Why are you even here?! (Nathan Malone)

Riddle zat ineens rechtop in bed. Ze had net een verschrikkelijke nachtmerrie gehad, echter kon ze niet terug halen wat het precies was. Met open gesperde ogen zat ze rechtop in haar tweepersoonsbed. Een lichte zucht verliet haar mond. Waarom had ze die nachtmerries de laatste tijd toch veel. Het was echt irritant aan het worden wat haar betreft. Ze sloeg vervolgens maar het dekbed van d'r af, want slapen ging toch niet meer lukken. Ze duwde zich van het bed af en stond recht. Met een slaperig hoofd liep ze in d'r pyjama naar haar badkamer. Wat je nog een pyjama kon noemen, want het was gewoon een broekje en een shirtje. Eenmaal binnen keek ze in de spiegel. Jeetje ze zag er serieus niet uit! Snel pakte ze wat make-up remover doekjes en begon ze zowat haar gezicht schoon te schrobben. Toen dat gebeurd was deed ze weer wat nieuwe make-up op, zo dat was honderd keer beter. Vervolgens was haar haar aan de beurt. Een borstel beurt was wel nodig. Vervolgens stopte ze haar haar in een staart. Ze draaide zich om en liep de badkamer weer uit. Ze keek naar haar pokémon die allemaal in hun eigen 'bedje' lagen. Ze lagen alle drie nog te slapen. Haar felblauwe ogen keken naar de Mightyena die nu een aardig litteken op zijn neus had staan. Dat zou ze echt nooit meer vergeten op deze manier. Arm beest. Met die gedachte liep ze haar slaapkamer uit en gooide ze de deur achter zich dicht.

Eenmaal beneden rekte ze zichzelf nog een keer uit en keek ze om haar heen. Zoals gewoonlijk was er weer niemand in het huis te vinden. Haar ouders waren werken en ze was enigskind. Soms was dat wel fijn, maar soms ook zeer eenzaam. Met een zucht liet ze zichzelf op de bank ploffen om met de afstand bediening de tv aan te zetten, het ding stond keihard, maar dat boeide haar niet veel. Het was een groot, alleenstaand huis, dus ze kon hier altijd doen wat ze wilde en ook een voordeel dat haar ouders bijna nooit thuis waren op dat vlak. Riddle liep naar de keuken en schonk wat melk in een glas wat ze vervolgens achterover goot in haar keel. Ze zette het glas in de vaatwas en pakte een banaan van de fruitschaal. Ze haalde de schil eraf tot op de helft en liep met het ding in haar hand weer terug naar de bank. Ze duwde het ding in haar gezicht en nam weer plaats op de bank terwijl ze naar de tv bleef staren. Wat was dit toch heerlijk rustgevend. Echter hadden haar ouders helemaal niks laten weten over dat er een familie lid bij hun in huis kwam wonen. Riddle was dus helemaal niet voorbereid op een nieuwkomer in het huis.

Riddle's blik was helemaal gefocust op de tv voor haar. De woonkamer was groot en ze hadden niet echt een gang, dus als iemand de deur open deed stond diegene meteen in de woonkamer/keuken. Het was dus echter een grote ruimte. Maar ja tot nu toe was ze hier altijd alleen dus dat maakte niet zo enorm veel uit. De banaan ging hap voor hap naar binnen terwijl ze naar de bewegende beelden op de tv keek. Opeens hoorde ze wat gerommel aan de deur en haar felblauwe ogen gleden naar de deur en ze bleef er strak naar kijken. Opeens hoorde ze een kefje, wat? Een pokémon? Een wenkbrauw werd opgetild toen de deur opeens open ging. Was haar pa ineens vroeg thuis met een pokémon bij zich of zo? Dat was echt raar? Of misschien was het haar moeder? Maar ja er was ook een pokémon bij. Toen er vervolgens een gedaante van achter de deur verscheen, werden haar ogen groot en versteef ze en viel de banaan uit haar hand en viel hij op de grond met een plets. Riddle bleef de bekende persoon aan staren. Het was haar moeder of vader niet, nee het was Nathan?! De jongen vond het blijkbaar net zo vreemd als zij deed. Ze sprong van de bank en keek even naar de Fennekin op zijn schouder. Haar had ze dus gehoord. Haar ogen gingen naar de bagage die de jongen bij had. "Wat doe jij hier?" vroeg ze vervolgens maar verbijsterd. Zat ze hier in d'r simpele kleding, lekker dan, hadden haar ouders haar niet kunnen waarschuwen. Wait, hadden haar ouders dit geregeld? Riddle stoof ineens langs Nathan naar boven haar kamer in en sprong op haar bed om haar Holo Caster te pakken te krijgen. Terwijl ze op het bed stond belde ze haar pa. "Ja?" werd er aan de andere kant opgenomen. "Pap, wat is dit?" begon ze half te schreeuwen". De vader aan de andere kant van de lijn deinsde even terug "Niet zo schreeuwen, wat is er aan de hand?" vroeg hij vervolgens. "Er is iemand in ons huis met bagage en al hoort dat?" vroeg ze ongelovig, hoe kon precies hij nou hier komen wonen. De vader reageerde vervolgens enthousiast "Oo hij is er al? Mooi! Wijs hem even zijn kamer en laat hem het huis zien! Hij is je nieuwe kamer... of na ja huisgenoot haha" ging de vader verder. Riddle zakte in op haar bed, nee niet hij, schoot er door haar hoofd. "Maar..." stamelde ze wat. Haar vader ging weer verder "Komt wel goed toch! Zie je misschien later of zo, dag schat..." en er werd op gehangen. Riddle liet haar hand zakken en zuchtte diep. Ze sprong weer op en van haar bed uit, haar kamer uit. Ze rende weer naar beneden. "Nou...." begon ze maar ongemakkelijk "Ik zal je je kamer maar gewoon laten zien" zei ze erachteraan. Tegen haar ouders had ze niks in te brengen helaas. Hoe hadden ze dit in godsnaam bedacht! Ze liep weer de trap op en keek om naar Nathan "Ga je mee?" vroeg ze droogjes.

Nathan stond verbaasd in de deurpost en ze gaf hem groot gelijk wat dat betreft. Hij kwam vervolgens op gang en deed de deur achter zich dicht en de jongen reageerde op haar vraag of hij mee kwam. De jongen klonk in de war, hij wist duidelijk ook niet van deze hele situatie af. Lekker was dat, bedankt pap en mam. Eenmaal boven trok ze even snel haar eigen kamerdeur dicht en liep ze naar de deur naast haar kamer en gooide deze open. Ze keek even naar binnen. Ja, dit was de goede kamer. Ze liep vervolgens naar binnen "Dit is je kamer, blijkbaar" zei ze iet wat onverschillig. Ze wist niet zo goed namelijk hoe ze op deze hele situatie moest reageren. Riddle begon even de kasten te checken of er geen spullen van haar of iemand anders nog in lagen en gelukkig was dat niet het geval. "Na ja je kan alles wel kwijt denk ik" zei ze met een lichte grijns, doelend op het feit dat hij absoluut niet bagage bij zich had. Riddle had wel drie grote koffers bij zich had als het moest. Riddle liep vervolgens weer de kamer uit. "De badkamer is hier" zei ze waarna ze voor de deur stond. Misschien had ze die badkamer eerst wat op moeten ruimen. Ze keek even naar Nathan "Wait a second" zei ze met een schuine glimlach op haar gezicht waarna ze naar binnen ging en de deur achter haar dicht duwde. Het was al die tijd haar badkamer geweest dus alles stond overal, maar ja nu dus niet meer. Snel probeerde ze van alles op te ruimen, ook vrouwelijke dingen. Ugh, nu moest ze overal op gaan letten. Eenmaal alles netjes opgeruimd, opende ze de deur weer. "En... dit is de badkamer" zei ze weer met diezelfde glimlach. Oké dit was echt super awkward, maar goed. Ze liep zelf weer de badkamer uit en draaide zich om "Even voor de duidelijkheid..." begon ze awkward "De mensen waarmee je contact heb gehad... zijn mijn ouders" zei ze maar gewoon meteen. Dan wist hij het ook meteen, en was alles al een stuk logischer leek haar.

Het idee dat Nathan nu bij haar in huis kwam wonen was gewoon bijna onbegrijpelijk, maar het was echt waar. Helaas was het geen nachtmerrie of zo, maar alle vorige keren waren ook geen nachtmerries, jammer genoeg. Ja, en dan ook haar vader die zo nonchalant reageerde, maar ja hij wist natuurlijk niet wat hij überhaupt bij Riddle had gedaan en dat ze elkaar kende. Na ja ze moest er maar gewoon mee leven waarschijnlijk. Riddle had hem vervolgens maar gewoon duidelijk gemaakt dat de personen waar hij waarschijnlijk mee gesproken had, haar ouders waren. De jongen was duidelijk van z'n patje af en als Riddle erover nadacht dan kon ze het eigenlijk alleen maar hilarisch vinden. Was dit hun lot of zo? "Na ja" begon ze nog steeds een beetje awkward "Doe alsof je thuis bent... I guess". Met een glimlach draaide ze zich om waarna ze weer naar beneden huppelde. Ja, zonder op d'r bek te gaan. Hij woonde hier nou eenmaal dus in principe mocht hij alles doen. Na ja hij mocht niet in haar kamer komen en haar niet vermoorden. Eenmaal beneden stond de tv nog steeds aan en ze keek dan ook even, maar wat er op tv was, was saai. Riddle liep naar de banaan en pakte het ding op. Ze liep vervolgens naar de keuken en smeet het ding in de prullenbak. Vervolgens werd er een doekje gepakt en begon ze de vloer te schrobben. Ja, alles behalve haar kamer moest alles spik en span blijven! Vervolgens stond ze weer op en spoelde ze het doekje af om hem vervolgens weer op de plek neer te leggen waar die altijd lag. Haar felblauwe ogen gingen naar haar zelf, misschien moest ze eens douchen, of in ieder geval andere kleren aan trekken bedacht ze zichzelf net. De kleding waar ze nu in liep was niet gepast met iemand anders in huis. En daar liep ze al die tijd al in, oeps.

Riddle ging maar weer gewoon naar boven en zag dat Nathan al in zijn kamer aan het rommelen was, z'n spullen aan het 'opruimen'. Ze liep vervolgens zelf verder naar haar eigen kamer en ging naar binnen. Ze trok haar kast open en keek naar bergen met kleding die ze had. Met een open kast ging ze op haar bed zitten. Wat moest ze nou aan doen? Waarom was het zo moeilijk om een vrouw te zijn? Ze bleef naar haar kast staren. Ze moest nou echt gaan op letten wat ze droeg, toen ze nog alleen was, maakte het geen reet uit waar ze in liep, al was ze naakt. Het was een alleenstaand huis dus de buren waren ver weg en veel ramen waren er ook niet en anders hingen er wel gordijnen voor. Maar met Nathan in huis was dat geen optie meer, helaas. Ze greep vervolgens maar een skinny jeans uit de kast en een shirtje. Vervolgens liep ze haar kamer maar uit naar de badkamer. Ze ging naar binnen en trok de deur dicht en draaide hem voor het eerst sinds jaren op slot. Met een zucht ging ze maar snel douchen, eenmaal klaar sloeg ze een handdoek om haar zelf en gebruikte ze een andere om haar haar droog te wrijven. Ze draaide de deur van het slot en liep de badkamer uit, richting haar eigen kamer, niet echt nadenkend erover.

Riddle was wel zo slim geweest om de badkamer deur op slot te doen, maar vervolgens erover nadenken hoe ze de badkamer uit kwam had ze niet gedaan, handig. Haar kleren lagen nog op haar bed in haar slaapkamer dus ze had eigenlijk weinig keus gehad. Maar ja met de gedachte dat ze dus nog steeds in haar eentje in dit grote huis woonde, liep ze over de gang richting haar kamer. Nathan's kamer was echter dichterbij de badkamer dus daar moest ze nog langs. Niet wetende dat Nathan zich al snel verveelde en de kamer uit kwam. De twee botste vervolgens keihard tegen elkaar op en Riddle deinsde dan ook een stukje achteruit. Geschrokken keek ze op en stond ze recht tegenover Nathan. "Jeetje, kan je niet kijken waar je loopt?" vroeg ze lichtelijk geïrriteerd, nog steeds met de handdoek haar haar proberen te drogen. Ze bleef dan ook zo even staan kijken, want Nathan die liep ineens rood aan. "Wat?" vroeg ze droogjes terwijl ze een wenkbrauw had opgeheven. Haar blik ging langzaam naar beneden en het duurde even, maar ineens realiseerde ze dat ze alleen een handdoek om had die zelfs al iets naar beneden gezakt was en recht voor Nathan's neus stond. Riddle keek Nathan weer aan. Ze snapte nu waarom hij daar met een rode kop stond. Zelf kreeg Riddle ook een rode kop en zette ze nog een paar stappen naar achter. Ze legde haar ene hand om de handdoek om die weer iets omhoog te trekken en met haar andere hand smeet ze, zonder erover na te denken, de andere handdoek in Nathan's gezicht. "Niet kijken!" schreeuwde ze deels verlegen en deels met schaamte.

Riddle had als een soort reflex de handdoek in zijn gezicht gesmeten. Ze had het op dat moment in haar hand gehad en tja het idee dat hij haar zou bekijken, maakte haar ongemakkelijk. Hij was nog steeds een jongen, toch? De handdoek kwam midden in Nathan's gezicht terecht. En de jongen draaide zich vervolgens om en ze zag dat hij de handdoek van zijn gezicht af haalde. Na ja hij kon haar nu niet meer in vol ornaat zien. Riddle bleef even staan met nog steeds een rood hoofd. Niet zo goed wetend wat ze moest doen of zeggen. Opeens zei ze jongen sorry, wel op een zeer vragende stem. Riddle was voor een paar momenten even stil en trok de handdoek wat strakker om zichzelf heen, zodat het ding niet kon af glijden. Ze liep op de jongen af die met zijn rug naar haar toe stond en haar arm stak ze langs hem heen uit om de handdoek die ze zo net in zijn gezicht had gesmeten te pakken. Hierdoor stond ze wel wat dicht op hem. Ze trok de handdoek terug "Maakt niet uit" mompelde ze wat beschamend. "Het is jouw fout niet" mompelde ze er achteraan. Met de handdoek in haar handen liep ze vervolgens langs hem heen, snel naar haar kamer. Ze deed snel de deur open en voordat ze naar binnen stapte keek ze Nathan nog een keer aan met nog steeds een redelijke blos op haar gezicht. Eenmaal binnen duwde ze haar deur dicht en ging ze met haar rug tegen haar deur staan. Ze zuchtte even diep met een hart die ergens in haar keel klopte. Ze moest echt beter gaan op letten dacht ze terwijl ze richting haar kast liep om zich vervolgens maar aan te kleden.

Eenmaal in haar kamer liep Riddle naar haar kast. Al kwam ze er achter dat ze haar uitgekozen kleding al op bed had gelegd. Ze draaide zich om naar haar bed en gooide de handdoek die ze om had op de grond. Ze trok vervolgens ondergoed aan en daarna volgde de spijkerbroek en het shirtje. Ze zette haar haar in een staart en liep vervolgens haar eigen kamer weer uit. De groenharige jongen was ondertussen de trap aan het af gaan. Riddle keek de jongen even aan die de trap af liep met zijn vos pokémon. Na ja ze ging niet hier boven in haar kamer zitten wachten uit awkwardness. Ze had kleren aan dus en tja ze moest er maar gewoon mee gaan leven blijkbaar. Riddle liep ook de trap af en glipte langs hem heen naar de keuken. Ze opende een van de keuken kastjes terwijl ze op haar tenen stond, anders kon ze er niet bij. Ze pakte een glas uit het kastje en zette deze op het aanrecht neer. Ze keek om naar Nathan "Wil je ook iets te drinken?" vroeg ze vervolgens nieuwsgierig. Ze pakte nog een glas uit het kastje en zette deze naast haar glas. Vervolgens liep ze door naar de koelkast en opende ze de deur. Ze keek in het ding en pakte vervolgens een pak met vruchtensap, in ieder geval voor haarzelf. Als Nathan iets anders wilde moest hij dat maar zeggen. Haar felblauwe ogen keken vervolgens even naar de tv, het nieuws stond op.