Why are you even here?! (Nathan Malone)

Nathan sprak op een mysterieuze wijze 'Wie weet' en ze keek hem even fronsend aan waarna ze lichtjes moest grinniken en er alweer een glimlach op haar gezicht was verschenen. Haar felblauwe ogen keken weer naar het scherm. Er kwam ineens een arme vrouw in beeld, ze was door vuilnis aan het woelen, ja dan was je arm, of gewoon gek, of je was iets heel belangrijks kwijt dat kon ook. Ze keek gefocust naar het scherm toen de vrouw een hap van het vlees nam wat in die vuilnisbak had gelegen. Riddle's gezicht stond vies, echt enorm vies. Hoe kon je zoiets nou eten, na ja misschien was zij wel gewoon verwend. Het ging verder en de vrouw vond een baby ingepakt in papier in de vuilnisbak. Oké dat was nieuw. Het kind werd vervolgens mee genomen door de vrouw die naar hun huis ging of zo. Het kind werd geshowd aan de man die er was, maar die vond het maar een lelijk ding. Riddle zag vervolgens het kind en moest even proesten van het lachen. Er kwam een zwart scherm en wat reclame en ze keek op zij naar Nathan. "Haha, sorry, maar dat ding was echt lelijk" zei ze lachend. Maar ja ze hield sowieso niet zo van baby's, achterlijke dingen.

Nathan zei dat ze haar daar geen ongelijk in kon geven en Riddle moest weer even lachen. Lelijke wezens waren die baby's toch, al was zij er vroeger ook een geweest, helaas. Alleen pokémon baby's waren schattig. Haar blik ging weer naar de tv toen de reclame was afgelopen, maar de volgende reeks die kwam had ze niet echt aan zien komen. Haar ogen werden groot terwijl ze naar het scherm staarde. De bebloede baby viel nog mee en het krijtbord ook, maar vervolgens kwam er een bebloed gezicht tevoorschijn en werd een stuk huid afgesneden en werd er serieus een stuk leer aan z'n gezicht genaaid. Riddle had precies op dat moment het kussen voor haar gezicht geduwd. Ieuw, ieuw, ieuw dat hoefde ze dus echt niet te zien. Ze hield ook haar ogen dicht en bij het idee werd ze ook best wel misselijk. Ze opende haar ogen om naar Nathan te kijken die het 'lekker' vond. Er stond een frons op zijn gezicht, dat moest wel sarcastisch zijn. "Het is maar wat je lekker vind" zei ze walgend terwijl ze het kussen weer liet zakken en voorzichtig weer naar het scherm keek.

Haar felblauwe ogen keken Nathan aan, hij stemde met haar in, mooi zo. Ze keek weer naar het scherm van de tv, ze was benieuwd wat voor ranzige dingen er nog meer gingen gebeuren. Ze was er in ieder geval niet gerust op, in die paar minuten had ze alweer genoeg weirdo dingen gezien voor het komende jaar. Ze waren weer bij het slachthuis wat gesloten werd, het was niet goed meer of zo? Er waren vervolgens drie personen. Een was waarschijnlijk de eigenaar van het slachthuis, de andere was zijn 'rechterhand' en de derde was die gast die een stuk leer op zijn gezicht had gekregen. Riddle stopte het kussen weer een stuk voor haar gezicht, ieuw. Ze keek naar het scherm. Ook alweer een bijna moordpoging, want de 'rechterhand' werd bevolen hem weg te sturen. Riddle zag nog steeds met het kussen voor haar gezicht. Opeens kwam er water in beeld, oke dit was een hele andere plek. Riddle's ogen werden groot toen er een zwarte gedaante uit het water verscheen. "O mijn Arceus, wat is dat?" vroeg ze geschrokken waarna ze nog een stukje dichterbij Nathan ging zetten en het kussen nog dichter tegen zichzelf aan drukte. Al snel werd het zichtbaar wat de gedaante was. Een jongen met een mes in zijn gezicht. Het deed haar lichtelijk ergens aan denken, oeps. Ze schudde haar hoofd, wat een vage film inderdaad.

Riddle zat helemaal in de film, starend naar de tv. Wat voor een verwarrende zooi was ze überhaupt aan het kijken. Ze snapte er soms echt geen bal van. Lekker ingewikkeld was de film ook nog is. Wat de film ook te vaak deed was naar andere scenes schieten, nu waren ze dus weer ergens anders. Twee mannen en twee vrouwen zaten in een auto, waar ze heen ging wist Riddle niet. Ze waren vervolgens bij een bar en er waren motorrijders bijgekomen. Het leek erop alsof het niet goed af ging lopen, maar dat deed het wel, voor nu dan, want het groepje ging weg en werd vervolgens gevolgd door een of ander wijf genaamd 'Alex'. Riddle zat een beetje naar het scherm te staren. Een van de mannen beslist vervolgens om niet naar Vietnam te gaan en verbrand iets. Niet veel later worden ze door die Alex onder schot gehouden, maar het groepje zette het op een vluchten en werden dus weer gevolgd door dat wijf op die motor. Echter crashen ze kort daarna en word een van de vrouwen word uit de Jeep geslingerd in een veld, niet meer zichtbaar. Vervolgens komt er een of andere Sheriff tevoorschijn die Alex neer schiet. Vervolgens word er nog wat gesproken over het ding wat de man net nog had verbrand. En word het lichaam van die Alex in de auto gedumpt en moeten de twee mannen en die ene vrouw ook de auto in. Chrissie, zo heet die vrouwelijke die uit de auto was geslingerd, ging dus niet mee. Vervolgens word er een of andere gast gebeld om het wrak op te komen 'ruimen'. Echter zit die Chrissie in het wrak verstopt. Riddle heeft heel de tijd met verbazing naar het scherm zitten kijken. What the Muk? Er gebeurde zoveel in die paar minuten.

De film was gewoon super onduidelijk op het moment. Ze vond alleen de personen raar, de rest was helemaal niet 'eng', meer gewoon vreemd en tja gewoon super vreemd, vreemd, vreemd. Dat is het enige woord wat ze in haar gedachte had op het moment. Echter werd ook Riddle's aandacht getrokken naar het raam waar getik op klonk. Er hingen twee lange gordijnen voor, dus naar buiten kijken kon je niet. Begon het nou te regenen? En al snel hoorde ze het ook waaien, het ging zelfs heel hard waaien. Riddle kreeg weer wat rillingen, waarom was het niet gewoon mooi weer, maar het was ook alweer avond, dus het was sowieso donker. Riddle zuchtte even en keek naar Nathan en precies op dat moment kwam er een super lichte flits en niet veel later klonk er echt een super harde knal, het was duidelijk donder, maar het klonk alsof iemand een gebouw had neer gehaald. Riddle beet op haar lip en voelde haar hart in haar keel kloppen. Nathan die naast haar zat viel naar achteren van schrik, daarbij zijn hoofd stotend. Riddle keek hem aan en grinnikte lichtjes, oke dat was niet aardig. Maar het feit dat hij schrok was nieuw. Riddle dacht echter dat zij deze keer niet zou schrikken, maar opeens viel al het licht uit en vertrok Riddle's gezicht. Oké dit was niet leuk en ze vloog Nathan om zijn nek, haar gezicht verstoppend tegen zijn schouder. Het donker, nee gewoon niet.

De jongen begon dat hij niet bang was voor donder, maar dat hij het gewoon niet zag aan komen, maar dat laatste had hij niet eens uit kunnen spreken, want Riddle was hem om zijn nek gevlogen om zichzelf te kunnen 'verstoppen'. Als Riddle ergens een schijt hekel aan had was het het donker, ze durfde ook nooit haar bed uit in het donker, daarom had ze overal lichten en vooral overal lichtknoppen. Met haar hoofd begraven in zijn schouder, want ja dat kan, mompelde de jongen nog 'stroomuitval'. Vervolgens zei hij dat het er naar uit zag dat dit niet snel verholpen kon worden met dit Mightyenaweer. "Ik blijf wel zo liggen tot het licht weer aan gaat" mompelde ze koppig, half verstaanbaar. Echt niet dat zij in het donker naar beneden ging, voor geen goud. Oké misschien met Nathan erbij wel, maar dan moest hij voorop. "Maar ik weet niet hoe we dit kunnen verhelpen" zei ze teleurgesteld, nu met haar hoofd iets op getild, om Nathan aan te kunnen kijken. Het was donker, ze kon alleen zien dat het Nathan was, de rest was gewoon pik zwart. Ze voelde zichzelf niet op haar gemak dus duwde ze haar gezicht weer tegen hem aan, zodat ze niets zag.

De jongen zei dat hij daar waarschijnlijk niet veel aan kon doen. Ja, Riddle bleef zo liggen waarschijnlijk. Of toch niet, want Nathan vroeg of ze haar Holo Caster ergens in de buurt had. Ze keek op en zag alleen, maar donker en kwam weer omhoog, terwijl ze op haar knieën zat. Nathan ging vervolgens verder over dat ze anders naar beneden moesten gaan, want daar waren hun pokémon die voor licht konden zorgen. "Ja, dan kunnen we kaarsen aan steken" begon ze lichtelijk opgelucht en blij. "En volgens mij ligt mijn Holo Caster op m'n dressoir" zei ze een tikkeltje denkend, ze wist het niet helemaal zeker meer. "Ik zal ff gaan kijken voor zover dat lukt" zei ze lichtelijk ongemakkelijk. Met haar handen was ze op zoek naar de rand van het bed en die had ze inderdaad gevonden, maar niet op de goede manier, want ze flikkerde dus voor over van het bed af. Leuk joh, niks zien in het donker. "Val dood" riep ze geïrriteerd waarna ze weer omhoog kwam om een weg te vinden naar haar dressoir, zij zou hem waarschijnlijk eerder vinden, ze sliep nou eenmaal veel langer in deze kamer dan Nathan. Met haar handen vooruit, liep ze stapje voor stapje richting haar dressoir, tenminste dat hoopte ze. Opeens voelde ze iets op haar schouder. "O mijn Arceus wat is dat?" schreeuwde ze half uit, waarna ze hysterisch rond begon te springen "Haal het van me af!" kwam er nog achteraan. Riddle was ondertussen heel haar direction kwijt en liep dus keihard tegen de kast op waar haar tv op stond. Dexter, degene die dus op haar schouder zat al die tijd, werd een soort van afgevuurd waardoor hij op de tv belandde. Riddle voelde meteen dat het 'ding' niet meer op haar schouder zat en ze zette dus snel wat stappen achteruit. Haar hart klopte in haar keel, wat was dat in godsnaam?

Nathan had haar aangemoedigd om dat ding te gaan zoeken in het pikke donker. Helaas waren de eerste paar meters geen succes toen ze dus van haar bed af flikkerde. Ze vloekte en ze hoorde Nathan kort lachen en vervolgens zijn woorden, dat ze charmant was. Het is dat Nathan haar gezichtsuitdrukking toch niet kon zien, maar anders had ze hem droog aan gekeken. "Bedankt" had ze nog snel gezegd, waarna dat 'ding' dus op haar schouder zat. Ze was hem vervolgens uit geflipt om dat Dexter op haar schouder neer was gekomen. Je voelt dat beest niet op je hoofd zitten, maar wel op je schouder in het pikke donker. Waarschijnlijk stonden haar zintuigen op scherp nu. Riddle hoorde vervolgens weer geluid achter haar en keek om, nog steeds niets ziend. Ze hoorde Nathan dichterbij komen, tenminste ze hoopte dat het Nathan was. Hij had een goed gevoel voor direction, want de jongen was niet ver van haar vandaan, tenminste wat ze kon horen. Toen hij vroeg of het ging, knikte Riddle, wat hij niet kon zien "Ja hoor" zei ze wat met een gespannen toon. "Ik wil gewoon dat het licht weer aan gaat" zei ze zachtjes, waarna ze haar arm uit stak. Haar hand zocht naar contact en ze raakte uiteindelijk zijn arm aan waarna ze die vast pakte. "Er zat iets op m'n schouder en ik weet niet wat het was" zei ze weer lichtelijk overstuur. Haar aandacht werd echter weer getrokken naar de tv waar lichte schokjes te zien waren, kwam dit door de stroomuitval? Riddle wilde vervolgens weer een poging doen om haar dressoir te zoeken, nog steeds Nathan vast houdend. Dat voelde al een stuk veiliger.