Why are you even here?! (Nathan Malone)

Riddle had in alle wanhoop die bal omhoog willen houden, wat er waarschijnlijk super onhandig uit had gezien en toen de bal viel, viel zij ook. Even later was ze weer boven water gekomen om zich om te draaien met de opblaas bal in haar hand. Ze keek Nathan met een scheve glimlach aan die vervolgens even duidelijk maakte dat hij inderdaad niet ging verliezen. Ondertussen verscheen er een enorme grijns op zijn gezicht en Riddle schoot nog roder aan. Ze fronste en duwde vervolgens de bal in zijn gezicht, die ze echter al snel weer weg haalde bij zijn gezicht. "Ja..." kwam er enkel uit haar mond terwijl ze even weg keek. Ze kon gewoon helemaal niks zeggen, alleen maar stomme "Ja" en "Nee" zeggen. Ze kon niet eens in gaan op zijn woorden van net en nu kon ze ook niet tegen hem zeuren over het feit dat hij haar af leidde. Ze had een keer van hem willen, want tot nu toe was hij altijd victorious in alles. Ze stak haar tong naar hem uit en draaide zich om en liep het zwembad uit waarna ze de bal in de opslag smeet. Ze liep vervolgens naar de ligstoelen en ging op haar handdoek zitten en bleef zo Nathan aan staren.

De jongen moest grinniken om haar simpele "Ja", waarom had ze überhaupt deze stomme regel bedacht, ze had beter iets anders kunnen bedenken. Hij had nog in haar oor gefluisterd dat het nou gewoon eenmaal zo was. De jongen zei ook nog dat het leven niet altijd eerlijk was. Ze had haar tong naar hem uitgestoken en was het zwembad uit gegaan om de bal op te ruimen. Niet veel later was ze op de ligstoel gaan zitten, op haar handdoek. Druppels water dropen langs haar benen en armen naar beneden. Nathan was op de rand van het zwembad gaan zitten en keek haar met zo'n glimlach aan. Ze wist gewoon precies wat hij dacht en ze keek hem dan ook strak terug aan, echter hield ze dat niet zo lang vol. Haar felblauwe ogen dwaalde af, maar toch vonden ze weer een weg naar Nathan. Ze werd hier erg geïrriteerd van, ze kon zichzelf gewoon niet verbaal verdedigen. Ze liet zich achterover vallen op de ligstoel met wat geïrriteerd gemurmel, geen woorden natuurlijk. Ze zuchtte diep en bleef zo liggen terwijl ze naar het plafond staarde.

Riddle keek met haar felblauwe ogen naar het plafond. Ze bleef een hele tijd zo staren, maar van Nathan hoorde ze ook geen woorden. Hij zat waarschijnlijk nog steeds op de rand van het zwembad, helemaal blij te zijn met het feit dat zij verloren had en dus geen woord kon zeggen. Ze zuchtte weer even en ging maar weer rechtop zitten. Ze stond vervolgens op en pakte de handdoek van de ligstoel en sloeg die om haar zelf heen. Haar felblauwe ogen keken naar Nathan. Ze keek hem heel even aan, geruisloos, niet echt met veel emotie, waarna er een simpele glimlach op haar gezicht verscheen. Riddle liep vervolgens richting de deur die weer naar boven leidde. Ze draaide zich even om waarna ze een 'kom' gebaar maakte en ze weer om draaide en de deur opende om de trap omhoog te lopen. Ze trok de handdoek nog eens strak om haar heen en trok de elastiek uit haar haar zodat het weer los hing en beter kon drogen.

Riddle was opgestaan en weg gelopen, Nathan had z'n wenkbrauw opgetrokken, maar hij kwam al mee toen ze hem mee wenkte. Nathan volgde haar als een hondje en rustig liep ze de trap verder op. Ze zei echter niet veel, ze kon alleen maar "Ja" en "Nee" zeggen, dus tja er viel dus niet zoveel te zeggen. Ze vond het echter nog steeds zeer irritant dat ze geen woord kon spreken tegen Nathan. Ze kon nu alleen gebarentaal gebruiken, daar kwam het op neer. En hij kon zeggen wat hij wilde zonder dat ze een weerwoord kon geven, of ze moest fysiek beginnen, maar dat was meteen te drastisch. Eenmaal boven op de eerste verdieping vroeg de jongen wat ze nou van plan was. Haar blik ging naar de groenharige jongen en ze keek hem even vragend aan waarna ze haar schouders op haalde. Vervolgens wees ze naar haar zelf en vervolgens naar boven en vervolgens naar haar haar. Hopelijk begreep hij een beetje wat ze bedoelde. Ze wilde haar haar gaan doen en ook weer normale kleding aan gaan doen, dan kon alles tenminste drogen.

Het duurde even, maar de jongen leek het te begrijpen volgens haar. Niet veel later zei de jongen dat ze zich om wilde kleden. Zijn woorden kwamen er nogal onzeker uit. Hij wist duidelijk niet of hij het goed geraden had, maar dat had hij dus wel. "Ja" zei ze met een brede glimlach waarna ze lichtelijk grinniken. Wat was ze blij dat ze in ieder geval iets kon zeggen. Riddle maakte zich vervolgens een weg naar de trap en liep de trap snel op. Ze schoot haar kamer in, op zoek naar ben en papier en begon met grote letters op het papier te schrijven. Ze rende weer naar buiten en hing over de leuning van de overloop naar beneden. Ze hield het blad voor haar neus waar ze op had geschreven "Ik ben m'n haar doen in de douche, dus kloppen!". Ze haalde het blad voor haar neus weg en glimlachte vervolgens. Ze draaide zich om en liep haar kamer weer binnen om haar jurkje te pakken en ze was ook weer snel in de douche. Ze sloot de deur achter zich en gooide haar handdoek in de wasmand. Ze trok vervolgens haar bikini uit om zich verder goed af te drogen en haar haar te fatsoeneren. Daarna trok ze haar kleding weer aan en hing ze haar bikini op om te drogen.

De jongen moest grinniken en er kwam een okay uit nadat ze haar communicatiemiddel had laten zien. Was toch wel een goed idee geweest dat blad en een pen. Daar waren geen regels over gemaakt, dus ja. Daarna verdween ze in de douche en had ze zich omgekleed en had ze haar haar gefixed. Eenmaal klaar kwam ze de douche uit met het kladblok en haar pen nog in haar handen. Riddle huppelde zowat de trap af waar ze Nathan weer beneden vond. Ze liep naar de tv om de afstandsbediening te pakken en vervolgens op de bank neer te ploffen. Het zwemmen was leuk geweest al had ze nu dus de consequenties ervan moeten ondergaan. Met haar kladblok en haar pen op haar schoot staarde ze wat naar de tv. Haar blik vond zich vervolgens een weg naar Nathan en een licht glimlachje verscheen op haar gezicht waarna haar blik weer langzaam naar de tv ging. Al keek ze soms stiekem vanuit haar ooghoeken naar Nathan, hopelijk ging hij nog iets zeggen. Haar felblauwe ogen gingen naar haar kladblok en haar pen. Riddle pakte de pen in haar hand en begon wat te schetsen op het kladblok.

De jongen verdween naar boven toen zij op de bank was geploft. Waarom was hij daar niet eerder op gekomen? Na ja het zal wel. Niet veel later kwam de jongen weer beneden in gewone kleding. Ook hij plofte op de bank neer, naast haar. Riddle was al begonnen met schetsen, ze had toch niks beters te doen. Vervolgens voelde ze de nieuwsgierige blik van Nathan in d'r zij prikken. Ze keek op zij en precies op dat moment vroeg hij wat ze aan het tekenen was. De jongen leek enorm nieuwsgierig, maar haar schets was nog niet af. Ze grinnikte en draaide het blok van hem weg en ging verder met schetsen. Als laatste werd onder de tekening met grote letters 'Dexter' gezet. Tevreden nu over haar schets, draaide ze het blok om en liet ze het zien aan Nathan. Een glimlach was op haar gezicht verschenen, waar was die kleine pokémon eigenlijk, begon ze zich nu af te vragen. Al werd haar aandacht al snel getrokken door een van haar pokémon die beneden was gekomen. Haar Sandile was beneden gekomen en staarde de twee aan met een scheef koppie. Riddle spreidde haar armen en kon nog net inhouden om haar mond niet open te trekken, maar ze wilde dus dat hij bij haar kwam, al ging dat niet echt werken zonder stem. De Sandile had dus echter andere plannen en bleef haar trainster even scheef aan kijken, waarna hij zich om draaide en achter de bank verdween. Afgewezen keek ze toe hoe de Sandile verdween achter de bank, ze zuchtte lichtjes en ging maar weer verder met schetsen.

Ze liet het kladblok zien aan Nathan die vervolgens naar het blad keek, om daar Dexter geschetst op het blok te zien. De jongen zei dat het er leuk uit zag en met een lichtelijke blos op haar gezicht kwam er weer een grote glimlach op haar gezicht. Ze is gaan schetsen en tekenen uit verveling en dat heeft op lange termijn goed uitgepakt, ze heeft vaak kunnen oefenen dus tja. Nadat echter haar Sandile haar had afgewezen had ze haar aandacht weer op haar schetsblok gezet. Ze was weer begonnen te schetsen, uiteindelijk kwam daar dus een Sandile uit. Zijn naam werd er ook weer onder gezet. Haar felblauwe ogen gingen even op zij naar Nathan en weer terug naar haar blok. Ze boog voor over om het kladblok en de pen op tafel te leggen. Vervolgens focuste ze haar blik op Nathan, ze kwam gewoon heel brutaal dichterbij en legde haar hoofd tegen zijn borst en hield met beide handen lichtjes zijn shirt vast. Met een glimlach sloot ze haar ogen, wat een rust.