Why are you even here?! (Nathan Malone)

Riddle had Joltik op gepakt en was hem gaan verzorgen. Ze had het snoepje in meerdere kleine stukjes gebroken waarvan ze dus een klein stukje aan Dexter gaf. Hij twijfelde echter even en ze moest dan ook lichtelijk grinniken. Ze ging Dexter echt niet vergiftigen, het idee alleen al. Hij zag waarschijnlijk dat Ampharos en Krokorok het gewoon op aten en at het zelf vervolgens ook op. Riddle glimlachte toen ze met alle pokémon klaar was en zag hoe de kleine Joltik weer terug naar Nathan ging. Hij hing vervolgens weer aan zijn arm en Riddle kon alleen maar grinniken. Ze stond op van de bank en sloot de kist waarna ze weer naar de keuken liep. Ze duwde de kist even ergens weer op zijn plek en liep weer terug naar de woonkamer. Ze rekte zich een keer uit waarna ze ook nog even gaapte. Riddle plofte weer op de bank neer waarna ze weer even voor zich uit staarde. Wat een dag.... jeetje. Ze schudde haar hoofd en keek naar de tv die nog steeds aan stond waarna ze even naar Nathan keek. "Ik ben moe..." mompelde ze terwijl ze nog een keer gaapte. Haar felblauwe ogen keken weer naar de tv, daar stond een programma op over pokémon breeden of zo en er waren allerlei leuke en mooie pokémon te zien. Riddle ging vervolgens verzitten, waardoor ze haar benen nu ook op de bank had en bleef zo naar de tv kijken.

Eenmaal naast Nathan op de bank geploft raakte het moe zijn haar wel. Na dat hele gevecht leek haar hele energie weg gestroomd te zijn. Dan wist ze ook weer dat dubbelgevechten ook erg vermoeiend waren voor de trainers/trainsters en niet alleen voor de pokémon. Haar blik ging naar Hiro die ondertussen op het kleed in de woonkamer was gaan liggen. Hij het minst gedaan vandaag en lag al te pitten. Haar blik ging naar haar Dratini, Ampharos en Krokorok die dus ook al voor pampus op de grond lagen. Riddle grinnikte even, oke iedereen was gewoon moe, middag dutje? Haar blik ging naar Nathan die zich vervolgens ook uitrekte en wat zei, het kwam er op neer dat hij ook gewoon moe was. Iedereen was moe, wat is dit. "Misschien moet je dan maar een dutje doen?" vroeg ze, een beetje grappend "Een schoonheidsslaapje of zo?" zei ze er nog lachend achter na. Al snapte ze niet echt hoe mensen het een schoonheidsslaapje konden noemen, meestal als je wakker werd zag je eruit alsof je uit de dood was opgestaan, tenminste dat vond Riddle wel. Je moest dan ook wel heel veel van elkaar houden om het niet erg te vinden om de ander te zien wakker worden. Even dacht ze terug aan de keren dat ze wakker was geworden naast Nathan, oke die keren waren gewoon awkward, toen was het vooral awkward...

Ze had hem gezegd dat hij dan maar een dutje moest doen of zelfs een schoonheidsslaapje. Maar de jongen haalde al snel een wenkbrauw op. Riddle kon alleen maar lachen, ze wist zelf ook wel dat schoonheidsslaapjes niet echt mee hielpen aan je 'schoonheid', laat staan dat mannen schoonheidsslaapjes hielden. Nathan zei dat je niet bepaald mooi was als je wakker werd. Ze keek Nathan even kort aan met haar felblauwe ogen waarna ze in de lach schoot. Echter moest ze dus weer denken aan de keren dat ze wakker werden. Moest ze toegeven dat Nathan er niet echt slechter uit had gezien, maar over haar zelf was ze niet te spreken als ze net wakker was. "Nee, absoluut niet, vooral als ik 's ochtends ook nog in de spiegel kijk" lachte ze "My eyes are burning" mompelde ze er achteraan. Ja, Nathan's hand was verdwaald geweest die ochtend, dat was een eu... binnenkomer. Het was sowieso al heel wat dat hij voor de tweede keer in haar bed lag, maar toen ze die keer rechtop was gaan zitten in bed had ze die actie nou ook weer niet verwacht, misschien moest ze volgende keer gewoon blijven liggen. Riddle moest weer een keer gapen en had serieus moeite om niet haar ogen te sluiten. "Wat is dit? Ik voel me net dronken... dronken van moeheid" mompelde ze terwijl ze wat duf voor haar uit keek.

De jongen ging onderuit zitten en Riddle keek hem dan ook even aan. Ze kon duidelijk aan zijn gezicht zien dat hij moe was en haar blauwe ogen keken weer naar het scherm waar allerlei beelden op verschenen. Wat was het toch een aparte uitvinding. Het was toch eigenlijk best vreemd dat je dingen op een scherm kon zien die al 'gebeurd' waren. Ze moest echter nu niet zo ingewikkeld gaan denken, ze was moe. Haar blik ging terug naar Nathan toen ze had gezegd dat ze zich net dronken voelde door de moeheid. Hij kon alleen maar droog antwoorden op haar woorden met dat ze dan moest gaan slapen. "Mag ik dan jou als kussen gebruiken?" vroeg ze vervolgens, maar dan ook op een droge stem. Ze bleef hem aandringend aan kijken, want ik bedoel hij lag wel lekker dat kon ze niet ontkennen. Anders moest ze helemaal naar boven om een stom kussen te halen want die kussens op de bank waren niet fijn. En als ze dan boven aan was gekomen dan zou ze waarschijnlijk op haar bed neer ploffen en in slaap vallen, ook niet echt gezellig. Na ja slapen in andermans gezelschap was niet echt gezellig, maar het leek erop dat meneer ook niet lang meer wakker bleef.

De jongen moest zachtjes grinniken en ze kreeg het 'ja' woord, mooi. Een grote glimlach verscheen op haar gezicht en tja ze dacht er niet langer over na. Ze kwam dichterbij en ze zag ook wel dat Nathan elk moment in slaap kon vallen en eerlijk gezegd kon zij ook wel wat slaap gebruiken. Riddle plaatste zich half op Nathan en legde weer haar hoofd op zijn borst. Dit lag wel prettig, voor haar in ieder geval, ze wist niet hoe het voor Nathan voelde. Ze keek nog even omhoog, maar zijn gezicht kon ze op deze manier niet meer zien. Ze zuchtte tevreden en haar felblauwe ogen keken nog even een moment naar de tv. Misschien moest ze de tv nog uit, maar ze lag al zo lekker, ach boeiend. Riddle bleef gewoon fijn liggen en langzaam sloot ze haar ogen. Ondertussen hoorde ze Nathan's hart kloppen en voelde ze hoe zijn borstkas steeds op en neer ging van zijn ademhaling. Ze merkte ook dat zijn ademhaling en hartslag langzamer gingen naarmate ze langer zo lag. Hij was sowieso in slaap aan het vallen. Haar hartslag en ademhaling werd ook minder snel en het ritme zorgde ervoor dat Riddle helemaal tot rust kwam. Het duurde in ieder geval niet lang voordat zij ook in slaap zou vallen.

Zo vredig... zo vredig was het nu eens eindelijk. Meestal was het dodelijk stil en lag ze maar wat met haar pokémon, wat op zich niet echt eenzaam was, maar soms voelde het wel zo. Haar ogen waren nog gesloten, maar toen ze zijn woorden hoorde schoten ze zowat open. Ze staarde even wat voor haar uit en op een of andere manier begonnen er tranen in haar ogen te prikken. Wat was dit? Waarom deze reactie? De tranen rolde over haar wangen en ze leken niet te stoppen. Haar hand die op zijn borst lag werd nu in een vuist geknepen. Ze beet op haar lip terwijl ze een keer snikte. Riddle probeerde ze in te houden, maar het was tevergeefs. Haar hartslag was nu nog alles behalve rustig. Het was gewoon te lief, veel te lief. De manier waarop hij het zei was voor haar al genoeg. Ze was moe, maar het leek net alsof ze nu weer klaar wakker was. Riddle kwam langzaam omhoog waarna ze met haar hand de tranen begon weg te geven. Met een rood hoofd keek ze weg, nog steeds wilde de tranen niet echt stoppen. "Sorry.." mompelde ze, snikkend, al was ze niet verdrietig, dit waren absoluut geen tranen van verdriet. Haar hand gleed over haar gezicht, waarom moest ze nou weer huilen, waarom nu?

Terwijl ze rechtop zat probeerde ze met haar handen er maar voor te zorgen dat die stomme tranen weg gingen en stopte, helaas dachten haar emoties daar anders over. De tranen bleven over haar gezicht rollen en ze snikte weer even. Eventjes durfde ze Nathan aan te kijken toen hij zijn woorden sprak. Zijn warme glimlach deed haar goed. Ze hoefde geen sorry te zeggen, maar die tranen waren stom. Huilen was je zwakheid tonen dat kon gewoon niet, zeker niet in Team Rocket. Ze wreef nog een paar tranen weg "Maar... maar..." mompelde ze moeilijk haar woorden te kunnen vinden "Stomme tranen" mompelde ze weer, niet tevreden over hoe ze er nu uit zag. Waarschijnlijk zag ze er nu uit als een onschuldig en zwak propje. Maar zijn woorden hadden haar gewoon geraakt en op het moment voelde ze iets wat ze nog nooit had gevoeld, het was gewoon niet te begrijpen door de blondine. Ze snikte weer en haar felblauwe ogen keken vervolgens weer weg. Ze schaamde zich te veel voor deze actie, ondanks dat het niks was om voor te schamen. Wat moest ze hier nou mee.