Why are you even here?! (Nathan Malone)

Nathan kwam dichterbij terwijl ze nog met beide handen half in haar gezicht aan het wrijven was om al die tranen weg te krijgen. Ze keek hem weer aan met haar felblauwe ogen, helemaal waterig van de tranen. Ze voelde hoe hij zijn armen om haar heen plaatste. Een deel van haar wilde niet in deze situatie zijn en wilde proberen weg te komen hier, het was zo niet haar, maar haar andere kant wilde hier maar al te graag blijven en kon niet dicht genoeg bij Nathan blijven. Ze keek hem tranende ogen aan en was ook even stil terwijl ze nog een keer snikte. De jongen zei dat ze maar gewoon mocht huilen om alles eruit te laten. Er verscheen lichtelijk een glimlach op Riddle's gezicht waarna de tranen weer over gezicht begonnen te rollen. Ze sloeg vervolgens haar armen om zijn nek en begroef haar gezicht zowat in zijn schouder. De tranen bleven rollen en ze snikte wat vaker. Haar armen stevig om heen, wat was dit fijn, om zo een keer helemaal jezelf te laten gaan. Ze zuchtte even waarna de tranen ook wat minder werden, maar Riddle bleef wel zo zitten op deze manier. It's too cute.

Ze had haar gezicht in zijn schouder verstopt en haar armen om hem heen geslagen. Het was veel te comforting dit. Hij was gewoon veel te lief en Riddle vond het alleen maar veel te prettig. Ze kon een keer haar echte emoties uitten wat bij haar ouders nooit echt het geval was geweest. Bij hun was er altijd een masker opgezet om maar dat perfecte kind te wezen wat ze van haar verwachten. En Riddle deed dan ook altijd haar best om haar zwakheid niet te laten merken, want dat kon niet. Ze voelde hoe Nathan's lippen op haar voorhoofd drukten en ze kreeg een nog warmer gevoel van binnen. Hij vertelde haar dat het helemaal fijn was en bij het woord 'Sweetheart' maakte haar hart weer een sprongetje. Ze snikte even waardoor ze weer wat overeind kwam en dus Nathan weer aan kon kijken. Ze haalde een arm weg bij zijn nek en gleed met haar ene vinger onder haar oog langs. Ze pinkte wat tranen weg terwijl het glimlachje nog steeds op haar gezicht stond. Haar felblauwe ogen gingen even naar zijn shirt, wat dus nu helemaal nat was van haar tranen. "Oeps" grinnikte ze wat, waarna ze weer snikte en nu gewoon even van haar gezicht bleef. Haar wangen waren waarschijnlijk vuurrood en overal zaten opgedroogde tranen waarschijnlijk. Ja ze leek alweer wat op te klaren, ze had alleen op het moment allerlei emoties door elkaar heen.

Haar tranen leken nu eindelijk op te houden en de tranen die er nog waren veegde ze weg met haar ene hand. Ze merkte inderdaad pas later dat zijn shirt nou een soort van doorweekt was. Na ja gelukkig hadden ze ook een wasmachine en dergelijke. De groenharige jongen zei dat het niet erg was en ze kon hem dan ook alleen maar aan blijven kijken met een glimlachje. Met nog wat glazige ogen van het huilen verzonk ze zowat in Nathan's blik. Hij gaf haar een veel te warm gevoel. Haar andere arm legde ze weer om zijn nek "You're so sweet" zei ze een stuk vrolijker. Ze drukte vervolgens teder haar lippen op de zijne waarna ze voor kort haar ogen sloot. Gewoon even een lief kusje. Ze haalde haar lippen waar van de zijne en keek eventjes weg. Bij andere had ze altijd zo'n grote mond en dergelijke, maar bij Nathan was dat zo anders. Haar felblauwe ogen zochten weer naar die gouden ogen van Nathan. Ze haalde vervolgens met haar ene hand al haar haar naar een kant. Terwijl ze er wat aan plukte, grinnikte ze wat verlegen. Ja, het was prima zo, het had zo moeten zijn, ze hadden elkaar moeten ontmoeten die dag.

Langzaam had ze haar lippen van de zijne gehaald en ook weer haar ogen geopend. Ze had Nathan recht aan gekeken en een glimlach stond op haar gelaat. Zijn gouden kleurige ogen waren zowat hypnotiserend dat ze er maar naar moest blijven kijken. Met haar armen om hem heen en zijn armen om haar zaten ze zo een tijdje, dit kon inderdaad wel eeuwig duren. Maar al snel werd hun oneindige staren onderbroken door Nathan. Hij wende zijn blik van haar af en ze keek hem dan ook even nieuwsgierig aan. Een wenkbrauw werd opgeheven, ja ze was echt heel nieuwsgierig. Zijn gezicht had ook gelijk een andere gezichtsuitdrukking aangenomen. Hij keek alsof hij iets vreselijks moest gaan doen. Riddle fronste en pakte lichtelijk zijn kin vast waardoor hij haar moest aan kijken. "Wat is er?" vroeg ze lieflijk met een glimlach op haar gezicht, nog steeds zijn kin vast houdend. Ja, waarom deed hij ineens zo, een paar seconden geleden zaten ze allebei nog op een roze wolk of zo iets. "Als je het niet verteld word ik boos" waarna ze boos gezicht trok, maar al snel weer moest lachen.

De jongen moest grinniken om haar vooral hele erge boze gezicht, zo boos jonge, niet normaal. Zelf moest ze ook lichtelijk grinniken, maar ze keek hem alweer snel wat serieuzer aan. Langzaam liet ze zijn kin los toen hij begon te praten. Hij maakte zich zorgen om hoe hij nou door Lumiose kon lopen als hij ooit de gym wilde uitdagen of een keystone wilde ophalen. Zijn stem zakte weg en Riddle keek hem dan ook eventjes aan waarna ze zelf even weg keek. "Nou... ik denk dat het enige wat je kan doen is gewoon je pokémon zo sterk mogelijk houden en tja.... zorgen dat je er vooral niet te koop mee loopt" zei ze daarna op een serieuze toon "Verder kan ik nog altijd met je mee, ik bedoel ik draag wel gewoon die R op mijn voorhoofd en dan zal niemand ons lastig vallen" ze probeerde serieus te klinken, maar ze kon het niet heel lang inhouden en moest dus weer lichtelijk grinniken "Maar ja jij wilt geen R op je voorhoofd.... al zijn er genoeg TR members die niet te koop lopen met hun teken hoor, ik bedoel van mij wist je het ook niet" ze fronste even "Tot mijn moeder belde". Ze schudde haar hoofd "Meer opties zijn er echter niet en tja misschien komt er een dag dat Giovanni word weg gejaagd uit de stad en de stad weer normaal word, maar dat kan ik natuurlijk niet garanderen" zei ze weer op een serieuze toon.

Natuurlijk was het logischer om sterker te zijn, maar je kon ook gewoon slimmer zijn. Nathan moest wel grinniken om haar woorden, hij vond het wel grappig, maar de serieuze toon kwam al snel weer terug. Hij betwijfelde het en vroeg zich dan ook af wat er zou gebeuren als ze erachter zouden komen. Ze keek hem even kort aan en keek vervolgens bedenken weg. "Na ja de meeste TR members zijn niet zo helder, behalve als we een Eliteleider tegen zouden komen en het valt echt wel mee, zodra ze die R zien vallen ze je meestal niet meer lastig of ze willen een praatje met je maken of zo, of je gewoon vervelen dat kan ook" grinnikte ze wat. Ze had wel gelijk, je werd niet zomaar lastig gevallen als je een stap in Lumiose zette. En ze wist nu ondertussen wel dat Nathan never nooit zo'n rode R op zijn voorhoofd zou dragen, helaas, het had haar best grappig geleken. Even dacht ze terug aan die toen haar moeder haar belde "Ja... dat eu.... niet echt slim van m'n moeder..." mompelde ze droogjes "Maar, ik heb meestal gewoon dat teken in een vorm van een sieraad, soms vergeet ik het wel is". En als mensen haar lastig gingen vallen over of ze wel een echt TR lid was, belde ze gewoon d'r vader op.

Nathan moest grinniken om haar woorden, maar het was echt zo, je moest is weten hoeveel domme en achterlijke TR members er rondliepen, soms was het echt gewoon om te huilen. Tja, ze kon niet anders denken dan aan die keer, het was gewoon weer een onderwerp wat naar boven kwam in het gesprek. Ze had maar gewoon gezegd dat het niet echt slim was geweest van haar moeder, maar ze merkte al snel hoe Nathan reageerde. Hij krabde zich op zijn achterhoofd, duidelijk een teken van awkwardness en er kwam vervolgens een grinnikende 'oeps' uit. Ze keek hem even droogjes aan "Ik had hier gewoon niet meer kunnen zitten... maar jij zat hier dan waarschijnlijk ook niet meer" mompelde ze wat onverschillig, doelend op het feit dat hij een van de kamers 'huurde'. Eigenlijk deelde hij nu gewoon een kamer met haar, ach ja ze leken er beide geen problemen mee te hebben. Riddle vond het in ieder geval niet erg, ze vond het wel gezellig zo. "Maar ja, dat is verleden tijd" zei ze met een brede glimlach "Het is nu gewoon gezellig" zei ze geamuseerd.

De groenharige jongen knikte en ze bleef hem dan ook even kort aan kijken. Ze had gemompeld dat het verleden tijd was en een glimlach was op haar gezicht verschenen. Ze wilde niet te veel terug denken aan die keer. Volgens mij als ze toen nog harder had gerend dan was ze dood neer gevallen van adem te kort of zo. Nee, gewoon niet. Dit was zoveel beter. De jongen zei 'Gelukkig wel ja' waarna ze lichtelijk moest grinniken. Ze had nog gezegd dat het nu veel gezelliger was, maar op een of andere manier was dat niet echt de goede woordkeuze geweest. Het was inderdaad wel meer dan gezellig geweest tussen die twee, iets te gezellig. Haar blik ging vervolgens even naar de klok die aan de muur hing. Was het al zo laat? Jeetje, ze moest volgens mij nog wat pakjes bezorgen. Riddle zette zich af en sprong op van de bank. "Sorry, maar ik wist niet dat het al zo laat was" mompelde ze. "Ik moet nog wat pakjes bezorgen, dus ik ben naar Lumiose" zei ze met een glimlach tegen Nathan. Ze riep vervolgens al haar pokémon terug in haar pokéballs om vervolgens naar boven te schieten. Snel keek ze nog in de spiegel waarna ze haar tas met spullen bij elkaar raapte, waar ook de belangrijke brieven in zaten. Riddle hopte vervolgens weer snel naar beneden via de trap. "Ik zie je nog wel, later" zei ze met een hand kusje waarna ze uit de deur verdween.

Topic uit~