Why are you even here?! (Nathan Malone)

O wat was dit awkward, ze was gewoon op zijn schoot gaan zitten of ze stelde zich gewoon enorm aan, want ze had hem niet erg lang terug ook op zijn bek gepakt, naja gezoend. Dus dit viel allemaal wel mee, maar het bleef awkward door al die gevoelens en het was 'raar' in zoverre dat ze nooit echt verliefd was geweest. En nu zat ze hier met Nathan die haar had willen 'vermoorden', logica. Maar ja gek genoeg had ze toch gevoelens gekregen, ze snapte er allemaal geen hol van, maar ze ging er maar gewoon in mee, haar hart zal wel gewoon gelijk hebben. De jongen vroeg wat haar nou precies speet en dat hij het niet erg vond. Maar... maar.... dacht ze. Ze bleef echter gewoon zitten toen de jongen sprak dat als ze wilde ze gewoon kon blijven zitten, hij dwong haar niet. Oké dan, dan bleef ze zitten. Riddle glimlachte lichtjes terwijl ze hem in zijn ogen keek. Vanaf deze afstand kon ze eigenlijk pas goed zijn oogkleur zien, zijn ogen waren net goud. Kwam zij aan met d'r saaie blauwe ogen. Riddle zei verder helemaal niks, het feit dat ze bleef zitten was al een groot genoeg antwoord waarschijnlijk. Verder kon ze het niet weerstaan en gaf ze hem een kusje op zijn wang, gewoon omdat ze het leuk vond.

Ze keken elkaar recht aan en Riddle was er eventjes stil van. Zijn blik was hypnotiserend aan het worden en na een tijdje keek ze dan ook weer weg, ze kon hem niet voor eeuwig aan staren. Haar gedachten waren overal en nergens. Maar al snel weer bij Nathan, hoe ze elkaar inderdaad ontmoet hadden en alles wat erna was gebeurd was gewoon vreemd, alsof ze poppen waren die bestuurd werden, het was bijna... eng. De jongen begon zijn gedachten hardop te zeggen, hoe ze eerst naar elkaar waren, na ja vooral hoe Nathan was naar haar. Maar goed, ze wilde niet in zijn buurt zijn, absoluut niet, nu zat ze op zijn schoot, het was gewoon vreemd als je er echt goed over nadacht. En Nathan nam vervolgens echt de woorden uit haar mond. Hoe ze bij elkaar gekomen waren en hoe het leek alsof iemand hun acties bestuurde. Riddle lachte vervolgens wat ongemakkelijk als ze terug dacht aan het moment dat hij flipte om haar 'naam' die ze als Team Rocket bij zich droeg. "Ja...." mompelde ze wat. Als ze er aan terug dacht, leek het net alsof ze elke keer als ze hem ontmoette het zo had moeten zijn zeg maar. "Ik snap er eigenlijk ook niet echt veel van" begon ze "Overal kwam ik je tegen" grapte ze. Terwijl het op die momenten zelf niet zo grappig was of überhaupt leuk. "Maar gelukkig ben je gaan in zien, dat ik niet zoals ieder ander ben" zei ze een tikkeltje verlegen terwijl ze weg keek.

Ze kreeg een tikje tegen haar voorhoofd en ze keek hem wat verbijsterd aan toen hij zijn hoofd ook nog even schudde. Hij was er dus zeker van dat hij, haar overal tegen kwam in plaats van andersom. Ze keek hem eventjes droogjes aan, waarna ze lichtjes in de lach schoot. Wat was het toch ook een doos. "Ja, natuurlijk, ik was overal waar jij ook was" zei ze instemmend, maar vooral als grap "Ik ben stiekem je stalker" waarna een grijnsje op haar gezicht verscheen die niet veel goeds betekende. Natuurlijk was dat ook een grapje. Vervolgens had ze hem gezegd dat hij gelukkig was gaan in zien dat zij niet als ieder ander TR member was. Ze droeg alleen de naam en werd vaak gedwongen tot dingen, leuk leven man. Ze keek naar zijn goudkleurige ogen toen hij vertelde dat hij er ook heel blij mee was. Riddle knikte "Ik ook" bracht ze lachend uit. Anders was ze er nu misschien niet meer geweest. Ja, dit was honderd keer beter "Maar dat is verleden tijd" zei ze. "Daarnaast zijn de gevoelens echt" zei ze een beetje awkward, ze kon er niet tegen dat ze elke keer dat gevoel kreeg bij hem en dat ze steeds rood werd, maar het was gewoon zo.

Ze had hem gezegd dat ze zijn stalker was, ze hadden elkaar gewoon onbewust gestalkt of zo. Hij zei natuurlijk en ze keek hem even doordringend aan waarna ze niet langer haar lach in kon houden. Of course Riddle was een keiharde stalker, 's nachts stond ze hijgend voor het pokémon center, toen hij nog niet bij haar woonde, het was al die tijd een groot plan geweest om hem in haar huis te lokken en het was gelukt. Ja, logic. Riddle zei dat het verleden tijd was en oude koeien uit de sloot halen was geen zin, Riddle vond altijd dat je beter naar de toekomst kon kijken. De jongen gaf haar gelijk en zei dat ze gewoon verder gaan met waar ze nu waren, of wat ze nu aan het doen waren? Haha, ja gewoon zo blijven zitten. Riddle grinnikte en knikte lichtjes "Jup" zei ze geamuseerd. Ze legde vervolgens haar hoofd tegen zijn borst aan en zuchtte even. Ze luisterde naar zijn hartslag en dat was best wel rustgevend wat haar betrof. Ze kon hem nu niet meer aan kijken, maar ze had genoeg contact op een andere manier. Ja, ze voelde zich veilig bij hem, terwijl het eerst helemaal andersom was geweest. Riddle grinnikte lichtjes "Je hartslag is zo rustgevend" zei ze terwijl ze even haar ogen sloot, wat was het fijn om zo te zitten.

Ze voelde hoe hij zijn arm om haar heen legde en het gaf haar weer dat warme gevoel. Dat warme gevoel wat ze elke keer kreeg als ze bij hem in de buurt kwam en was. Ja, het was een goed gevoel. De jongen reageerde niet op haar woorden, maar dat hoefde ook niet, ze vond het wel vredig zo. Ze kon zijn gezicht niet zien, maar er stond waarschijnlijk een glimlach op. Bij die gedachten hield ze haar ogen gesloten en voelde ze zijn borst op en neer gaan bij elke ademhaling die hij maakte. Ze kon zo echt wel in slaap vallen. Echter werd dit vredige moment heel snel verstoord. Riddle hoorde een bonk beneden, dat was sowieso het geluid van een deur. Iemand moest binnen zijn gekomen, vervolgens hoorde ze haar moeder roepen dat ze thuis 'waren'. Waren? Dat betekende dat ze allebei thuis waren? O mijn Arceus. De complete rust was echt helemaal verdwenen en binnen een paar seconde was Riddle van Nathan's schoot af gestoven en was ze omhoog gekrabbeld. Al haar pokémon en een deel van Nathan's pokémon zaten beneden. Gelukkig was dat niet erg, maar dat ze hier met Nathan zat was wel erg. Voor haar niet, maar haar ouders konden nogal moeilijk doen over dit soort dingen. Zonder er überhaupt over na te denken trok ze haar kast deuren open, gelukkig was het een soort van inloop kast, dus groot genoeg. Vervolgens trok ze Nathan op z'n voeten en duwde ze hem snel naar binnen. "Sorry, is maar voor even" fluisterde ze. En net toen ze haar kastdeuren sloot stond haar moeder aan haar slaapkamer deur. "Riddle, ik kom even binnen" zei ze waarna de deur geopend werd en Riddle daar midden in haar kamer met een glimlach stond. Oo dit ging zo awkward worden.

Al voordat Nathan eigenlijk kon reageren had ze hem al in de kast gebonjourd. De kast was groot genoeg, maar het was er nogal donker als je het ligt in dat ding niet aan deed. Riddle liep dan ook terwijl haar moeder in de deuropening stond heel nonchalant naar de lichtschakelaar. Zonder dat haar moeder het zag liet ze haar hand er langs glijden en klikte dus het licht aan in haar kast. Vervolgens liep ze dichter naar haar moeder toe. Oké Nathan kon nu tenminste wat zien. Haar moeder keek haar wat vragend aan 'Je gedraagt je de laatste tijd heel raar jongedame!' begon ze, ooo nee niet nu. Riddle glimlachte wat ongemakkelijk. 'Je hebt het pakje ook niet afgeleverd en eergisteren hing je ook nog op!' zei d'r moeder wat gefrustreerd. Hoe moest ze hier nou antwoord op geven "Nou... eu... ik was in de Berry Fields aan het wandelen met eu... Fluffy en tja toen werden we aangevallen net toen je belde" zoog ze lachend uit haar duim. Haar moeder keek haar wat achterdochtig aan 'En het pakje dan?' vroeg ze. Riddle slikte even 'Die ben ik gewoon vergeten, sorry' zei ze verontschuldigend. Haar moeder zuchtte een keer 'Als je hoofd niet vast zat, vergat je die ook' zei ze lachend. Riddle zuchtte vervolgens zelf, moeders. 'Maar goed je vader was ook verrast met je telefoontje van vanmorgen' ging ze verder 'Waarom reageerde je zo achterlijk?'. Reageerde ze achterlijk? Joh, als ze eens wist! "Nou ik had geen nieuwe huisgenoot verwacht en jullie hadden het mij niet verteld, dus eu... ik dacht dat er een inbreker binnen was gekomen" mompelde ze snel maar als antwoord. Natuurlijk had ze Nathan gezien voordat ze naar boven was gerend, maar dat hoefde hun niet te weten en het feit dat ze hem kende al helemaal (nog) niet. Haar moeder zuchtte weer eens 'Gek kind, ons huis is goed beveiligd, hier komt geen enkele gek in' zei ze weer lachend. 'Je moet je niet zo druk maken' en Riddle had nog steeds dat glimlachje op haar gezicht, zo onschuldig als wat dus. 'Na ja volgende keer moet je niet zo hysterisch doen, heb je trouwens je huisgenoot al ontmoet?' vroeg ze vervolgens nieuwsgierig. Riddle knikte maar snel wat. 'Mooi! Jullie krijgen het vast gezellig samen!' zei ze maar over blij. Al wist Riddle dat ze het niet op de manier bedoelde zoals hun 'relatie' nu was. 'Hij is hier naast toch? Dan ga ik even op hem checken' zei ze opgetogen. Riddle's ogen werden groot, als ze erachter zouden komen dat hij niet in zijn kamer was dan had ze een probleem, een groot probleem. 'Nee, nee' riep Riddle zowat spastisch uit. Haar moeder stopte meteen en keek haar dochter een beetje vreemd aan 'Wat is er nou weer?'. Riddle had echt moeite om niet alles eruit te floepen, maar ze hield vol. "Hij is eu.. gewoon in zijn kamer hoor, maar volgens mij eu... slaapt hij al, want eu... ik had net nog gecheckt enzo" zei ze zo geloofwaardig mogelijk. Haar moeder bleef haar even aan staren 'Ah, nou dan zal ik hem niet storen' zei ze met een glimlach. 'Je vader is zo weer weg trouwens en ik heb ook nog een vergadering vanavond dus, vind je niet erg toch?' vroeg ze maar al te blij waarna haar moeder dus in de deuropening bleef staan wachten. Riddle stond een beetje als een standbeeld weg te kwijnen. Volgens mij had ze nog nooit zoveel tegen iemand gelogen. Riddle zuchtte diep "Nee, natuurlijk niet" zei ze glimlachend, wat was dit een drama.

Opeens zag ze vanuit haar ooghoek haar kastdeuren open vliegen en Riddle kreeg zag de bui al hangen. Nee, nee, nee, nee, nee, nee en nog eens nee, niet nu! Ze keek naar de jongen die plat op zijn gezicht was gevallen en nu dus midden in de kamer lag. Als hij drie seconden langer had gewacht was haar moeder weg geweest en hoefde ze dit ook niet nog eens uit te gaan leggen. De jongen had zich duidelijk pijn gedaan, maar ze leek aan de grond genageld te zijn. Haar blik ging naar haar moeder die ondertussen een enorme verbaasde blik had opgezet. Hoe kon een groenharige jongen uit haar dochters kledingkast komen vallen. Haar moeder keek ongelovig naar de jongen, die jongen had hier een kamer gehuurd en lag nu in haar dochters kamer. De blik van haar moeder ging naar Riddle, Riddle keek haar moeder aan en haar glimlach verdween van haar gezicht. Dit ging zo fout aflopen. Riddle keek weer naar Nathan die onderhand was opgestaan en naar haar toe liep, ze schoot echter kei rood aan toen hij haar ineens een zoen gaf op haar wang waar haar moeder bij was. Ze kon nu wel door de grond zakken. Haar moeder keek vervolgens nog ongeloviger en hield zelfs haar hand voor haar mond. Nathan vroeg waar het op sloeg en ze keek hem even aan "Wat denk je?" vroeg ze ongelovig. Haar moeder onderbrak vervolgens de twee 'Nou, dit zag ik niet aan komen' begon ze 'Ik wist niet dat het zo zat' zei ze vervolgens met een raar lachje. 'Nou, eu... veel plezier samen he, of zo' zei ze weer met zo'n rare lach. Haar moeder draaide zich om als een of andere robot en liep snel de kamer uit waardoor ze de deur bijna achter zich dicht sloot. Ze draaide zich echter snel weer om en spiekte langs de deur heen 'Volgende keer mag je gewoon zeggen dat het je vriendje is' zei ze grijnzend 'Ik neem aan dat meneer geen aparte kamer meer nodig heeft'. Vervolgens verdween de vrouw achter de deur en werd deze gesloten. Riddle stond daar, met een mond vol tanden, ze was nu nog veel verbaasder over de reactie van haar moeder dan wat Nathan net geflikt had. Riddle kon wel flauwvallen. Riddle ging vervolgens half tegen Nathan aan staan met een verschrikt gezicht "Zeg dat dit niet echt is..." mompelde ze een beetje van slag af.