Why are you even here?! (Nathan Malone)

De pokémon maakte een vragend geluidje en Riddle kon alleen maar grinniken. Hij leek het niet helemaal te begrijpen, maar dat was niet erg, hij was toch gewoon super schattig om uren naar te kijken. Ze begon hem vervolgens te 'aaien', maar daar had ze misschien eerst over na moeten denken, maar hij was zo schattig. Maar goed, zijn haartjes gingen recht overeind staan en kleine schokjes kwamen tevoorschijn door de statische elektriciteit. Riddle bleef hem 'aaien' en kreeg vervolgens een paar schokjes, die je ook wel is krijgt als je iets aan raakt en er is ineens statische elektriciteit aanwezig. Ja, die schokjes deden zeer, maar het was niet te vergelijken met het web wat ze op haar schouder had gekregen. Daardoor had ze echt een flinke schok gehad, die door haar hele lichaam was gegaan, dat had zo'n zeer gedaan. Ze trok dan ook haar vingers weg, want ze schrok er gewoon lichtelijk van. "Auw...." mompelde ze zachtjes terwijl ze haar vinger in haar mond duwde. Ze keek de kleine Joltik aan. Ze wilde hem zo graag aaien en knuffelen, maar dat kon helaas niet, na ja het kon wel, maar ze stond niet graag onder stroom.

Riddle keek naar de Joltik die een super schattig gezichtje op zette en haar hart maakte een hoge sprong. O mijn Arceus wat was hij toch schattig. Riddle smolt dan ook weg en kon alleen maar een zucht uit brengen. De Joltik leek vervolgens door te hebben dat hij haar had 'pijn' gedaan en maakte een soort van verontschuldigend en zielig geluidje. Ze haalde haar vinger uit haar mond, wat de 'pijn' een beetje verlichtte en grinnikte lichtjes. "Maakt niet uit" mompelde ze met een glimlach tegen de kleine pokémon. Even was ze dan ook helemaal vergeten dat Nathan voor pampus op haar bed lag. Dexter was nu gewoon te schattig om niet naar te kijken. Ze pakte de kleine pokémon op met een glimlach "Weet je dat je echt het schattigste ding ooit bent?" vroeg ze geamuseerd aan de kleine pokémon die er waarschijnlijk geen bal van zou snappen, maar dat maakte Riddle weinig uit.

Niet wetend dat Nathan uit zijn slaap ontwaakte en omhoog kwam en achter haar sloop zonder überhaupt een enkel geluidje te maken, keek ze naar de Joltik die ze nog in haar handen had. Ze glimlachte naar de pokémon en wilde hem net neer zetten, maar toen kreeg ze ineens twee armen om haar heen. Haar hart schoot in haar keel en ze gooide bijna de kleine Dexter de lucht in. Ze zette de pokémon snel op de grond, bang dat ze hem nog echt een keer de lucht in ging gooien. Riddle werd even rood van het feit dat Nathan zijn armen om haar heen had geplaatst. Hem niet aan kijkend sprak ze "Dus je bent wakker" mompelde ze wat verbaasd "Ik dacht niet dat je zo snel wakker zou worden" zei ze erachteraan. "En blijkbaar vind je het heel leuk om me steeds te laten schrikken" zei ze droogjes terwijl ze hem aan keek vanuit haar ooghoeken. De jongen zat achter haar en tja dat had ze echt niet aan zien komen, ze was dan ook te druk bezig met het staren naar Dexter.

De jongen moest grinniken om haar reactie, hij vond het zeer amuserend. Riddle niet echt, want bij haar schoot elke keer d'r hart een paar meter omhoog, of zo voelde het in ieder geval. Ze had het hem dan ook gewoon gezegd dat hij het leuk vond. De jongen reageerde dat het hartstikke leuk was en Riddle keek dan weer even weg met een rood hoofd. Waarom maakte hij haar zo verlegen soms. Zijn armen waren ook nog steeds om haar heen en ze kreeg dan ook een warm gevoel, hij maakte echt te veel bij haar los. Ze had Dexter veilig op de grond gezet, ze wilde hem niet plat tegen het plafond hebben. Haar felblauwe ogen zochten weer een weg naar die van Nathan die haar zei dat het gewoon leuk was om elke keer te zien hoe ze schrok. "Pfff..." begon ze grinnikend "Natuurlijk" zei ze droogjes waarna ze haar vingers lichtjes over zijn arm liet glijden. Even kijken of hij tegen kietelen kon, Riddle niet though, maar daar hoefde hij niet achter te komen, nope.

Riddle had een van haar vingers over zijn arm laten glijden, gewoon om te kunnen zien of hij tegen kietelen kon of zo iets dergelijks. Ze was gewoon nieuwsgierig zoals altijd, maar dat hoefde hij niet te weten. Niet wetend dat hij moest fronsen, reageerde hij dus niet op haar actie en ze liet haar hand dus weer hangen. Opeens fluisterde Nathan in haar oor, waardoor er een rilling over haar rug schoot, o mijn Arceus zo dichtbij. Hij vroeg haar wat ze aan het doen was en ze versteef een beetje en wendde haar blik af, wat niet zo moeilijk was als iemand achter je zat. "Niks hoor" zei ze grinnikend, een beetje quasi onschuldig. "Helemaal niks~" zei ze weer met een onschuldige toon waarna ze hem weer probeerde aan te kijken. Ook haar glimlach was zo onschuldig als wat. Meestal als Riddle onschuldig keek was ze iets van plan of had ze iets gedaan wat ze toch niet wilde vertellen. Ja, Riddle was echt een raadsel. Maar ja ze ging hem niet vragen of hij tegen kietelen kon, want dan kwam hij erachter dat zij niet tegen kietelen kon, no way dat hij dat zou mogen weten. Om er vervolgens maar een beetje overheen te praten begon ze over Dexter "Hij was ineens weer de kamer in gekomen, hij zat op het plafond" zei ze met een glimlachje. Niet dat dat echt boeiende informatie was, het was gewoon een afleidingsmanoeuvre.

Riddle zat nog steeds met haar rug naar hem toe en zijn armen waren nog steeds om haar heen. Ze kon niet echt weg 'vluchten' of zo, verdomme. Hij zei dat ze het gewoon moest vertellen en ze keek even nors de andere kant op. "Nee" zei ze droogjes, maar in haar stem was te horen dat ze moeite had om het niet gewoon te vertellen en te lachen. Haar poging om over zijn vraag heen te praten werkte ook niet, want hij had haar gewoon door, hij zei dat dan ook. Riddle zuchtte even, ze was gewoon gesnapt, shit. "Maar het is niks bijzonders" wuifde ze weg. Riddle schoof haar haar bij elkaar en legde het over een schouder heen, zo kon ze Nathan ook beter aan kijken vanuit haar ooghoeken. Dit deed ze dan ook "Ik wilde gewoon kijken of je tegen kietelen kon" mompelde ze iet wat teleurgesteld, omdat hij er wel tegen kon. Nu had ze het wel gezegd, maar hij ging waarschijnlijk toch door tot dat hij het wist, net zo koppig als Riddle dus. "Meer niet~" zei ze er snel achteraan, oke nu van onderwerp veranderen dacht ze terwijl ze weg keek. De blos op haar gezicht was nog steeds aanwezig, ze kon zo wel uren blijven zitten bij hem.

Ze had het uiteindelijk maar gewoon tegen hem gezegd. Ze kon het zelf toch ook niet voor zich houden, het was op zich best grappig namelijk. Ze had hem een antwoord gegeven en hij zei dat dat toch niet zo moeilijk was. Nee, natuurlijk was dat niet moeilijk, maar ze wilde Nathan niet op ideeën brengen en daar was ze dus nu echt te laat mee. Toen de jongen dan ook zei of 'mevrouw' daar zelf tegen zou kunnen werden haar ogen groot. Nee, nee, nee, gewoon nee. "Natuurlijk kan ik er tegen" kwam er stotterend en lachend uit, alsof dat heel overtuigend klonk of zo. Riddle keek weg, hopend dat hij gewoon niks door had, maar dan had ze toch echt dikke pech. Ze voelde ineens hoe hij zijn linkerhand verplaatste en niet veel later streelde hij met zijn vingertoppen over haar nek, zijn andere arm lag nog om haar heen, dus ze zat een beetje in de val. Het kietelde enorm, vooral in haar nek en er kwam dan ook een lichtelijke piep uit haar keel waarna ze haar handen voor haar mond sloeg. Nee, ze kon absoluut niet tegen kietelen. "Niet doen" begon ze stotterend, dit was zo gemeen, na ja gemeen. Ze was gewoon de sjaak.