Why are you even here?! (Nathan Malone)

Riddle keek Nathan's kant op, ze had gewoon door dat hij moest grinniken. De jongen zei dat hij dacht dat de Joltik het niet met opzet deed. Ze liet haar haar los wat gelukkig niet meer alle kanten op ging van de static. "Nee, waarschijnlijk niet" zei ze met een glimlachje terwijl ze even over haar schouder wreef waar de spinnenweb had gezeten. Haar Mightyena was ondertussen alweer een meter van Riddle verwijderd, omdat tja hij wilde niet geëlektrocuteerd worden. Hiro's blik ging naar de kleine Joltik en liep vervolgens maar weg en ging ergens op de grond liggen. Riddle keek naar haar pokémon en grinnikte even. "Ik kan wel ergens tegen" bracht ze lichtjes uit terwijl ze Nathan weer even aan keek. Niet dat het ontiegelijk zeer had gedaan en volgens mij was het ook niet gezond als je een lading stroom door je lichaam kreeg. "Ik ga even wat tabletten pakken" zei ze lichtelijk lachend waarna ze op stond en een beetje met pijnlijke ledematen naar boven strompelde. Het voelde echt alsof ze de vorige dag keihard gesport had en geen cooling down had gedaan en dat ze dan nu overal spierpijn had.

Riddle zette meteen een stop op haar zelf toen de jongen ineens zei dat ze moest stilstaan. Ze had verrekte pijn en nu moest ze stilstaan, ze wilde pillen verdomme. Riddle keek de groenharige jongen aan "Wat is er?" vroeg ze deels nieuwsgierig "Ik wil naar boven, ja" zei ze droogjes. Al snel kwam de jongen met een antwoord. Hij was Dexter uit het oog verloren. Serieus? Was hij hem serieus kwijt? "Dat meen je niet" zei ze half lachend "Hoe kan je hem nou kwijt raken, hij zat nog naast je een seconde geleden" zei ze grappend. Niet door hebbend dat de Joltik op Riddle was geklommen en terwijl ze haar woorden sprak was de Joltik omhoog geklommen en zat nu dus midden op haar hoofd. Riddle voelde het niet, want het beestje was zo licht. Riddle liep weer de trap treden af die ze op was gelopen en stond weer onderaan de trap. "Dexter zal ook wel oppassen waar hij loopt denk ik" zei ze grinnikend. Riddle zou echt niet zomaar op een pokémon staan, vond zij dan, maar de Joltik was zo klein, die kon je makkelijk over het hoofd zien. Het feit dus ook dat ze nog steeds niet door had dat Dexter nog steeds op haar hoofd zat en daar ook bleef zitten.

De jongen zei dat de pokémon vreselijk snel was. Ja, op zich best logisch, kleine beesten waren meestal snel als ze er over nadacht. De jongen was ineens een soort van stil en ze voelde zich echt heel erg aangekeken. Zat er iets op d'r gezicht of zo. Ze had hem verteld dat Dexter zelf ook wel zou oppassen waar hij liep. De jongen had al snel een antwoord, hij zei dat Dexter niet meer hoefde op te passen en dat hij al een plekje had gevonden. Riddle fronste even, nou laat me dan gewoon naar boven gaan dacht ze droogjes. Ze maakte weer aanstalten, maar ineens kwam Nathan dichterbij en reikte hij zijn hand uit. Ze duwde zijn hand weg "Wat doe je?" vroeg ze droogjes waarna ze zich om draaide en de trap op huppelde met die Joltik op d'r kop. "Ga maar gewoon Dexter zoeken, ik ben pillen halen" riep ze hem na, eenmaal boven liep ze naar haar slaapkamer die ze in liep, maar haar deur werd wel achter haar gesloten. "Zo, waar liggen die krengen" zei ze droogjes, tegen haar zelf, nog steeds niet door hebbend dat die Joltik gezellig op haar hoofd zat, volgens mij had hij het er wel naar zijn zin.

Riddle was eindelijk boven om die stomme pillen te zoeken. Niet wetend dat Dexter nog op haar hoofd zat. Ze vroeg zich wel af waarom Nathan ineens dichterbij was gekomen en zijn hand had uitgereikt naar haar, het was gewoon raar. Riddle haalde haar schouders op en ging verder met zoeken. Uiteindelijk vond ze een doosje in een van haar nachtkastjes en kroop ze op haar bed. Ze deed een paar pillen in haar mond en probeerde ze fatsoenlijk door te slikken. Eenmaal die dingen in haar keel geduwd, sprong ze weer op van haar bed. Ze was die rok wel zat, misschien moest ze maar is een broek aan gaan trekken. Ze opende haar kast deuren en haalde er een jeans uit en ritste het rokje open om er vervolgens vanaf te komen door het ding bijna door de kamer heen te schoppen toen het halverwege haar enkels hing. Ze tilde haar ene been op om deze vervolgens in een van de broekspijpen te wringen. Niet wetend dat Nathan ook naar boven was gestormd om zijn Joltik terug te krijgen. Riddle keek dan even op toen er opeens op de deur geklopt werd. Riddle opende haar mond om aan te willen geven dat Nathan, waarschijnlijk was hij de enige andere in dit huis, nog niet binnen kon komen, maar om dat uit te spreken, kreeg ze de kans niet voor. Voor ze het wist stond de jongen in haar kamer terwijl zij naja bezig was met omkleden, ja awkward. Riddle schoot direct rood aan en trok haar shirt zover ze kon naar beneden. "Het is goed dat je klopt op de deur, maar laat mij dan ook nog antwoorden" schreeuwde ze met een rode kop en nogal beschaamd. Waarom kwam hij zo gehaast haar kamer binnen, ze snapte het niet.

Ze had weer tegen hem geschreeuwd, dit was alweer de zoveelste keer dat ze met zijn tweeën in een nogal awkward positie waren. Hij klopte wel, maar wachtte nog geen seconde voordat hij binnen kwam, een grote fout wat haar betreft. Nathan zelf had er waarschijnlijk geen seconde over nagedacht vanwege de Joltik, maar ja Riddle wist niet dat dat ding al al die tijd op haar hoofd zat. Met een rood hoofd keek ze hem aan toen hij ineens ergens naar wees, hij wees naar haar hoofd? Nee net er boven? Ze keek hem wat verward aan, maar toen moest ze ineens voelen wat er op haar hoofd zat. Zat er iets op haar hoofd dan? Wat was er zo belangrijk wat er op haar hoofd zat? Met haar ene hand hield ze nog steeds haar shirt naar beneden en met haar andere hand voelde ze voorzichtig wat er blijkbaar op haar hoofd zou moeten zitten. Opeens voelde ze iets zachts en warm en haar ogen werden groot, wat? Was het nou serieus Dexter die op haar hoofd zat. Ze pakte gelijk met twee handen de kleine pokémon vast die dus al die tijd op haar hoofd zat. Hierdoor liet ze echter gewoon haar shirt los. Zag er vast heel charmant uit met één broekspijp aan. "Hey kleintje zat jij gewoon al die tijd op mijn hoofd" zei ze grinnikend. Helemaal vergeten in welke situatie ze was. Ze glimlachte en 'aaide' de kleine Joltik weer. Gek beestje, zat hij al die tijd op haar hoofd zonder dat ze het door had.

Riddle was nog helemaal in de ban van de Joltik die dus op haar hoofd had gezeten. Ze zat er een beetje tegen te mompelen en ze grinnikte een paar keer terwijl ze dat deed, echter had ze haar shirt los gelaten, ze was ook zo traag van begrip. Haar blik ging naar Nathan toen hij ineens haar aandacht trok. De jongen keek weg, met een rood hoof en kon alleen maar wijzen. Ze keek even naar beneden, beseffend dat ze inderdaad nog half in d'r onderbroek stond. Riddle was al rood en ze zuchtte dan even. Ze draaide zich om en zette de Joltik op bed. "Oké daar blijven nu, voor even" zei ze met een glimlach. Ze hees haar andere been vervolgens in de andere broekspijp een hees de broek over haar kont, om hem vervolgens dicht te ritsen en te knopen. Ze pakte de Joltik vervolgens weer op "Je bent me er een" zei ze grinnikend terwijl ze zichzelf weer naar Nathan draaide. Oké Nathan had er dus weer niks aan kunnen doen, Riddle net zo min, omdat ze niet wist dat die pokémon op haar hoofd zat. Ze liep met de pokémon naar Nathan en ze reikte hem naar hem uit. "Alsjeblieft" zei ze met een licht glimlachje en nog steeds een rood hoofd. Oké, hij had haar onderbroek nou eenmaal gezien, het was zo en het ging niet meer veranderen, dus. Dat maakte het echter niet minder awkward, maar ja meiden in bikini's waren niet veel anders.

Nathan pakte de kleine Joltik aan en zette hem op zijn schouder. Riddle glimlachte nog even naar de pokémon en grinnikte. Haar felblauwe ogen keken Nathan weer aan die een paar stappen naar achteren zette. Ze keek hem een tikkeltje nieuwsgierig aan. Vervolgens begon hij met dat hij geluk had dat zij hem nu niet bekogelde met kleding. Riddle schoot even in de lach en keek Nathan aan, nog lichtelijk rood. "Nee, ik had niks bij de hand" zei ze grappend "Maar wacht volgende keer iets langer nadat je geklopt hebt, soms ben ik 'bezig'" zei ze er wat gênant achterna. Ze keek dan ook even weg. Vervolgens kwam er een wat ongemakkelijke stilte. Haar gezicht was nog steeds en voor haar gevoel, leek het alsof haar gezicht in brand stond, misschien kwam het nog door de elektrocutie die ze vandaag had doorstaan. Nee, het was wat anders. Haar ogen zochten die van Nathan weer op en ze keek hem dan ook even aan. Ze leek lichtelijk gehypnotiseerd, wat was dit toch? Ze begon zichzelf echt af te vragen of ze wel goed bij d'r hoofd was. Elke keer wilde ze hem aan kijken en ze wist niet waarom, stomme gevoelens.

De jongen haalde zijn hand door zijn haar en er kwam een 'oeps' uit zijn mond. Niet helemaal wetend wat ze er mee aan moest, hield ze maar gewoon haar mond, hij zou het wel niet expres hebben gedaan. Er was weer die stilte en Riddle keek even weg. Ze werd dan ook een beetje gek van het gevoel wat ze had. Waarom kreeg ze zo'n warm gevoel elke keer dat ze in zijn buurt was? Met die vraag in haar hoofd was ze een beetje aan het peinzen terwijl ze op haar lip beet. Ze schoot echter uit haar gedachte toen ze opeens Dexter hoorde en ze keek hem dan ook even aan. Ze moest licht grinniken, want de pokémon kon ook alleen maar blij zijn. Haar felblauwe ogen keken naar Nathan, waarna ze toch weer even weg keek, maar al snel keek ze hem weer aan. Haar hart begon sneller te kloppen en ze zette een paar stappen dichterbij Nathan zonder er over na te denken. Ze keek hem vervolgens aan, vooral eigenlijk heel verlegen, maar vervolgens kwam ze nog dichterbij, zo dichtbij dat ze haar lippen op de zijne drukte na een lichte twijfeling. Ze sloot haar ogen en schrok eigenlijk van haar zelf. Deed ze dit nou echt serieus? Wat dacht ze wel niet?! Ze deinsde echter al snel achteruit met een vuurrood hoofd. "Ss..ss..soorryyyy" stotterde ze, waarna ze hem eigenlijk ook niet meer aan durfde te kijken. Hij zou nou waarschijnlijk zichzelf zo snel mogelijk uit de voeten maken of zo. O mijn Arceus, wat had ze nou net gedaan, dit was een droom toch?