Why are you even here?! (Nathan Malone)

Nathan's arm werd nog steeds vast gehouden. Ja, dat was honderd keer beter dan in je eentje hier in het donker staan. Het ding wat op haar schouder had gezeten was gelukkig ook van haar schouder af. Wat het geweest was, geen idee. Riddle had verder geen idee wat Nathan aan het doen was, want het was nog steeds pikke donker. Ze merkte wel wat beweging op en niet veel later hoorde ze Nathan 'Dexter?' zeggen. Dexter? De Joltik? Was hij degene die op haar schouder had gezeten? Was ze voor hem bang geweest? Met die gedachten hoorde ze ineens het vrolijke geluidje wat de Joltik altijd maakte. Ze keek de richting op waar de Joltik vandaan geluid maakte en zuchtte even opgelucht. Gelukkig was het Dexter, maar geweest en niet eens of ander creepy iets. Nee, geen horror films meer voor vanavond, als de stroom überhaupt nog aan ging. "Dexter?" zei ze opgelucht waarna ze Nathan langzaam los liet. Met twee handen vooruit liep ze richting haar dressoir, ze had deze keer in ieder geval gelijk. Eenmaal bij het dressoir, gleed haar hand over het oppervlak, waarna haar hand ergens tegen aan kwam. Yes, haar Holo Caster. Ze pakte het ding zo snel mogelijk dat ze kon op en probeerde op gevoel de aan knop aan te zetten. Ze had dat ding zo vaak in haar hand gehad, dat moest nu wel lukken. Uiteindelijk ging haar Holo Caster aan en verscheen er eindelijk wat licht in de kamer, niet veel, maar ze kon nu Nathan alweer zien, mooi zo.

Riddle had vervolgens haar zaklamp, op haar Holo Caster, aan gezet. Hier mee scheen ze de kamer in en ook Riddle moest even aan het licht wennen, omdat het al die tijd zo pikke donker was geweest. Nathan moest ook duidelijk even wennen aan het licht toen hij zijn arm voor zijn ogen hield. Riddle keek naar Nathan toen hij de woorden sprak om naar beneden te gaan en ze zag hoe hij Dexter op zijn schouder zette. Hij ging naar de deur en deed deze open. Riddle wilde niet achter blijven dus zo snel als ze kon rende ze naar Nathan en pakte ze zijn arm weer vast. Ze scheen vervolgens met haar Holo Caster langs hem heen, zodat ze konden zien waar ze liepen. Om de hoek stond echter haar Mightyena al te wachten. Ze scheen even op de pokémon om te zien wat het was, maar het was gelukkig Hiro. Hiro deinsde echter even achteruit van schrik en Riddle scheen het licht weer even weg. "Hiro, we gaan even licht maken" zei ze met een glimlach. De Mightyena zag in het donker waarschijnlijk honderd keer beter dan hun deden. Hiro rende vervolgens voor de twee de trap af, alsof het niks was om in het donker een trap af te lopen. Riddle ging vervolgens voorop met haar HC en trok Nathan achter zich aan. Beneden zag ze al licht schijnen, waarschijnlijk van de Charmeleon van Nathan.

Stap voor stap gingen ze de trap af, want ja Riddle wilde niet weer op haar plaat gaan en Nathan ook niet dacht ze. Net zoals ze dus van haar bed af was geflikkerd. Haar Mightyena was veel sneller beneden dan hun natuurlijk. Eenmaal beneden keek ze om haar heen. Haar Flaaffy en Sandile lagen ook alweer te pitten, zoals gewoonlijk, ze lagen languit op de bank. Hiro ging kwispelend naast haar trainer staan. Riddle had verder 'normale' kleren aan dus Hiro had haar niet raar aan gekeken, en hij was waarschijnlijk niet zo slim als Agrona om er überhaupt iets van te denken. Terwijl ze Nathan nog steeds vast had keek ze naar Agrona die haar trainer 'raar' aan keek. Ze bleef de Charmeleon even aan kijken. Wacht? Wat dacht die pokémon? Ze keek naar Nathan die in zijn ontbloot bovenlijf stond. Oooo nee, dacht ze. Ze liet Nathan vervolgens snel los "Laten we maar even de lichtschakelaars bekijken" zei ze lachend, een beetje ongemakkelijk, waarna ze naar de kast liep waar die zooi te vinden was. Ja, ze kende het huis dan wel weer super goed, altijd handig. Hiro volgde Riddle en keek naar Agrona en even naar Nathan niet echt snappend wat er aan de hand was. Dat hij geen shirt aan had, maakte bij hem in ieder geval geen gedachten vrij.

Ze had maar snel gezegd dat ze de lichtschakelaars ging bekijken. Niet dat het veel zou helpen, maar ze moest iets doen, ze werd gewoon awkward van Agrona. En tja Nathan stond ook zonder shirt in de woonkamer, straks wist ze niet meer wat ze beneden kwamen doen. Tijdens de horror film had ze het te druk gehad om er überhaupt nog over na te denken en toen ze zelf in d'r lingerie zat was het gewoon... naja liet ze daar maar niet meer over beginnen. Riddle stopte bij de kast en opende het ding, allerlei knopjes verschenen en ze keek er even kort naar, maar haar aandacht werd nog even opgeëist door Nathan die zich nog even tot Agrona wendde om te vertellen dat het niet was wat het leek. Riddle schoot meteen rood aan en keek meteen naar de knopjes om maar wat aan en uit te zetten, wat tot nu toe niet viel hielp. De blik van Agrona was ook genoeg. Haar Mightyena, Hiro, echter snapte niet wat er aan de hand was en zat maar wat op de grond te kwispelen. Zijn blik ging van Nathan, naar Riddle en weer terug. Ja, hij snapte er geen bal van hij shipte ze. Hiro's blik ging vervolgens naar de Agrona die gewoon raar keek, geen idee. Riddle zuchtte diep en was wat hopeloos aan de knopjes aan het frutselen. "Dit gaat niet werken" zei ze teleurgesteld. Haar felblauwe ogen zochten de kleine Dexter die op Nathan's schouder zat. "Kan jij niet wat fixen?" vroeg ze met een glimlach.

Riddle was rood aangelopen, want ze had echt wel door gehad wat Agrona had gedacht toen ze Nathan zag. De jongen moest dan ook grijnzen toen ze rood werd en zei dat ze er toch wel een keer achter moesten komen. Ze keek hem even aan met een rood hoofd. "Ik denk niet dat ze alleen daar aan dacht" zei ze waarna ze even de andere kant op keek. De knoppen in de kast werkte in ieder geval niet en haar enige oplossing was waarschijnlijk Dexter. Ze had het hem maar gewoon gevraagd en hij leek haar waarschijnlijk te begrijpen, maar wat was hij toch schattig. Ze keek weer naar Nathan die zei 'Lekker dan'. Als antwoord op het feit dat niks werkte. Ze bleef hem even aan kijken, ja inderdaad lekker, ze schudde haar hoofd, o mijn Arceus wat dacht ze, geen tijd voor dat. Haar blik schoot naar Dexter, die ze vervolgens maar op pakte van zijn schouder. "Zo kijk maar even of je iets kan fixen" zei ze geamuseerd waarna ze Dexter voorzichtig op een van de elektriciteitskastjes zette in de kast. Vanuit haar ooghoeken keek ze even naar Nathan "Inderdaad lekker" zei ze licht grinnikend. Oo wat was ze flauw.

De jongen moest grinniken om haar woorden. Gezichtsuitdrukkingen zeiden meer dan duizend woorden, vond Riddle. Zij wist echt wel voor een gedeelte wat die Charmeleon van hem gedacht had. Ze had vervolgens Dexter van Nathan's schouder geplukt en de pokémon maakte dan ook even een piepje. Hij schrok van haar, fijn. "Sorry dat was niet de bedoeling" mompelde ze nog voordat ze hem in de kast zette. Hij zat op een van de draden en de pokémon had niet echt het idee of het wist wat het aan het doen was. Was het misschien toch niet zo'n goed idee van haar? Haar blik ging opeens naar het licht om hun heen, doordat de Joltik wat schokjes liet ontsnappen, ging het licht weer aan. Echter duurde het niet lang en haar mobiel was ook al aan het leeg lopen, fijn. Haar blik ging naar Nathan die vervolgens iets uit begon te leggen over Joltiks. Ze keek hem nieuwsgierig aan en knikte begrijpend. "Dat zou best eens kunnnen dan he" zei ze met een glimlach. "Heb je dan hier wat aan?" vroeg ze deels aan Nathan, deels aan Dexter waarna ze haar telefoon naar hem uitreikte. Als hij elektriciteit op nam kon dat toch ook nog deels uit haar telefoon? Er zat niet veel meer in, maar misschien net genoeg om de lampen en dergelijke weer aan te krijgen. Ze konden het nu nog proberen. Als haar mobiel leeg was niet meer en dan zaten ze helemaal in het donker, want als de stroom uit valt is er helaas ook niks meer op te laden. Misschien dat ze ergens nog een zaklamp hadden liggen met batterijen, maar waar? Geen idee.

Ze stemde met hem in en zonder er echt over nagedacht te hebben reikte ze de telefoon uit naar Dexter. Dat was geen goed plan, want het ding werd meteen uit haar handen gegrist door Nathan. Hij opende de telefoon en haalde de accu eruit. Oo ja dacht Riddle, technologie blegh. Daar had ze nou ook weer niet allemaal verstand van. De accu werd aan Dexter gegeven en het beestje zette de accu tegen zijn mondje aan en opeens ging er elektriciteit door zijn lichaampje heen. Riddle vond het aanzicht weer zo super schattig dat ze smolt. "Waarom is het altijd zo schattig?" vroeg ze eigenlijk meer in het niets, terwijl ze nog steeds naar de Joltik keek. Het was schattig met alles wat hij deed, oke boven toen hij op haar schouder zat toen het pikke donker was, toen was het eventjes niet schattig, maar ze wist niet dat hij het was. Haar blik ging naar Nathan met een glimlachje "Wat kunnen pokémon toch handig zijn" zei ze geamuseerd. Hopelijk lukte het nu weer om de elektriciteit aan te krijgen, dat zou wel fijn zijn, want ze begon echt aan het donker te wennen, maar het gaf nog steeds geen prettig gevoel, zeker nu er nog amper wat te zien was, alleen de elektriciteit bij Dexter.