Why are you even here?! (Nathan Malone)

Met behulp van de trapleuning probeerde Riddle zich omhoog te houden. Ze was nu niet blij meer, ze was gewoon moe en ze wilde eigenlijk zo snel mogelijk naar haar bed toe. Riddle deed nog een poging, maar dat was tevergeefs, tot dat ze ineens Nathan naast haar op merkte. Haar blik ging naar Nathan die opeens tevoorschijn was gekomen en ze voelde hoe hij haar arm pakte en die om haar schouder legde. Ze keek hem even kort aan, maar niet lang daarna werd ze mee naar boven, de trap op, gesleurd. Riddle probeerde zelf mee te helpen, maar zo dronken als ze was, had Nathan heel wat te dragen. Nathan liep direct door naar haar kamer en opeens voelde ze het zachte matras onder haar. Oké dit voelde echt fijn. Haar blik ging naar Nathan en ze pakte zijn shirt dan ook vast. Ze bleef hem aan kijken "Niet weg gaan~" zei ze zachtjes, nog wel dronken though. Ze liet dan ook absoluut niet los en ze bleef ook gewoon liggen. Ja, het was de vraag of dit ook helemaal door het dronken zijn kwam, of ook om andere redenen. Haar blik week even af, maar al snel keek ze weer terug met een rood hoofd, deels van de alcohol. Het zag er waarschijnlijk heel awkward uit voor Nathan, niet dat het de volgende ochtend ook super awkward gaat zijn voor Riddle zelf. Maar op dit moment was dat niet belangrijk. Riddle was moe en Nathan moest blijven.

Riddle had hem aangekeken en tegen hem gezegd dat hij niet weg mocht gaan. Ze had hem bij zijn shirt gepakt en was in ieder geval niet van plan om los te laten. De jongen wist duidelijk niet hoe hij moest reageren op deze hele situatie. Maar Riddle was dronken en onderhand was er ook iets aan het op bloeien bij haar, het dronken zijn maakte het eigenlijk alleen maar erger. Met zijn shirt nog steeds in haar hand keek ze hem nog aan toen hij maar in stemde. De jongen ging op haar bed zitten, terwijl Riddle op het bed lag. De jongen zat daar maar en Riddle bleef hem even aan kijken. Haar oogleden werden in ieder geval wel al zwaarder dus soms vielen haar ogen dicht. Opeens pakte ze met beide handen zijn arm, in plaats van het shirt. Ze trok hem nu verder op bed waardoor hij eigenlijk gewoon gedwongen was om ook te gaan liggen. Riddle had haar armen om zijn arm heen geslagen en eigenlijk hield ze zijn arm net zo vast als een knuffel. Ja, zijn arm was nu haar knuffel, want niet veel later sloten haar ogen en viel Riddle in slaap. Ja, awkward was het waarschijnlijk heel erg voor Nathan, maar ja Riddle voelde zich er wel prettig bij. Of Nathan kon blijven liggen, of hij kon zich ruw los trekken en zichzelf uit de voeten maken, zijn keus. Riddle lag in iedergeval nu vredig op haar bed, met een 'knuffel', hihi. Het was niet iets wat Riddle makkelijk deed, maar de alcohol heeft veel invloed op haar gehad, maar het leek net op een excuus om dichtbij Nathan te zijn. Maar de gevoelens kwamen wel langzaam naar boven bij Riddle.

Riddle was vredig in slaap gevallen met zijn arm als 'knuffel'. Ze was ver weg, dus wat ze deed kwam niet meer tot haar door. Ze kon dan ook niet zien dat Nathan onderhand wat rood was geworden in zijn gezicht en dat ook hij andere gedachten begon te krijgen. De hele tijd is ze zo blijven liggen, maar in haar diep slaap ergens 's nachts heeft ze langzaam zijn arm los gelaten, echter was ze wel verschoven waardoor ze nu tegen hem aan lag, in plaats van dat ze zijn arm vast had. Zijn arm lag nu waarschijnlijk ergens boven haar. Na een nacht zo gelegen te hebben, werd mevrouw ergens in de ochtend wakker. Met een paar keer knipperen, kwam ze rustig omhoog. Niet wetend wat ze gister allemaal had gedaan en niet wetend dat Nathan nog naast haar lag. Eenmaal overeind terwijl ze in haar ogen wreef, zag ze Nathan lag. Haar ogen schoten open en ze keek hem even met een mond vol tanden aan. Had ze heel de nacht naast hem gelegen? Wat deed hij eigenlijk in haar bed? Had zij daar voor gezorgd? Riddle's gezicht werd daarna direct rood, bij de gedachten dat ze heel de nacht tegen hem aan had gelegen. O my Arceus, schoot er door haar hoofd heen. Ze keek vervolgens om haar heen, ooo wat moest ze nou doen? Straks werd hij wakker en dat werd het pas echt awkward. Riddle draaide zich snel om en ging weer liggen. Met een stukje afstand lag ze met haar rug naar hem toe en sloot ze haar ogen. Oké nu moest ze zorgen dat hij het niet zou merken dat ze wakker was.

Riddle was omhoog gekomen en had slaperig in haar ogen gewreven om er vervolgens achter te komen wie er bij haar in bed lag. Nathan was op een of andere manier in haar bed beland en zij ook, maar hoe? Dat kon ze dus absoluut helemaal niet meer herinneren. Ze lagen echter op het dekbed, dus het viel wat dat betreft wel mee en ook haar kleren van gisteren had ze nog aan, gelukkig. Eigenlijk wilde ze helemaal niet wakker zijn, of tenminste dat hij wist dat ze wakker was. Daarom had ze zich snel omgedraaid, maar het was duidelijk tevergeefs. De jongen begroette haar 'Ook goedemorgen' kwam er uit de jongen zijn mond met een hele slaperige stem. Ze ging weer recht zitten en draaide zich terug zodat ze Nathan weer aan keek. Hij lag nog plat op bed en hij zag er moe uit, was hij heel de nacht opgebleven of zo. Met nog steeds een blos op haar gezicht rekte ze zichzelf nog even uit. "Goedemorgen" zei ze maar met een licht glimlachje. Allerlei vragen spookte door haar hoofd, maar ook probeerde ze herinneringen op te zoeken, maar die waren er niet. Ze wist alleen nog dat ze snoep aten, of in ieder geval Riddle had wat chocola gegeten. Alles wat daarna was gebeurd was niet meer helder meer. "Eum..." begon ze verlegen terwijl ze de andere kant op keek, met een rood hoofd. "Mag ik vragen hoe wij hier beland zijn?" vroeg ze. Haar felblauwe ogen maakte zich weer een weg naar die van Nathan "En hoe komt het dat jij zo moe bent?" vroeg ze vervolgens een tikkeltje nieuwsgierig. Echter had Riddle zelf wel een beetje hoofdpijn en ondanks dat ze super had geslapen, was ze wel nog een beetje duf. Ja, alles was een groot vraagteken voor haar, dat was duidelijk. "Heb ik iets raars gedaan?" vroeg ze vervolgens nog met een rood hoofd een paar keer haar blik afwendend om niet steeds hem recht in de ogen hoeven aan te kijken.

Riddle had hem maar gewoon gevraagd waarom ze hier met zijn tweeën waren beland, dan was dat raadsel ook meteen opgelost. De jongen begon met spreken en zei ten eerste dat ze dronken was. Riddle's ogen werden groot. Nee? Dronken? Nee, niet in zijn bij zijn! Hoe kon dat nou gebeuren?! Ze hadden alleen snoep gegeten... Opeens drong het tot haar door dat ze chocolaatjes had gegeten en dat ze raar hadden gesmaakt, maar ze het gewoon genegeerd had. Er zat dus drank in die dingen. De jongen ging verder over dat ze zelf niet eens meer normaal de trap op kon en dat hij haar had geholpen en toen hij zei dat zij hem vast had gehouden en had gevraagd of hij niet wilde gaan werd ze nog roder. Serieus? Waarom had ze dat gedaan? Alleen maar omdat ze dronken was? Die gevoelens konden niet alleen maar van het dronkenschap zijn. De jongen was vervolgens even stil en Riddle keek beschamend de andere kant op, niet zo goed wetend wat ze moest zeggen. Haar felblauwe ogen keken echter terug naar de jongen toen hij vertelde dat hij niet had kunnen slapen, maar dat ze wel schattig was terwijl ze sliep. De jongen was ook rood geworden en tja Riddle kon niet roder worden dan ze al was. "Het waren dus de chocolaatjes...." begon ze "Sorry" zei ze vervolgens licht grinnikend. Doelend op het feit dat hij haar schattig noemde zei ze "En bedankt voor het compliment" zei ze weer met een glimlachje op haar gezicht. Haar hart had wel een licht sprongetje gemaakt bij de woorden van de jongen. Hij vond haar schattig? Die had ze niet zien aan komen, maar wat was dit rare gevoel dan? Was ze nou serieus gevoelens aan het krijgen voor Nathan? Na alles wat er gebeurd was? "Na ja zal ik dan maar ontbijt gaan maken?" vroeg ze vervolgens om de stilte en vooral de awkwardness te onderbreken. Het liefst bleef ze nog langer liggen samen met Nathan, ja, maar ja ze moest zich nu maar gewoon inhouden. Het hele dronken gebeuren was al erg genoeg geweest.

Ze bedankte hem maar gewoon voor het compliment en eigenlijk was het wel schattig hoe de jongen met een rood hoofd weg keek. Riddle had dan ook even lichtjes moeten grinniken. Vervolgens om alles te door breken had ze maar gezegd dat ze ontbijt ging maken, maar de jongen was nog steeds niet helemaal bij en zei dan ook maar een simpele oke op haar vraag. Een schuine grijns verscheen op haar gezicht. Ze sprong van het bed af en ze liep naar haar kamerdeur, ze pakte de deurklink en deed hem open. Opeens kwam het besef tot haar door dat ze dus heel de nacht met deze kleren had geslapen. Ze zuchtte en draaide zich om en liep naar het bed waar Nathan nog steeds was. Met twee handen greep ze zijn arm vast en trok hem omhoog van het bed af. Terwijl ze nog steeds zijn arm vast had, keek ze hem met een glimlachje aan. "Maar eerst..." begon ze "Ga ik mij omkleden" zei ze er snel achteraan, waarna ze hem haar kamer uit trok en zelf snel haar kamer weer in ging. "Misschien moet jij nog maar even gaan liggen?" zei ze met een grijnsje, waarna ze de deur voor hem dicht duwde. Ze bleef even staan terwijl ze even zuchtte, haar hart ging tekeer en ze wist niet waarom. Eigenlijk wist ze wel waarom, Nathan was het probleem, dat was duidelijk. Naja, een probleem was hij dan ook weer niet, al was het sinds hun ontmoeting al niet helemaal goed gelopen tussen de twee. Vervolgens liep ze naar haar kast en trok ze snel iets anders aan. Ze deed haar haar weer fatsoenlijk en liep vervolgens weer haar slaapkamer uit.

Riddle had hem de kamer uit gesleurd en hem duidelijk gemaakt dat ze zich om moest kleden. Tenminste zij vond dat ze zich om moest gaan kleden. Riddle had een rokje uit d'r kast gevist en een topje erop en zo was ze haar kamer uit gelopen. Nathan was verdwenen en ze keek dan ook even de kant op waar zijn kamer deur was. Hij was hoogst waarschijnlijk naar zijn kamer gegaan. Ze hoorde er ook geluid uit komen. Riddle liep naar de badkamer en begon haar gezicht en haar haar even op te frissen. Ja, veel beter. Vervolgens liep ze de badkamer uit en weer de trap af. Eenmaal beneden keek ze om haar heen. Haar drie pokémon lagen helemaal voor pampus, verspreid over de woonkamer. Riddle grinnikte even. Wat haar ook op viel was dat het dienblad met lekkernijen ook nog steeds op de tafel stond. Riddle liep naar de tafel en pakte de lege doos op. Riddle begon de ingrediënten te lezen en haar ogen werden groot, waarna ze keihard in lachen uit barsten. Was ze daar serieus dronken van geworden? Jeetje. Riddle pakte het dienblad op en begon in de keuken alles terug te leggen op de goede plek. De lege doos van de chocolaatjes werd bij het papier gedaan. Ja, dat ging ze niet snel vergeten, al kon ze er niet tegen dat ze niks meer kon herinneren, wat heeft ze wel niet allemaal uitgevoerd en dan vooral de vraag, wat heeft ze niet allemaal bij Nathan gedaan. Met lichte frustratie begon ze maar wat ontbijt spullen op tafel te zetten.

Riddle had zowat heel de tafel gedekt en was op een van de stoelen gaan zitten. Haar Holo Caster had ook nog hier ergens op de bank gelegen en die had ze dan ook weer gepakt. Ze zat maar wat te scrollen en keek op toen ze boven ineens weer geluid hoorde. Niet veel later kwam er iemand van de trap af, het was Nathan, vrij logisch. Zou een beetje raar zijn als er ineens een vreemd persoon naar beneden kwam. Riddle keek Nathan aan en zag hoe zijn pokemon op zijn hoofd zat. Ze keek naar de Fennekin en moest even lachen, het zag er echt droog uit, zo'n pokemon op je hoofd. Riddle keek naar haar bord, die voor haar neus stond, ja tafel dekken was ze goed in. Eigenlijk had ze helemaal geen trek, ze was zelfs een beetje misselijk. Ze zuchtte en stond op. Vervolgens pakte ze wat appelsap uit de koelkast en ging weer zitten met het pak in haar hand. Ze schonk haar eigen glas vol en nam een paar slokken. Haar felblauwe ogen keken even naar Nathan, maar ze keek al snel weer weg. Oké hoe ging ze ooit nog een fatsoenlijk gesprek met hem aan. Haar felblauwe ogen leken op alle manieren terug naar Nathan te gaan, maar ze wilde hem niet recht in de ogen aan kijken. Riddle werd dan ook een beetje rood in het gezicht en super awkward. Ze nam snel nog maar een paar slokken van haar glas met appelsap. Ze sloeg haar ene been over haar andere been en keek weer even naar haar bord waar nog steeds in die paar minuten niks op lag. Haar blik ging dus weer langzaam naar Nathan. Ze werd gek van haar zelf, ze wilde hem de hele tijd aan kijken, godver.