Why are you even here?! (Nathan Malone)

Ze keek Nathan aan toen hij zei dat hij gewoon zo was, maar kom op hij was gewoon te schattig. Riddle grinnikte en keek weer naar de uber schattige Joltik. De Joltik keek ineens verbaasd naar de accu, was hij al leeg? Nathan pakte haar accu weer en stopte deze weer in haar Holo Caster. De jongen knikte op haar antwoord en pakte haar Holo Caster uit zijn hand toen hij de accu er weer in had gedaan. "Dankje" zei ze met een glimlach. Haar aandacht werd getrokken door Dexter die wat schokken produceerde. Opeens flitste het licht overal in huis weer aan en een brede glimlach verscheen op haar gezicht. Al werd haar blijheid al snel verstoord door Nathan die zei dat het waarschijnlijk niet voor lang was, omdat haar accu niet genoeg energie had. "I don't care, licht" zei ze vrolijk waarna ze een rondje draaide, echter was het licht wat er ineens was, genoeg om Flaaffy en Sandile wakker te maken. En de luidruchtigheid van Riddle werkte ook mee. Flaaffy sprong van de bank af, liep vervolgens naar boven, Riddle's kamer in om te gaan liggen in haar 'bed'. De Sandile rende blij naar Riddle, ondanks dat hij net wakker was. "Hallo" zei ze blij waarna ze de Sandile op pakte en in haar armen hield. Ja, hij was ook schattig.

Riddle keek Nathan aan met haar Sandile in haar armen en ze keek hem dan ook even nieuwsgierig aan. Hij vroeg of ze niet eens iets moesten zoeken om licht te hebben, mocht het licht wat er nu was weer uitvallen. Ze bleef hem even kort aan kijken, waarna haar blik naar een van de lampen ging. "Hmm..." begon ze "Moet ik even zoeken hoor" zei ze met een glimlach. Ze draaide zichzelf om met haar Sandile nog steeds in haar armen. De Sandile vond het wel prettig zo en maakte een paar keer gewoon wat geluidjes. Riddle liep naar een grote kast met heel veel lades. Ze begon ze een voor een open te trekken. In de meeste zaten onbelangrijke papieren en spulletjes. Een andere lade die ze opende bevatte allemaal boekjes, boekjes die zij niet wilde zien, met grote ogen duwde ze het ding weer dicht. What the Muk verstopte haar ouders hier allemaal in? Schoot er door haar hoofd. Ze keek nooit in die kast dus waarschijnlijk een 'goede' verstop plek. Riddle schudde snel haar hoofd, gewoon om er niet aan te moeten denken, het idee alleen al gaf haar de rillingen. Ze keek snel verder, in een andere lade vond ze zelfs wat kleding, volgens mij stopte ze ook maar wat in die grote kast. Uiteindelijk kwam ze bij een lade met meerdere dingen die licht gaven, zoals een zaklamp, mooi. Ze pakte het ding eruit en gaf hem aan de Sandile die hem vrolijk vast pakte. Ze draaide zich weer naar Nathan met een glimlach "Gevonden" zei ze geamuseerd.

De kleine Joltik zat weer op Nathan's schouder en Riddle's gezicht ging dan ook even langs alle lampen. Nou die zaklamp was niet nodig geweest, dus de stroom is weer terug. Riddle kon wel juichen, geen donker meer. Ze glimlachte en keek even naar de ramen, waar de gordijnen allemaal al voor hingen, maar je kon nog duidelijk de regen op de ramen horen tikken. Riddle vond onweer wel fijn, als je in je bed lag, maar als je buiten was met dit weer dus echt niet. Haar blik ging naar Nathan die zei dat ze weer licht hadden. "Yeay" zei Riddle vrolijk, waarna ze even haar Sandile een aai gaf. "Laten we dan maar weer naar boven gaan" zei ze rustig, waarna ze de kast waar de elektriciteitsmeters zaten enzo, dicht klikte. Vervolgens liep ze richting de trap en huppelde ze die op met Sandile in haar armen en haar Mightyena achter haar aan. Halverwege de trap keek ze om naar Nathan met een grijns. "Jij mag het licht uit doen" zei ze lichtelijk opgelucht. Wie het laatst beneden was, mocht het licht uit doen, beneden dan, boven scheen nog genoeg licht om wat te kunnen zien, maar Riddle wilde niet als laatste naar boven met dat donkere achter haar. De keren dat ze hier nog alleen was, was het dus wel fijn dat ze nog Sandile, Mightyena en Flaaffy achter haar aan kreeg naar boven. Al hadden die pokémon absoluut geen problemen met het donker.

De lichtschakelaar was niet moeilijk te vinden, though. Het licht ging beneden uit en Riddle was blij dat ze bijna boven was met haar pokémon, haar Flaaffy lag alweer te pitten op haar bed. Riddle wist echter niet hoe laat het al was, waarschijnlijk al heel laat, ondanks haar gevoel. Riddle gaapte een keer en verwachtend dat Nathan haar zou volgen liep ze haar kamer in. Alleen het licht in haar slaapkamer stond nog aan. Riddle keek even om haar heen toen ze in haar kamer stond, hmmm waar moesten Dexter enz. slapen bedacht ze ineens. Ja, alle pokémon moesten ergens slapen, niet in hun pokéball. Dat vond Riddle in ieder geval. Ze liet vervolgens haar Sandile los die naar zijn bedje liep en niet veel later al in slaap was gevallen, ook haar Mightyena vond zijn plakje en rolde zich op. Riddle ging vervolgens op haar bed zitten. "Waar moeten jouw pokémon nu slapen?" vroeg ze deels aan Nathan en deels aan haar zelf. "Of ze moeten hiernaast op het bed" grinnikte ze. Aangezien Nathan nu bij haar in bed lag, was die kamer toch vrij en er zou toch niemand anders komen die die kamer zou gaan gebruiken, dan kon hij maar net zo goed benut worden door pokémon. "Alleen als je dat wilt though" zei ze met een licht glimlachje, waarna ze zelf weer op haar bed klom en onder haar dekbed kroop. Lekker warm!

De jongen kon alleen maar zeggen dat het een goede vraag was en ze trok een wenkbrauw op. De jongen reageerde vervolgens op haar volgende woorden over dat ze ook hiernaast konden gaan slapen, de pokémon dan, Nathan bleef hier. De jongen kon echter zijn woorden niet afmaken toen er ineens een deur leek dicht te vallen en er ook wat gemompel gehoord werd. Riddle's ogen werden groot en haar Mightyena stond meteen op vier benen van de schrik. Die was dus meteen weer wakker. Haar blik ging naar Nathan die vroeg of haar ouders al thuis waren of niet? Ze schudde lichtjes haar hoofd. "Als het mijn ouders waren vloekte ze niet over het feit dat de deur dicht viel, die maken altijd zo'n herrie en het boeit ze ook vrij weinig" zei ze wat lichtelijk geïrriteerd bij de gedachten eraan. Helaas, werd zij dus wel is midden in de nacht wakker van die twee. "Heb ook het idee dat ze vannacht niet meer thuis komen" zei ze er snel achteraan. Riddle klom gelijk weer van het bed af "Ik vertrouw het niet" zei ze terwijl ze haar Mightyena naar haar toe wenkte. De Mightyena kwam naast haar staan en keek omhoog naar haar trainer.

De jongen vernauwde zijn ogen en ze keek hem dan ook even nieuwsgierig aan. Het was dan ook echt wel iemand anders, iemand had ingebroken? En dat was de reden waarom ze haar pokémon altijd uit haar balls had toen ze dus nog alleen woonde hier. Nathan was ook van het bed afgekomen en maakte zich vervolgens een weg naar de deur die nog op een kier stond. Hij zei dat ze niet de enige was. Riddle moest zich inhouden niet te grinniken, ze mocht niet te veel geluid maken, daar was ze echter best slecht in. De groenharige jongen maakte zich een weg door haar deur richting de trap. Riddle maakte ook een poging om zachtjes achter hem aan te lopen met haar Mightyena achter haar aan. De Mightyena begon lichtelijk te grommen, want die rook hem en hoorde hem natuurlijk al. Riddle keek om "ssshhhh" begon ze zachtjes tegen Hiro. Echter reageerde hij er niet op en vond hij het niet fijn dat er een vreemde in het huis rond liep. Hiro spurtte langs Nathan naar beneden. Gelukkig kon dat beest goed zien in het donker. Beneden was er vervolgens hard gegrom en geblaf te horen. "Hiro..." zuchtte ze waarna ze ook langs Nathan glipte, naar beneden, maar Nathan aan zijn arm mee sleurde. Snel onderaan de trap drukte ze op de knop om het licht aan te krijgen. Om te kijken wie haar huis binnen was gedrongen. Haar blik zocht naar de gedaante. Het eerste wat ze zag was een grommende, valse Hiro en daarachter stond een gedaante. Hij was sowieso in het verkeerde huis om zo iets te proberen.

Toen ze eenmaal beneden was, had ze het licht aan geklikt. De inbreker of in dit geval inbreekster, blijkbaar, had niet verwacht dat er iemand thuis zou zijn. Ze was in ieder geval voor dit soort dingen aan het verkeerde adres. Riddle keek naar Hiro die tegen over de persoon stond, hij stond in ieder geval flink te grommen, ze moest geen rare bewegingen maken anders had ze waarschijnlijk een Hiro aan haar hangen. Maar wat Riddle dus absoluut niet snapte is dat Nathan de dame leek te kennen als ene 'Alma'. Riddle's felblauwe ogen keken naar Alma die ook Nathan's naam noemde, maar met een duidelijke afkeer. Riddle's gezicht vertrok en ze keek even naar haar Mightyena. Het kon haar niks schelen of Nathan haar kende, bij haar inbreken, daar kwam niemand goed vanaf. Riddle kwam dichterbij en ging naast Hiro staan, de dame aan kijkend. "Sorry, dat ik jullie ooo zo geweldige her ontmoeting moet onderbreken" zei ze op een minachtende toon tegen de dame voor haar. Haar Mightyena begon nog harder te grommen "Ik weet niet wat je van plan was..." en opeens verscheen er een wat speelse, maar duistere glimlach op haar gezicht "Maar als je niet snel mijn huis gaat verlaten, zal ik zelf zorgen dat je de deur vind" zei ze met nog steeds die creepy brede grijns. Nee, als ze al helemaal gevoelloos ergens voor was, waren het andere vrouwen, die in haar huis kwamen, ongevraagd en blijkbaar ook nog Nathan kende. Nope, gewoon nope. Mannen waren altijd een ander verhaal. Ze keek even om naar Nathan "Ik hoop dat jij hier niks mee te maken hebt?" vroeg ze nu liefelijk, waarna haar gezicht al snel weel vertrok en ze terug keek naar de zwartharige dame.

Ze had nog even vanuit haar ooghoeken naar Nathan gekeken die nogal gromde op haar woorden. De jongen reageerde, hij was ook absoluut niet geamuseerd, mooi zo. De dame voor haar deed niks en zei niks en leek er zowat niet te zijn. Riddle was verder wel duidelijk geweest met hoe inbrekers hier in dit huis behandeld werden. Een beetje haar huis binnen dringen om iets te jatten, zielig hoor. Vervolgens wilde ze even pijlen of Nathan er überhaupt iets mee te maken gehad had, je wist maar nooit, hij kende haar ook toevallig. Ze kreeg dan ook al snel een 'nee' als antwoord waarna er een verhaal volgde over dat ze elkaar al drie jaar niet gezien hebben en dat hij nooit had gedacht om haar 'hier' tegen te komen. Waarom moest dat mensen ook precies haar huis uitkiezen waar Nathan was. Ze zuchtte even "Mooi zo" zei ze met een glimlach waarna ze zich weer naar de zwartharige richtte die ineens vroeg aan Nathan waarom hij geen shirt aan had. Was ze nou serieus helemaal gek of zo? Ging ze nog een beetje casual lopen doen in haar huis. Riddle ging recht voor haar neus staan "Hey doos" begon ze "Dat gaat je niks aan" snauwde ze in haar gezicht. "Daarnaast, had ik je eerder niet gemeld dat ik je eigen handig de deur zou laten zien?" zei ze met diezelfde glimlach. "Als je hem zo graag wilt spreken, organiseer je maar een reünie of zo, maar niet in mijn huis" zei ze geïrriteerd, waarna ze de dame bij haar kraag vatte en haar letterlijk mee sleurde naar de deur. Hiro liep ondertussen grommend achter de twee aan. Bij de deur liet Riddle het mens los en bleef ze haar scherp aan kijken.