Why are you even here?! (Nathan Malone)

Riddle had haar tekenblok en pen op tafel gegooid en was gewoon tegen Nathan aan gaan liggen. Bijna opgerold lag ze tegen hem aan. Haar hoofd lag op haar borst en lichtjes had ze een stuk kleding in haar handen. Vervolgens had ze ook nog haar ogen gesloten. De warmte die van hem af straalde was zeer prettig. De jongen leek het niet erg te vinden, want er werd niet geprotesteerd, Nathan kon zelf namelijk nog van alles zeggen. Riddle daarentegen niet, maar het was wel even prettig die rust. Ze voelde hoe hij zijn armen om haar heen legde en er verscheen een tevreden glimlach om haar lippen. Ja, zo kon ze wel dagen blijven liggen. Doordat ze haar hoofd op zijn borst hield kon ze zijn hartslag duidelijk horen en het ritme deed haar bijna in slaap vallen. De tv stond nog steeds aan en dat leidde toch wel iet wat af. Langzaam opende ze haar felblauwe om even naar het tv scherm te kijken. Echter was er niet zoveel interessants te zien. Riddle's ogen sloten weer langzaam "I love you so much..." sprak ze zachtjes, hoorbaar voor Nathan. Lichtelijk grinnikte ze daarna, ze had het even moeten zeggen.

Riddle had toch woorden gesproken zonder dat ze het door had. Het was de bedoeling dat ze alleen ja en nee mocht zeggen, maar ze lag zo vredig op zijn borst dat het haar helemaal niet meer door was gedrongen dat ze haar mond had geopend en wat had gezegd. Natuurlijk had ze wel door gehad wat ze had gezegd, want dat was gewoon de waarheid. Aan de ene kant had ze zich dan wel aan één regel gehouden. Met haar ogen gesloten voelde ze hoe Nathan's hoofd nou op de hare steunde. Wat lag dit comfortabel zeg. De jongen sprak een 'I know' en leek niet te reageren op het feit dat ze dus haar woorden had uitgesproken. Haar oogleden gingen weer langzaam open en twee felblauwe ogen keken voor zich uit. Riddle keek de kamer wat door, maar hield haar hoofd wel gewoon liggen. Ze keek naar de bewegende beelden op tv. Er stond nou een of andere zender aan over koken en zo, niet heel erg boeiend dus. "Oeps" kwam er ineens helemaal uit het niets. Het drong nu pas tot haar door dat ze de regels had verbroken, waardoor ze lichtelijk grinniken. "I don't care, ik blijf liggen" zei ze geamuseerd.

De jongen sprak dat ze dan ook een handigerd was. Het was meer een vraag geworden dan een gewoon feit, maar zelf wist ze ook wel dat ze heel erg handig was kuch. Vervolgens had ze nog maar gewoon gezegd dat het haar dus niet boeide, want ze lag gewoon te lekker. "Natuurlijk ben ik handig" grinnikte ze "Maar ja, het is moeilijk om je mond tegen jou te houden" zei ze wat grappend. Na ja nu kon ze tenminste weer op hem in gaan. "En nog over de woorden die je sprak bij het zwembad" zei ze waarna ze even slikte "Soms ben ik gewoon nog een meisje hoor" zei ze wat zachtjes, doelend op het feit dat ze hier zo bij hem lag. "Niet doelend op hoe ik eruit zie" zei ze met een rood hoofd. Ja op dat gebied was ze inderdaad geen meisje meer, maar meneer was ook geen jongetje meer. Ze moest even grinniken bij die gedachten. Ze had ondertussen weer haar ogen geopend en bleef nog steeds zo liggen, dit mocht wel voor eeuwig duren.

Ze wist gewoon wat voor een gezichtsuitdrukking de jongen nu op zijn gezicht had. Er kwam dan ook snel een antwoord op haar woorden waarvan ze moest grinniken. Vervolgens had ze gezegd dat het moeilijk was geweest om haar mond bij hem te houden. Hij zei dat het niet volgens de afspraak was en er verscheen een pruillipje, echter kon hij haar gezicht niet zien "Sorry" zei ze wat zielig. Ze was nog terug gekomen op de woorden van het zwembad en de groenharige jongen moest er van lachen. Hij zei daarna dat hij dat wist, bij het woord 'schat' maakte haar hart weer een sprongetje. Hij zei dat hij gewoon een grapje maakte en Riddle staarde voor haar uit met een blos over haar gezicht en een glimlach erop. Riddle haalde voorzichtig haar hoofd van zijn borst af en ging dus even van positie veranderen. Ze ging gewoon op hem zitten, met ieder een been aan een kant. Ze zat nu recht voor zijn neus met een enorme glimlach op haar gezicht. Echter leek het een of andere Dejavu te zijn. Ze kon zich ineens dingen herinneren, dat dit een soort van eerder was gebeurd. Ze schudde haar hoofd en keek Nathan weer aan "Natuurlijk maak je maar een grapje" zei ze grinnikend waarna ze haar vingers over zijn borst liet glijden. Ja, het was toch wel erg jammer dat hij niet tegen kietelen kon.

Riddle was van positie veranderd, in plaats van dat ze nu half op hem lag, zat ze nu op hem. Ze keek hem wat triomfantelijk aan met een brede glimlach op haar gezicht. Ze had haar handen op zijn borst gelegd en liet haar vingers over zijn shirt naar beneden glijden. Het was meer een strelen dan kietelen, maar de jongen gaf al snel een antwoord dat ze het best mocht blijven doen, maar dat hij er toch tegen kon. Mocht ze het blijven doen, vond hij het zo fijn dan? Ze gniffelde wat en haalde haar handen van zijn borst af. Er verscheen een speelse grijns op Riddle's gelaat. "Oo echt?" vroeg ze wat onschuldig waarna ze weer lichtelijk moest grinniken. Ze legde haar ene hand in zijn nek, heel zachtjes. Ze bracht haar gezicht dichterbij die van Nathan, maar net voordat haar lippen de zijne raakte veranderde ze van richting. Ze drukte haar lippen, heel teder op zijn hals. Ze liet haar andere hand zachtjes met haar vingers heen en weer bewegen. Ze zette kleine kusjes op zijn hals, steeds verder naar beneden. Er stond een verschrikkelijk grote grijns op haar smoelwerk, wachtend op zijn reactie.

Veel te nieuwsgierig stopte ze met haar pogingen om maar te zorgen dat hij net zo'n gevoel kreeg als zij als hij haar kietelde. Helaas was hij veel te ongevoelig, jammer zeg. Ze haalde haar hand heel langzaam weg en haalde ze ook haar lippen van zijn hals. Precies op dat moment kwam hij ineens dichterbij en werd er iets in haar oor gefluisterd. Alleen wat ze hoorde liet haar zowat bevriezen en een rilling schoot over haar hele lijf. Ze kreeg het letterlijk koud, terwijl ze het net nog lekker warm had. Ze schoot meteen naar achter en keek Nathan verbijsterd aan, maar in haar ogen was een soort angst te vinden. Hij maakte een grapje zeker? Tenminste dat hoopte ze of had hij al die tijd dit gewoon in gehouden. De grijns op zijn gezicht zorgde alleen nog maar voor meer rillingen en ondertussen zat ze helemaal onder de kippenvel. Ze slikte even en opende haar mond om iets te zeggen, maar er kwam niets uit. Ze was echt even helemaal van het padje af om zijn woorden. Vervolgens wilde ze een poging doen om van zijn schoot af te gaan, vluchten schoot er door haar hoofd, wat waarschijnlijk wel heel drastisch was.

De jongen leek te genoten van de hele situatie. Waar die woorden ineens vandaan kwamen, kon Riddle gewoon echt niet plaatsen. De vraag of ze wel op de juiste verliefd was geworden begon door haar hoofd te spoken. Waarom nam ze altijd foute beslissingen? Ze was naar achteren geschoten, duidelijk angst van haar gezicht af te lezen en de jongen had alleen maar een geamuseerde, maar vooral sadistische blik op zijn gezicht. Hij vroeg haar wat er was. Nog wat bevroren had ze zich van de jongen af geschoven en zat ze nu aan de andere kant van de bank. Ze zat zowat tegen de rand van die bank geplakt om maar zoveel mogelijk ruimte te creëren, ze wist gewoon niet meer wat ze moest geloven. Ze keek hem aan met haar felblauwe ogen aan vanuit haar ooghoeken "Je doet eng" mompelde ze waarna ze gelijk weer weg keek. Haar brein zei dat ze gewoon meteen moest weg wezen, maar haar hart zat allemaal tegen te stribbelen. Bevroren zat ze op de bank, wel Nathan in de gaten te houden. Ondanks dat de tv aan stond was het voor Riddle alsof er een dodelijke stilte was gevallen.