Why are you even here?! (Nathan Malone)

Met kippenvel zat ze in de hoek van de bank geplakt. Het liefst wilde ze naar boven verdwijnen of in ieder geval weg van hem. Haar blik ging terug naar de jongen waar ze op verliefd was geworden, waarom ook alweer? Ze had hem gezegd dat hij eng deed, maar hij kon alleen maar grinniken. Haar felblauwe ogen waren op Nathan gericht. De grijns op zijn gezicht leek nog meer te verdraaien, het kreeg iets creepy. Riddle kreeg een onbehaaglijk gevoel van binnen en er was nu echt angst van haar gezicht af te lezen. Haar ogen stonden verbijsterd en ze keek Nathan dan ook recht aan. De volgende woorden lieten haar hart zowat stilstaan. Lang dacht ze echter niet na, de jongen wilde een spelletje spelen? Echt niet. Toen de groenharige jongen ineens omhoog kwam, schoot Riddle van de bank af. Ze zette een paar grote passen achteruit "Stay away" snauwde ze wat naar hem, lichte paniek in haar stem te horen. Waarom hadden haar ouders hem in hun huis gelaten, waarom precies hij. De gevoelens van angst en liefde waren ondertussen in een gevecht. "I don't want to play a game" beet ze naar hem uit, waarna ze zich om draaide en de trap op rende, een beetje onhandig uit paniek. Eenmaal boven op de overloop keek ze van links naar rechts. Haar felblauwe ogen vielen meteen op haar ouders kamer, ze wist dat hun ook nog een stuk zolder hadden voor hun zelf, maar dat gedeelte werd nooit gebruikt en daar kon je alleen komen via hun kamer. Riddle liep snel haar ouders kamer binnen en sloot de deur zo snel, maar zo zachtjes mogelijk. Snel maakte ze haar weg naar een gordijn die ze op zij schoof. Ze opende de deur erachter waar een trap tevoorschijn kwam. Ze schoof het gordijn weer op zijn plek en sloot de deur zachtjes achter haar. Snel maakte ze zich weer een weg naar boven. Op het zolder gedeelte was eigenlijk nog een hele slaapkamer te vinden, maar het was al lang niet gebruikt. Ze keek naar het bed, nee dat was te makkelijk, haar blik schoot naar de kast, nee ook te makkelijk. Haar felblauwe ogen scande de hele kamer af, shit waar moest ze nou verstoppen, midden in de kamer blijven staan had waarschijnlijk ook geen zin. Haar blik viel op een groot bureau wat tegen de kant stond. Snel kroop ze eronder en trok de stoel die er bij stond terug op zijn plek. Zowat helemaal opgevouwen zat ze tegen de muur aan. Als ze door de muur kon, was dat nu wel gebeurd. Met angstige ogen wachtte ze af, het was een kwestie van tijd.

Nathan had nog wat woorden gesproken over dat ze nu wel degelijk een spel was begonnen door keihard weg te rennen. In haar hoofd was ze echt alleen maar met andere dingen bezig, alleen maar bezig met nadenken hoe ze zo snel mogelijk een plek kon vinden waar ze niet gevonden werd, helaas werd dat moeilijk in een huis. Buiten was het een stuk makkelijker en kon ze ook steeds verder weg komen, in een huis kon je op een gegeven moment geen kant op. Echter had ze niet verwacht dat meneer zo snel haar plek zou vinden waar ze heen was gerend. Terwijl ze onder het bureau zat te wachten hoorde ze alleen maar haar eigen ademhaling en haar hart die klopte als een gek. Waarom deed ze dit ook alweer, het leek net alsof hij de enige was waar ze niet tegen op kon, het was gewoon zo vreemd. Afwachtend zat ze tegen de muur aan terwijl ze beneden, dus in de kamer hier onder gerommel hoorde, ze hoorde sowieso een deur. Hij had dus in ieder geval al haar ouders kamer uitgezocht om in te gaan. Het was ook best logisch, want ze was naar rechts gegaan en daar was maar een deur te vinden. Echter hoopte ze niet dat hij de schuilplaats zou vinden. Helaas duurde het niet lang voordat hij die gevonden had. Ze hoorde hem gewoon de woorden 'What the hell' spreken, ja die schuilplaats had hij niet verwacht, maar helaas wel gevonden, jammer genoeg voor Riddle. Het leek voor hem waarschijnlijk een spelletje Hide and Seek, maar Riddle voelde zich ernstig bedreigd, heel ernstig bedreigd op het moment. Ze kon alleen maar hopen dat dit snel over was. Tegen de muur aangedrukt en helemaal opgerold zowat hoorde ze voetstappen op de trap. Haar ogen werden groot toen de deur van de slaapkamer open ging. Haar ogen bleven groot, waarom had hij het nou al gevonden. Ze sloeg haar hand voor haar mond, ze mocht nu echt geen geluid maken. Zelfs haar adem probeerde ze te dempen. Ze zat nu echt in de val en haar hart ging nog sneller kloppen toen de groenharige jongen dichterbij kwam en zelfs tegen haar schuilplaats, of te wel het bureau, aan ging staan. Waar had ze zich in gewenteld dit keer. Ze snapte ook niet waar die reactie van de jongen ineens vandaan kwam en hoe het kwam dat ze nu achterna werd gezeten alsof een of andere prooi. Riddle was zelf ook met haar stomme kop gaan rennen zonder na te denken, jeetje. Helaas was de slaapkamer een tijd niet gebruikt, dus er lag best veel stof, onder het meubilair in ieder geval. Met haar hand voor haar mond merkte ze ineens dat ze moest niezen en niet zo'n klein beetje. Waarom nu? Precies nu? Ze moest nooit niezen. Helaas kon ze het niet langer inhouden en nieste ze dus. Arceus, nu was ze zeker weten gesnapt.

Het leek haar nog aardig te lukken om niet gemerkt worden door de jongen. Nathan stond tegen het bureau aan, maar was op het moment niet zo slim geweest om ook onder het bureau te kijken en wilde dus ook al aanstalten maken om weg te gaan om waarschijnlijk de rest van het huis te onderzoeken. Natuurlijk moest ze precies op dat moment weer geluid maken doordat ze moest niezen. Wat een rot lichaam was het toch. Natuurlijk had Nathan het gehoord en er verschenen dan ook twee benen voor het bureau. Haar blik was gefocust op de twee benen, maar niet veel later ging de jongen door zijn knieën waardoor ze zijn gezicht kon zien. Er stond een grote grijns op zijn gezicht en ze hoorde hoe hij zijn woorden sprak. Ja hij had haar gevonden, met een angstige blik keek ze hem aan, ze voelde zich net zoals een rat in een val. Even bleef ze hem angstig aan kijken, tot dat ze toch maar een poging ging wagen om fatsoenlijk weg te komen. Ze duwde de stoel die er stond keihard richting hem en glipte er tussen uit. Ze rende naar het bed en klom er wat klungelig op. Ze greep naar wat kussens en die gooide ze naar Nathan. "Stay away" snauwde ze weer terwijl ze trillend een van de kussens in haar hand had. Tja met angst deed je gekke dingen. Ze zat nu dus op het bed met een kussen in haar hand, waarschijnlijk heel bedreigend. Haar hart ging te keer als een gek en ze hoopte gewoon dat dit 'spelletje' snel over zou zijn, leuk was het absoluut niet. Een paar momenten geleden lag ze nog liefkozend tegen hem aan en het andere moment was hij op haar aan het jagen, zo voelde het wel in ieder geval.

De stoel had ze op zij geduwd, maar het was niet de bedoeling dat hij in het gezicht van Nathan vloog. Ja als je in een val zat, deed je allerlei dingen om weg te komen. Dus deed Riddle dat ook, terwijl ze nu ondertussen op het bed zat en met kussens was begonnen te gooien. Het kussen miste helaas, want tja Nathan ontweek het ding makkelijk door zijn hoofd wat naar een kant te kantelen. Riddle keek hem nog steeds trillend aan, nog een kussen had ze in haar hand terwijl ze keek naar Nathan. Hij vroeg vervolgens of ze dingen bleef duwen en gooien naar hem. Haar gezichtsuitdrukking was nog steeds angstig en veranderde ook niet. "Als je niet zo eng blijft doen" snauwde ze naar hem waarna ze weer een kussen naar hem gooide. Vervolgens voelde ze naast zich, ze wilde nog een kussen gooien, maar die waren er dus niet meer. Riddle keek wat verbaasd om haar heen, shit. Riddle zuchtte eventjes terwijl ze heel dicht tegen de achterkant van het bed aan was gekropen. Fijn ze had niks meer om zich te verdedigen. Niet dat kussens veel zouden helpen. Haar felblauwe ogen gingen even naar het nachtkastje wat er stond. Snel boog ze voorover om de laatjes van het kastje open te trekken. Niks, helemaal niks. Ze duwde ze weer dicht en legde haar aandacht weer op Nathan, als hij dichterbij zou komen, was ze zo van het bed af, maar het was vooral de vraag wie er sneller zou zijn. Ze slikte even terwijl ze haar hart nog steeds in haar keel hoorde bonken. Ze was zowat uitgeput, volgens mij had ze nog nooit zo hard gerend in haar eigen huis.

De jongen had zich verplaatst en was tegen een van de muren gaan staan. Hij leunde daar maar wat en deed dus geen poging om dichterbij te komen. Ze snapte in ieder geval niet waar deze actie zo suddenly vandaan was gekomen. Misschien was het gewoon zijn karakter, maar ja ze wilde gewoon nog blijven leven of zo. Ja het was gewoon raar, zeker als je verliefd was op deze persoon. Ze wilde helemaal niet van hem weg rennen, in tegendeel zelfs. De jongen mompelde maar wat en Riddle kon alleen maar zuchten. Terwijl ze tegen de muur zat trok ze haar knieën op en sloeg ze haar armen erom heen. Een beetje verslagen zat ze zo op haar bed. Het kussen wat ze nog had gegooid mistte weer. De mood sloeg weer compleet om, wat was dit nou weer voor een awkward situatie. Haar felblauwe ogen keken weer naar Nathan "Ik wil helemaal niet van je weg rennen" mompelde ze wat terwijl ze weer weg keek. De angst leek wat te verdwijnen, een soort van schuldgevoel kwam op zetten en gewoon een raar gevoel, wat was dit voor een onzin? Ze begroef haar gezicht vervolgens achter haar armen, ze wist eventjes niet hoe te reageren. Al kon ze het niet lang volhouden en ze tilde haar hoofd al snel weer op om Nathan aan te kijken, maar ze keek al snel weer weg, als het elke keer zo ging, dan wist ze niet zo goed wat ze hier mee aan moest. Moest ze gewoon elke keer als dit gebeurde gaan rennen of juist doen alsof er niks aan de hand was? Of dingen naar z'n hoofd gooien? Het leek wel te helpen, want hij werd aanzienlijk rustiger. Ze haalde haar armen weer weg en liet haar knieën weer zakken. Ze draaide zich om waardoor ze nu op haar buik lag en ze duwde haar gezicht in het matras en begon wat te schreeuwen, wat echter gedempt werd door het matras zelf. Vervolgens bleef ze maar zo stil liggen. Gek kind.

De jongen sprak dat ze dan allebei ergens mee zaten. Allebei? Waar zat hij dan mee? Hij was net de gene die als een of andere wolf achter haar aan was gekomen. Dat zij er mee zat dat ze dit mee maakte en dat eigenlijk niet wilde, van hem weg rennen, tja ze wist niet zo goed wat ze met deze hele situatie aan moest. Ze had zich op haar buik gedraaid en ze had even in het matras geschreeuwd, even haar frustraties kwijt. De jongen leek verder niks te doen dan blijven staan op zijn plek. Even was Riddle stil en draaide ze zichzelf weer op haar rug en ging weer rechtop zitten. Ze haalde een hand door haar blonde haren en zuchtte even. Ze hopte vervolgens van het bed af en bleef even staan kijken naar Nathan met een scheef hoofd. Z'n karakter op het moment leek al weer een stuk anders dan een paar momenten geleden, ze probeerde zijn gedrag in te schatten en vervolgens haar was het wel gewoon veilig om in zijn buurt te zijn. Ze klonk alsof hij een gevaarlijk beest was. Riddle liep maar gewoon naar Nathan en sloeg haar armen om zijn middel en duwde zichzelf tegen hem aan. "Gek" grinnikte ze "Soms kan ik je echt niet peilen hoor" zei ze erachteraan. Ze liet hem weer los en zette een paar stappen naar achteren met een grote glimlach op haar gezicht. "Laten we hier maar weg gaan, straks komen mijn ouders thuis en gaan ze allemaal vragen stellen waarom we hier zijn..." de gedachten alleen al. Riddle draaide zich vrolijk om en hopte van de trap af naar beneden.

Knuffelen was fijn, dat leek alles te doen vergeten. Ze had haar woorden uitgesproken over dat ze hem niet kon peilen en dat ie dus een gek was, maar dat was deels als grapje. Zijn stem was verbaasd bij het uitspreken van zijn woorden en hoe ze daar nou bij kwam? Ja hoe kwam ze daar nou bij? Riddle had lichtelijk gegrinnikt en had vervolgens gezegd dat ze hier maar weg moesten gaan, haar ouders konden nog al raar reageren. Nathan stemde in en Riddle was vervolgens naar beneden gegaan. Eenmaal samen weer beneden schoof ze het gordijn weer dicht achter Nathan. Zo nu nog die kamer uit komen van haar ouders. Ze bleef echter even verstijfd staan toen ze ineens voetstappen op de gang horen, gewoon aan de manier van hoe, wist ze gewoon dat het haar vader was. Oeps, hij mocht echt niet weten dat zij in hun kamer waren geweest. Riddle keek snel om haar heen en de kast was de beste optie. Zonder pardon pakte ze Nathan bij zijn pols en trok ze hem de kast in. Hun kast was helaas niet zo groot als haar inloopkast dus het was nogal eu... knus. Het was best donker in die kast, helaas. "Heel stil zijn nu, het is mijn vader" fluisterde ze tegen hem. Via een kiertje in de kast kon ze nog een beetje zien wat er in de kamer gebeurde. De slaapkamer deur werd geopend en inderdaad, haar vader kwam binnen. Gelukkig was het donker in de kast, dan kon Nathan haar rode kop tenminste niet zien, dit was alles behalve comfortabel namelijk. Haar vader gooide een koffer op het bed en zijn telefoon ging. De man ging op het bed zitten en nam de telefoon op. Er werd wat gepraat, ze hoorde de woorden Giovanni, Team Rocket en Lumiose City vallen. Riddle begon echter wel heel nieuwsgierig te worden. Haar vader hing vervolgens op en opende zijn koffer om er wat in te rommelen, er werd een pokéball uit gehaald. Met de pokéball in zijn hand en zijn koffer in de andere verliet hij de slaapkamer weer. Riddle zuchtte opgelucht, mooi ze waren niet opgemerkt, maar wat was dat hele gedoe met Lumiose?

Stilletjes zaten de twee in de kast, zich verstoppend voor haar vader. Na een heel telefoongesprek afgeluisterd te hebben verdween haar vader weer uit de kamer. Gelukkig voor hun waren ze niet gesnapt en Riddle had dan ook opgelucht gezucht. Haar aandacht werd weer getrokken door Nathan die opeens fluisterend vroeg waar dat over ging. Eventjes was Riddle stil. "Wacht even" fluisterde ze, waarna ze zo stil mogelijk de kast 'verliet'. "Je moet even hier blijven, ik ga ff checken" fluisterde ze weer waarna ze de kastdeur dicht deed. Met stille passen liep ze naar de slaapkamer deur. Langzaam duwde ze de deurklink naar beneden en opende ze de deur. Ze liep naar buiten en sloot de deur zachtjes achter haar dicht. Vervolgens liep ze over de gang alsof het heel normaal was en alsof ze ergens anders vandaan kwam. Opeens hoorde ze een stem van beneden. Bij de trap bleef ze stil staan, haar vader stond onderaan de trap. 'Hey Riddle, ik had je niet gezien in je kamer!' zei de vader verbaasd. Riddle zette een glimlach op "Ik was wat zoeken in de andere kamer" loog ze. 'Aha... na ja er ligt een cadeautje op je bed en doe voorzichtig als je naar Lumiose gaat, Giovanni heeft de boel over genomen, niet dat dat wat uit maakt voor ons' zei de vader geamuseerd. 'Ik ben weer weg' zei de vader vervolgens waarna hij naar buiten verdween. Riddle had niet kunnen antwoorden en stond dus wat verbijsterd voor haar uit te staren. Dan had ze het toch goed gehoord wat er aan de telefoon verteld werd. Riddle draaide zich om nadat haar vader weer was verdwenen en liep snel haar ouders kamer weer in. Ze liep naar de kast en opende de kastdeur "Het is weer veilig" zei ze met een grijns. Verwachtend dat Nathan zelf uit de kast zou komen, liep ze alweer naar de slaapkamer deur "Ik heb een cadeautje" zei ze vervolgens enthousiast waarna ze nieuwsgierig naar Nathan keek of hij mee ging. Het cadeautje lag in haar kamer, of na ja hun kamer, dus nieuwsgierig was ze wel.