Why are you even here?! (Nathan Malone)

Ze had gezegd dat ze er tegen kon, nou echt niet, het was meer een laatste poging om dit te voorkomen. Het was tevergeefs helaas voor Riddle. De jongen moest lachen om haar 'piep' of wat het ook was, het was een reactie op zijn gekietel dat was het. Hij vond het dus maar al te grappig. Maar Riddle niet, die was niet zo geamuseerd over deze hele situatie. Ze vertelde dan ook dat ie het niet moet doen, maar meestal maakte je dingen dan alleen maar erger als je zei dat je het vooral 'niet' moest doen. Nathan reageerde dus ook niet door te stoppen, maar ging gewoon door. En dan ook nog in haar nek. Hij zei dat ze dit gewoon terug kreeg. "Wat heb ik gedaan dan" zei ze stotterend, half lachend, met nog steeds rillingen die over haar rug liepen, het kietelde gewoon te veel. "Nathan, niet doen" kwam er weer lachend uit waarna ze met beide handen zijn hand bij haar nek probeerde weg te krijgen. Ze hing dan ook de andere kant op, van hem af, maar zijn andere arm hield haar nog steeds op haar plek.

Hij kwam er ineens mee dat ze de spinnenweb van een paar minuten geleden die ze tegen z'n hoofd had aan gegooid en tja dat kwam nu pas binnen. "Ooo dat" kwam er lachend uit "Maar... maar..." ging ze verder stotterend en lachend. De jongen kon alleen maar grijnzen en zei ook nog wat. Riddle kon alleen maar lachen en met alle mogelijk bewegingen zijn aanraking ontwijken, wat niet echt een succes was. Haar handen maakte ook niet veel uit, want ze zat een beetje in de lucht te slaan. "Maar Nathan... ii ik kan er niet tegen" lichte traantjes waren in haar ooghoeken verschenen. Gekieteld worden was echt een hel, zeker als het niet stopte, te veel prikkels. Meestal kreeg Riddle op een gegeven moment ook nog amper lucht van het lachen en ze kon gewoon niet weg, zo gemeen. "Alsjeblieft ik doe alles... maar stop alsjeblieft" zei ze een tikkeltje wanhopig, wel nog steeds lachend. Vervolgens deed ze nog maar een poging om zijn handen weg te bonjouren.

Ze keek hem vanuit haar ooghoeken aan met een zowat tranen in haar ogen van het lachen. Ze pinkte er dan ook wat weg uit haar ogen. Ze had hem gezegd dat ze alles zou doen, het kwam er smekend uit in ieder geval. Als hij maar gewoon stopte, dan was het gewoon goed. Niet er over nadenkend, keek ze Nathan weer aan die een grijnsje op zijn gezicht had gekregen. Ze keek hem aan toen hij zei 'Alles he?' en ze slikte even en ze glimlachte lichtjes. Uiteindelijk stopte hij eindelijk, want hij haalde zijn hand bij haar nek weg. Riddle slaakte een diepe zucht, eindelijk even lucht. Ze kuchte een paar keer en wreef nog wat tranen weg. "Ja, alles" zei ze vervolgens maar "Alles behalve kietelen" zei ze alsof ze net een marathon had gelopen. Met haar ene hand wreef ze een keer over haar nek waar hij haar de hele tijd had zitten kietelen. "Ik kan er gewoon niet tegen ja~" zei ze met een pruillipje "Maar het was de bedoeling dat je daar niet achter kwam" zei ze droogjes, waarna ze lichtjes grinnikte.

De jongen moest weer grinniken. Ze moest gewoon van het kietelen af, het boeide haar niet echt wat ze dan zou moeten doen. Daarom had ze die woorden ook maar gewoon uitgesproken. De jongen zal wel niet al te ver gaan, toch? Nathan liet ineens zijn vinger over haar gezicht glijden en ze keek hem dan ook even aan terwijl er weer een rilling over haar rug schoot. Godverdomme dacht ze. Het was inderdaad absoluut niet de bedoeling dat hij 'daar' achter kwam, dan was ze alleen maar in haar nadeel, zeker nu dat ze wist dat hij er wel tegen kon. Het was gewoon niet eerlijk, daar kwam het op neer, of na ja dat waren Riddle's gedachten. Zijn ene arm zat nog steeds om haar heen, wetend dat Nathan toch wel sterker was dan haar, had ze nog geen poging gedaan om te vluchten. Dan nog het feit, dat ze het absoluut niet erg vond om zo te zitten of zo, nog steeds op de vloer van haar kamer. De jongen sprak en ze keek hem met een rood hoofd aan en haar ogen waren wat vergroot. Hij kon haar machteloos maken erdoor. Ja, daar kwam het op neer. Ze keek snel weer weg met een wat verlegen blik "Ja, daar komt het op neer" mompelde ze, ze wilde het bijna ontkennen, maar het was niet te ontkennen. Haar blik ging weer terug naar Nathan "Maar het is niet eerlijk... jij kan er wel tegen" zei ze nors.

Ze keek op zij naar Nathan die zijn schouders op haalde en Riddle zuchtte even. Nu moest ze maar zien te voorkomen dat ze door hem gekieteld kon worden, al zal dat nog wel erg moeilijk gaan worden waarschijnlijk, als ze er zo over nadacht, zou dat eigenlijk onmogelijk worden. Riddle ook met haar goede ideeën. Opeens fluisterde hij weer in haar oor, zo dichtbij, jezus. Ze kreeg te veel rillingen van hem, zeker toen hij zei dat het leven niet eerlijk was, maar er kwam nog een 'schat' achterna en toen maakte haar hart echter weer een sprongetje. Ze draaide zich wat naar hem toe, wat nog wel kan en ze duwde met twee handen tegen zijn wang "I know, I know" mompelde ze droogjes. "Niet zo dichtbij" zei ze op een verlegen toon, waarna ze haar handen weer liet zakken en haar blik weer afwendde. Nu ze naar hem toe zat kon ze tenminste, waarschijnlijk zijn hand weg houden, als hij weer wilde gaan kietelen. Ze pokete hem vervolgens in zijn wang, waarna ze lichtjes grinnikte "Sorry, dat sloeg nergens op" mompelde ze lachend.

De jongen moest glimlachen, echt knap dat hij het niet erg leek te vinden dat ze hem met twee handen weg duwde. Het is niet dat ze hem niet dichtbij wilde hebben, maar ze was gewoon verlegen enzo, heel awkward enzo. Hij vroeg of zij hem dan zo erg vond en Riddle schudde gelijk haar hoofd zonder dat ze het door had, het ging van zelf. "Nee..." mompelde ze met een klein glimlachje en een blos op haar gezicht. Nathan's gezichtsuitdrukking veranderde ineens en Riddle keek hem dan ook even wat verbaasd aan, maar het was al snel te zien dat de 'boze' blik in zijn gezicht niet echt was en de manier waarom hij zijn woorden uit sprak en die glimlach op zijn gezicht, dat zei gewoon allemaal al genoeg. Riddle begon hevig te klikken "Ja, dat vind ik normaal" zei ze met een brede, maar vooral onschuldige glimlach op haar gezicht. "Mag ik je dan niet aan raken of zo?" vroeg ze weer met een pruillipje, en ze zette een heel zielige blik op, echt heel overtuigend ook. Al snel moest ze weer grinniken en keek ze op, Dexter was alweer verdwenen, ze had het veelte druk gehad met Nathan waarschijnlijk.

Riddle had hem gevraagd of ze hem dan niet aan mocht raken? Geheel voor de grap natuurlijk en het paste goed in de situatie, het was gewoon grappig. Riddle keek dan ook naar zijn grijns op zijn gezicht, hij vond het blijkbaar allemaal maar te amuserend, nou Riddle vond dat dus ook. De jongen schudde zijn hoofd op haar vraag en zei vervolgens dat hij dat nooit had gezegd. En Riddle moest lichtelijk grinniken. De jongen ging vervolgens verzitten, in kleermakerszit en de jongen sprak vervolgens 'kom op dan'. Ze keek hem even iet wat vragend aan, niet helemaal begrijpend of hij het serieus bedoelde of niet. Zij hij nou serieus dat ze op zijn schoot moest komen zitten of vatte ze het gewoon helemaal verkeerd op. Na ja ze hadden al heel wat awkward situaties doorstaan, dus dit kon er dan ook nog wel bij als hij het niet zo bedoeld had. Riddle verschoof zich en zat binnen een seconde op zijn schoot met een glimlach. Ze voelde zich net weer een kind, al was deze situatie absoluut alles behalve dat. "Zo goed?" vroeg ze geamuseerd, denkend dat dit gewoon de bedoeling was geweest, niet dat ze het erg vond of zo.

Het was dus duidelijk een grapje geweest dat ze moest komen. Oké dan, dit was best gênant. Ze keek hem wat stomverbaasd aan weer en de jongen sprak dat ze beter moest weten wanneer iemand haar in de maling nam. Het was dus een grapje geweest, had ze het dus verkeerd begrepen, awkward. Riddle glimlachte wat scheef en lachte vervolgens awkward "Ja... I guess" kwam er alleen maar uit. Ze keek even naar beneden terwijl ze dus nu op zijn schoot zat. De blos was niet van haar gezicht te slaan, naja als je d'r sloeg werd d'r gezicht waarschijnlijk ook rood en blauw, dus veel nut had het waarschijnlijk niet. Maar dat ging niet gebeuren natuurlijk, Riddle moest dus inderdaad niet alles te letterlijk nemen "Sorry" mompelde ze wat out of place, waarna ze weer aanstalten wilde maken om te verplaatsen zodat ze niet meer op zijn schoot zat, niet dat ze eigenlijk van zijn schoot af wilde, maar het was misschien wel zo netjes om te doen.