon League. Leuke ambities, Riddle had die niet, haar ambities lagen op een ander gebied wat dat betreft. Ondanks dat hield ze wel van pokémon, maar als TR member kon ze niet alles doen wat ze wilde helaas. Hij zei dat dat ook nog wel lang ging duren en dat over werken nooit nut heeft gehad. Riddle moest weer even grinniken "Na ja je hebt op z'n minst een doel" zei ze waarna ze op stond en haar bord vast pakte. "Dat betekend ook dat je nog lang aan mij vast zit... of je moet verhuizen" zei ze met een iet wat vals en speels grijnsje waarna ze zich om draaide en haar bord en mes waarmee ze haar brood had besmeerd in de vaatwas stopte. Het restje brood gooide ze gewoon ongegeneerd in de prullenbak. Riddle had absoluut geen honger, ze was nog steeds misselijk helaas. Ze liep weer terug naar de tafel en ging zitten "Ik heb niet meer keus dan hier blijven... helaas" mompelde ze wat teleurgesteld "Het leven is niet eerlijk..." zei ze vervolgens terwijl ze aan haar haar frunnikte. Niet wetend wat voor een geschiedenis Nathan had, wist ze wel dat niemands leven rozengeur en maneschijn was. Meestal wilde je iets wat een ander had en die ander wilde wat jij had, logica.

Riddle was weer gaan zitten en de jongen speelde haar spelletje mee, het was een soort van uitdaging en de jongen hapte. Alleen hij hapte op een manier die ze niet zag aan komen, waardoor ze weer iets rood aan schoot. Ze sloeg haar armen over elkaar en ze keek de andere kant op. Terwijl ze nors de andere kant op keek "Ik was dronken..." begon ze. Haar felblauwe ogen maakte weer een weg naar die van Nathan "Dat is niet eerlijk" glimlachte ze vervolgens. "Jij had ook jezelf uit de voeten kunnen maken, maar m'n bed lag gewoon te lekker waarschijnlijk of was het iets anders?" zei ze met een brede grijns op haar gezicht en haar ogen stonden uitdagend. Oké, Riddle ging de echte uitdaging wel aan hoor. Jongens uitdagen, daar was ze goed in en deed ze ook wel vaker, maar nu deed ze het bij de jongen waar ze gevoelens voor begon te krijgen. Dat zou waarschijnlijk niet zo heel makkelijk zijn als die simpele jongens die ze soms ontmoette op straat, maar dat maakte haar niet uit. Vervolgens stond ze maar weer op om wat spulletjes van tafel te pakken en op te ruimen. Ze was wel benieuwd naar zijn reactie toen ze zichzelf weer om draaide.

Zijn tegenwoord was gewoon veel te goed. Hij zei dat dronken mensen altijd de waarheid spraken en dat zij gewoon echt niet wilde dat hij weg ging. Haar gezicht was al rood, maar ze keek wel gewoon weg, oo fijn dit. De jongen kon alleen zijn schouders ophalen toen ze zei dat het niet eerlijk was. Hij trapte er duidelijk niet zo snel in als al die andere jongens. Misschien was hij zelf de uitdaging wel. Ze schudde even haar hoofd, oke ze moest echt even helder blijven nadenken nu. Als ze een ding verkeerd zei dan was ze gesnapt, of zo. De jongen ging verder over dat iemand zijn arm vast hield, doelend op Riddle, en dat hij geen gebroken arm wilde. Riddle keek Nathan direct weer aan "Want ja ik ben natuurlijk zo..." ze stopte even en ging gewoon brutaal op de tafel zitten en sloeg haar benen over elkaar "Sterk om jouw arm te breken" ze grijnsde even. Ze keek even voor haar "Het is ook zo eenzaam in dit grote huis en dan is gezelschap wel fijn hoor" zei ze op een zielige toon. Ze keek vanuit haar ooghoeken naar Nathan en ze grijnsde weer. Ja, Riddle had schijt aan etiquette, ze kende ze wel, maar ja die etiquette waren er ook om verbroken te worden, sowieso. "Ooo en dan zo'n groot bed... helemaal in je eentje...." ze gniffelde even waarna ze weer even voor haar keek en haar hand door haar haar haalde.

De jongen schudde zijn hoofd en zei dat hij het over haar arm had. Zijn blik stond zo anders dan dat hij de woorden uit bracht. De jongen keek alsof hij het elk moment kon doen en Riddle's ogen werden even groot en ze bleef hem dan ook even aan staren. Al snel veranderde haar gezichtsuitdrukking alweer, ze keek hem aan en tilde haar hand op en tikte met haar twee vingers tegen zijn voorhoofd aan. "Don't you dare to try anything here" een grijns verscheen op haar gezicht "Je weet niet waar je aan begint" ze grinnikte even, maar de grinnik had iets duister. De jongen vroeg vervolgens wat ze met die woorden bedoeld en haar blik was alweer veranderd naar een onschuldig glimlachje. "Who knows?" zei ze geamuseerd waarna ze zich af zette en weer met beide voetjes op de grond belandde. "Misschien probeer ik wel helemaal niks te bereiken" ze was even stil "Misschien wel heel veel" zei ze nog steeds met een geamuseerde stem terwijl ze naar de bank toe liep en er op neer plofte. Ze had niet voor niks de naam 'Riddle' gekregen, ze was soms ook een groot raadsel voor sommige mensen, vooral voor de jongens.

Ze hing achterover over de bank met haar hoofd waardoor ze Nathan ondersteboven zag. Haar lange haar hing over de bank naar beneden en ze luisterde hoe de jongen vertelde dat het misschien zo was, maar dat hij wel nieuwsgierig was. Nieuwsgierig he? Zo nieuwsgierig zou hij niet moeten zijn. Ze ging rechtop zitten en ging vervolgens op haar knieën zitten op de bank en met haar ellebogen leunde ze op de rugleuning en haar hoofd steunde op haar twee handen. "Nieuwsgierig?" vroeg ze met een onschuldig glimlachje "Nieuwsgierig naar hoe ik je open kan halen?" zei ze vervolgens met een grijns op haar gezicht die niet helemaal helder was. "Nee, fopje" zei ze vervolgens grinnikend. Na ja fopje, haar gestoorde kant kwam een beetje naar boven en alles wat de jongen tot nu toe had gezien was alleen maar om haar eigen hachje te redden en natuurlijk gewoon hoe ze ook reageert op sommige dingen. Ze had dan misschien wel een wat duistere kant, maar ze had ook gewoon gevoelens. De jongen vertelde haar vervolgens dat ze haar naam eer aan deed en een grote grijns verscheen op haar gezicht "Bedankt, Nathan" zei ze uitdrukkelijk. Ze bleef de jongen met een onschuldig glimlachje aan kijken. Ook Riddle was niet helemaal 100% en ook wapens waren niks nieuws voor haar. Maar ja zover hoefde het natuurlijk niet te komen "Als je je gedraagt is het goed" zei ze liefelijk, waarna haar blik even af struinde naar de tv.